Σάββατο 28 Απριλίου 2012

Να λοιπόν! Πάμε για εκλογές...

...


Αν όσοι υπερασπίζονται τον καπιταλισμό, το κάνουν επειδή πιστεύουν ότι η σχεδιασμένη και κρατικοποιημένη οικονομία είναι αδιέξοδη και πως η μονοκρατορία του ενός κόμματος είναι ένας εφιάλτης, προσωπικά πιστεύω ότι κάνουν μια χαρά και έχουν απόλυτο δίκιο. Αν όμως τον υπερασπίζονται επειδή κάπου στο μυαλλό τους ταυτίζουν την ανάγκη πλουραλισμού, στις οικονομικές επιλογές και στις πολιτικές ελευθερίες, με το χρηματοπιστωτικό σύστημα και τη νεοφιλελεύθερη πολιτική του έκφραση που κυριαρχεί παγκοσμίως και το οποίο βρίσκεται, αφενός, υπό τον έλεγχο εξωπολιτικών παραγόντων  και, αφετέρου, έξω από τον έλεγχο κάθε κοινωνικού και πολιτικού θεσμού, τότε υπάρχει ένα θέμα.

Η υπάρχουσα -πανευρωπαϊκή- κρίση “χρέους” είναι μια τρανταχτή απόδειξη πως ο “κυρίαρχος του παιχνιδιού” δεν συμπαθεί ούτε τον πλουραλισμό στις επιλογές, ούτε τον κοινωνικό έλεγχο για το τι κάνει με τα λεφτά που κρατάει στα χέρια του, είτε του ανήκουν είτε όχι. Χώρες πιο νοικοκυρεμένες από τη δική μας, όπως η Γαλλία και η Ολλανδία, με πλεονασματικούς επί σειρά ετών προϋπολογισμούς, οι οποίες διαθέτουν πολιτική διοίκηση, ας πούμε τουλάχιστον, πιο “σοβαρή” από τη δική μας, και στηρίζονται σε μια παραγωγική μηχανή η οποία δεν συγκρίνεται ούτε σε όγκο ούτε σε απόδοση με τη δική μας και 
βλέπουμε, παρ’ όλα αυτά, το έδαφος να τρίζει κάτω από τα πόδια τους και τα τσακάλια των αγορών να τους δαγκώνουν ήδη τα πόδια.

Για να το πω με όσο πιο σαφή τρόπο μπορώ: σε ότι αφορά στο διεθνές επίπεδο μέσα στο οποίο κινούμαστε, είτε πιστεύουμε στο σοσιαλισμό είτε μας διακινεί η ιδέα της ελεύθερης οικονομίας, το κυρίαρχο χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι εχθρικό σε κάθε έννοια δημοκρατίας, απολύτως ενάντιο σε κάθε έννοια ελευθερίας επιλογών (εννοείται ουσίας και όχι τι μπλουζάκι θα βάλουμε το βράδυ) και, επίσης, τελείως αλεργικό σε κάθε κοινωνικό έλεγχο. Σε αυτό ελπίζω κάποτε να συμφωνήσουμε.

Υπάρχει και το θέμα με τη χώρα μας. Ισχύουν στην περίπτωση μας, όλα τα επιπλέον ζητήματα που συνιστούν την περίφημη ελληνική ιδιομορφία. Πελατειακό κράτος, διαβρωμένη κρατική υπαλληλία, άδικο και διαβρωμένο φοροελεγκτικό σύστημα, πολιτικό προσωπικό πέρα για πέρα αναντίστοιχο με τις ανάγκες μιας σύγχρονης κοινωνίας και, επιπλέον, μια κοινωνία ναρκωμένη με ευδαιμονικά σύνδρομα αλλά και κατατρομοκρατημένη, χωρίς καμία αίσθηση συνοχής, χωρίς αίσθηση ατομικής ευθύνης, εντελώς σε σύγχιση και χωρίς καμία συλλογική αυτοπεποίθηση. Μια κοινωνία τρομαγμένη και θυμωμένη. Και όλα αυτά με μια παραγωγική μηχανή που δεν αποδίδει ακόμα και όσα είναι σε θέση να αποδώσει, που μέσα της πνίγονται ακόμα και μία σειρά ευγενών επιδιώξεων... Όπως και να την περιγράψει κανείς την περίπτωση μας τελικά, θα καταλήξει στη διαπίστωση πως πρόκειται για μια σχεδόν αυτοάνοση οξείας μορφής κλινική περίπτωση. Η “Ελληνική περίπτωση”...

Υπάρχει κάποιος λογικός άνθρωπος που να πιστεύει ότι η κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας μπορεί με “λίγο κλάδεμα και λίγο πότισμα”, άντε και με λίγο ¨τσαμπουκά", να βελτιωθεί; Υπάρχει επιπλέον κάποιος λογικός άνθρωπος που να πιστεύει, μέσα σε ένα τόσο ανταγωνιστικό και κυριολεκτικά ανθρωποφάγο παγκόσμιο οικονομικό και πολιτικό καθεστώς, πως μπορούμε να τα βολέψουμε με “λίγο κλάδεμα και λίγο πότισμα” και να συνεχίσουμε να ζούμε ανέμελα μαστουρωμένοι με τις φαντασιώσεις μας;

Πολλοί, καλοπροαίρετοι σχολιαστές των απόψεων μου, μού αντιτείνουν πως ναι μεν η κατάσταση είναι όπως την περιγράφω αλλά μια ενδεχόμενη ακυβερνησία, σαν αποτέλεσμα των επικείμενων εκλογών, θα σημάνει την βίαια απομάκρυνση της Ελλάδας από το Eurogroup και τη ζώνη του ευρώ, με αποτέλεσμα την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και την οικονομική καταστροφή. Ίσως και να έχουν δίκαιο. Θεωρώ πιθανό, αλλά όχι απολύτως βέβαιο, ότι μπορεί να συμβεί κάπως έτσι αλλά, πέρα από το να το απεύχομαι, δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό.

Θέλω να πω ότι η απόφαση για το που θα πάνε τα πράγματα, ανήκει στο παραπάνω από ένα εκατομμύριο άνεργους, αριθμός που διαρκώς αυξάνεται, και σε όσους ήδη το βιοτικό τους επίπεδο έχει καταστεί αβίωτο. Όταν μιλάμε για άνεργους μιλάμε βέβαια για ενεργό πληθυσμό. Για ψηφοφόρους. Ακόμα και μόνοι τους, χωρίς συνυπολογισμό των οικείων τους, είναι όχι απλά υπολογίσιμη αλλά καθοριστικής σημασίας δύναμη. Πάνω από το 20% του εκλογικού σώματος. Αυτών των ανθρώπων η ζωή σε κάθε της διάσταση -οικονομική, κοινωνική, ψυχολογική- είναι ήδη κατεστραμμένη. Γιατί να ενδιαφερθούν για το αν θα καταστραφεί και η ζωή των άλλων; Ποια πειστική υπόσχεση αλλαγής της ζωής τούς έχει δοθεί, ώστε να θεωρήσουν χρήσιμο και επωφελές για αυτούς να μην πέσουν έξω οι τράπεζες του κ. Κωστόπουλου ή του κ. Λάτση, συμπαρασύροντας και όλους όσους δεν έχει αγγίξει η κρίση με βάρβαρο μέχρι στιγμής τρόπο;

Αναρωτιέμαι και μάλλον έχω δίκηο να πιστεύω ότι τα πράγματα δεν θα εξελιχθούν καλά. Εκτός και αν, όσοι απεύχονται αυτή την εξέλιξη και έχουν λόγο στη διαμόρφωση των πραγμάτων, υποσχεθούν πειστικά και με στοιχεία ότι θα βάλουν πλάτη και θα πολεμήσουν με νύχια και με δόντια για την αλλαγή αυτής της κατάστασης, προς όφελος πρώτα από όλα των ανέργων και όσων η κρίση έχει χτυπήσει ήδη. Χλωμό το βλέπω αλλά αν ακούσετε κάτι σχετικό, πληροφορείστε με σας παρακαλώ αμέσως...

Και να θυμίσω μια παλιά αλλά ξεχασμένη αλήθεια: Στη διαπραγμάτευση, την οποία όλοι διατυμπανίζουν περίπου ως πανάκεια και ξόρκι του κακού, δεν μετράει η εξυπνάδα ή η ευφράδεια του όποιου διαπραγματευτή, αλλά η ισχύς. Περί αυτού πρόκειται και όποιος δεν το καταλαβαίνει “δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει”...