Πέμπτη 7 Απριλίου 2011

Αντικατοπτρισμοί...

Επειδή μου φάνηκε σωστό να θέλει κάποιος, τον κόσμο αυτόν να κοροϊδέψει μα και ν' αναποδογυρίσει, μπας και χαρούμε κάτι τις χωρίς φόβο πως προκαλούμε αταξία στην τάξη των πραγμάτων, κύριε αστυφύλακα μου...

Αν σας έλειψα, δεν έφυγα, εδώ γύρω γύρναγα...

Είπα, μιας και αφού χάθηκα τόσο καιρό, να σας στείλω έναν χαιρετισμό κάπως χαρωπό μα μόλις πριν έμαθα πως σύρανε και τη Πορτογαλία στην "Μηχανισμό" και είπα "γμτ δεν με αφήνουν να αγιάσω, δεν με αφήνουν..."


Είδα λοιπόν ένα βίντεο (Θα το βρείτε εδώ) που μόλις κυκλοφόρησε και έκανα σκέψεις διάφορες. 

Για όσους έχουν την υπομονή και το χρόνο να το παρακολουθήσουν,  οφείλω μια διευκρίνηση. Είναι δουλειά με φανερή -σχεδόν- σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Προσωπικά δεν ταυτίζομαι με αυτόν τον χώρο και δεν με εκφράζει πολιτικά. Και στο βίντεο αυτό σημειώνω την απουσία μιας "λεπτομέρειας" που για μένα είναι ουσιώδης. Παρ' όλ' αυτά όμως αποφάσισα να το συστήσω, σε όποιον ενδιαφέρεται, για έναν λόγο: Δείχνει έναν εφαρμοσμένο τρόπο αντίληψης και αντιμετώπισης παρεμφερών προβλημάτων  με τα δικά μας, σε άλλες χώρες, ο οποίος και χρήσιμος είναι ως προς τον προβληματισμό μας και φωτίζει, ταυτόχρονα, τις δυνατότητες κάποιων πρακτικών που μπορούν να αναπτυχθούν και εδώ. Στην ίδια κατεύθυνση είδαμε πριν κάποιες ημέρες και το ντοκιμαντέρ του "Εξάντα" για την Αργεντινή. Στο συγκεκριμένο βίντεο του DebtOcracy, ενδιαφέρον έχει η ανάπτυξη της έννοιας του "απεχθούς" και του "παράνομου" χρέους. Δίνει στοιχεία για να σκεφτούμε επάνω σε αυτό. Επίσης ενδιαφέρον έχει, σε ένα σημείο, η αντίδραση της κρατικής γραφειοκρατίας, σε διαδικασίες διαλεύκανσης εγκλημάτων και κάθαρσης.

Σε πολλά άλλα σημεία πολλοί μπορεί να έχουν αντίρρηση και διαφορετική άποψη. Η "λεπτομέρεια" της οποίας την απουσία επεσήμανα παραπάνω είναι ότι τόσο αυτό το ντοκιμαντέρ, όσο και αυτό του "Εξάντα" δεν λαβαίνουν υπόψη τους δύο, σημαντικούς για εμένα, παράγοντες:

Ο ένας είναι ότι η Ελλάδα δεν έχει δικό της νόμισμα και, όντας συνδεδεμένη με το ευρώ, κοινό νόμισμα για όλες τις χώρες της ευρωζώνης, δεν μπορεί να ακολουθήσει μια δική της νομισματική  πολιτική, παρά μόνο επιστρέφοντας στη δραχμή και αποχωρώντας από την ΕΕ. Μπορώ να το δεχτώ μόνο με τον όρο να μου πει κάποιος, με ποιον τρόπο, πότε και με τι θα πληρωθούν μισθοί και συντάξεις και τίνος τα δραχμοποιημένα κεφάλαια θα επενδυθούν σε παραγωγικές επενδύσεις.

Ο δεύτερος και πιο σημαντικός παράγοντας, στον οποίον δεν υπάρχει αναφορά, είναι ότι ενώ σκοτωνόμαστε στη δουλειά, τουλάχιστον στον ιδιωτικό τομέα, δεν παράγουμε προϊόντα με ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα που να δημιουργούν σταθερή ροή πλούτου, είτε αυτά κατευθύνονται στην εσωτερική αγορά είτε, ακόμα περισσότερο, στη διεθνή. Το Ακαθάριστο Εθνικό μας Προϊόν, στερείται ...ενδιαφέροντος προϊόντος! Οι δυο βασικές "βιομηχανίες" της χώρας μας είναι ο τουρισμός και ο εφοπλισμός. Η πρώτη εξαρτάται από την εισροή τουριστών, άρα δεν ελέγχεται από εμάς, και η δεύτερη από το εφοπλιστικό κεφάλαιο, το οποίο μόνο τάσεις αυτοκτονίας δεν το διακρίνουν. Αντίθετα από εμάς, ο Ισημερινός, στο παράδειγμα του Debtocracy, διαθέτει πετρέλαια και η Αργεντινή, εκτός των άλλων, τρόφιμα και μιαν τεράστια εσωτερική αγορά. Έχουν κάτι να πουλήσουν και να αντλήσουν από αυτό τα μέσα για να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους.

Εδώ που έχουμε φτάσει πια, πιστεύω ότι σαν κοινωνία έχει ενδιαφέρον ο ανοιχτός, ακόμα και ο αντιθετικός, διάλογος όλων όσων έχουν κάτι να πουν για το "τι να κάνουμε" και προς ποια κατεύθυνση πρέπει να κινηθούμε, τόσο άμεσα όσο και στρατηγικά και ποια πρέπει να είναι τα χαρακτηριστικά του πολιτικού κόσμου που θα μας οδηγήσει. Διότι, κατά τη γνώμη μου πάντα, ο πολιτικός κόσμος ή, όπως προτιμώ να τους λέω,  το πολιτικό προσωπικό της χώρας, που επανδρώνει τα κόμματα αλλά και τις ανώτερες βαθμίδες του κρατικού μας μηχανισμού, βαρύνεται συνολικά και εξ αδιαιρέτου για την καταστροφή που βιώνουμε σήμερα στην Ελλάδα. Κατά συνέπεια, έχω τη γνώμη, δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε τη λύση των προβλημάτων μας σε αυτούς που τα προκάλεσαν, ούτε και επιτρέπεται για λόγους στοιχειώδους δικαιοσύνης, να τους παρέχεται η δυνατότητα να παρουσιάζονται σαν σωτήρες.

Ακόμα και η Αριστερά, όπως είναι αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, δεν έχει δικαίωμα να επικαλείται το αναμάρτητο, μιας και εξ αιτίας της έχουν διαλυθεί και απομαζικοποιηθεί όλες οι μαζικές οργανώσεις, σε σημείο που η "Κοινωνία των Πολιτών", στη χώρα μας, να είναι πια μία έννοια κενή περιεχομένου, για να μη πω άγνωστη τελείως στους πολλούς.

Στο έγκλημα αυτό η Αριστερά στην Ελλάδα είναι συνένοχη και με ειδικό βάρος. Διότι ναι μεν δεν κυβέρνησε όλα αυτά τα χρόνια επειδή,  φοβάμαι απέφυγε συνειδητά και επιμελώς να το κάνει, ήταν όμως παρούσα σε όλες τις μαζικές οργανώσεις, σωματεία και συλλόγους κάθε μορφής και αντικειμένου. Παρουσία, όμως, που ξεκινούσε και ολοκληρωνόταν στην παραταξιακή επικράτηση της μιας κομματικής, τάχα μου μετωπικής, παράταξης έναντι των άλλων. Η κατάρα των "παρατάξεων" διέλυσε τα πάντα, μην αφήνοντας καμία μαζική και αξιόμαχη οργάνωση της κοινωνίας όρθια. Αρκεί να σκεφτεί κανείς τα άμαζα συνδικάτα και την πλήρη διάλυση των φοιτητικών συλλόγων, για να κατανοήσει την ανυπαρξία μαζικού και αποτελεσματικού συνδικαλιστικού και εν γένει μαζικού κινήματος.

Δεν έφερε μόνη της η Αριστερά αυτήν την καταστροφή. Το ΠΑΣΟΚ  μαζί και η ΝΔ έκαναν και κάνουν τα πάντα για να κυριαρχήσουν παραταξιακά σε κάθε οργάνωση της κοινωνίας των πολιτών. Αυτό για το οποίο κατηγορώ όμως την Αριστερά, είναι ότι ενώ διέθετε τα ιδεολογικά και θεωρητικά εφόδια για να αντισταθεί σε αυτή την λαίλαπα του "παραταξιακού" διαμοιρασμού των κοινωνικών οργανώσεων, δεν αντέδρασε ούτε το κατήγγειλε αλλά, αντίθετα, συμμετείχε και αυτή με ενθουσιασμό στο γκρέμισμα της κοινωνικής συνοχής, μη  και χάσει το ποσοστό "πολιτικής επιρροής" της επάνω στη κοινωνία. Ο κόσμος βέβαια έφυγε από όλες τις μαζικές οργανώσεις και αυτές απέμειναν μόνον με όσους κάνουν καριέρα έχοντας σαν όχημα τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Αυτά. Α! Και με το ΠΑΜΕ, τον προθάλαμο των υπό στρατολόγηση μελών του ΚΚΕ, να παριστάνει τη μετωπική οργάνωση...

Με αυτά τα κόμματα εξουσίας, λοιπόν και με αυτήν την Αριστερά, δεν έχει χαΐρι ο τόπος. Έστω και αν κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία λένε, ενίοτε, και κάποιες σωστές κουβέντες.

Τέλος πάντων. Για να μην είμαι μίζερος και αρνητικός ας κάνω και δυο προτάσεις: Να διώξουμε όλες τις κομματικές παρατάξεις από σωματεία, συλλόγους, συνδέσμους κ.λπ. προτείνοντας κοινά ψηφοδέλτια με ανθρώπους που ενδιαφέρονται για τα προβλήματα μας και όχι για την προσωπική τους ανέλιξη σε κάποιο κόμμα. Και δεύτερον, να απαιτήσουμε σε πολιτικό επίπεδο, την πλήρη και ριζική αναδιάρθρωση του θεσμού της παιδείας, ώστε να καταστεί φορέας παραγωγής γνώσης και στρατηγικός παράγοντας, συνακόλουθα, καινοτομίας και πλούτου.