Φασίνα με τους Atenistas

Την Κυριακή 5 Δεκεμβρίου, αποφάσισα να ανταποκριθώ στο κάλεσμα των Ατενίστας για φασίνα στην περιοχή της Ομόνοιας. Κίνητρό μου στάθηκε η ανάγκη να συμμετάσχω σε μια εκδήλωση όπου, μαζί με άλλους, θα μπορούσα να εκφράσω έμπρακτα τη διεκδίκηση μου σε ένα τμήμα από το κέντρο της πόλης, που από πολύ παλιά (πριν ακόμα τα κύματα των μεταναστών την κατακλύσουν μαζί με τους ναρκομανείς) έχει αφεθεί στην απαξίωση και στην υποβάθμιση.

Στην περιοχή που ορίζεται από την πλατεία Ομονοίας, την πλατεία Μεταξουργείου και την πλατεία Βάθης μέχρι το Μουσείο, ένα από τα πιο ζωντανά τμήματα της πόλης συμβιώνει με την πορνεία, τη διακίνηση ναρκωτικών και τους εξαθλιωμένους λαθρομετανάστες. Στα τελευταία χρόνια προστέθηκε και το τμήμα από την Ομόνοια, την πλατεία Δημαρχείου και, από εκεί, κάτω στην πλατεία Κουμουνδούρου και από εκεί στον Κολωνό, όλο το κομμάτι μέχρι την πλατεία Μεταξουργείου. Η πλατεία Θεάτρου, κρυμμένη κάπου εκεί πίσω από την οδό Μενάνδρου και την Ευριπίδου, έχει μετατραπεί σε μια σύγχρονη Αυλή των Θαυμάτων και κανένας, που δεν έχει δοσοληψίες με την περιοχή, δεν αποφασίζει να περάσει από εκεί μετά το απόγευμα μέχρι το πρωί. Είναι η περιοχή όπου εκτός από τον μεγαλύτερο εμπορικό τζίρο της πόλης πραγματοποιείται, ίσως, και ένα μεγάλο τμήμα από τον παράνομο τζίρο της πορνείας, του πάσης φύσεως λαθρεμπορίου, των  ναρκωτικών και της εκμετάλλευσης των λαθρομεταναστών. Αυτή η περιοχή βγάζει, με δυο λόγια, πολύ χρήμα! Μα πάρα πολύ χρήμα... Και όμως εμφανίζει εικόνα εξαθλιωμένης τριτοκοσμικής πόλης, βουτηγμένης στη βρωμιά και στην εξαθλίωση. Σαν να φωνάζει: μείνε μακρυά, μην πλησιάζεις. Και εν πολλοίς το έχει πετύχει. Η πλειονότητα των κατοίκων της πόλης έχουν αποστρέψει το πρόσωπο τους από την περιοχή που, το βράδυ στα σκοτεινά στενά της, παρουσιάζει εικόνα Sin City...

Με αυτά κατά νου ομολογώ ότι με διέκρινε ένας σκεπτικισμός, σχετικά και με τη συγκεκριμένη εθελοντική επιχείρηση καθαριότητας των Atenistas. Από πρακτική άποψη, κάποιος θα μπορούσε να τη θεωρήσει έως και άσκοπη. Ήδη σήμερα οι καθαρισμένες επιφάνειες θα έχουν σκεπαστεί με αφίσες και συνθήματα εκ νέου. Παρ' όλ' αυτά, αποφάσισα να συμμετάσχω. Βρίσκω ότι η κοινωνική μας συνείδηση έχει αμβλυνθεί εξαιρετικά μέσα από σχολιασμούς και σχετικοποιήσεις, κι ένα ξεκόλλημα έστω και χωρίς άλλο αποτέλεσμα εκτός από το προσωπικό "ξεκούνημα", είναι μια θετική πράξη.

Atenistas επί το έργον. Ξεκόλλημα αφισών και καθάρισμα της εισόδου του από
τη δεκαετία του 1980 πυρπολημένου MINION

 Πήγα λοιπόν. Δεν ήταν πολύς ο κόσμος που είχε κινητοποιηθεί. Ήταν όμως όμορφος, ζωντανός και ενθουσιώδης.

 Η δουλειά που έπρεπε να γίνει δεν ήταν και τόσο εύκολη. Πολλά διαφημιστικά αυτοκόλλητα ήσαν από χαρτί το οποίο κάνει σώμα στην επιφάνεια που κολλιέται και δεν βγαίνουν καθόλου εύκολα. Πολλά συνθήματα με spray είχαν ποτίσει το μάρμαρο στις κολώνες και μόνο μετά από διάφορα κοκτέιλ διαλυτικών και επίπονο τρίψιμο άρχισαν να υποχωρούν. Αφίσες και διαφημιστικά ήσαν κολλημένα πολύ ψηλότερα από το ύψος ενός ανθρώπου με αποτέλεσμα να χρειάζεται σκάλα για να τα πλησιάσεις.

Η ανοργανωσιά μου ήταν υπεύθυνη που δεν κατέβηκα εφοδιασμένος με τα κατάλληλα εφόδια για τη δουλειά που έπρεπε να γίνει. Παρ' όλ' αυτά, όμως, βρήκα εκεί και μπόρεσα να συμβάλω έτσι στην προσπάθεια. Όχι για πολύ, είναι αλήθεια, αλλά για όσο άντεχα. Μου άρεσε που έκανα κάτι μαζί με άλλους και, μάλιστα, αρκετά νεότερους και άρχισα να σκέφτομαι πως έστω και γι' αυτό μονάχα, άξιζε τον κόπο. Τι στο καλό; Ένοιωθα σα να συμμετέχω στην προετοιμασία μιας γιορτής, αν με καταλαβαίνετε τι λέω...

Εικόνες σαν αυτής της όμορφης κυρίας ζωσμένης με την ποδιά της κουζίνας έδιναν μιαν ατμόσφαιρα "οικογενειακή" και εμπόδιζαν τους περαστικούς να σκεφτούν πως πρόκειται για ακόμα ένα συνεργείο καθαρισμού που κάνει τη δουλειά του...

 Από την άλλη δεν μπορώ να μην παρατηρήσω πως οι περαστικοί, σκουντούφληδες και βιαστικοί δεν μοιάζανε ν' αντιλαμβάνονται και πολύ τι ακριβώς συνέβαινε μπροστά στα μάτια τους...

Έπεσε λοιπόν χοντρή δουλειά!.. Ακόμα και στις πιο δύσκολες και πιο βρώμικες γωνιές...

μέχρις ότου σταθεί δυνατόν οι τοίχοι ν' αποδοθούν ξανά "καθαροί στην κοινωνία" με μια διακριτική και εύκολα αποκολλήσιμη επιγραφή

Έτσι για την ιστορία! Η οποία εν τέλει -όπως σκεφτόμουνα αποχωρώντας- σε μεγάλο βαθμό γράφεται και από μικρές καθημερινές και φαινομενικά άσκοπες δραστηριότητες, για να μη λέμε πράξεις... Μα πιο πολύ και από αυτό, που ίσως ν' ακούγεται και λίγο μεγαλόσχημο, είχα εισπράξει αυτή την εικόνα,

παιδιών ευχαριστημένων από αυτό που έκαναν, σαν μια μικρή απόδειξη των πόσων είναι διατεθειμένα να προσφέρουν στην κοινωνία... Ευχαριστώ Atenistas

Ιδεολογία είναι...

William-Adolphe Bouguereau: Orestes Pursued by the Erinyes, 1862

Σε μια συζήτηση που έγινε με πολύ πάθος στο blog του CsLaKoNaS σχετικά με το Πολυτεχνείο, τους ανθρώπους και τις καταστάσεις που προέκυψαν στην περίοδο της Μεταπολίτευσης, ειπώθηκαν αρκετά και η συζήτηση κατάληξε κάποια στιγμή στην ακόλουθη στιχομυθία:

ΑΕΡΙΚΟ: “(...) Τα ιδεολογήματα σε τούτο χρησιμεύουν: να ομαδοποιούν και να χειραγωγούν πλήθη, εν πολλοίς ανόμοια, προς πορισμό ισχύος και εξουσίας από κάποιους ελάχιστους ή και μεμονωμένους. Και οι ιδεολογίες είναι τα manuals για τη συγκρότηση "στρατών", συχνά απολύτως (δολο)φονικών. Μη ξεχνάμε και τη μέγιστη ιδεολογική κατασκευή της "Θρησκείας" σε τι πελάγη αίματος και κατακτητικής ευτυχίας καθοδήγησε τους "πιστούς" προς όφελος των ταγών τους. Ακόμα και σήμερα”...

CsLaKoNaS: “Και ερχόμαστε τώρα σε ένα ακόμα πολύ σημαντικό σημείο της κουβέντας.
Πιστεύεις ότι χρειάζονται οι ιδεολογίες σήμερα; Και αν ναι σε ποια μορφή;
Εγώ πιστεύω ότι ο σύγχρονος άνθρωπος πρέπει να απαλλαγεί από ιδεολογίες. Πρέπει να αποκτήσει Αρχές. Μπορεί και να είναι το ίδιο πράγμα αλλά στο μυαλό μου το σύστημα Αρχών - Αξιών δε μπορεί να σκλαβώσει το μυαλό του ανθρώπου, σε αντίθεση με τα ιδεολογικά συστήματα.”

------------------------------------------------------------------------------------------

Κατ' αρχάς θεώρησα το ερώτημα πολύ σημαντικό και πιστεύω ότι απευθύνεται και αφορά τον καθένα μας, ιδιαίτερα σε αυτήν την εποχή έντονης κρίσης σε όλα τα επίπεδα που διανύουμε. Έτσι, μαζί με μια πρώτη απάντηση εκ μέρους μου, αποφάσισα να μετατρέψω το ερώτημα αυτό σε αυτόνομη ανάρτηση και να προκαλέσω, αν σταθεί δυνατόν, μια γενικότερη συζήτηση με όποιον θα ήθελε να συμμετάσχει.

ΑΕΡΙΚΟ: “Σε ό,τι με αφορά, τη γνώμη μου για τις ιδεολογίες την είπα πιο πάνω. Δεν είναι, όμως, εύκολο να τις πολεμήσεις μιας και η τάση για ιδεοληψία και επιβολή είναι σχεδόν έμφυτη στο ανθρώπινο είδος. Πάντα κάποιος θα προωθεί μια ιδεολογία και κάποιοι θα ανακαλύπτουν σε αυτήν το νόημα της ζωής τους. Ας μην έχουμε αυταπάτες.

Αυτό που πιστεύω ότι χρειαζόμαστε είναι τρία πράγματα:

1. Λογικό και νηφάλιο λόγο.
2. Όρκο πίστης στη Δημοκρατία, τουτέστιν αποφάσεις στη βάση της πλειοψηφίας και λειτουργία με απόλυτο σεβασμό της μειοψηφίας
3. Συνταγματική κατοχύρωση της κοινωνικής δικαιοσύνης ως θεμελιώδους συνεκτικού ιστού της κοινωνίας μας.

Κάθε, μα κάθε, άνθρωπος έχει το δικό του αξιακό σύστημα. Το διαμορφώνει με την αγωγή, την παιδεία, τα βιώματα, τις κοινωνικές εν γένει προσλαμβάνουσες και τη ψυχοσύνθεσή του. Πιστεύω ότι η αναγνώριση και η προστασία αυτής της ιδιότητας είναι θεμελιώδης για την επικράτηση της νηφαλιότητας και της λογικής στο λόγο.

Κάθε, μα κάθε, πολίτης θέλει να μπορεί να εκφράζει τη γνώμη του, όσο διαφορετική και αν είναι από του διπλανού του, χωρίς περιορισμούς, πάνω σε κάθε τι που τον ενδιαφέρει ή τον αφορά. Νομίζω ότι ο απόλυτος σεβασμός αυτού του δικαιώματος είναι το πιο ισχυρό τείχος προστασίας απέναντι στην αυθαιρεσία της όποιας εξουσίας. Κάθε παρεμπόδιση ή περιορισμός του ας πούμε ότι υποσκάπτει τη Δημοκρατία και τη ζημιώνει αναλόγως.

Καί, τέλος, θεωρώ πάρα πολύ σημαντική την ανάγκη να προσφέρουμε όλοι, ανάλογα με τις δυνάμεις μας και να κατατείνουμε στην ενδυνάμωση της κοινωνίας συνολικά και όχι μόνο στην ατομική μας ικανοποίηση. Η Κοινωνική Δικαιοσύνη είναι όχι μόνο στέρεο θεμέλιο για την κοινωνική συνοχή αλλά  και σίγουρο κριτήριο για το αν μια κοινωνική δομή αξίζει να επιβιώσει ή να ανατραπει!”

Περιττό να σημειώσω πόσο σημαντική θεωρώ τη γνώμη και τη συμμετοχή όλων σας στη συζήτηση αυτή. :-)

Μπορεί και ν' αλλάζουμε σελίδα...

Από τη συγκέντρωση των Atenistas στις 6/11/2010 στην πλ. Δημαρχείου

Να υποθέσω ότι η εκλογή του κ. Καμίνη για τη θέση του Δημάρχου στην Αθήνα σηματοδοτεί αλλαγή σελίδας στον τρόπο διαχείρισης των κοινών της πόλης μας. Εύχομαι από καρδιάς ο νέος Δημοτικός Άρχοντας να μη διαψεύσει τις προσδοκίες τόσο των ψηφοφόρων του, όσο και των Αθηναίων που υποφέροντας από τα μέτρα της κυβέρνησης, δεν τον ψήφισαν μιας και τον είδαν σαν εκπρόσωπο μιας πολιτικής δύναμης που τους έχει προκαλέσει κακό.

Είναι γεγονός ότι όσοι τον ψήφισαν αλλά και όσοι, μετά λόγου γνώσεως και προβληματισμού, απείχαν ή έριξαν λευκό και άκυρο ψηφοδέλτιο, δεν έχουν παραιτηθεί από το δικαίωμα τους να ελπίζουν σε μια ριζική αλλαγή των συνθηκών στην Αθήνα. Κάθε άλλο μάλιστα. Το φαινόμενο του κ. Αμυρά δείχνει το αντίθετο ακριβώς.

Η βαθιά ανεμπιστοσύνη στο πολιτικό προσωπικό του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ δεν δείχνει παραίτηση των πολιτών από το πολιτικό γίγνεσθαι αλλά αντίθετα υπογραμμίζει την απόρριψη αυτού του προσωπικού και του τρόπου οργάνωσής του. Η χώρα ζει μια περίοδο έντονου προβληματισμού, διεργασιών και συνθέσεων που, σαν αποτέλεσμα θα έχουν αργά ή γρήγορα, ανατροπές στο πολιτικό σκηνικό. Δεν είναι δυνατόν το πολιτικό προσωπικό που εν πολλοίς έχει δημιουργήσει τη διάλυση της κοινωνίας μας και τα οξύτατα προβλήματα που ζούμε σήμερα, να παραμείνει άλλο στη διαχείριση των κοινών μας υποθέσεων. Σε κανένα επίπεδο και με κανέναν τρόπο.

Επιπλέον δεν είναι δυνατόν, μετά από όλη την περίοδο οδυνηρής προσαρμογής μας στην πραγματικότητα που μας έχουν οδηγήσει οι άφρονες, για να το πω κομψά, πολιτικές πρακτικές των κομμάτων της μεταπολιτευτικής περιόδου, να παραμείνουμε αδρανείς και μοιραίοι θεατές στο ίδιο έργο. Νέοι άνθρωποι, όχι μόνο ηλικιακά, νέα σχήματα και προγράμματα δράσης αναζητούν το δρόμο τους στις μεγάλες συμμετοχές για να παίξουν το ρόλο τους στις αλλαγές που έχουμε ανάγκη να πραγματοποιηθούν. Κυρίως η αλλαγή στην νοοτροπία και στην αντιμετώπιση των συμφερόντων μας. Η εθελοντική κινητοποίηση βρίσκει έδαφος και οπαδούς. Οι Ατενίστας είναι ένα παράδειγμα, οι ψηφοφόροι του Αμυρά είναι ένα άλλο. Κινήματα που δείχνουν την επιθυμητή κατεύθυνση, γι' αυτό και ελπιδοφόρα.

Η άνοδος της φασιστικής "Χρυσής Αυγής" στα αυτοδιοικητικά όργανα της Αθήνας είναι η άλλη πλευρά των διεργασιών που συντελούνται, όσο τα πράγματα παραμένουν στην τύχη τους και στον κοινωνικό αυτοματισμό. Ελπίζω η νέα δημοτική αρχή των Αθηνών να δείξει θάρρος, έμπνευση και αποφασιστικότητα στην αντιμετώπιση των προβλημάτων που ξεπήδησαν μέσα από την εγκατάλειψη ολόκληρων περιοχών της Αθήνας στην τύχη τους.

Προσωπικά τρέμω με ότι μας περιμένει. Οι δυσκολίες και τα μεγαλύτερα εμπόδια βρίσκονται μπροστά μας. Λεφτά δεν υπάρχουν και η φτώχεια είναι ο χειρότερος σύμβουλος. Από την άποψη αυτή τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών στην Αθήνα -και στη Θεσσαλονίκη από ότι ακούω μόλις- μου παρέχουν μια αισιοδοξία γιατί προέκυψαν σαν αποτέλεσμα κινητοποίησης ανθρώπων που νοιάζονται για τον τόπο και δεν τον εγκαταλείπουν. Σε αυτό βασίζομαι...

Οι "Άθλιοι" των Αθηνών

Ομόνοια, 25 Οκτωβρίου 2010 ώρα 11 το πρωί. πάνω από τα φρεάτια εξαερισμού του μετρό

Όταν ήμουν μικρό παιδί ακόμα, είχα δει σ' ένα περιοδικό μια φωτογραφία από τη Νέα Υόρκη. Έδειχνε έναν εξαθλιωμένο άνθρωπο, ξαπλωμένο κάτω στο πεζοδρόμιο, δίπλα σε μια λευκή μαρμάρινη σκάλα και από μπροστά του πέρναγαν άνθρωποι βιαστικοί, με σκυμμένο το κεφάλι και μεγάλο βηματισμό.

Πρέπει να έχουν περάσει πάνω από 50 χρόνια από τότε που είδα τη φωτογραφία αυτή και τη θυμάμαι ακόμα. Με το παιδικό μου μυαλό δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί οι άλλοι άνθρωποι προσπερνούσαν έναν όμοιό τους που βρισκόταν κατάχαμα, προφανώς σε ανάγκη, χωρίς να του δίνουν σημασία...

Πέρασαν τα χρόνια, πάντοτε με την απορία στο μυαλό, μα σήμερα, στην πραγματικότητα της Αθήνας, έχω αρχίσει πια να καταλαβαίνω τα αναπάντητα “γιατί” της παιδικής μου ηλικίας. Εικόνες σαν αυτή που θυμάμαι ή σαν αυτή από την Ομόνοια που δείχνω εδώ, ορίζουν πια την καθημερινότητα του καθενός μας. Δεν συγκινούν. Κανένας δεν νοιώθει απορία στη θέα τους. Πιο πολύ, θα έλεγα, νοιώθουμε τρόμο και ένα σφίξιμο στο στομάχι για επαπειλούμενους κινδύνους...

Είναι φυσικό, ο καθένας μας να αναρωτιέται αν μπορεί πλέον να κάνει κάτι για την κατάσταση αυτή που καταλαμβάνει την μια περιοχή του κέντρου της Αθήνας μετά την άλλη. Λαθρομετανάστες, άστεγοι, ναρκομανείς, σε όλη την κλίμακα της εξαθλίωσης παρελαύνουν μπροστά από τα μάτια μας, χωρίς να μας σοκάρουν ή, έστω, χωρίς να μας σοκάρουν πολύ.

Από κοντά μια στρατιά ζητιάνων, μικροπωλητών, καθαριστές τζαμιών στα φανάρια δεν αφήνουν κανένα περιθώριο σε όποιον κινείται πεζός ή με αυτοκίνητο, να ξεφύγει από το κυνηγητό τους. Και όποιος κάνει το λάθος να κάτσει σε ένα τραπεζάκι να πάρει ένα ποτό, ένα παγωτό, να πει δυο κουβέντες μ' ένα φίλο, θα δεχτεί την “επίθεση” από κάθε λογής κατατρεγμένο: μαραμένες γαρδένιες 3 ευρώ η μία, μαντηλάκια με “όσα θέλεις δώσε”, ναρκομανείς με ταρίφα “έχετε 50 λεπτά;” και ότι άλλο μπορεί να βάλει ο νους.

Το λέω ξεκάθαρα. Κάθε φορά που βγαίνω στο δρόμο νοιώθω σαν κυνηγημένος σε ταινία όπου από κάθε γωνία ξεφυτρώνουν ζόμπι...

Έτσι έχουν τα πράγματα. Και ο φασισμός θεριεύει. Δεν μιλάω για τη Χρυσή Αυγή και τα άλλα φασιστικά μορφώματα. Μιλάω για τον φασισμό που γεννιέται και αυγατίζει πάνω στον τρόμο του φτωχού, την απελπισία του άνεργου, την ενστικτώδη αντίδραση του απειλημένου και οδηγεί στην τυφλή βία του κοινωνικού αυτοματισμού...

Από μιαν άλλη οπτική αποκαλύπτονται πάλι οι σαθρές δομές της ελληνικής κοινωνίας. Δομές πολυνομίας και αλληλοϋπονόμευσης, χωρίς ουσιαστική συνοχή και χωρίς καμία προοπτική. Σχέσεις όπου η υλική εξαθλίωση που έχει ενσκήψει αναρριπίζει τα όποια στολίδια φανερώνοντας την αθλιότητά που κρύβεται από κάτω.

Αυτή η κρίση φαίνεται, όλο και περισσότερο, πως είναι καθολική -οικονομική, κοινωνική, αξιών. Η κοινωνία μας, είναι πια φανερό, δεν διαθέτει ούτε έναν αξιόπιστο θεσμό για να αμυνθεί...

Και ύστερα με ρωτάς γιατί δεν σου γράφω...

Σαλάτες

Έτσι που έχουν τα πράγματα και όλους μας διακατέχουν ανάμικτα συναισθήματα και οι σκέψεις μας τρέχουν από το "Δόξα τω Θεώ" στο "Βόηθα Παναγιά μου", σκέφτηκα να επικοινωνησω μαζί σας δυο χειμωνιάτικες σαλάτες που, αυτές τουλάχιστον, δεν σφίγγουν το στομάχι αλλά, αντίθετα, το ευφραίνουν!..

Πρόκειται για δυο παραλλαγές πάνω στη μαρουλοσαλάτα και τη λαχανοσαλάτα, έτσι όπως τις φτιάχνω και όλοι μου λένε τι καλές που είναι. Το βασικό τους πλεονέκτημα, εκτός από τη γεύση τους, είναι ότι δεν έχουν καθόλου αλάτι. Και το βασικό τους μειονέκτημα (ας πούμε) είναι ότι, αν δεν έχετε πρέπει να προμηθευτείτε ξύδι μπαλσάμικο λευκό. Κοστίζει γύρω στα 3 ευρώ, αλλά μην τα τσιγκουνευτείτε. Μπορεί να σας γίνει τόσο απαραίτητο ώστε να προβληματιστείτε για το πώς ζούσατε τόσο καιρό χωρίς αυτό...

Σαλάτα μαρούλι με ρόκα και σπανάκι

Προαιρετικά ένα ξινόμηλο και λίγα καρύδια ψίχα. Θα χρειαστείτε, επίσης, λίγο μέλι ή μαύρη ζάχαρη

Πλύντε και κόψτε τα υλικά σε όποια αναλογία επιθυμείτε. Για μια μέτρια καθημερινή σαλάτα εγώ βάζω περίπου μισό μαρούλι, καμιά δεκαριά φύλλα ρόκα και άλλα τόσα σπανάκι. Καθαρίστε το ξινόμηλο και κόψτε το σε μικρά κυβάκια. Ρίξτε και τα καρύδια χοντροκομένα.

Σε ένα μπολ βάλτε 5 κουταλιές της σούπας (Κ.Σ.) ελαιόλαδο και δύο Κ.Σ. ξύδι μπαλσάμικο στο οποίο έχετε διαλύσει, προηγουμένως, είτε μία κουταλιά του γλυκού μέλι είτε μια κουταλιά του γλυκού μαύρη ζάχαρη. Χτυπήστε το μείγμα με ένα πιρούνι να ενωθούν τα υλικά και ρίξτε το στα λαχανικά. Ανακατέψτε πολύ καλά να πάει το μείγμα παντού. Καλή όρεξη.

Ταιριάζει με ψητά κρέατα και ψάρια και με ότι κρασί τραβάει η ψυχούλα σας.

Σαλάτα με λάχανο, καρότο, σέλινο και πορτοκάλι
Θα χρειαστείτε, εκτός από το λάχανο, ένα καρότο, λίγο σέλινο, πιπέρι καγιέν, πιπέρι μαύρο.

Καθημερινή σαλάτα για 4 άτομα: Θα χρειαστείτε ¼ από ένα λάχανο, ψιλοκομμένο και “πνιγμένο” καλά. (Το “πνίγουμε” αφού το κόψουμε στη σαλατιέρα και με καθαρά χέρια το στύβουμε δυνατά μέσα στις χούφτες μας μέχρι να το δούμε να υγραίνεται). Καθαρίζουμε ένα καρότο και το περνάμε από τον τρίφτη μέσα στη σαλατιέρα με το λάχανο. Από το σέλινο παίρνουμε 3-5 κλωναράκια και το ψιλοκόβουμε μέσα στη σαλατιέρα. Αν θέλετε, μπορείτε να τρίψετε και λίγο πιπέρι μαύρο ή να ρίξετε ελάχιστο (ίσα ίσα στη μύτη του μαχαιριού) πιπέρι καγιέν.

Σε ένα μπολ βάλτε 5 κουταλιές της σούπας (Κ.Σ.) ελαιόλαδο και δύο Κ.Σ. ξύδι μπαλσάμικο. Χτυπήστε με ένα πιρούνι ώστε να ενωθούν τα υλικά και στη συνέχεια στύψτε ένα πορτοκάλι μέσα στο λαδόξιδο και ξαναχτυπήστε τα όλα μαζί. Ρίξτε τη σος στα κομμένα λαχανικά και ανακατέψτε πολύ καλά να πάει παντού.

Κρύα και δροσερή η σαλάτα αυτή με τη χαρούμενη όψη, πάει θαυμάσια με όλα τα φαγητά του χειμώνα

Ελπίζω να τις χαρείτε και να πιείτε ένα ποτηράκι στην υγειά μου όσοι το θυμηθείτε :-)

Τελικά γνώριζε και είπε ψέμματα, εν γνώσει του!..

Να ξεκαθαρίσω κάτι.

Επιθυμώ διακαώς η σημερινή κυβέρνηση να πετύχει, τόσο το νοικοκύρεμα της ελληνικής οικονομίας όσο και την ανάταξη του ελληνικού κράτους.

Το επιθυμώ γιατί μου αξίζει σαν πολίτη. Επειδή, επίσης, τα παιδιά μας, διαφορετικά, θα πάρουν των οματιών τους στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Και γιατί εμείς πληρώνουμε και θέλουμε απόδειξη...

Όσο όμως και αν εύχομαι να επιτύχουν, υπομένοντας για το λόγο αυτό τη ληστρική επιδρομή στα εισοδήματά μας, τόσο από την άλλη και, με βάση τις χθεσινές δημοσιεύσεις, δεν της έχω, της κυβέρνησης, καμιά απολύτως εκτίμηση, πόσο μάλλον, εμπιστοσύνη. Και θα εξηγήσω το λόγο.

Η προεκλογική δήλωση του Γιώργου Α. Παπανδρέου, ότι “λεφτά υπάρχουν”, όπως φαίνεται και από τις αποκαλύψεις στο βιβλίο του Πέερ Σταϊνμπρουκ, πρώην αντιπροέδρου του SPD,  (Καθημερινή) αποδεικνύεται ότι δεν ήταν μια συγγνωστή πλάνη, μια εκτίμηση, δηλαδή, που απέρρεε από λάθος ή κακή εκτίμηση των συνθηκών. Ήταν, αντίθετα, μια συνειδητή επιλογή, εν γνώσει της πραγματικότητας, με σκοπό την εξαπάτηση όλων μας ή, έστω, μερίδας του πληθυσμού με σκοπό την εκλογή τους στη κυβέρνηση. Γιατί με εξοργίζει αυτό;

Πρώτα απ' όλα διότι με προσβάλλει βαθιά. Σαν αντίληψη μας θεωρεί, τους Έλληνες πολίτες, ανδράποδα και ανάξιους να οραματιστούμε κάτι καλό για τον τόπο μας, να πιστέψουμε σε αυτό και να αγωνιστούμε για την επιτυχία του.

Δεύτερον, διότι αυτή η αντίληψη εκπορεύεται από τους κατ' εξοχήν υπεύθυνους για όποια στοιχεία διαφθοράς εμφανίζει η ελληνική κοινωνία: τους διαχειριστές, δηλαδή, της εξουσίας. Από τα λιγούρια που κατεξευτέλισαν το αίτημα της “Αλλαγής” που τους έφερε στην εξουσία μέχρι τους “κουμπάρους” και τους “νταβατζήδες” που μας το παίξανε σεμνές και ταπεινές “παρθένες” ρημάζοντας τον τόπο με τη “δεξιά του κυρίου” τους. Από αυτούς που μετέτρεψαν την μεταπολίτευση από ευκαιρία για ριζική αναγέννηση της Ελλάδας, σε συμφορά και πρόσχημα για πλιάτσικο.

Πολιτικά κόμματα, λοιπόν, και πολιτικούς αρχηγούς που έχουν τέτοια αντίληψη για εμένα σαν πολίτη, τα έχω σε απόλυτη ανυποληψία και δε θα σταματήσω στιγμή να προσπαθώ να απαλλαγώ από την παρουσία τους. Ο κ. Παπανδρέου, αν θέλει να ανακτήσει, έστω κατ' ελάχιστον κάποια εκτίμηση και να διασφαλίσει, αν ενδιαφέρεται, το πολιτικό του μέλλον, πέρα από ότι πρέπει να κάνει καλά και αποτελεσματικά τη δουλειά του, οφείλει μια δημόσια συγγνώμη από την ελληνική κοινωνία για αυτό, το τόσο αποκαλυπτικό ψέμμα. Το οφείλει ακόμα και σαν πράξη διαπαιδαγώγησης προς όσους καθυστερημένους, ακόμα, δεν μπορούν να ξεκολλήσουν από τις πελατειακές σχέσεις.

Αλλαγή σημείου συνάντησης...

Η Ασκληπιού είναι ένας κεντρικός δρόμος των Αθηνών με μεγάλη κίνηση αυτοκινήτων, σε 24ωρη βάση, και εξαιρετικά στενά πεζοδρόμια, ιδίως από την οδό Αραχώβης μέχρι και την Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Η κίνηση των πεζών, των ΑμεΑ, των ηλικιωμένων, των μωρο-μανάδων και των παιδιών, που πανε στα 4 παρακείμενα σχολεία, αλλού εμποδίζεται βάναυσα...

 Το βγαλμένο καγκελάκι μπροστά από το παρκαρισμένο ημιφορτηγό, δείχνει ότι πρόκειται
για συνειδητή και συνεχιζόμενη παρανομία

 και αλλού γίνεται μετ' εμποδίων...

Το αστείο στη υπόθεση η πινακίδα που ενημερώνει ότι ...παρακολουθεί
την κατάσταση για λόγους κυκλοφορίας αλλά και ασφαλείας. Σωθήκαμε!..

Κοντά σε αυτό έχει αρχίσει να οξύνεται όλο και περισσότερο το πρόβλημα των εγκαταλελειμμένων σπιτιών. Νεοκλασικά ή και νεώτερα σπίτια, που παραμένουν ακατοίκητα επί δεκαετίες και αφήνονται να ρημάξουνε σε βάρος των κατοίκων, των περαστικών και του περιβάλλοντος.

Χαρακτηριστικό, και όχι μοναδικό παράδειγμα, το νεοκλασικό κτήριο στην οδό Ασκληπιού 96-96Α. Παρατημένο επί χρόνια στη φυσική φθορά, είχε αρχίσει να γίνεται απειλή για τους διερχόμενους. Φαίνεται κάποιοι διαμαρτυρήθηκαν, κάποιοι κινήθηκαν και πριν δύο ή τρία χρόνια τοποθετήθηκαν σκαλωσιές και λινάτσες στην πρόσοψη, ως και να επρόκειτο να γίνουν εργασίες αναστήλωσης και αναπαλαίωσης.

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τα έργα αναστήλωσης  και γενικά οι οικοδομικές εργασίες
πρέπει να γίνονται σε βάρος των πεζών...

Αλίμονο. Όχι μόνο δεν γίνανε έργα, αλλά οι σκαλωσιές και οι λινάτσες κλείσανε τελείως το πεζοδρόμιο. Από τις αμέσως επόμενες ημέρες, μαζεύτηκαν στο σημείο αυτό μπάζα και σκουπίδια και, από τότε, οι πεζοί κατεβαίνουν στο δρόμο,

...τα σκουπίδια και τα μπάζα μετατράπηκαν σε εστία μόλυνσης και χαρά των αρουραίων ενώ οι περίοικοι, ειδικά της διπλανής πολυκατοικίας, στον αρ. 94, πέρα από τις επιθέσεις τρωκτικών και κατσαρίδων, κινδυνεύουν και από άτομα που μπαινοβγαίνουν από την ανοιχτή είσοδο του εγκαταλελειμμένου σπιτιού.

Το εσωτερικό δείχνει διελεύσεις και χρήσεις...

Το κερασάκι στην όλη υπόθεση, είναι οι λινάτσες που έχουν ξεσκιστεί από τον καιρό και κρέμονται θλιβερά, χαρίζοντας μαζί με τη ρημαγμένη πρόσοψη του νεοκλασικού, μια μακάβρια και καταθλιπτική εικόνα στην περιοχή.

Η καθημερινή δόση γκραν γκινιόλ των περιοίκων...

Η πολεοδομία, η αρμόδια υπηρεσία του Δήμου για τη δημόσια υγεία, η τροχαία, η αστυνομία και όποια άλλη αρμόδια αρχή και υπηρεσία έχει σαν αντικείμενο της την αντιμετώπιση τέτοιων προβλημάτων, που είναι; Τι έχουν κάνει και τι προτίθενται να κάνουν για αυτό το πολύ μικρό και συγκεκριμένο ζήτημα. Μπορεί κάποιος αρμόδιος να ασχοληθεί; Μπορεί κάποιος να μου πει πως μπορώ να κάνω κάποιον αρμόδιο να ασχοληθεί; Όχι τίποτ' άλλο, αλλά έχω βαρεθεί πια και θέλω να συναντιέμαι με το ελληνικό κράτος και σε άλλα σημεία, όχι μόνο στα ταμεία του!..

Η Πανεπιστημίου πεζόδρομος, για λίγες ώρες...

Τραπεζάκια στην πεζοδρομημένη Πανεπιστημίου

Μια εξαιρετική πρωτοβουλία. Ένα σκίρτημα ελπιδοφόρο.Το προοίμιο μιας διαφορετικής Αθήνας!

Το είχε ονειρευτεί ο Τρίτσης, αλλά όταν είπε το όνειρο του φωναχτά, γέλασε το Παναθήναιον. "Μωρ' γίνονται τέτοια πράγματα...". Η κα Μπιρμπίλη το Σάββατο το πήγε παραπέρα: "Μέχρι το 2014 θα έχει γίνει" υποσχέθηκε. Το είπα στη γυναίκα μου και γέλασε: "Ωραία ακούγονται όμως αμφιβάλλω αν μπορούν να γίνουν τέτοια πράγματα".

Ακόμα και έτσι αλλά χωρίς τα αυτοκίνητα φαντάζει όμορφη...

Αναρωτιέμαι αν θέλουμε να γίνει. Άμα θέλουμε, άμα το θέλουμε πολύ, τότε θα γίνει. Το μυστικό είναι ότι για την ανάπτυξη της Αθήνας, την τουριστική και γενικότερα την οικονομική, η πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου, η απομάκρυνση των αφετηριών από το κέντρο και η επέκταση του τραμ μέχρι τα Πατήσια, η μονοδρόμηση της Αχαρνών και της Πατησίων είναι πλέον ζωτικά μέτρα για την πόλη. Είναι, όμως, σημαντικό να το θέλουμε να γίνει και να το ξεκαθαρίζουμε σε κάθε περίπτωση αποφασιστικά και ζωηρά. Πιστεύω ότι έτσι θα πετύχουμε να μη δημιουργηθούν αντιστάσεις και καθυστερήσεις.

Τα παιδιά στο κατάστρωμα της Πανεπιστημίου. Ουτοπία;

Η φετεινή εκδήλωση δεν μπόρεσε να γίνει όσο εντυπωσιακή έπρεπε. Ούτε να συσπειρώσει όλους όσους υποστηρίζουν, επιθυμούν, επιδιώκουν την αλλαγή του προσώπου της Αθήνας με τρόπο φιλικό για τους Αθηναίους και τους επισκέπτες μας. Παρ' όλα αυτά, όμως, ήταν μικρό αλλά σημαντικό βήμα. Έτσι θέλω να πιστεύω. Με μεγάλη αξία. Σαν παρακαταθήκη, που υποδεικνύει μέσα από τις ελλείψεις της φετεινής διοργάνωσης και κινητοποίησης, τι και πως μπορεί και πρέπει να γίνει.

Καλή σχολική χρονιά

Σήμερα είναι η πρώτη μέρα της νέας σχολικής χρονιάς. Σήμερα θα γίνει Αγιασμός στα σχολεία. Θα γίνουν δεήσεις και θ' ακουστούν πανηγυρικοί για τη σημασία του να μάθουν τα παιδιά γράμματα.

Σε μερικά σχολεία θα πάνε και οι "επίσημοι". Πολιτευτές διαφόρων βαθμίδων που θα δηλώσουν πως η παιδεία είναι η πιο σημαντική επένδυση για το μέλλον του τόπου...

Οι ιερείς θα αναπέμψουν δεήσεις! Θα προσευχηθούν και θα ευχηθούν καλή χρονιά...

Όπως κάθε χρόνο! Όπως τόσα και τόσα χρόνια!

Αναρωτιέμαι μόνο γιατί με τόση ευλογία, υποστήριξη και παραίνεση για σπουδές, η παιδεία μας πάει κατά διαβόλου και, ούτε ο τόπος μας ούτε τα παιδιά μας βλέπουν κάποιο χαΐρι και προκοπή από αυτήν;

Πρώτη βροχή - Εποχή τανγκό

Την περιμέναμε καιρό. Έκανε όμως τσαλίμια. Άντε σήμερα θα βρέξει, άντε αύριο θα βρέξει. Από την περασμένη Κυριακή μας έστηνε στο ραντεβού κανονικά...

Χθες, όμως, ήρθε και ξεδώσαμε. Τα έριξε μαζεμένα, με βροντές, χοντρές σταγόνες, δυνατή βροχή.

Χθες ο Πρωθυπουργός μας έλεγε τα δικά του στα εγκαίνια της ΔΕΘ. Δηλαδή, όχι και τόσο τα δικά του. Μας αφορούν τα όσα λέει και κυρίως τα όσα σχεδιάζει αυτός και η κυβέρνησή του. Είναι όμως προφανές πως δεν περιμένουμε, πλέον, "λόγια  και άλλα λόγια", ούτε και μπορούμε να πιστέψουμε λόγια. Με τα πεπραγμένα τούς κρίνουμε και αυτά είναι που με κάνουν να νιώθω βαρύς και θυμωμένος, όπως και όλοι μας, νομίζω...

Χθες ήταν και η επέτειος των δίδυμων πύργων. Μνημείο της μισαλλοδοξίας των ισχυρών και των απελπισμένων...

Όμορφη που ήταν η βροχή χθες!

Όμορφη και δυνατή. Δρόσισε τις σκέψεις μου. Χάρηκα προσώρας... Ένιωσα καλά μα πόσα μπορεί να παρασύρει ένα, έστω και δυνατό, πρωτοβρόχι...

Εν πάση περιπτώσει. Ας χορέψουμε. Καμιά εποχή δεν είναι καλύτερη για tango από το φθινόπωρο. Γι' αυτό φίλες μου φορέστε φόρεμα με βολάν και ψηλά τακούνια, φίλοι μου σταθείτε όρθιοι γεμάτοι αυτοπεποίθηση με τη ντάμα σας αγκαλια και...

2013

Όταν φτάσει το 2013 τι θα με πεις;

Με το μνημόνιο κάναμε μια συμφωνία (φαινομενικά) αμοιβαίου συμφέροντος. Από τη μια μεριά η τρόικα συμφώνησε να χρηματοδοτήσει τις δανειακές ανάγκες του ελληνικού δημόσιου μέχρι το 2013 και το ελληνικό δημόσιο ανέλαβε την υποχρέωση να μη χρεοκοπήσει στο διάστημα αυτό, επιδιώκοντας, από τη μια, να αυξήσει τα έσοδα του και, από την άλλη, να μειώσει τις υποχρεώσεις του απέναντι στην ελληνική κοινωνία. Πιο απλό δεν γίνεται!

Σε μια οικονομία σαν την ελληνική, που συντηρείται σχεδόν αποκλειστικά με τις κρατικές προμήθειες και δαπάνες, ενώ το δημόσιο μισθοδοτεί σχεδόν το μισό ενεργό πληθυσμό της χώρας, το να επιδιώκεις να εφαρμόσεις μια τέτοια πολιτική και να περιμένεις ότι θα έχεις ευνοϊκά αποτελέσματα και, μάλιστα, σε τρία μόνο χρόνια, είναι σα να καλείς σε προσκλητήριο εθελοντές για το χορό του Ζαλόγγου.

Όλοι οι αναλυτές θεωρούν ότι ο στόχος αυτής της πολιτικής (του μνημονίου) είναι ανέφικτος. Ήδη τα έσοδα παρουσιάζουν "ανησυχητική υστέρηση". Το 2013 η Ελλάδα θα εξακολουθεί να είναι βαριά χρεωμένη και θα εξακολουθεί να έχει υψηλές δανειακές ανάγκες, τις οποίες θα πρέπει να εξυπηρετήσει με τους όρους της ελεύθερης αγοράς. Η παραγωγική ικανότητα της Ελλάδας ακόμα κι αν έχει βελτιωθεί σχετικά, δεν θα έχει φτάσει σε τέτοιο επίπεδο ώστε να μπορεί να αντέξει μια νέα κερδοσκοπική επίθεση. Και η ελληνική κοινωνία, δεν ξέρω αν θα έχει προλάβει να "φιλοκαλεί μετ' ευτελείας και άνευ μαλακίας" αλλά σίγουρα θα έχει γίνει ένα μπάχαλο.

Ο στόχος, όμως, της μη χρεοκοπίας μέχρι το 2013 θα έχει επιτευχθεί. Ποιος θα είναι ο κερδισμένος από αυτό; Μήπως οι μετοχές της Deutsche Bank ή της Societé General οι οποίες θα έχουν αποφύγει, σε αυτήν την κρίσιμη περίοδο για το τραπεζικό σύστημα της Ευρώπης, να καταγράψουν ζημίες σχεδόν 300 δις ευρώ, λόγω της χρεοκοπίας και, συνακόλουθα, της αδυναμίας του ελληνικού κράτους να αντεπεξέλθει στις δανειακές του υποχρεώσεις; Είναι πιθανόν. Κάτι τέτοι φαίνεται και από την εναλλαγή των διαθέσεων του κ. Ackerman πριν και μετά την υπογραφή του μνημονίου. Ο κίνδυνος είναι μεγάλος και πολύ σοβαρός. Αλλά εμείς έχουμε αναλάβει την υποχρέωση να τους απαλλάξουμε από τον κίνδυνο αυτό μέχρι το 2013!

Τι συνθήκες θα έχουν διαμορφωθεί μετά από τρία χρόνια, δεν το ξέρω. Μπορεί κάλλιστα τα πράγματα να παραμείνουν όπως είναι και σήμερα. Μπορεί όμως και να έχουν αλλάξει κάπως. Ίσως τόσο μόνο ώστε, η επαναδιαπραγμάτευση του ελληνικού δημόσιου χρέους, να μην απειλεί, τότε, την ισορροπία του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος και του ευρώ συνολικά.

Φυσικά, ας παραμείνουμε νηφάλιοι. Δεν πρέπει να περιμένουμε να μας κάνουν άγαλμα γι' αυτό. Μπορεί ίσως η μόνη μας ανταμοιβή να είναι η προώθηση του ΓΑΠ στην ηγεσία του ΟΗΕ. Αλλά δεν πρέπει να στεναχωριόμαστε φίλοι μου γιατί, όπως θα έχετε ήδη καταλάβει, όλα τα παραπάνω δεν είναι τίποτ' άλλο παρά ένα σενάριο, μια φαντασία, ένας εφιάλτης απλώς, για το (όχι και τόσο απίθανο) ενδεχόμενο να καταλήξουμε και ...γδαρμένοι και δαρμένοι. ;-)

ΥΓ Το ότι υπονοοώ πως υπάρχει μια δυνατότητα διαπραγμάτευσης, ώστε να εξασφαλιστεί και εκτός μνημονίου η υποστήριξη της προσπάθειας της Ελλάδας να ορθοποδήσει οικονομικά προς όφελος των πολιτών της και των άλλων ευρωπαίων πολιτών είναι σωστό. Το ότι η κυβέρνηση ΓΑΠ δεν θα το ακούσει και θα πέσει όταν η κατάσταση θα γίνει τελείως αφόρητη είναι βέβαιο. Το ερώτημα είναι: Ποιος θα την διαδεχτεί; Ποιος θέλουμε να τη διαδεχτεί;

Φθινοπωρινή σονάτα

Του Σεπτέμβρη τα μαλλιά, είναι ξανθά...

Φακιδομούρης, πρασινομάτης

περιγελάρης, χορευτής και χαροκόπος!

Οι έρωτές του ακούγονται ένα γύρο

στις γειτονιές, κι ένα κελάρυσμα κρασιού,

στην κούπα σου, το γέλιο του...

Μελαχροινός και σμιχτοφρύδης

ο Οκτώβριος. Γλυκός στην όψη

και στη θωριά, σαν έφηβος καβαφικός

θαρρείς -όπως θα ξεύρεις,

πολύ ηδονικός, με τ' ακροχείλιά του γυρτά,

λιγάκι, προς τα πάνω.

Εμείς, θνητοί, με την κοιλιά στο χώμα...

Μήτε Σεπτέμβριοι ούτε κι Οκτώβριοι.

Χλωμιάζουμε στου ήλιου το κοίταγμα

και αναγνωρίζουμε τη βροχή από τη λάσπη.

Αγοράζουμε εισιτήριο

για να μπούμε στο βασίλειο μας

και φεύγουμε, προτού ο φύλακας

μας κλειδώσει μέσα του

Απόδραση στο Κυπαρίσσι

Μια επιθυμία να μην τελειώσει το καλοκαίρι πίσω από τα κλειστά παράθυρα συντροφιά με το air condition και εκμεταλλευόμενος την αναγκαστική αναδουλειά της περιόδου, πήρα την καλή μου και πήγαμε για λίγες μέρες στο Κυπαρίσσι της ΝΑ Λακωνίας.

Για όσους δεν το γνωρίζουν, πρόκειται για έναν από τους πιο όμορφους προορισμούς στην Ανατολική Πελοπόννησο. Μεγάλο φυσικό λιμάνι που περιβάλλεται από τις ανατολικές πλαγιές του Πάρνωνα, εκτεταμένες παραλίες και υπέροχα ζαφειρένια νερά είναι αγαπημένος προορισμός για πολλούς. Από τα μισά του Ιούλη μέχρι και τα τέλη Αυγούστου πάσχει από την πολυκοσμία που πάσχουν τα ωραία μέρη στην Ελλάδα. Αλλά τώρα, τελευταία εβδομάδα του Αυγούστου, οι ρυθμοί είχαν χαλαρώσει αρκετά και το Κυπαρίσσι έμοιαζε με μεγάλη φιλόξενη αγκαλιά.

Η Παραλία του Κυπαρισσιού από τον μώλο. Στο φόντο ο Πάρνωνας

Στο Κυπαρίσσι πας οδικώς μέσω Τρίπολης, Σπάρτης, Σκάλας, Μολάων. Από τους Μολάους κατευθύνεσαι προς Χάρακα και έξω από το χωριό Ρειχιά στρίβεις αριστερά για να συναντήσεις μετά από λίγο τον Χάρακα και, μετά από μια εκπληκτική διαδρομή που σου κόβει την ανάσα, φτάνεις στο Κυπαρίσσι. Συνολικά η διαδρομή από την Αθήνα είναι γύρω στις 5 ώρες.

Το Κυπαρίσσι αποτελείται από τρεις διακριτούς μεταξύ τους οικισμούς: Επάνω στο ύψωμα είναι το κυρίως Κυπαρίσσι ή, όπως λέγεται αλλιώς, Βρύση. Φτάνοντας στην θάλασσα συναντάς την Παραλία και λίγο πιο πέρα στα βόρεια και επίσης παραλιακά τη Μητρόπολη. Η Παραλία συνδέεται με την Μητρόπολη με μια εκτεταμένη παραλία από μικρά βότσαλα.

Στο βάθος φαίνεται ο οικισμός της Μητρόπολης

Εκτεταμένη παραλία συνδέει τους οικισμούς της Παραλίας και της Μητρόπολης

Η γαλήνη είναι το κυρίαρχο συναίσθημα όσο κοιτάς, νωρίς το απόγευμα ή το πρωί, το Μυρτώο Πέλαγο να απλώνεται όσο φτάνει το μάτι σου μακριά και, από τα βάθη του ορίζοντα να καταλήγει στα πόδια σου...

Το πρώτο βράδυ απολαύσαμε μια μαγευτική πανσέληνο

Το Αυγουστάτικο φεγγάρι: μοναδικό όπου κι αν είσαι...

και το πρωί είδα τον ήλιο να ανατέλλει μέσα από το πέλαγο

Ποτέ δεν είχα λόγια να περιγράψω στιγμές σαν κι αυτήν...

και τα πουλιά να τον χαιρετούν

Η συμφωνία της Χαράς

ενώ τα κύματα κλέβανε το φως του φέρνοντάς το μέχρι τις χούφτες των χεριών μου.

Κλέφτες χρυσού για χάρη μου

Κοντά στο Κυπαρίσσι, περίπου ¾ της ώρας, είναι και ο Λιμένας Ιέρακος που αξίζει να τον επισκεφτεί κανείς. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα ασφαλές λιμάνι όπου η θάλασσα εισχωρεί πολύ βαθιά μέσα στο έδαφος καταλήγοντας σε μια ρηχή λιμνοθάλασσα κι ένα γραφικό ψαροχώρι. Παράδεισος για τους σκαφάτους. Θα βρείτε εκεί ψάρι φρέσκο και καλό, αρκεί να έχει επιτρέψει ο καιρός το ψάρεμα. 

Θα σου τηγανίσω ψάρια με πατζάρια σκορδαλιά...

Αρχοντική, όπως πάντα, η καστροπολιτεία βουτηγμένη στη μεσημεριανή ραστώνη

Είκοσι πέντε χιλιόμετρα, πολύ καλού δρόμου, πιο κάτω από τον Λιμένα Ιέρακος, βρίσκεται η Μονεμβασιά. Οπότε μια ωραία πρόταση ημερήσιας βόλτας, είναι πρωινό μπάνιο στο Κυπαρίσσι, μεσημέρι στον Λιμένα Ιέρακος για ψαράκι και νωρίς το απόγευμα για καφέ και φωτογραφίες στη Μονεμβασιά. Το βράδυ επιστροφή στο Κυπαρίσσι και μπύρες στην παραλία με το φως του φεγγαριού. Ή κάπως έτσι...

Έτσι για να έχω κάτι να θυμάμαι...

:-)

Στις επετείους λέμε ναι!

Περάσανε τα χρόνια. Κλείσαμε τα 25 χρόνια μαζί -μαζί τελείως- σα να λέμε πάνω κάτω 9.000 μερόνυχτα(...)

Στα γυρίσματα του καιρού ζήσαμε ίλιγγους και χαρές – γελάσαμε, παίξαμε, μεγαλώσαμε το παιδί μας, κρατήσαμε σφιχτά το χέρι ο ένας του αλλουνού να μη χαθεί, να μη χαθούμε, πονέσαμε, φοβηθήκαμε, είδαμε τα μάτια ο ένας του αλλουνού γεμάτα δάκρυα, δεν καταφέραμε να μην πληγώσουμε ο ένας τον άλλον παρ' όλους τους όρκους. Κύλισε η ζωή μας και αυτήν κρατάμε τώρα: μια ζωή που την ζήσαμε μαζί, μια ζωή δικιά μας, ζυμωμένη με τη σχέση μας. (...)

΄Εχει και άλλα το αφιέρωμα αλλά, νομίζω μέχρι εδώ είναι καλά για σας :-)

Για αποζημίωση σας αφιερώνω ένα άσμα ασμάτων



Εγώ πάω ταξιδάκι με την καλή μου να χτυπήσουμε την Πανσέληνο παρα θιν' αλός...

Η Λουσίλ και μερικά ακόμα επεισόδια...

Έτσι σαν καλημέρα μια μελωδία που ξεσηκώνει στο διηνεκές από την εποχή που το Blues συναντούσε το Rock' n Roll. Little Richard and his Bad στην ανεπανάληπτη Lucille





Το ακούς και το σώμα σου σηκώνεται μόνο του να χορέψει. Ξέρεις δεν ξέρεις τα βήματα λυγίζεις τα πόδια, στροβιλίζεσαι χτυπάς τα δάχτυλα κι ύστερα από λίγο κταλαβαίνεις όλο το νόημα.
Κυρίες και Κύριοι, υποδεχτείτε τον  Bill Halley and his Comets στα 1956: Rock around the clock! (κάπου από εδώ άρχισε η απογείωση...)





Φυσικά η ιστορία είχε ξεκινήσει λίγο νωρίτερα. Ο Β΄ Παγκόσμιος είχε τελειώσει και στις ΗΠΑ η μεγάλη εσωτερική μετανάστευση από τις νότιες πολιτείες στο Βορρά με τις μεγάλες βιομηχανίες έδινε διέξοδο στους χιλιάδες άνεργους νέγρους του Μισισίπη και της Λουϊζιάνας. Αυτοί κουβάλησαν την παράδοση των gospels και των spirituals από τη Νέα Ορλεάνη στο Σικάγο σκληραίνοντας τον ήχο και μέσα από τη φόρμα του swing τραγούδησαν στίχους με περιεχόμενο από την καθημερινή τους ζωή με τις αγωνίες αλλά και τους έρωτες και τις χαρές τους. Δημιουργήθηκε έτσι η εποποιΐα του Blues και των θρυλικών blues-men του Σικάγο. Muddy Waters στο Got my Mojo Workin'






Κάπως έτσι ξεκίνησαν τα πράγματα και η μαύρη μουσική έδωσε τον ρυθμό που έκανε τη παγκόσμια μουσική να ανατριχιάσει και να αναζητήσει την έκφρασή της μέσα από τον ήχο αυτόν. Χορέψαμε τανγκό και τσικ του τσικ, χορέψαμε μάμπο και τσα τσα αλλά άμα θέλουμε να μιλήσουμε για την μουσική της εποχής μας ξεκινάμε με τον Ελβις Πρίσλεϋ, περνάμε από τους Μπητλς και τους Ρόλινγκ Στόουνς και αφού μνημονεύσουμε Άνιμαλς και Μπλου Μπράδερς, δοξάζουμε Doors και Pink Floyd  και γενικά εννοούμε πως η εποχή μας ήταν ροκ εντ ρολ... Ψέμματα;

Δεν είναι ωραία - Δεν έχει ενδιαφέρον

Οι διακοπές μου τέλειωσαν νωρίς. Γύρισα στην Αθήνα και πίστευα ότι θα μπορούσα να περάσω ένα μήνα ήσυχο, χωρίς πολύ κόσμο, χαλαρά σε μια ανθρώπινη πόλη. Δε βαριέσαι!..

Αυτός ο καύσωνας που δεν λέει να καλμάρει έκανε προβληματική την κάθε έξοδο από το σπίτι. Ακόμα και το βράδυ η θερμοκρασία παραμένει στους 30-33 βαθμούς και η εξάρτηση από το air condition καταντάει αβάσταχτη.


Έφτασε και το 15αύγουστο κι ήρθε κι έδεσε. Διότι άλλο ήσυχη πόλη και άλλο έρημη μεγαλούπολη. Σε πιάνει κάτι σαν κατάθλιψη να περνάς από δρόμους και να μη συναντάς άνθρωπο.

Σόλωνος και Πινδάρου

Σίνα και Σκουφά

Σίνα και Οκταβίου Μερλιέ

Σίνα και Διδότου

Κάτι λίγοι μπαϊλντισμένοι τουρίστες, τα στρουμφάκια σε περιπολία κι εγώ. Ακαδημίας, Σόλωνος, Σκουφά ερημιά. Είπαμε να ησυχάσουμε αλλά εδώ κινδυνέψαμε από over dose ησυχίας. Παναγία μου αν έριχνες και καμιά βροχούλα να πω ότι έκανες το θαύμα σου. Αλλά κι εσύ εκεί στα πανηγύρια κοιτάς καλοσυνάτα τους πιστούς που συρρέουν από την Αθήνα σε κάθε νησάκι, χωριό και ραχούλα να σε προσκυνήσει, με μένα θα ασχοληθείς τώρα, που είχα την έμπνευση να φύγω νωρίς, να γυρίσω νωρίς και ν' αγριεύομαι γιορτιάρες μέρες να βγω από την πόρτα του σπιτιού μου.

Έτσι λοιπόν, μάζεψα μερικές φωτογραφίες και είπαν να ανεβάσω ένα ποστ 15αυγουστιάτικο αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλες και όλους που μένουν Αθήνα με 40 βαθμούς, χωρίς προτάσεις για το βράδυ, με το μυαλό κολλημένο στο θερμόμετρο




Που το θυμήθηκα; Ας είναι καλά ο Σαρκοζί το πατριωτάκι, και οι διώξεις των τσιγγάνων στη Γαλλία του φωτός της αδελφοσύνης και του legalité...

Όμως η διάθεση μου είναι καλή και αυτό το αποδεικνύει η δεύτερη επιλογή με ένα θρύλο των '60. Μάλιστα κυρίες και κύριοι, ο μοναδικός Domenico Modugno στο ανεπανάληπτο Volare. Τραγούδι που αντέχει στο χρόνο με μιαν αύρα δροσιάς από μιαν εποχή που τα κορίτσια φοράγανε φούστες με φουρό, είχαν λεπτές μέσες δεμένες με φαρδιές δερμάτινες ζώνες και γόβες στιλέτο. Είχε λίγο αγωνία, μερικοί δεν ξέραμε και τι μας γινόταν, δηλαδή, αλλά άμα χόρευες καλά το Volare μπορεί και να την έριχνες την κοπελιά. Φυσικά όλοι κουστουμαρισμένοι (18-19 χρονών) και μαλλί στην τρίχα. Μετά ήρθαν οι Beatles και χάθηκε η αύρα και αρχίσαμε να ιδρώνουμε και να μπαίνουμε στην ουσία...

Αυτά όμως σε άλλο ποστ...

Εκτιθέμεθα...

Η πρόσκληση της έκθεσης μας με μια φωτογραφία του Βαγγέλη Διπλαρίδη,
που μας έδεσε και μας έτρεξε γύρω γύρω στο νησί της Σαλαμίνας

Ε μια φορά κι εμείς δικαιούμαστε να παινευτούμε -όχι πως το εννοούμε κιόλας- αλλά όσο νάναι είναι ωραία αίσθηση. Θα εκτεθούμε στα μάτια του κόσμου της Σαλαμίνας και όσων φίλων αντέξουν το ...μακρινό ταξίδι μέσω Περάματος στη Σαλαμίνα.

Όσοι δεν έχετε πάει στη Σαλαμίνα, να μια καλή ευκαιρία για να τη γνωρίσετε με φίλους που θα σας οδηγήσουν στις ομορφιές της (τις αφεντιές μας, ντε). Όσοι την γνωρίζετε θα χαρούμε να σας δείξουμε τη Σαλαμίνα όπως την είδαμε εμείς, μια παρέα φίλων που "δέσαμε", σαν παρέα, ψάχνοντας το πρόσωπο ενός νησιού τόσο ξακουστού και τόσο άγνωστου...

Και όλο αυτό στα πλαίσια ενός Φεστιβάλ, που οργανώνει ο ωραίος Σύλλογος του Τελαμώνα από τα Σελήνια, με Θέατρο, Μουσική και άλλα ωραία

Πορευόμαστε, όπως μπορούμε...

Τον τελευταίο καιρό νιώθω περίεργα. Κάτι σαν κούραση, λίγο σαν μοναξιά, ανάγκη για απόσταση... Δεν μου αρέσει αυτό. Δεν μου προκαλεί ευχάριστα συναισθήματα. Δεν νοιώθω καλά να με ακολουθεί σαν σκιά αυτό το ...χαμηλό βαρομετρικό στη διάθεσή μου.

Βλέπω το φεγγάρι να γεμίζει σιγά σιγά, οδεύοντας στην Πανσέληνο αλλά και στην έκλειψη αύριο το βράδυ. Οι αστρολόγοι  λένε ότι η έκλειψη αυτή επηρεάζει αρνητικά τους καρκίνους... Καρκίνος δεν είμαι, οπότε μάλλον δεν φταίει το φεγγάρι για τα κέφια μου :-)

Ανήμερα του Κλήδονα (το λένε και θερινό ηλιοστάσιο) παλιά πηδάγαμε φωτιές, καίγαμε τα στεφάνια της πρωτομαγιάς, ήταν γιορτή χωρίς παπάδες που, εμένα τουλάχιστον, μου προκαλούσε μια ευχάριστη έξαψη. Φέτος άκουσα -πάλι- την RoadArtist και έκανα πολύ καλά. Πήγα στην Τεχνόπολη -αυτό που όλοι γνωρίζουμε σαν Γκάζι και άκουσα μουσικές θεσπέσιες αλλά και γεμάτες μπρίο.

Στο πρόγραμμα είχε προηγηθεί η Συμφωνική ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων μα δεν την πρόλαβα, έφτασα στο τέλος. Έκανα μια γύρα στον όμορφο χώρο της Τεχνόπολης, εκεί που κάποτε η μαυρίλα από το κάρβουνο σκότωνε πράγματα και ανθρώπους μέχρι να αρχίσει η επόμενη συναυλία με τη Συμφωνιέττας της Λωζάννης (Sinfonietta de Lausanne). Την νεανική αυτή ορχήστρα την παρουσιάζει τόσο όμορφα ο φίλος μου ο Asteroid που δεν χρειάζεται παρά να δείτε τη σχετική ανάρτησή του για να τα μάθετε όλα!

Μετά -σαν απποκάλυψη- μια μπάντα (θα την έλεγα) και ας είναι ορχήστρα με τα όλα της: Ορχήστρα Πνευστών - Τμήμα της Ορχήστρας Νέων της Βενεζουέλας "Σιμόν Μπολίβαρ". 

 

Ορχήστρα από νέους που έχουν κερδηθεί από το έγκλημα, το κρακ και τις συμμορίες με αντάλλαγμα την κλασσική μουσική και την μουσική εν γένει. Εν πάση περιπτώσει τα παιδιά -δεξιοτέχνες και βιρτουόζοι όλοι τους- δημιουργούν μιαν ατμόσφαιρα από τρυφερή μέχρι και οργιώδη

Τραγουδούν, χορεύουν και σολάρουν κάνοντας το κοινό να θέλει να σηκωθεί να χορέψει mambo και salsa, να αφήσει το φεγγάρι να το επηρεάσει και να αφεθεί σε ρυθμούς εκτός ΔΝΤ και τρόικας.

 Με τούτα και με τα άλλα πήραμε μιαν ανάσα. Κερδίσαμε μια μέρα πριν ξαναπέσουν τα κανάλια πάνω μας με την τελευταία επικαιρότητα...


Για μια όμορφη και ζωντανή παρουσίαση, της μπάντας με τα χάλκινα και τα κρουστά από τη Βενεζουέλα, δείτε εδώ :

http://asteroid2.blogspot.com/2010/06/blog-post_24.html