Είναι ένα θέμα που με απασχολεί όλο και περισσότερο. Αυτό της, με γενικούς όρους, συνολικής απαξίωσης της νεοελληνικής μας ταυτότητας από εμάς τους ίδιους, σε σημείο που πλέον τίθεται θέμα συνδρόμου εθνικής μειονεξίας. Κυριολεκτικά πρόκειται για ένα ρατσισμό από εμάς που στρέφεται εναντίον μας.
Και δεν διαφωνώ με τους σχολιαστές της νεοελληνικής μας πραγματικότητας όταν περιγράφουν με ακρίβεια συμπεριφορές και πρακτικές που κινούνται σε κάθε σημείο του απαράδεκτου αλλά διαφωνώ με τους συλλήβδην απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς που έχουν πάρει, μάλιστα, τελευταία μορφή χιονοστιβάδας. Μοιάζει σαν κάθε ένας νεοέλληνας να κατακεραυνώνει το σύμπαν των υπολοίπων ομοεθνών σε σημείο που όλη η ιστορία να μοιάζει με σύμπτωμα ομαδικής μανιοκατάθλιψης και υστερίας.
Το πρόβλημα μου είναι ότι αυτή η κατάσταση δεν με αφήνει να πάρω ανάσα. Έχω τη σιγουριά πως κι εγώ είμαι στόχος εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων, οι οποίοι με θεωρούν μαλάκα, γάιδαρο, ασυνείδητο, τεμπέλη, χαραμοφάη, καλοπερασάκια, κοιμισμένο. ηλίθιο, τζαναμπέτη, αμόρφωτο, άξεστο, διαπλεκόμενο, βολεμένο και εγώ δεν ξέρω τι άλλο και με περιμένουν να βγω από την πόρτα του σπιτιού μου για να με φτύσουν όλοι μαζί κατά ριπάς και κατά μόνας. Και όχι γιατί με ξέρουν προσωπικά ή τους έχω κάνει κάτι αλλά επειδή πρέπει να γεμίσουν την εξίσωση, όπου ο καθένας τους στέκει μόνος του από τη μια μεριά και όλοι οι υπόλοιποι πρέπει να στοιχηθούμε από την άλλη. Σιγά ρε παιδιά.
Εύκολη κριτική, γενικό σαβούρωμα των πάντων και γρήγορη απαξίωση. Εμείς ήμαστε τέλειοι. Όλοι οι υπόλοιποι είναι φορείς κάθε νόσου και κάθε μαλακίας. Αυτό με ενοχλεί βαθιά.Το άλλο που με ενοχλεί, επίσης, είναι η βία και η κακία που περικλείονται στα σχόλια αυτά. Καμιά διέξοδος για επικοινωνία, καμιά αναφορά σε κοινές αξίες. Μας χωρίζει, θαρρείς, μια άβυσσος...
Σταματάω εδώ. Ο σκοπός μου δεν είναι άλλη μια, εκ βαθέων και ολοκληρωτική διαμαρτυρία για το γένος των νεοελλήνων. Πιστεύω ότι αυτοί που λειτουργούν έτσι δεν είναι όλοι οι νεοέλληνες, έστω κι αν αυτοί φαίνεται πως δίνουν τον τόνο. Εδώ θέλω να μιλήσω για ένα μεγάλο κομμάτι από την κοινότητα μας, την περίφημη, γνωστή από παλιά και πολυαγαπημένη, την άγρια φυλή των Λιλιπούα!
Γι' αυτούς που ψάχναμε μι' αρκούδα καφέ, για να μπούμε στο Μουσείο, να βρούμε ένα πράσινο καινούργιο παπιγιόν και να χορέψουμε πεντοζάλη με τη μπάμια τη μεγάλη... Για όλους αυτούς που ήμασταν έτοιμοι να πάρουμε το τρένο, το πλοίο της γραμμής, το αεροπλάνο και μαζί να εγκαταλείψουμε τη Λιλιπούπολη, ανοίγοντας τα φτερά μας σε ένα κόσμο όχι του παραμυθιού αλλά σε ένα κόσμο αισθητικής και καλοσύνης.
Δεν έχω αυταπάτες. Ούτε πετάω στα σύννεφα. Ξέρω πολύ καλά σε τι κόσμο ζούμε και πόσο βαθιά διαβρωμένος είναι από τον καταναλωτισμό και τον ατομικισμό. Και ακόμα καλύτερα ξέρω το πόσο απάνθρωπες είναι οι οικονομικές σχέσεις μέσα στις οποίες αναλώνεται η ζωή μας. Στον κόσμο αυτό η καλοσύνη, η αισθητική, η ευγένεια και ο νηφάλιος νους ακούγονται σαν ανόητο αστείο. Αλλά όσο αστείο και αν ακούγεται, αυτή είναι η φύση μας. Έτσι δεν είναι;
Όσο ανάδελφοι και αν αισθανόμαστε, στο πίσω μέρος του μυαλού μας το γνωρίζουμε ότι μας δένουν κοινές αξίες: Μας συγκινεί ο Χατζηδάκης, γελάμε με τον Κηλαϊδόνη, γινόμαστε παρέα με τον Λοΐζο, αγαπάμε τον Θεοδωράκη και το Σαββόπουλο, σε πιο μικρές παρέες μνημονεύουμε Αναγνωστάκη και Δημουλά και Ιωάννου και Ταχτσή, τραγουδάμε Ελύτη και Σεφέρη, ακούμε τις εικόνες του Τσαρούχη, στοχαζόμαστε Κόντογλου και μας ταράζει ηδονικά ο Αλεξανδρινός... Εμείς ξέρουμε, κοντολογίς, ότι δεν είναι αλήθεια πως οι νεοέλληνες ήμαστε συλλήβδην για φτύσιμο!
Τόσοι και τόσοι άξιοι, όμορφοι και σπουδαίοι άνθρωποι και κοντά σε αυτούς, ας πούμε, τους επώνυμους, στέκονται και οι πιο κοντινοί μας φίλοι, ο Γιάννης, ο Βαγγέλης, η Έλενα, η Σοφία, η Αγγελική, η Ζωή, ο Αναστάσης και ο Αντρέας, η Ιφιγένεια, ο Κώστας, η Άννα, η Λιάνα και η Ελένη, Ο Δημήτρης, η Ειρήνη, ο Πάνος και ξανά ο Κώστας και ξανά η Ζωή, ο Παύλος και η Παυλίνα, η Τέτη και η Αμαλία και η Φανή, η Έλβα, ο {π} και, τελοσπάντων, δεν έχει τέλος ο κατάλογος αυτός... Όλοι νεοέλληνες, όμορφοι, με όνειρα και αξία, Λιλιπούα σωστοί. Νεοέλληνες!
Θέλω να πω είναι κρίμα να μην πιστεύουμε στην αξία μας, επειδή κάποιοι θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι δεν αξίζουμε τίποτα!..