Άτομα με Αναπηρίες - People with Disabilities

Τα Άτομα με Αναπηρίες (ΑμεΑ) είναι χιλιάδες. Δεν κυκλοφορούν στους δρόμους των πόλεων μας γιατί δεν τους το επιτρέπουμε. Τα Άτομα με Αναπηρίες δεν μπορούν να κινηθούν στην Αθήνα και όταν το αποτολμούν βάζουν τη ζωή τους σε κίνδυνο. Η παραπάνω φωτογραφία είναι ένα απειροελάχιστο τεκμήριο αυτής της κατάστασης. Πολλοί από αυτούς είναι συγγενείς και φίλοι μας. Η πόλη είναι απαγορευμένος τόπος για όλους αυτούς...

Από την άλλη πλευρά, εμείς ήμαστε η πόλη. Εμείς την κάνουμε φιλική ή εχθρική στους εαυτούς μας και στους συμπολίτες μας...

Ίσως πουν μερικοί για την ανάγκη μέτρων από τη πλευρά της πολιτείας, των Δήμων κ.λπ. Επ' αυτού έχω να παρατηρήσω ότι η πολιτεία σε επίπεδο μέτρων και υποδομών, χωρίς να παίρνει και άριστα, έχει κάνει αρκετά και οπωσδήποτε πρέπει να κάνει περισσότερα. Είναι υποχρεωμένη και θα το κάνει τόσο περισσότερο και πληρέστερα όσο γίνεται κοινή συνείδηση και απαίτηση όλων μας.

Εμείς, οι απλοί πολίτες, ήμαστε αυτοί που πρέπει να αλλάξουμε στάση και συμπεριφορά στο θέμα αυτό. Εμείς είμαστε που μετατρέπουμε την καθημερινότητα των ανθρώπων αυτών σε εφιάλτη. Εμείς, οι απλοί άνθρωποι με τις απλές μας ανάγκες, είμαστε που δεν σκεφτόμαστε καν την ύπαρξή των ΑμεΑ και την ανάγκη να κυκλοφορήσουν και αυτοί στην πόλη τους. Και όχι μόνο αυτούς. Σκεφτείτε πόσες μητέρες με μωρά αδυνατούν να περάσουν με το καροτσάκι από το πεζοδρόμιο και κατεβάζουν τα μωρά στο δρόμο. Πόσοι ηλικιωμένοι με κινητικά προβλήματα δεν μένουν εγκλωβισμένοι στα σπίτια τους γιατί δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν στην πόλη;

Ούτε ο πρώτος είμαι ούτε και ο μόνος που θίγει το θέμα αυτό. Προσθέτω απλώς και τη δική μου φωνή. Το κάνω με επίγνωση ότι πρόκειται για μεγάλο και δυσεπίλυτο θέμα. Όσοι, με οποιονδήποτε τρόπο μπορούν και κάνουν ήδη κάτι ενάντια σε αυτή την κατάσταση , καλά κάνουν!

Εγώ, από τη σκοπιά μου, μιλάω θέλοντας να συμβάλω στο να "ακουστεί" άλλη μια φορά το ζήτημα αυτό. Να δοθεί άλλη μια ευκαιρία για να ανακοινωθεί και να συζητηθεί ότι το πρόβλημα υπάρχει, και το προκαλούμε εμείς. Για να πω, επίσης, ότι η λύση του δεν βρίσκεται στην τιμωρία, στον υποτιμητικό χαρακτηρισμό, στον εξαναγκασμό με διοικητικά μέτρα ή με κράξιμο, ούτε στην όποιας μορφής αυτοδικία, αλλά στο να καταφέρουμε να το αναδείξουμε σε ένα κορυφαίο θέμα προβληματισμού στην κοινωνία μας, όπως είναι το ασφαλιστικό, η ανεργία ή η υποβαθμισμένη παιδεία.

Όταν καταφέρουμε, αν το καταφέρουμε, το πρόβλημα των ΑμεΑ, να υπάρχει στον προβληματισμό της καθημερινής μας ζωής, όπως για παράδειγμα, "το παιδί πρέπει να πάει σχολείο" -κάποτε δεν ήταν αυτονόητο αυτό-, και να σκεφτόμαστε αυτόματα

• Ότι το πεζοδρόμιο πρέπει να παραμείνει ανοιχτό
• Ότι οι ράμπες προσπέλασης για τα αναπηρικά καρότσια πρέπει να μείνουν ανοιχτές
• Ότι στους διάδρομους των τυφλών δεν παρκάρουμε μηχανάκια
• Ότι φροντίζουμε τα παρκαρισμένα αυτοκίνητά μας να αφήνουν περάσματα και για τους ανθρώπους και όχι μόνο για τις γάτες
• Ότι το παρκάρισμα στις γωνίες είναι εγκληματική αμέλεια και όχι απλώς μια παράβαση του ΚΟΚ χωρίς σημασία (που ποιος θα τη δει, ποιος θα τη γράψει;),
  

τότε θα έχουμε καταφέρει πολλά.

Αναρτήστε κι εσείς παρόμοιες φωτογραφίες. Προκαλέστε κι εσείς τέτοιες συζητήσεις. Βοηθήστε να γίνει η συζήτηση αυτή καθολική και συνεχής και τότε, πιστεύω, θα συμβάλλουμε στη δυνατότητα της κοινωνία μας να πάει ένα βήμα παραπέρα, και να διαφυλάξουμε, με έναν ακόμα τρόπο, το καίριο αγαθό που τελευταία κινδυνεύει εξαιρετικά: την κοινωνική μας συνοχή και αλληλεγγύη...