Ξεκαθάρισμα και επειγόντως

(Ζούμε σε ιστορική φάση. Η πολιτική αφενός μεν έχει αναβαθμιστεί στα μάτια όλων και αφετέρου εδώ και ένα μήνα όλοι ζούμε "πολιτικά". Ο λόγος αυτός με έκανε να ενεργοποιήσω αυτό το blog ξανά, ελπίζοντας σε μια επικοινωνία γόνιμη και εποικοδομητική με όποιον ενδιαφέρεται) :-)

Η ανάγκη να αποσαφηνιστεί η πολιτική ταυτότητα τους εγχειρήματος Σύριζα, αναδεικνύεται όλο και πιο επιτακτική. Πλήθος κόσμου παρακολουθεί με ενδιαφέρον αλλά και με αγωνία τις κινήσεις της νέας κυβέρνησης, ελπίζοντας πως όλο και κάτι καλό θα συμβεί ως προς τις προσδοκίες του καθενός.  Όμως πρέπει να το πούμε: η νέα κυβέρνηση της Αριστεράς δεν είναι κάτι ανάλογο με τους αγίους, που διαμεσολαβούν αδιαμαρτύρητα στην ικανοποίηση κάθε αιτήματος που διατυπώνουν οι προσκυνητές τους. Ο Σύριζα και η ενδυνάμωσή του, προκύψαν μέσα από την κρίση του κοινωνικού και πολιτικού μας συστήματος και από τα αδιέξοδά του. Η πολιτική του είναι αδύνατον να εξυπηρετεί, κάθε είδος επιστροφής σε καταστάσεις και συνθήκες που προξένησαν την κατάρρευση της κοινωνίας μας. Η πολιτική συμφωνία του Σύριζα με την ελληνική κοινωνία, σε καμιά περίπτωση δεν είναι και δεν πρέπει να ερμηνευθεί σαν επιστροφή σε ένα κάπως πιο διευρυμένο πελατειακό κρατικό σύστημα. Κανένας δεν επιτρέπεται και δεν δικαιούται να περιμένει κάτι τέτοιο. Και όποιος το σκέφτεται ας το ξεχάσει!..

Από την άλλη πλευρά ο Σύριζα δεν εξελέγη με την υπόσχεση των ριζικών “κοινωνικών και πολιτικών ανατροπών”, έτσι όπως αντιλαμβάνονται αυτό το σχήμα οι αριστεροί “μαρξιστικής-λενινιστικής” κοπής. Εκτός του ότι ποτέ δεν υποσχέθηκε την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και την ευρωζώνη, δεν υποσχέθηκε ούτε την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας, ούτε την κοινωνικοποίηση ή την κρατικοποίηση των μέσων παραγωγής και του τραπεζικού συστήματος ούτε την κατάπτωση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Δεν ήρθε απειλώντας τις αγορές και το ιδεολόγημα της “ελεύθερης οικονομίας”.  Αντίθετα διακήρυξε πως επιδιώκει μιαν “έντιμη” συνδιαλλαγή με όλα αυτά. Εξελέγη με την υπόσχεση να αντιπαραθέσει στην οικονομική και πολιτική ισχύ των κυρίαρχων ελίτ, την ισχύ της ενότητας των εργαζομένων και της πλειονότητας του πληθυσμού, που αντιδρούμε δίκαια στην ανθρωπιστική καταστροφή που έχουμε  οδηγηθεί από την λιτότητα. Ο Σύριζα εκλέχτηκε γιατί υποσχέθηκε ότι θα ασκήσει πολιτική περιορισμού και άρσης της αυθαιρεσίας των οικονομικά ισχυρών και του πολιτικού τους προσωπικού, κάνοντας χρήση της πολιτικής ισχύος που του δώσαμε με την εντολή να κυβερνήσει...
    
Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για μια επιλογή που αν πετύχει θα μας ωφελήσει όλους. Δύσκολη και κουραστική εξ ορισμού, βαδίζει πάνω στην παραγωγή πολιτικής δράσης η οποία υπαγορεύεται από την ανάλυση της συγκεκριμμένης κατάστασης των αναγκών της ελληνικής κοινωνίας και του συσχετισμού των δυνάμεων μέσα στο δεδομένο διεθνές πλαίσιο. Θα τα καταφέρει σαν κυβέρνηση; Δεν θα τα καταφέρει; Με αυτή την αγωνία ζούμε σχεδόν όλοι μας εδώ και ένα μήνα και, μάλλον, θα ζήσουμε με αυτή για πολύ πολύ καιρό ακόμα…

Εκείνο όμως που ξέρω και  έχω ανάγκη να πω στα σίγουρα εδώ, είναι ότι πολλά πρέπει να ξεκαθαρίσουν άμεσα. Τόσο στα μυαλά αυτών που ψήφισαν Σύριζα προσμένοντας ατομικές και άμεσες επιστροφές στο παρελθόν, όσο και κυρίως στα στελέχη και στις συνιστώσες του Σύριζα, που θεωρούν ότι οι λόγοι για τους οποίους η ελληνική κοινωνία ανέδειξε το κόμμα τους στην κυβέρνηση δεν είναι παρά προκάλυψη για να προβάλλουν και να απεργάζονται κάθε είδους διαφορετικές προσεγγίσεις και πολιτικές... 

Το "ΟΧΙ" που χρωστάμε

Το αυγό του φιδιού έχει εκκολαφθεί ήδη στην πατρίδα μας. Η παρουσία των Χρυσαυγιτών, στην καθημερινή πολιτική ζωή της χώρας, δηλητηριάζει το πολιτικό κλίμα με τη φασιστική ιδεολογία και πρακτική. 

Η φθορά των δημοκρατικών θεσμών, τόσο σαν λειτουργίες όσο και σαν πρόσωπα αποτελεί βούτυρο στο ψωμί της ΧΑ. Η αγανάκτηση που συσσωρεύεται στην κοινωνία, οι στρατιές των ανέργων και η ληστεία πάνω σε μισθούς και συντάξεις, τρέφουν το μίσος και την κοινωνική διάλυση και, πάνω σε αυτά, η ΧΑ νομιμοποιείται σαν φορέας και εκφραστής αυτού του μίσους.

Αυτό το μίσος όμως είναι τυφλό. Χτυπά τις φθαρμένες λειτουργίες της Δημοκρατίας όχι για να την στηρίξει αλλά για να χτυπήσει την Δημοκρατία συνολικά. Διασύρει και προπηλακίζει τους διεφθαρμένους και ξεφτιλισμένους πολιτικούς όχι για να ξεβρωμίσει ο τόπος από τα λαμόγια αλλά για να εξοντώσει την ίδια την πολιτική ζωή της χώρας και τα πολιτικά δικαιώματα των πολιτών. Εισάγει την άμεση βία στην πολιτική "επιχειρηματολογία" για να κλείσει το στόμα όσων διαφωνούν με τις απόψεις και κυρίως τις πρακτικές τους. Και επιχειρεί να στήσει μια παρωδία "αλληλεγγύης" πάνω στη βάση του άγριου φυλετικού ρατσισμού...

Έτσι η ΧΑ επιχειρεί να συγκαλύψει πως, σαν φορέας αυτού του μίσους, αποσκοπεί στην κατάλυση της Δημοκρατίας και την εδραίωση, αν τα καταφέρει, μιας φασιστικής δικτατορίας ρουφιάνων, χαφιέδων και βασανιστών.

Θα επιτρέψουμε να συμβεί αυτό;

ΥΓ. Παρακαλώ ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο στο site της κίνησης Υπεράσπιση της Κοινωνίας και Δημοκρατίας


http://www.koindim.eu/el/home/2-uncategorised/118-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%B4%CE%B1-2012-%CE%B5%CE%BA%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CE%BC%CE%B9%CE%B1%CF%82-%CF%80%CE%BB%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%AC%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%86%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82-%CF%83%CF%85%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CF%87%CE%AF%CE%B1%CF%82

Τοπίο στην ομίχλη...

Έγραφα σε προηγούμενο σημείωμά μου πως η έκβαση των εκλογών της 6ης Μαΐου δεν εξαρτάται πια από το τι πιστεύει ο καθένας μας σαν σωστό για τη χώρα μας, αλλά από την σκοτεινή πραγματικότητα της καταγεγραμμένης ανεργίας άνω του ενός εκατομμυρίου ανθρώπων. Αν μαζί με αυτούς υπολογίσουμε τους οικείους τους και τους μη καταγεγραμμένους άνεργους, ειδικά στο χώρο της νεολαίας, προβάλει μπροστά μας το εφιαλτικό σκηνικό του ενός τρίτου, περίπου, του ενεργού πληθυσμού της χώρας να βιώνει την κοινωνική, οικονομική και ψυχολογική του καταστροφή, στο πλαίσιο ενός περιβάλλοντος που δεν παρέχει ελπίδα στο άμεσο μέλλον για κανέναν.

Οι συζητήσεις που γίνονται στη βάση των “μνημονιακών” και των “αντιμνημονιακών” συσπειρώσεων, αντιπαραθέτουν επιχειρήματα, από τη μια, για την ανάγκη να σώσουμε τη χώρα από την καταστροφή της χρεωκοπίας και, από την άλλη, για την ανάγκη να “τιμωρηθούν” όλοι όσοι μας οδήγησαν σε αυτήν την καταστροφή και να σώσουμε τη χώρα επιλέγοντας τον δρόμο της επιστροφής σε ένα είδος υπερήφανης απομόνωσης μακριά από διεθνείς υποχρεώσεις και ανεπιθύμητους ελέγχους.

Στα αυτιά μου όλη αυτή η αντιπαράθεση ακούγεται περίπου σαν οι μεν να λένε πως δεν έχει σημασία που το ένα τρίτο του ενεργού πληθυσμού έχει καταστραφεί και που ενδεχομένως στο άμεσο μέλλον να καταστραφούν και άλλοι τόσοι, αλλά το σημαντικό είναι να σωθεί η χώρα. Όσοι έχουν καταστραφεί ήδη και όσοι πρόκειται να καταστραφούν δεν είναι παρά παράπλευρες απώλειες ενός “αγώνα” στον οποίο τα συμφέροντα της πατρίδας μοιάζουν να μη συνδέονται με αυτά των πολιτών της. Περίεργη αντίληψη σωτηρίας.

Από την άλλη βρίσκονται όσοι επιχειρηματολογούν για αποχώρηση από την ΕΕ ή για προάσπιση της ανεξαρτησίας μας με διώξιμο των τροϊκανών υπαλλήλων, σαν μέτρο για την εξαφάνιση των πιέσεων και των υπαγορεύσεων των μέχρι στιγμής μνημονίων. Αφήνουν να αιωρείται μια εντύπωση επιστροφής κατά κάποιον τρόπο στην προτέρα κατάσταση. Μου δίνουν την εντύπωση, εξαιτίας των πολιτικών που προτείνουν και των πρακτικών που αναπτύσσουν, πως αυτοί αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο μιας καθολικής κατάρρευσης των πάντων, με απαράδεκτη επιπολαιότητα. Πιστεύουν ή προσπαθούν να μας πείσουν πως η ενίσχυση του εκλογικού τους ποσοστού ισοδυναμεί με τη δυνατότητα ανατροπών στο συσχετισμό δυνάμεων και, φαίνεται, να μην τους απασχολεί η πολυδιάσπαση των λεγόμενων αντιμνημονιακών (αριστερών) δυνάμεων και η παντελής απουσία μιας συνεκτικής πολιτικής και οργανωτικής πρότασης. Μοιάζουν στα μάτια μου σαν να κατευθύνουν το οργισμένο θυμικό της κοινωνίας σε μια μορφή εκτόνωσης, χωρίς καμιά εκτίμηση και πρόνοια για το τι θα συμβεί σαν θετικό ή σαν αρνητικό επακόλουθο...

Δεν συζητώ βέβαια για τα τυχάρπαστα πολιτικά μορφώματα, σαν του Καμένου και του Καρατζαφέρη που ψαρεύουν σε θολά νερά παρέα με τη φασιστική αλητεία των χρυσαυγιτών. Ορθώνουν ανάστημα πάνω στο πτώμα της μεταπολίτευσης, βρίσκοντας έδαφος στο μίσος που καλλιεργούν, και στην εκμετάλλευση φόβων που προξενεί η άγνοια και η εγκατάλειψη από το κράτος ολόκληρων πληθυσμών στις πόλεις και τα χωριά. Σε αυτούς ταιριάζει η παροιμία “στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται”...

Πολιτικά βρίσκομαι στο ίδιο σημείο που βρίσκονται οι περισσότεροι μας. Δεν με εκφράζει και δεν με αντιπροσωπεύει καμιά από τις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις. Στο λίγο που κάποιες ανάμεσα σε αυτές μπορούν να με πλησιάσουν, η ιστορική γνώση και η γνώση ανθρώπων και συμπεριφορών με κρατάει κρύο και σε απόσταση. Παρ' όλα αυτά, θα πάω να ψηφίσω και να προσθέσω την ψήφο μου, πολύτιμη δίπλα στις δικές σας ψήφους, διότι οφείλω την αλληλεγγύη και την ενεργητική συμπαράσταση μου στις στρατιές των ανέργων ανδρών, γυναικών και νέων που βιώνουν το ζόφο της καταστροφής της ζωής τους. Θα πάω να ψηφίσω γιατί δεν έχει νόημα να ζω εγώ καλά και ήσυχος με τη συνείδησή μου, σε μια κοινωνία που οι πολλοί καταστρέφονται ενώ οι υπόλοιποι κάνουν την πάπια ελπίζοντας να τη σκαπουλάρουν. Και όσοι θέλουν να “σώσουν” μια τέτοια κοινωνία, χάρισμα τους. Εγώ θα είμαι παρέα με αυτούς που ονειρεύονται να την αλλάξουν παρ' όλα τους τα λάθη και τα στραβά τους. Σταθερά. Δυνατά. Με όλη μου την καρδιά :-)

Να λοιπόν! Πάμε για εκλογές...

...

Αν όσοι υπερασπίζονται τον καπιταλισμό, το κάνουν επειδή πιστεύουν ότι η σχεδιασμένη και κρατικοποιημένη οικονομία είναι αδιέξοδη και πως η μονοκρατορία του ενός κόμματος είναι ένας εφιάλτης, προσωπικά πιστεύω ότι κάνουν μια χαρά και έχουν απόλυτο δίκιο. Αν όμως τον υπερασπίζονται επειδή κάπου στο μυαλλό τους ταυτίζουν την ανάγκη πλουραλισμού, στις οικονομικές επιλογές και στις πολιτικές ελευθερίες, με το χρηματοπιστωτικό σύστημα και τη νεοφιλελεύθερη πολιτική του έκφραση που κυριαρχεί παγκοσμίως και το οποίο βρίσκεται, αφενός, υπό τον έλεγχο εξωπολιτικών παραγόντων  και, αφετέρου, έξω από τον έλεγχο κάθε κοινωνικού και πολιτικού θεσμού, τότε υπάρχει ένα θέμα.

Η υπάρχουσα -πανευρωπαϊκή- κρίση “χρέους” είναι μια τρανταχτή απόδειξη πως ο “κυρίαρχος του παιχνιδιού” δεν συμπαθεί ούτε τον πλουραλισμό στις επιλογές, ούτε τον κοινωνικό έλεγχο για το τι κάνει με τα λεφτά που κρατάει στα χέρια του, είτε του ανήκουν είτε όχι. Χώρες πιο νοικοκυρεμένες από τη δική μας, όπως η Γαλλία και η Ολλανδία, με πλεονασματικούς επί σειρά ετών προϋπολογισμούς, οι οποίες διαθέτουν πολιτική διοίκηση, ας πούμε τουλάχιστον, πιο “σοβαρή” από τη δική μας, και στηρίζονται σε μια παραγωγική μηχανή η οποία δεν συγκρίνεται ούτε σε όγκο ούτε σε απόδοση με τη δική μας και βλέπουμε, παρ’ όλα αυτά, το έδαφος να τρίζει κάτω από τα πόδια τους και τα τσακάλια των αγορών να τους δαγκώνουν ήδη τα πόδια.

Για να το πω με όσο πιο σαφή τρόπο μπορώ: σε ότι αφορά στο διεθνές επίπεδο μέσα στο οποίο κινούμαστε, είτε πιστεύουμε στο σοσιαλισμό είτε μας διακινεί η ιδέα της ελεύθερης οικονομίας, το κυρίαρχο χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι εχθρικό σε κάθε έννοια δημοκρατίας, απολύτως ενάντιο σε κάθε έννοια ελευθερίας επιλογών (εννοείται ουσίας και όχι τι μπλουζάκι θα βάλουμε το βράδυ) και, επίσης, τελείως αλεργικό σε κάθε κοινωνικό έλεγχο. Σε αυτό ελπίζω κάποτε να συμφωνήσουμε.

Υπάρχει και το θέμα με τη χώρα μας. Ισχύουν στην περίπτωση μας, όλα τα επιπλέον ζητήματα που συνιστούν την περίφημη ελληνική ιδιομορφία. Πελατειακό κράτος, διαβρωμένη κρατική υπαλληλία, άδικο και διαβρωμένο φοροελεγκτικό σύστημα, πολιτικό προσωπικό πέρα για πέρα αναντίστοιχο με τις ανάγκες μιας σύγχρονης κοινωνίας και, επιπλέον, μια κοινωνία ναρκωμένη με ευδαιμονικά σύνδρομα αλλά και κατατρομοκρατημένη, χωρίς καμία αίσθηση συνοχής, χωρίς αίσθηση ατομικής ευθύνης, εντελώς σε σύγχιση και χωρίς καμία συλλογική αυτοπεποίθηση. Μια κοινωνία τρομαγμένη και θυμωμένη. Και όλα αυτά με μια παραγωγική μηχανή που δεν αποδίδει ακόμα και όσα είναι σε θέση να αποδώσει, που μέσα της πνίγονται ακόμα και μία σειρά ευγενών επιδιώξεων... Όπως και να την περιγράψει κανείς την περίπτωση μας τελικά, θα καταλήξει στη διαπίστωση πως πρόκειται για μια σχεδόν αυτοάνοση οξείας μορφής κλινική περίπτωση. Η “Ελληνική περίπτωση”...

Υπάρχει κάποιος λογικός άνθρωπος που να πιστεύει ότι η κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας μπορεί με “λίγο κλάδεμα και λίγο πότισμα”, άντε και με λίγο ¨τσαμπουκά", να βελτιωθεί; Υπάρχει επιπλέον κάποιος λογικός άνθρωπος που να πιστεύει, μέσα σε ένα τόσο ανταγωνιστικό και κυριολεκτικά ανθρωποφάγο παγκόσμιο οικονομικό και πολιτικό καθεστώς, πως μπορούμε να τα βολέψουμε με “λίγο κλάδεμα και λίγο πότισμα” και να συνεχίσουμε να ζούμε ανέμελα μαστουρωμένοι με τις φαντασιώσεις μας;

Πολλοί, καλοπροαίρετοι σχολιαστές των απόψεων μου, μού αντιτείνουν πως ναι μεν η κατάσταση είναι όπως την περιγράφω αλλά μια ενδεχόμενη ακυβερνησία, σαν αποτέλεσμα των επικείμενων εκλογών, θα σημάνει την βίαια απομάκρυνση της Ελλάδας από το Eurogroup και τη ζώνη του ευρώ, με αποτέλεσμα την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και την οικονομική καταστροφή. Ίσως και να έχουν δίκαιο. Θεωρώ πιθανό, αλλά όχι απολύτως βέβαιο, ότι μπορεί να συμβεί κάπως έτσι αλλά, πέρα από το να το απεύχομαι, δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό.

Θέλω να πω ότι η απόφαση για το που θα πάνε τα πράγματα, ανήκει στο παραπάνω από ένα εκατομμύριο άνεργους, αριθμός που διαρκώς αυξάνεται, και σε όσους ήδη το βιοτικό τους επίπεδο έχει καταστεί αβίωτο. Όταν μιλάμε για άνεργους μιλάμε βέβαια για ενεργό πληθυσμό. Για ψηφοφόρους. Ακόμα και μόνοι τους, χωρίς συνυπολογισμό των οικείων τους, είναι όχι απλά υπολογίσιμη αλλά καθοριστικής σημασίας δύναμη. Πάνω από το 20% του εκλογικού σώματος. Αυτών των ανθρώπων η ζωή σε κάθε της διάσταση -οικονομική, κοινωνική, ψυχολογική- είναι ήδη κατεστραμμένη. Γιατί να ενδιαφερθούν για το αν θα καταστραφεί και η ζωή των άλλων; Ποια πειστική υπόσχεση αλλαγής της ζωής τούς έχει δοθεί, ώστε να θεωρήσουν χρήσιμο και επωφελές για αυτούς να μην πέσουν έξω οι τράπεζες του κ. Κωστόπουλου ή του κ. Λάτση, συμπαρασύροντας και όλους όσους δεν έχει αγγίξει η κρίση με βάρβαρο μέχρι στιγμής τρόπο;

Αναρωτιέμαι και μάλλον έχω δίκηο να πιστεύω ότι τα πράγματα δεν θα εξελιχθούν καλά. Εκτός και αν, όσοι απεύχονται αυτή την εξέλιξη και έχουν λόγο στη διαμόρφωση των πραγμάτων, υποσχεθούν πειστικά και με στοιχεία ότι θα βάλουν πλάτη και θα πολεμήσουν με νύχια και με δόντια για την αλλαγή αυτής της κατάστασης, προς όφελος πρώτα από όλα των ανέργων και όσων η κρίση έχει χτυπήσει ήδη. Χλωμό το βλέπω αλλά αν ακούσετε κάτι σχετικό, πληροφορείστε με σας παρακαλώ αμέσως...

Και να θυμίσω μια παλιά αλλά ξεχασμένη αλήθεια: Στη διαπραγμάτευση, την οποία όλοι διατυμπανίζουν περίπου ως πανάκεια και ξόρκι του κακού, δεν μετράει η εξυπνάδα ή η ευφράδεια του όποιου διαπραγματευτή, αλλά η ισχύς. Περί αυτού πρόκειται και όποιος δεν το καταλαβαίνει “δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει”...

Τι βρίσκεται μπροστά μας;

Λαϊκή λιθογραφία που αποτυπώνει την εικόνα που έχουν οι Έλληνες για το είδος της αλληλεγγύης που μας παρέχεται...

 Με απασχολεί η διελκυστίνδα ανάμεσα στους “σκληρούς” της ΕΕ από τη μια και το Ελληνικό Κοινοβούλιο αλλά, όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, και ανάμεσα σε ολόκληρη την Ελληνική κοινωνία από την άλλη. Η εκδήλωση της “ευρωπαϊκής αλληλεγγύης” περνά διαρκώς μέσα από την υπαγόρευση όλο και πιο επαχθών όρων που θίγουν ευθέως το συνολικό βιοτικό μας επίπεδο αλλά επίσης απαξιώνουν στο χαμηλότερο επίπεδο, πριν από τη στρατιωτική κατοχή, την εθνική μας κυριαρχία και εξευτελίζουν κάθε έννοια ισοτιμίας και αξιοπρέπειας του Ελληνικού Κράτους και της κοινωνίας μας συνολικά. Αναρωτιέμαι δηλαδή πως, αν αυτό που ζούμε τώρα είναι δείγμα “αλληλεγγύης”, τότε μια εχθρική συμπεριφορά σε τι ακριβώς συνίσταται;

Εν πάση περιπτώσει, το ζήτημα που με απασχολεί είναι το πως θα πορευτούμε σε αυτήν τη διαδικασία, η οποία μάλλον κορυφώνεται χωρίς προοπτική να τελειώσει σύντομα. Διότι είναι προφανές πως η αρχική στόχευση, δηλαδή, η διασφάλιση της επιστροφής των δανεικών, αρχίζει να χλομιάζει όλο και περισσότερο, αφήνοντας να διαφανεί ένας πολιτικός στόχος ηγεμόνευσης και δημιουργίας ενός οικονομικού χώρου στην ΕΕ, κομμένου και ραμμένου στα μέτρα της Γερμανικής Ομοσπονδίας. Και λέω πως το αίτημα της “επιστροφής των δανεικών” χλομιάζει επειδή, ενώ χρησίμευσε ως έμβολο για την διάσπαση της δυνατότητας να αμυνθούμε έναντι διαδικασιών που θίγουν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, στη συνέχεια ξευτελίστηκε τελείως με την επιβολή του κουρέματος 70% στο σύνολο των κατόχων του ελληνικού χρέους, δηλαδή του συνόλου των δανειστών μας.

Αυτοί που ζητούσαν -αντί του μνημονίου που υπογράφτηκε- να γίνει το κούρεμα από την αρχή με την παράλληλη δέσμευση της Ελλάδας για ταχύτατες διαρθρωτικές αλλαγές που θα απελευθέρωναν την παραγωγική της μηχανή, χαρακτηρίστηκαν ανόητοι και καιροσκόποι. Αποδεικνύεται τώρα ότι μάλλον ο σκοπός των συνομιλητών του ΓΑΠ την περίοδο εκείνη, δεν ήταν να στηρίξουν την Ελλάδα ώστε να αποκτήσει την αυτοδυναμία και την αξιοπιστία της αλλά, αντίθετα, να δημιουργηθεί ένα προγεφύρωμα που θα τους επέτρεπε να παρέμβουν στα εσωτερικά μας, με “νόμιμο” τρόπο. Όταν το πέτυχαν αυτό, η απαίτηση τους να διασφαλιστούν τα συμφέροντα των δανειστών της Ελλάδας μετατράπηκε σε απαίτηση προς τους δανειστές μας να αποποιηθούν το 70% των απαιτήσεών τους είτε “εθελοντικά” είτε με το ζόρι. Τόσο απλά!

Η νέα δανειακή σύμβαση που κατοχυρώθηκε με 199 ψήφους στο Ελληνικό Κοινοβούλιο είναι στην πραγματικότητα το “νομικό πλαίσιο” το οποίο κατοχυρώνει την ηγεμονία και την εξάρτηση του Ελληνικού Κράτους όχι από την Ευρωπαϊκή Ένωση γενικά αλλά από την Γερμανία και τους συνεργάτες της, αφού αυτοί είναι σε θέση να υπαγορεύουν όρους που οι υπόλοιποι αδυνατούν να αρνηθούν ακόμα και όταν διαφωνούν. Η άρση της εμπιστοσύνη των Ελλήνων προς τα κόμματα και τους πολιτικούς, που κατέχουν μέχρι στιγμής την πλειοψηφία των εδρών στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, είναι προφανές ότι αποτελεί αστάθμητο παράγοντα που απειλεί με ανατροπή αυτό το “νομικό πλαίσιο” στο άμεσο μέλλον. Και εδώ είμαστε...

Ο κ. Σόιμπλε, διαχειριστής και ενορχηστρωτής αυτής της επίθεσης προς την εθνική μας ανεξαρτησία έχει ξεκαθαρίσει ήδη τις προθέσεις του για τα επόμενα βήματα. Φημολογείται ήδη πως ζήτησε -κατά δημοσιογραφικές πληροφορίες- από τον κ. Κουβέλη, με το επιχείρημα πως η Δημοκρατική Αριστερά εμμένει στην ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας, να υπογράψει και αυτός επιστολή συμμόρφωσης στη Νέα Δανειακή Σύμβαση. Αν ο κ. Κουβέλης υπογράψει τέτοια επιστολή χάνει αυτομάτως κάθε προοπτική να παίξει τον οποιονδήποτε ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις. Σαν συνέπεια ο κ. Σόιμπλε θα μπορεί να αρνηθεί την περαιτέρω οικονομική στήριξη, εφόσον ρυθμιστές των εξελίξεων θα αναδειχθούν το ΚΚΕ και ο Σύριζα, δυνάμεις απολύτως εχθρικές προς κάθε “μνημονιακή” πολιτική. Αν από την άλλη ο κ. Κουβέλης δεν υπογράψει ο κ. Σόιμπλε θα μπορεί να ισχυριστεί ότι εφόσον οι Έλληνες δεν αναλαμβάνουν τις υποχρεώσεις τους, δεν είναι υποχρεωμένη η Ευρωζώνη να τους συνδράμει και κατ’ επέκταση θα κηρύξει την έναρξη της άτακτης χρεοκοπίας της Ελλάδας. Σε κάθε περίπτωση δηλαδή αυτό που διαφαίνεται είναι η απόφαση της Γερμανίας να οδηγήσει την Ελλάδα εκτός Ευρωζώνης με κάθε πρόσχημα.

Τι όφελος έχει η Γερμανία να μας οδηγήσει σε τέτοια τραγική θέση; Δεν μπορώ να πω με σιγουριά. Το πιο προφανές που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι από τη μια θα απαλλαγεί από την υποχρέωση εκταμίευσης ενός εξαιρετικά μεγάλου ποσού, με τμήμα μόνον του οποίου στη συνέχεια θα μπορέσει να εξαγοράσει σχεδόν τα πάντα στην Ελλάδα αποκλειστικά και μόνο για τον εαυτό της. Λιμάνια, αεροδρόμια, οδικοί άξονες, ενεργειακά δίκτυα και τα άρτι ανακοινωθέντα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, σαν πρώτη δόση, αποτελούν ένα πολύ καλό κίνητρο. Το ενδεχόμενο αυτό ήταν και η αιτία του ενδοιασμού μου απέναντι σε όλες τις θεωρίες σχετικά με την επιστροφή στη δραχμή εθελοντικά.

Εν πάση περιπτώσει ο κίνδυνος είναι υπαρκτός και απολύτως ορατός. Έναντι αυτού είναι ανάγκη ο πολιτικός μας κόσμος αλλά και ο κάθε πολίτης να ξεκαθαρίσει το δέον γενέσθαι την “επόμενη μέρα”. Εννοώ ότι τον κίνδυνο αυτόν πρέπει να τον δούμε καθαρά σαν άμεση προοπτική, να σταθμίσουμε τις δυνάμεις και τις ανάγκες μας έναντι αυτού και να αποδεχθούμε όχι μόνον να τον αντιμετωπίσουμε αλλά να δούμε επιπλέον και πώς μπορούμε να βγούμε κερδισμένοι από τη σύγκρουση με όσους μας οδηγούν στην εξαθλίωση. Ζητάω πολλά;

Το ποτάμι δεν μπορείς να το γυρίσεις πίσω... μπορείς όμως να το πνίξεις :-)

Ο χώρος υπάρχει έστω και αν τον βανδάλισαν. Ιστορική μνήμη υπάρχει;

 Η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε με 199 θετικές ψήφους τη Νέα Δανειακή Σύμβαση. Το πρώτο μέρος αυτής, που αφορά στη πλήρη ανατροπή των κατώτερων αμοιβών αλλά και όλων των εργασιακων συνθηκών στη χώρα μας, είναι ήδη νόμος του Κράτους.

Τα θέματα που συζητούνται όμως δεν είναι αυτά αλλά οι καταστροφές στο κέντρο της Αθήνας και οι διαρροές-διαγραφές των βουλευτών που δεν ψήφισαν τη νεά δανειακή σύμβαση. Το μεν πρώτο είναι ένα de facto πρόβλημα, μια μαχαιριά στην οικονομική και πολιτιστική ζωή της πόλης και έχει την αυτονόητη σημασία του. Οι διαρροές όσων αποφασίζουν να εγκαταλείψουν το σκάφος πριν βουλιάξει, δε νομίζω ότι αφορούν κανέναν μας πλην των ιδίων και των οικογενειών τους. Σιγά μη μας πείσουν ότι "έπεσαν" υπερ των συμφερόντων του εργαζόμενου πληθυσμού.

Το καυτό πρόβλημα του νέου μνημονίου, της επιβολής, δηλαδή, των νέων εργασιακών σχέσεων που συμπιέζουν το βιοτικό επίπεδο χωρίς να αποτελούν συνάμα αναπτυξιακό κίνητρο, μέχρι στιγμής, εδώ και 24 ώρες,  έχει παραμεριστεί. Με τα μυαλά στα κάγκελα της Γερμανικής Καγκελαρίας αναμένουμε τι θα αποφανθεί και πως θα χρησμοδοτήσει για το επόμενο τρίμηνο. Το σημαντικό ζήτημα, της πολιτικής ενοποίησης της ελληνικής κοινωνίας, όπως θα μπορούσε να εξελιχθεί μέσα από τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις που πραγματοποιεί σε πείσμα κάθε διαλυτικού παράγοντα, εδώ και δυόμιση χρόνια, έχει ξανα παραμεριστεί και απωθηθεί στο περιθώριο.

Θα έπρεπε να συζητάμε τώρα για τις διαδικασίες και τις μορφές του ενιαίου αγώνα που έχουμε να δώσουμε για να υπερασπιστούμε το βιοτικό μας επίπεδο και τις δημοκρατικές μας κατακτήσεις από τη μια και από την άλλη, για να βρούμε με ποιο τρόπο θα βγούμε από αυτή τη βαθειά κρίση που μας διαλύει σαν οικονομία και κυρίως σαν κοινωνία. Αντ' αυτού με αισθήματα φόβου και καχυποψίας, αποτραβιόμαστε στον ιδιωτικό μας χώρο και αφήνουμε να αλωνίζουν "στην πόλη οι εχθροί"...

Εμένα προσωπικά εξάπτει την περιέργεια μου το timming και ο εκπληκτικός συγχρονισμός όλων όσων τζιράρουν πάνω στη διάλυσή μας. Ανεξάρτητα από το ποιος κάνει τάχα μου την αρχή, μπαχαλάκηδες ή ΜΑΤατζήδες, το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο: μαζικές συγκεντρώσεις διαλύονται, αισθήματα μίσους και διχασμού δηλητηριάζουν το κλίμα, αντιδημοκρατικά μέτρα φαίνονται ελκυστικά και επιθυμητά και ο χρόνος κυλάει χωρίς να κερδίζουμε μια σπιθαμή ενώ χάνουμε κατά κράτος σε όλα τα μέτωπα. Δεν ξέρω... Εσείς τι λέτε;

Δεν χωράει ούτε αισιοδοξία ούτε απαισιοδοξία...

Μπορούμε να ανασάνουμε... Ο Λουκάς Παπαδήμος έλαβε το χρίσμα και σχηματίζει κυβέρνηση συνεργασίας με υπουργούς από το ΠΑΣΟΚ, τη Ν.Δ. και από το κόμμα του Καρατζαφέρη. Το σασπένς 4 ημερών κατέληξε κατ' ευχήν και τα διεθνή ΜΜΕ καθώς και το ΧΑΑ επισφράγισαν το happy end στις εξελίξεις των τελευταίων ημερών...

Όσοι θέλουν να χαρούν από αυτό ας το κάνουν. Έχουν κάθε δικαίωμα γι' αυτό, αλλά προσωπικά δεν θα τους ακολουθήσω. Όσοι θέλουν να μηδενίσουν αυτό που έγινε μάλλον απλοποιούν πολύ τα πράγματα και δεν εκτιμούν ότι η απομάκρυνση του Παπανδρέου από την πρωθυπουργία, με τόσο πρωτότυπο όσο και εκκωφαντικό τρόπο, είναι ένα γεγονός με την αυτονόητη σημασία του. Το ΚΚΕ που δια της κ. Κανέλη μας ενημέρωσε ότι η επιλογή Παπαδήμου ισοδυναμεί με την επιλογή κάποιου άλλου δήμιου στη θέση του απερχόμενου, απλώς τερατολογεί ως συνήθως.

Φρονώ πως αν παραμείνουμε “χαρούμενοι” ή “μηδενιστές” ή “τερατολογούντες”, αγανακτισμένοι ή απαθείς, απλά προετοιμαζόμαστε να υποδεχτούμε το επόμενο χαστούκι, την επόμενη απογοήτευση ίσως και το επόμενο ρεζίλεμα. Η κυβέρνηση Παπαδήμου είναι μια έκτακτη κυβέρνηση ειδικών και προδιαγεγραμμένων καθηκόντων και ξεκάθαρη, με περιθώριο λίγων ημερών, ημερομηνία λήξεως. Είναι τουλάχιστον αφελές να περιμένει κάποιος από αυτήν την κυβέρνηση να αναπτερώσει τις όποιες ελπίδες μας για ανασύσταση, ανάκαμψη και ανάκτηση των διαψευσμένων μας ελπίδων. Και αυτό δεν είναι θέμα αισιοδοξίας ή απαισιοδοξίας. Είναι απλή λογική.

Τα δύο κόμματα εξουσίας που στηρίζουν τη συγκεκριμένη λύση είναι αυτά που γνωρίζουμε πολύ καλά. Ξέρουμε όλοι από ποιους αποτελούνται, τι πολιτική πρεσβεύουν, ποιο είναι το πολιτικό τους DNA και από τι κίνητρα διακινούνται. Αν σήμερα τα βλέπουμε να παινεύουν τον εαυτό τους για τον “θεσμικό” τους ρόλο και να δηλώνουν ευχαριστημένα, είναι γιατί κερδίζουν 120 ημέρες ανέξοδης προεκλογικής καμπάνιας και προετοιμασίας. Στο διάστημα αυτό θα προσπαθήσουν να αποτινάξουν από επάνω τους κάθε ευθύνη, να τη μεταθέσουν όσο μπορούν ο ένας στον άλλον και όλοι μαζί στο πουθενά, να θολώσουν τα νερά για να μας πουν τελικά στις 19 Φεβρουαρίου “ψηφίστε μας, είμαστε οι καλύτεροι!”.

Αφελής δεν είμαι, λοιπόν, και ούτε σκοπεύω να τον παραστήσω. Ούτε αισιόδοξος είμαι, με τα δεδομένα που υπάρχουν. Η λύση Παπαδήμου είναι ένα προσωρινό ανάχωμα ώστε να μην εκτροχιαστούμε από την τροχιά που μας έχουν ορίσει και, εν πολλοίς, επιβάλει με το ζόρι οι δανειστές και εταίροι μας. Πολλά από όσα μας έχουν επιβληθεί είναι αναγκαία δεν παύει όμως η επιβολή, το timing και η εν ριπή οφθαλμού εξαθλίωση δεκάδων χιλιάδων οικογενειών να μην μας επιτρέπει να δεχτούμε την εφαρμογή τους αγόγγυστα. Και από κοντά η παντελής έλλειψη τιμωρίας και ισονομίας μεταξύ ενόχων και αθώων. Κατά ποια λογική, αναρωτιέμαι, παραγράφονται αδικήματα υπουργών που κόστισαν στο Ελληνικό Δημόσιο εκατομμύρια ευρώ και θεωρείται η κοινωνία συλλογικά ένοχη να αποκαταστήσει τη ζημία;

Το πιο ουσιαστικό σε αυτή τη διαδικασία είναι ότι για τον ένα ή τον άλλο λόγο δεν τη θεωρούμε, σαν κοινωνία, “δική μας υπόθεση”. Και όσο αυτό δεν γίνεται τόσο το “ανάχωμα Παπαδήμος” γίνεται και πιο φτενό και ανίσχυρο. Όσο τα πράγματα παραμένουν έτσι, αυτοί που νέμονταν την εξουσία πριν ξεσπάσει η κρίση ετοιμάζονται να είναι οι κερδισμένοι μετά την κρίση. Διότι είτε το θέλουμε είτε όχι, είτε τα χάσουμε όλα είτε μόνο τα περισσότερα, η κρίση κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον θα τελειώσει. Και όλα θα κριθούν από το σε ποια κατάσταση θα βρίσκεται ο συσχετισμός των κοινωνικών δυνάμεων εκείνη τη στιγμή.

Δεν είναι εύκολο να το πει κανείς αλλά πρέπει να ειπωθεί: μέχρι τώρα σαν άτομα και σαν κοινωνία έχουμε νιώσει έκπληξη και οδύνη για την απώλεια εισοδημάτων και κεκτημένων δικαιωμάτων. Έχουμε νιώσει οργή και διάθεση να αρνηθούμε αυτό που μας συνέβη. Αλλά παραμένουμε ακόμα μετέωροι και αναποφάσιστοι να συντελέσουμε σε ένα ποιοτικό άλμα στο πολιτικό γίγνεσθαι του τόπου μας. Οι κινήσεις μας είναι αντανακλαστικές προς επιθέσεις που δεχόμαστε. Παραμένουμε εκτεθειμένοι σε πρωτοβουλίες άλλων, τρέχοντας λαχανιασμένοι πότε στην μια και πότε στην άλλη άκρη του τερέν, χάνοντας το ένα σετ μετά το άλλο. Όσο παράξενο και αν ακουστεί, για το λόγο αυτό δεν μπορώ να είμαι και απαισιόδοξος. Δεν μου επιτρέπεται να είμαι!

Υπάρχει δουλειά που πρέπει να γίνει και κανείς μας δεν έχει δικαίωμα να την αποφύγει. Είτε το θέλουμε είτε όχι είναι η ώρα που ο καθένας μας χρειάζεται να κάνει το ξεκαθάρισμα των αναγκών του σαν άτομο και να αποφασίσει σε τι κοινωνία θέλει να ζει και τι κράτος θα τη διασφαλίζει.

Δεν έχει σημασία αν ο καθένας μας είναι αριστερός ή δεξιός, σοσιαλδημοκράτης ή κομμουνιστής. Το ερώτημα μπαίνει σε όλους μας αδιακρίτως. Είναι η ώρα που χρειάζεται εμείς, με το χέρι στην καρδιά, να αποφασίσουμε πως θέλουμε να είναι και πως θέλουμε να γίνουν τα πράγματα και όχι να περιμένουμε να μας το πει κάποιος άλλος. Αυτό σημαίνει πολιτική ενηλικίωση και χειραφέτηση καταρχάς σε προσωπικό επίπεδο, το πιο αποφασιστικό στη διαμόρφωση κάθε συλλογικότητας. Και αυτό νομίζω πως είναι το πιο επείγον και σημαντικό ζήτημα της καταταλαιπωρημένης νεοελληνικής μας κοινωνίας, που σαν άλλη Μπλανς Επιφανί περιφέρει άβουλη τα κάλλη της προς τέρψη των επίδοξων βιαστών της...