Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

Αλλαγή σημείου συνάντησης...


Η Ασκληπιού είναι ένας κεντρικός δρόμος των Αθηνών με μεγάλη κίνηση αυτοκινήτων, σε 24ωρη βάση, και εξαιρετικά στενά πεζοδρόμια, ιδίως από την οδό Αραχώβης μέχρι και την Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Η κίνηση των πεζών, των ΑμεΑ, των ηλικιωμένων, των μωρο-μανάδων και των παιδιών, που πανε στα 4 παρακείμενα σχολεία, αλλού εμποδίζεται βάναυσα...

 Το βγαλμένο καγκελάκι μπροστά από το παρκαρισμένο ημιφορτηγό, δείχνει ότι πρόκειται
για συνειδητή και συνεχιζόμενη παρανομία
 και αλλού γίνεται μετ' εμποδίων...

Το αστείο στη υπόθεση η πινακίδα που ενημερώνει ότι ...παρακολουθεί
την κατάσταση για λόγους κυκλοφορίας αλλά και ασφαλείας. Σωθήκαμε!..

Κοντά σε αυτό έχει αρχίσει να οξύνεται όλο και περισσότερο το πρόβλημα των εγκαταλελειμμένων σπιτιών. Νεοκλασικά ή και νεώτερα σπίτια, που παραμένουν ακατοίκητα επί δεκαετίες και αφήνονται να ρημάξουνε σε βάρος των κατοίκων, των περαστικών και του περιβάλλοντος.

Χαρακτηριστικό, και όχι μοναδικό παράδειγμα, το νεοκλασικό κτήριο στην οδό Ασκληπιού 96-96Α. Παρατημένο επί χρόνια στη φυσική φθορά, είχε αρχίσει να γίνεται απειλή για τους διερχόμενους. Φαίνεται κάποιοι διαμαρτυρήθηκαν, κάποιοι κινήθηκαν και πριν δύο ή τρία χρόνια τοποθετήθηκαν σκαλωσιές και λινάτσες στην πρόσοψη, ως και να επρόκειτο να γίνουν εργασίες αναστήλωσης και αναπαλαίωσης.

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τα έργα αναστήλωσης  και γενικά οι οικοδομικές εργασίες
πρέπει να γίνονται σε βάρος των πεζών...

Αλίμονο. Όχι μόνο δεν γίνανε έργα, αλλά οι σκαλωσιές και οι λινάτσες κλείσανε τελείως το πεζοδρόμιο. Από τις αμέσως επόμενες ημέρες, μαζεύτηκαν στο σημείο αυτό μπάζα και σκουπίδια και, από τότε, οι πεζοί κατεβαίνουν στο δρόμο,



...τα σκουπίδια και τα μπάζα μετατράπηκαν σε εστία μόλυνσης και χαρά των αρουραίων ενώ οι περίοικοι, ειδικά της διπλανής πολυκατοικίας, στον αρ. 94, πέρα από τις επιθέσεις τρωκτικών και κατσαρίδων, κινδυνεύουν και από άτομα που μπαινοβγαίνουν από την ανοιχτή είσοδο του εγκαταλελειμμένου σπιτιού.
Το εσωτερικό δείχνει διελεύσεις και χρήσεις...


Το κερασάκι στην όλη υπόθεση, είναι οι λινάτσες που έχουν ξεσκιστεί από τον καιρό και κρέμονται θλιβερά, χαρίζοντας μαζί με τη ρημαγμένη πρόσοψη του νεοκλασικού, μια μακάβρια και καταθλιπτική εικόνα στην περιοχή.

Η καθημερινή δόση γκραν γκινιόλ των περιοίκων...
Η πολεοδομία, η αρμόδια υπηρεσία του Δήμου για τη δημόσια υγεία, η τροχαία, η αστυνομία και όποια άλλη αρμόδια αρχή και υπηρεσία έχει σαν αντικείμενο της την αντιμετώπιση τέτοιων προβλημάτων, που είναι; Τι έχουν κάνει και τι προτίθενται να κάνουν για αυτό το πολύ μικρό και συγκεκριμένο ζήτημα. Μπορεί κάποιος αρμόδιος να ασχοληθεί; Μπορεί κάποιος να μου πει πως μπορώ να κάνω κάποιον αρμόδιο να ασχοληθεί; Όχι τίποτ' άλλο, αλλά έχω βαρεθεί πια και θέλω να συναντιέμαι με το ελληνικό κράτος και σε άλλα σημεία, όχι μόνο στα ταμεία του!..



Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

Η Πανεπιστημίου πεζόδρομος, για λίγες ώρες...

Τραπεζάκια στην πεζοδρομημένη Πανεπιστημίου


Μια εξαιρετική πρωτοβουλία. Ένα σκίρτημα ελπιδοφόρο.Το προοίμιο μιας διαφορετικής Αθήνας!

Το είχε ονειρευτεί ο Τρίτσης, αλλά όταν είπε το όνειρο του φωναχτά, γέλασε το Παναθήναιον. "Μωρ' γίνονται τέτοια πράγματα...". Η κα Μπιρμπίλη το Σάββατο το πήγε παραπέρα: "Μέχρι το 2014 θα έχει γίνει" υποσχέθηκε. Το είπα στη γυναίκα μου και γέλασε: "Ωραία ακούγονται όμως αμφιβάλλω αν μπορούν να γίνουν τέτοια πράγματα".

Ακόμα και έτσι αλλά χωρίς τα αυτοκίνητα φαντάζει όμορφη...


Αναρωτιέμαι αν θέλουμε να γίνει. Άμα θέλουμε, άμα το θέλουμε πολύ, τότε θα γίνει. Το μυστικό είναι ότι για την ανάπτυξη της Αθήνας, την τουριστική και γενικότερα την οικονομική, η πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου, η απομάκρυνση των αφετηριών από το κέντρο και η επέκταση του τραμ μέχρι τα Πατήσια, η μονοδρόμηση της Αχαρνών και της Πατησίων είναι πλέον ζωτικά μέτρα για την πόλη. Είναι, όμως, σημαντικό να το θέλουμε να γίνει και να το ξεκαθαρίζουμε σε κάθε περίπτωση αποφασιστικά και ζωηρά. Πιστεύω ότι έτσι θα πετύχουμε να μη δημιουργηθούν αντιστάσεις και καθυστερήσεις.

Τα παιδιά στο κατάστρωμα της Πανεπιστημίου. Ουτοπία;


Η φετεινή εκδήλωση δεν μπόρεσε να γίνει όσο εντυπωσιακή έπρεπε. Ούτε να συσπειρώσει όλους όσους υποστηρίζουν, επιθυμούν, επιδιώκουν την αλλαγή του προσώπου της Αθήνας με τρόπο φιλικό για τους Αθηναίους και τους επισκέπτες μας. Παρ' όλα αυτά, όμως, ήταν μικρό αλλά σημαντικό βήμα. Έτσι θέλω να πιστεύω. Με μεγάλη αξία. Σαν παρακαταθήκη, που υποδεικνύει μέσα από τις ελλείψεις της φετεινής διοργάνωσης και κινητοποίησης, τι και πως μπορεί και πρέπει να γίνει.

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

Καλή σχολική χρονιά



Σήμερα είναι η πρώτη μέρα της νέας σχολικής χρονιάς. Σήμερα θα γίνει Αγιασμός στα σχολεία. Θα γίνουν δεήσεις και θ' ακουστούν πανηγυρικοί για τη σημασία του να μάθουν τα παιδιά γράμματα.

Σε μερικά σχολεία θα πάνε και οι "επίσημοι". Πολιτευτές διαφόρων βαθμίδων που θα δηλώσουν πως η παιδεία είναι η πιο σημαντική επένδυση για το μέλλον του τόπου...

Οι ιερείς θα αναπέμψουν δεήσεις! Θα προσευχηθούν και θα ευχηθούν καλή χρονιά...

Όπως κάθε χρόνο! Όπως τόσα και τόσα χρόνια!

Αναρωτιέμαι μόνο γιατί με τόση ευλογία, υποστήριξη και παραίνεση για σπουδές, η παιδεία μας πάει κατά διαβόλου και, ούτε ο τόπος μας ούτε τα παιδιά μας βλέπουν κάποιο χαΐρι και προκοπή από αυτήν;

Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

Πρώτη βροχή - Εποχή τανγκό


Την περιμέναμε καιρό. Έκανε όμως τσαλίμια. Άντε σήμερα θα βρέξει, άντε αύριο θα βρέξει. Από την περασμένη Κυριακή μας έστηνε στο ραντεβού κανονικά...

Χθες, όμως, ήρθε και ξεδώσαμε. Τα έριξε μαζεμένα, με βροντές, χοντρές σταγόνες, δυνατή βροχή.

Χθες ο Πρωθυπουργός μας έλεγε τα δικά του στα εγκαίνια της ΔΕΘ. Δηλαδή, όχι και τόσο τα δικά του. Μας αφορούν τα όσα λέει και κυρίως τα όσα σχεδιάζει αυτός και η κυβέρνησή του. Είναι όμως προφανές πως δεν περιμένουμε, πλέον, "λόγια  και άλλα λόγια", ούτε και μπορούμε να πιστέψουμε λόγια. Με τα πεπραγμένα τούς κρίνουμε και αυτά είναι που με κάνουν να νιώθω βαρύς και θυμωμένος, όπως και όλοι μας, νομίζω...

Χθες ήταν και η επέτειος των δίδυμων πύργων. Μνημείο της μισαλλοδοξίας των ισχυρών και των απελπισμένων...

Όμορφη που ήταν η βροχή χθες!

Όμορφη και δυνατή. Δρόσισε τις σκέψεις μου. Χάρηκα προσώρας... Ένιωσα καλά μα πόσα μπορεί να παρασύρει ένα, έστω και δυνατό, πρωτοβρόχι...

Εν πάση περιπτώσει. Ας χορέψουμε. Καμιά εποχή δεν είναι καλύτερη για tango από το φθινόπωρο. Γι' αυτό φίλες μου φορέστε φόρεμα με βολάν και ψηλά τακούνια, φίλοι μου σταθείτε όρθιοι γεμάτοι αυτοπεποίθηση με τη ντάμα σας αγκαλια και...



Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

2013

Όταν φτάσει το 2013 τι θα με πεις;


Με το μνημόνιο κάναμε μια συμφωνία (φαινομενικά) αμοιβαίου συμφέροντος. Από τη μια μεριά η τρόικα συμφώνησε να χρηματοδοτήσει τις δανειακές ανάγκες του ελληνικού δημόσιου μέχρι το 2013 και το ελληνικό δημόσιο ανέλαβε την υποχρέωση να μη χρεοκοπήσει στο διάστημα αυτό, επιδιώκοντας, από τη μια, να αυξήσει τα έσοδα του και, από την άλλη, να μειώσει τις υποχρεώσεις του απέναντι στην ελληνική κοινωνία. Πιο απλό δεν γίνεται!

Σε μια οικονομία σαν την ελληνική, που συντηρείται σχεδόν αποκλειστικά με τις κρατικές προμήθειες και δαπάνες, ενώ το δημόσιο μισθοδοτεί σχεδόν το μισό ενεργό πληθυσμό της χώρας, το να επιδιώκεις να εφαρμόσεις μια τέτοια πολιτική και να περιμένεις ότι θα έχεις ευνοϊκά αποτελέσματα και, μάλιστα, σε τρία μόνο χρόνια, είναι σα να καλείς σε προσκλητήριο εθελοντές για το χορό του Ζαλόγγου.

Όλοι οι αναλυτές θεωρούν ότι ο στόχος αυτής της πολιτικής (του μνημονίου) είναι ανέφικτος. Ήδη τα έσοδα παρουσιάζουν "ανησυχητική υστέρηση". Το 2013 η Ελλάδα θα εξακολουθεί να είναι βαριά χρεωμένη και θα εξακολουθεί να έχει υψηλές δανειακές ανάγκες, τις οποίες θα πρέπει να εξυπηρετήσει με τους όρους της ελεύθερης αγοράς. Η παραγωγική ικανότητα της Ελλάδας ακόμα κι αν έχει βελτιωθεί σχετικά, δεν θα έχει φτάσει σε τέτοιο επίπεδο ώστε να μπορεί να αντέξει μια νέα κερδοσκοπική επίθεση. Και η ελληνική κοινωνία, δεν ξέρω αν θα έχει προλάβει να "φιλοκαλεί μετ' ευτελείας και άνευ μαλακίας" αλλά σίγουρα θα έχει γίνει ένα μπάχαλο.

Ο στόχος, όμως, της μη χρεοκοπίας μέχρι το 2013 θα έχει επιτευχθεί. Ποιος θα είναι ο κερδισμένος από αυτό; Μήπως οι μετοχές της Deutsche Bank ή της Societé General οι οποίες θα έχουν αποφύγει, σε αυτήν την κρίσιμη περίοδο για το τραπεζικό σύστημα της Ευρώπης, να καταγράψουν ζημίες σχεδόν 300 δις ευρώ, λόγω της χρεοκοπίας και, συνακόλουθα, της αδυναμίας του ελληνικού κράτους να αντεπεξέλθει στις δανειακές του υποχρεώσεις; Είναι πιθανόν. Κάτι τέτοι φαίνεται και από την εναλλαγή των διαθέσεων του κ. Ackerman πριν και μετά την υπογραφή του μνημονίου. Ο κίνδυνος είναι μεγάλος και πολύ σοβαρός. Αλλά εμείς έχουμε αναλάβει την υποχρέωση να τους απαλλάξουμε από τον κίνδυνο αυτό μέχρι το 2013!

Τι συνθήκες θα έχουν διαμορφωθεί μετά από τρία χρόνια, δεν το ξέρω. Μπορεί κάλλιστα τα πράγματα να παραμείνουν όπως είναι και σήμερα. Μπορεί όμως και να έχουν αλλάξει κάπως. Ίσως τόσο μόνο ώστε, η επαναδιαπραγμάτευση του ελληνικού δημόσιου χρέους, να μην απειλεί, τότε, την ισορροπία του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος και του ευρώ συνολικά.

Φυσικά, ας παραμείνουμε νηφάλιοι. Δεν πρέπει να περιμένουμε να μας κάνουν άγαλμα γι' αυτό. Μπορεί ίσως η μόνη μας ανταμοιβή να είναι η προώθηση του ΓΑΠ στην ηγεσία του ΟΗΕ. Αλλά δεν πρέπει να στεναχωριόμαστε φίλοι μου γιατί, όπως θα έχετε ήδη καταλάβει, όλα τα παραπάνω δεν είναι τίποτ' άλλο παρά ένα σενάριο, μια φαντασία, ένας εφιάλτης απλώς, για το (όχι και τόσο απίθανο) ενδεχόμενο να καταλήξουμε και ...γδαρμένοι και δαρμένοι. ;-)

ΥΓ Το ότι υπονοοώ πως υπάρχει μια δυνατότητα διαπραγμάτευσης, ώστε να εξασφαλιστεί και εκτός μνημονίου η υποστήριξη της προσπάθειας της Ελλάδας να ορθοποδήσει οικονομικά προς όφελος των πολιτών της και των άλλων ευρωπαίων πολιτών είναι σωστό. Το ότι η κυβέρνηση ΓΑΠ δεν θα το ακούσει και θα πέσει όταν η κατάσταση θα γίνει τελείως αφόρητη είναι βέβαιο. Το ερώτημα είναι: Ποιος θα την διαδεχτεί; Ποιος θέλουμε να τη διαδεχτεί;

Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου 2010

Φθινοπωρινή σονάτα


Του Σεπτέμβρη τα μαλλιά, είναι ξανθά...
Φακιδομούρης, πρασινομάτης
περιγελάρης, χορευτής και χαροκόπος!
Οι έρωτές του ακούγονται ένα γύρο
στις γειτονιές, κι ένα κελάρυσμα κρασιού,
στην κούπα σου, το γέλιο του...


Μελαχροινός και σμιχτοφρύδης
ο Οκτώβριος. Γλυκός στην όψη
και στη θωριά, σαν έφηβος καβαφικός
θαρρείς -όπως θα ξεύρεις,
πολύ ηδονικός, με τ' ακροχείλιά του γυρτά,
λιγάκι, προς τα πάνω.


Εμείς, θνητοί, με την κοιλιά στο χώμα...
Μήτε Σεπτέμβριοι ούτε κι Οκτώβριοι.
Χλωμιάζουμε στου ήλιου το κοίταγμα
και αναγνωρίζουμε τη βροχή από τη λάσπη.


Αγοράζουμε εισιτήριο
για να μπούμε στο βασίλειο μας
και φεύγουμε, προτού ο φύλακας
μας κλειδώσει μέσα του