Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012

Τι βρίσκεται μπροστά μας;


Λαϊκή λιθογραφία που αποτυπώνει την εικόνα που έχουν οι Έλληνες για το είδος της αλληλεγγύης που μας παρέχεται...


 Με απασχολεί η διελκυστίνδα ανάμεσα στους “σκληρούς” της ΕΕ από τη μια και το Ελληνικό Κοινοβούλιο αλλά, όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, και ανάμεσα σε ολόκληρη την Ελληνική κοινωνία από την άλλη. Η εκδήλωση της “ευρωπαϊκής αλληλεγγύης” περνά διαρκώς μέσα από την υπαγόρευση όλο και πιο επαχθών όρων που θίγουν ευθέως το συνολικό βιοτικό μας επίπεδο αλλά επίσης απαξιώνουν στο χαμηλότερο επίπεδο, πριν από τη στρατιωτική κατοχή, την εθνική μας κυριαρχία και εξευτελίζουν κάθε έννοια ισοτιμίας και αξιοπρέπειας του Ελληνικού Κράτους και της κοινωνίας μας συνολικά. Αναρωτιέμαι δηλαδή πως, αν αυτό που ζούμε τώρα είναι δείγμα “αλληλεγγύης”, τότε μια εχθρική συμπεριφορά σε τι ακριβώς συνίσταται;

Εν πάση περιπτώσει, το ζήτημα που με απασχολεί είναι το πως θα πορευτούμε σε αυτήν τη διαδικασία, η οποία μάλλον κορυφώνεται χωρίς προοπτική να τελειώσει σύντομα. Διότι είναι προφανές πως η αρχική στόχευση, δηλαδή, η διασφάλιση της επιστροφής των δανεικών, αρχίζει να χλομιάζει όλο και περισσότερο, αφήνοντας να διαφανεί ένας πολιτικός στόχος ηγεμόνευσης και δημιουργίας ενός οικονομικού χώρου στην ΕΕ, κομμένου και ραμμένου στα μέτρα της Γερμανικής Ομοσπονδίας. Και λέω πως το αίτημα της “επιστροφής των δανεικών” χλομιάζει επειδή, ενώ χρησίμευσε ως έμβολο για την διάσπαση της δυνατότητας να αμυνθούμε έναντι διαδικασιών που θίγουν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, στη συνέχεια ξευτελίστηκε τελείως με την επιβολή του κουρέματος 70% στο σύνολο των κατόχων του ελληνικού χρέους, δηλαδή του συνόλου των δανειστών μας.

Αυτοί που ζητούσαν -αντί του μνημονίου που υπογράφτηκε- να γίνει το κούρεμα από την αρχή με την παράλληλη δέσμευση της Ελλάδας για ταχύτατες διαρθρωτικές αλλαγές που θα απελευθέρωναν την παραγωγική της μηχανή, χαρακτηρίστηκαν ανόητοι και καιροσκόποι. Αποδεικνύεται τώρα ότι μάλλον ο σκοπός των συνομιλητών του ΓΑΠ την περίοδο εκείνη, δεν ήταν να στηρίξουν την Ελλάδα ώστε να αποκτήσει την αυτοδυναμία και την αξιοπιστία της αλλά, αντίθετα, να δημιουργηθεί ένα προγεφύρωμα που θα τους επέτρεπε να παρέμβουν στα εσωτερικά μας, με “νόμιμο” τρόπο. Όταν το πέτυχαν αυτό, η απαίτηση τους να διασφαλιστούν τα συμφέροντα των δανειστών της Ελλάδας μετατράπηκε σε απαίτηση προς τους δανειστές μας να αποποιηθούν το 70% των απαιτήσεών τους είτε “εθελοντικά” είτε με το ζόρι. Τόσο απλά!

Η νέα δανειακή σύμβαση που κατοχυρώθηκε με 199 ψήφους στο Ελληνικό Κοινοβούλιο είναι στην πραγματικότητα το “νομικό πλαίσιο” το οποίο κατοχυρώνει την ηγεμονία και την εξάρτηση του Ελληνικού Κράτους όχι από την Ευρωπαϊκή Ένωση γενικά αλλά από την Γερμανία και τους συνεργάτες της, αφού αυτοί είναι σε θέση να υπαγορεύουν όρους που οι υπόλοιποι αδυνατούν να αρνηθούν ακόμα και όταν διαφωνούν. Η άρση της εμπιστοσύνη των Ελλήνων προς τα κόμματα και τους πολιτικούς, που κατέχουν μέχρι στιγμής την πλειοψηφία των εδρών στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, είναι προφανές ότι αποτελεί αστάθμητο παράγοντα που απειλεί με ανατροπή αυτό το “νομικό πλαίσιο” στο άμεσο μέλλον. Και εδώ είμαστε...

Ο κ. Σόιμπλε, διαχειριστής και ενορχηστρωτής αυτής της επίθεσης προς την εθνική μας ανεξαρτησία έχει ξεκαθαρίσει ήδη τις προθέσεις του για τα επόμενα βήματα. Φημολογείται ήδη πως ζήτησε -κατά δημοσιογραφικές πληροφορίες- από τον κ. Κουβέλη, με το επιχείρημα πως η Δημοκρατική Αριστερά εμμένει στην ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας, να υπογράψει και αυτός επιστολή συμμόρφωσης στη Νέα Δανειακή Σύμβαση. Αν ο κ. Κουβέλης υπογράψει τέτοια επιστολή χάνει αυτομάτως κάθε προοπτική να παίξει τον οποιονδήποτε ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις. Σαν συνέπεια ο κ. Σόιμπλε θα μπορεί να αρνηθεί την περαιτέρω οικονομική στήριξη, εφόσον ρυθμιστές των εξελίξεων θα αναδειχθούν το ΚΚΕ και ο Σύριζα, δυνάμεις απολύτως εχθρικές προς κάθε “μνημονιακή” πολιτική. Αν από την άλλη ο κ. Κουβέλης δεν υπογράψει ο κ. Σόιμπλε θα μπορεί να ισχυριστεί ότι εφόσον οι Έλληνες δεν αναλαμβάνουν τις υποχρεώσεις τους, δεν είναι υποχρεωμένη η Ευρωζώνη να τους συνδράμει και κατ’ επέκταση θα κηρύξει την έναρξη της άτακτης χρεοκοπίας της Ελλάδας. Σε κάθε περίπτωση δηλαδή αυτό που διαφαίνεται είναι η απόφαση της Γερμανίας να οδηγήσει την Ελλάδα εκτός Ευρωζώνης με κάθε πρόσχημα.

Τι όφελος έχει η Γερμανία να μας οδηγήσει σε τέτοια τραγική θέση; Δεν μπορώ να πω με σιγουριά. Το πιο προφανές που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι από τη μια θα απαλλαγεί από την υποχρέωση εκταμίευσης ενός εξαιρετικά μεγάλου ποσού, με τμήμα μόνον του οποίου στη συνέχεια θα μπορέσει να εξαγοράσει σχεδόν τα πάντα στην Ελλάδα αποκλειστικά και μόνο για τον εαυτό της. Λιμάνια, αεροδρόμια, οδικοί άξονες, ενεργειακά δίκτυα και τα άρτι ανακοινωθέντα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, σαν πρώτη δόση, αποτελούν ένα πολύ καλό κίνητρο. Το ενδεχόμενο αυτό ήταν και η αιτία του ενδοιασμού μου απέναντι σε όλες τις θεωρίες σχετικά με την επιστροφή στη δραχμή εθελοντικά.

Εν πάση περιπτώσει ο κίνδυνος είναι υπαρκτός και απολύτως ορατός. Έναντι αυτού είναι ανάγκη ο πολιτικός μας κόσμος αλλά και ο κάθε πολίτης να ξεκαθαρίσει το δέον γενέσθαι την “επόμενη μέρα”. Εννοώ ότι τον κίνδυνο αυτόν πρέπει να τον δούμε καθαρά σαν άμεση προοπτική, να σταθμίσουμε τις δυνάμεις και τις ανάγκες μας έναντι αυτού και να αποδεχθούμε όχι μόνον να τον αντιμετωπίσουμε αλλά να δούμε επιπλέον και πώς μπορούμε να βγούμε κερδισμένοι από τη σύγκρουση με όσους μας οδηγούν στην εξαθλίωση. Ζητάω πολλά;

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

Το ποτάμι δεν μπορείς να το γυρίσεις πίσω... μπορείς όμως να το πνίξεις :-)

Ο χώρος υπάρχει έστω και αν τον βανδάλισαν. Ιστορική μνήμη υπάρχει;

 Η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε με 199 θετικές ψήφους τη Νέα Δανειακή Σύμβαση. Το πρώτο μέρος αυτής, που αφορά στη πλήρη ανατροπή των κατώτερων αμοιβών αλλά και όλων των εργασιακων συνθηκών στη χώρα μας, είναι ήδη νόμος του Κράτους.

Τα θέματα που συζητούνται όμως δεν είναι αυτά αλλά οι καταστροφές στο κέντρο της Αθήνας και οι διαρροές-διαγραφές των βουλευτών που δεν ψήφισαν τη νεά δανειακή σύμβαση. Το μεν πρώτο είναι ένα de facto πρόβλημα, μια μαχαιριά στην οικονομική και πολιτιστική ζωή της πόλης και έχει την αυτονόητη σημασία του. Οι διαρροές όσων αποφασίζουν να εγκαταλείψουν το σκάφος πριν βουλιάξει, δε νομίζω ότι αφορούν κανέναν μας πλην των ιδίων και των οικογενειών τους. Σιγά μη μας πείσουν ότι "έπεσαν" υπερ των συμφερόντων του εργαζόμενου πληθυσμού.

Το καυτό πρόβλημα του νέου μνημονίου, της επιβολής, δηλαδή, των νέων εργασιακών σχέσεων που συμπιέζουν το βιοτικό επίπεδο χωρίς να αποτελούν συνάμα αναπτυξιακό κίνητρο, μέχρι στιγμής, εδώ και 24 ώρες,  έχει παραμεριστεί. Με τα μυαλά στα κάγκελα της Γερμανικής Καγκελαρίας αναμένουμε τι θα αποφανθεί και πως θα χρησμοδοτήσει για το επόμενο τρίμηνο. Το σημαντικό ζήτημα, της πολιτικής ενοποίησης της ελληνικής κοινωνίας, όπως θα μπορούσε να εξελιχθεί μέσα από τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις που πραγματοποιεί σε πείσμα κάθε διαλυτικού παράγοντα, εδώ και δυόμιση χρόνια, έχει ξανα παραμεριστεί και απωθηθεί στο περιθώριο.

Θα έπρεπε να συζητάμε τώρα για τις διαδικασίες και τις μορφές του ενιαίου αγώνα που έχουμε να δώσουμε για να υπερασπιστούμε το βιοτικό μας επίπεδο και τις δημοκρατικές μας κατακτήσεις από τη μια και από την άλλη, για να βρούμε με ποιο τρόπο θα βγούμε από αυτή τη βαθειά κρίση που μας διαλύει σαν οικονομία και κυρίως σαν κοινωνία. Αντ' αυτού με αισθήματα φόβου και καχυποψίας, αποτραβιόμαστε στον ιδιωτικό μας χώρο και αφήνουμε να αλωνίζουν "στην πόλη οι εχθροί"...

Εμένα προσωπικά εξάπτει την περιέργεια μου το timming και ο εκπληκτικός συγχρονισμός όλων όσων τζιράρουν πάνω στη διάλυσή μας. Ανεξάρτητα από το ποιος κάνει τάχα μου την αρχή, μπαχαλάκηδες ή ΜΑΤατζήδες, το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο: μαζικές συγκεντρώσεις διαλύονται, αισθήματα μίσους και διχασμού δηλητηριάζουν το κλίμα, αντιδημοκρατικά μέτρα φαίνονται ελκυστικά και επιθυμητά και ο χρόνος κυλάει χωρίς να κερδίζουμε μια σπιθαμή ενώ χάνουμε κατά κράτος σε όλα τα μέτωπα. Δεν ξέρω... Εσείς τι λέτε;