Με ρωτάς γιατί δεν σου γράφω...

Αυτό που συμβαίνει σήμερα στον τόπο μας είναι, με μια λέξη, ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ!  Ένας βομβαρδισμός, μια επίθεση ξένου στρατού, μια θεομηνία διαστάσεων Αποκάλυψης δεν θα προκαλούσε τέτοια ισοπέδωση, απαξίωση και προσωπικά δράματα, όσο οι αποφάσεις που ανακοινώνονται από στιγμή σε στιγμή και αφορούν ιδιαίτερα τα φτωχά στρώματα του πληθυσμού, ενώ αφήνουν στο απυρόβλητο τους φυσικούς ενόχους που έφεραν αυτήν την καταστροφή.

Οδηγηθήκαμε σε σφαγή από ένα πολιτικό σύστημα το οποίο εμπιστευτήκαμε σχεδόν τυφλά. Εδώ και σαράντα χρόνια, σχεδόν, το 80% της ελληνικής κοινωνίας συντάχτηκε γύρω από τις δυνάμεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, διακηρύσσοντας, έτσι, την εμπιστοσύνη του στη διακυβέρνηση της χώρας στο πλαίσιο της "ἁνοιχτής οικονομίας", της δημοκρατικής εναλλαγής των κομμάτων στην εξουσία και. όλα αυτά, στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το πολιτικό στίγμα της Ελληνικής κοινωνίας για όλη αυτή την περίοδο από το 1974 μέχρι σήμερα χαρακτηρίζεται από τη σταθερή προσήλωση της πλειονότητας στις τρεις αυτές σταθερές.

Σήμερα αυτές οι τρεις σταθερές αποδεικνύονται καταστροφικές όχι μόνο για τις προσδοκίες αλλά και για την όποια υλική βάση κατάφερε να δημιουργήσει η ελληνική κοινωνία σε αυτά τα περίπου σαράντα χρόνια. Βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας τα εργασιακά και συνταξιοδοτικά μας δικαιώματα να αναιρούνται με συνοπτικές διαδικασίες, ωσάν να είναι προϊόντα εγκλήματος. Ανθρώπους ήδη φτωχούς, να λοιδορούνται ως συνένοχοι στην οργιώδη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, και να καταδικάζονται σε ακόμα μεγαλύτερη φτώχεια. Μπροστά στα μάτια μας βλέπουμε, επίσης, αυτή την όποια, παραγωγική βάση διαθέτουμε, να οδηγείται στον αφανισμό μέσα από μια μακροχρόνια ύφεση. Και, φυσικά, μια νεολαία έτοιμη ή να πάρει των οματιών της μήπως και βρει καλύτερη τύχη σε άλλες χώρες ή να κάψει ό,τι βρει μπροστά της.

Και όμως στεκόμαστε άφωνοι, σαν κοινωνία. Παγωμένοι, σα να βλέπουμε την ιστορία κάποιων άλλων σε μιαν οθόνη και όχι τις ζωές μας να γίνονται μπάχαλο.

Και αύριο, ημέρα Πρωτομαγιάς στην Αθήνα το ΠΑΜΕ (λέγε με ΚΚΕ) θα διοργανώσει τη δική του συγκέντρωση ιδεολογικής ορθοδοξίας, Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μαζέψει τις συνιστώσες του σε άλλο σημείο. Και η ΓΣΕΕ θα μείνει μόνη με τη δική της συγκέντρωση. Και οι μετέχοντες στην μια θα βρίζουν τους μετέχοντες στην άλλη...

Εδώ είμαστε λοιπόν! Το πολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο καλούμαστε να κάνουμε επιλογές χαρακτηρίζεται, αφενός, από τα δύο κόμματα εξουσίας που έχουν την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας όλα αυτά τα χρόνια και, άρα, για ό,τι αντιμετωπίζουμε σήμερα και, αφετέρου, από ένα διαλυμένο και απομαζικοποιημένο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα, εξ αιτίας της παραταξιακής πολιτικής των κομμάτων, της Αριστεράς μη εξαιρουμένης.

Και μετά με ρωτάς γιατί δεν σου γράφω;

Ας ξαναγίνουμε Έλληνες...

Κρεμύδι και ελιά με παξιμάδι κριθαρένιο. Μια λιχουδιά από τα παλιά!

Ας ξαναγίνουμε Έλληνες, λοιπόν...
Τουτέστιν λιτοδίαιτοι και αυτάρκεις!
Φτωχοί αλλά αξιοπρεπείς.
Εργατικοί και καχύποπτοι στους αεριτζήδες.
Να μη χρωστάμε κανενός
και να έχουμε ψηλά το κεφάλι!

Έστω κι αν πρέπει να περάσουμε για όσο χρειαστεί
με ελιές και κρεμμύδι και παξιμάδι κριθαρένιο.

Και για κάθε ...Βατοπεδινό
ή ...εξωχώριο λαμόγιο
να έχουμε μια κουβέντα κοφτερή
και μια μαγκούρα πρόχειρη.
Γιατί αυτοί και η νοοτροπία τους
μας κατέστρεψαν!..
Και όσο να κλείσει ο κύκλος αυτός
να έχουμε ξεκαθαρίσει, μακάρι, με τα τσακάλια
και τα τσογλάνια οριστικά!..

Στο μεταξύ ας ξαναγίνουμε παρέα
μ' ένα κρεμμύδι. λίγες ελιές και παξιμάδι κριθαρένιο.

Δεν χάθηκε δα κι ο κόσμος...
Απλά θέλει ξαναχτίσιμο.

Κοινωνία: Αντικατοπτρισμοί και παρανοήσεις

Στις μέρες μας όλο και περισσότεροι χαρακτηρίζουν την κοινωνία μας ως αντιδραστική. Άλλοι την λένε διεφθαρμένη ή καθυστερημένη. Συχνά την χαρακτηρίζουμε ρατσιστική, αδιάφορη, αποχαυνωμένη κ.λπ.

Σχεδόν δεν υπάρχει απαξιωτικός χαρακτηρισμός που να μην έχει χρησιμοποιηθεί για να περιγράψει την ελληνική κοινωνία. Κοντά σ' αυτό το φαινόμενο συμβαίνει κι ένα ακόμη: όσο γιγαντώνονται οι φωνές που καταγγέλλουν το χαρακτήρα της ελληνικής κοινωνίας, τόσο γιγαντώνεται και το αίσθημα της ενοχής των πολιτών για την κατάντια της κοινωνίας τους. Πολλοί επιμένουν σε αυτό και αρκετοί επικεντρώνονται σε αυτό αποκλειστικά. Οι περισσότεροι το κάνουν καλόπιστα. Μερικοί, ίσως, όχι. Το βασικό επιχείρημα είναι: αφού "εμείς είμαστε η κοινωνία" δεν μπορεί παρά να φταίμε εμείς -συλλογικά και κατά μόνας- για ό,τι αρνητικό τη χαρακτηρίζει. Ακούγεται λογικό και μοιάζει σωστό σαν συμπέρασμα. Όμως δεν είναι!

Η κοινωνία δεν είμαστε εμείς, δηλαδή, ο καθένας χωριστά ή όλοι μαζί, έτσι άσχετα, αλλά ο συνασπισμός μας πάνω στη βάση μιας συνθήκης, ενός "συμβολαίου", που μας συνέχει γύρω από ένα σύστημα παραγωγής πλούτου και μια μέθοδο διανομής αυτού του πλούτου. Χωρίς αυτό, δεν υπάρχει κοινωνία. Και η συνθήκη αυτή, βέβαια, δεν έπεσε από τον ουρανό. Από ανθρώπους προέκυψε και άνθρωποι την αποδέχτηκαν αν και σε πολλούς μάλλον επιβλήθηκε.

Όπως ένα χαρτονόμισμα, όμως, δεν είναι πραγματικός πλούτος αλλά ένα πιστοποιητικό που αντιστοιχεί σε κάποιο ποσοστό πραγματικού πλούτου, έτσι και η κοινωνία που καταγγέλλουμε με κάθε τρόπο, δεν είμαστε εμείς αλλά ο αντικατοπτρισμός μιας "συμφωνίας" που όλο και περισσότεροι δεν θέλουμε να τιμήσουμε και, πολύ περισσότερο, να τηρήσουμε στην πράξη. Και ο λόγος, για αυτό,  είναι ουσιώδης: Όλο και περισσότεροι αντιλαμβανόμαστε, νιώθουμε, πιστεύουμε, υποχρεωνόμαστε να το δούμε, ότι η συμφωνία που μας κάνει κοινωνούς μεταξύ μας και μας δεσμεύει τον έναν απέναντι στον άλλον, αναφέρεται σε ένα σύστημα παραγωγής, που (στην Ελλάδα τουλάχιστον) ούτε πλούτο παράγει, ούτε έντιμους και αξιόπιστους κανόνες κατανομής, αυτού του πλούτου, εξασφαλίζει.

Εδώ είμαστε! Ξέρουμε τι δεν θέλουμε αλλά δεν ξέρουμε τι θέλουμε να γίνει. Κανείς δεν έχει να προτείνει κάτι, τουλάχιστον, αξιόπιστο. Και οι πιο έντιμοι συμπολίτες μας, έντρομοι από το βάρος της ενοχής που τους φορτώνει η αντίληψη ότι η "κοινωνία είμαστε εμείς", ζητούν να αλλάξουμε οι ίδιοι και να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Και καθημερινά αποδεικνύεται ότι όσο καλύτεροι και να γίνουμε "επί του προσωπικού", δεν μπορούμε και, μάλιστα επ' άπειρον, να μείνουμε μακριά από τα συμφέροντά μας, τα ατομικά και τα ομαδικά, όπως αυτά διαμορφώνονται από τη θέση μας μέσα στην ελληνική κοινωνία. Την ώρα μάλιστα, που μας διαγκωνίζουν, ή νομίζουμε ότι μας διαγκωνίζουν άλλοι, για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα. Και έτσι καταλήγουμε στην "ατομική" αντιμετώπιση, στην "προσωπική" λύση και... γαία πυρί μιχθείτω. Διότι το ζήτημα δεν είναι να "αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι" -πράγμα που είναι σημαντικό οπωσδήποτε- αλλά να αλλάξουμε τη συμφωνία που μας συνέχει! Αποτελεί κοινό τόπο, όλοι το γνωρίζουμε ότι, εμείς οι Έλληνες, μόλις βρεθούμε στο εξωτερικό, στα πλαίσια κοινωνιών που λειτουργούν πάνω σε μια οικονομική βάση που παράγει πλούτο και τον κατανέμει με σχετικά αξιόπιστους και γενικής ισχύος κανόνες και, να το πούμε κι αυτό, φροντίζουν για την όσο γίνεται πιο αυστηρή τήρησή τους, τότε, ω του θαύματος! Ο "ξεφτίλας" και "απροσάρμοστος" νεοέλληνας, γίνεται αμέσως καλύτερος άνθρωπος. Ένας τύπος και υπογραμμός, που λένε.

Εδώ είμαστε! Στο σημείο που έχουμε φτάσει, μπορούμε να μιλάμε για, σχεδόν, ολοκληρωτική εκτροπή των κοινωνικών σχέσεων στην Ελλάδα γιατί, ακριβώς, η βάση της "κοινωνικής μας συμφωνίας" μπάζει από παντού και, έχοντας χάσει από καιρό την αξιοπιστία και τη φερεγγυότητά της, έχει συμπαρασύρει στην κρίση όλο το κρατικό και θεσμικό εποικοδόμημα. Και κάθε καινούργιο πρόβλημα που έρχεται να προστεθεί, είτε λέγεται "μετανάστες", ή "spreads", ή "εγκληματικότητα και τρομοκρατία" ή "άρνηση των ταξιτζήδων να βάλουνε ταμειακές μηχανές" κ.λπ., μας τρελαίνει όλο και περισσότερο.

Όπως έχουν τα πράγματα, οι Έλληνες, οδηγούμαστε με ταχύτητα στην ανάγκη να θέσουμε τον δάκτυλο επί των τύπων των ήλων. Ας γίνει! Αλλά προς θεού, όχι για να εξακολουθήσουμε να βρίσκουμε δανεικά και να ζούμε με αυτά. Αυτό ας σταματήσει κάποτε. Διότι αν δεν γίνει, όσο μπορεί πιο σύντομα και αποφασιστικά, μας βλέπω να μιλάμε όχι για την ανάγκη αλλαγής των κακώς κειμένων, αλλά για την ανάγκη πλήρους ανατροπής της κοινωνικής μας βάσης και όλων, όσων την υποστηρίζουν.

Κατά τα άλλα, Καλή Ανάσταση σε όλους

Χωρίς σχόλια (από μένα)

Κάθε ομοιότητα με τις αντιδράσεις στο Πρόγραμμα Σταθερότητας είναι τυχαία και συμπτωματική

Άντε και καλή Ανάσταση!..