Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010

Ο χαρταετός της Καθαράς Δευτέρας


Βρέθηκα με τη βαφτιστήρα μου σ' ένα βουνό της Πελοποννήσου για το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας και ανήμερα της γιορτής με παρακάλεσε το παιδί να τη βοηθήσω να πετάξει τον αετό. Μεταξύ μας, άλλο που δεν ήθελα, αλλά αετό δεν έβλεπα πουθενά μέχρι που έβγαλε από μια νάϋλον σακούλα μια κατασκευή που έμοιαζε με χάρτινη ροζ σουπιά και ένα πλαστικό καρούλι με το σπάγκο. Η τεχνολογία και η εξέλιξη μαζί με την παγκοσμιοποίηση έφερε μέχρι και τις σουπιές και όχι μόνο, να πετάνε και όλη η συμμετοχή του παιδιού σε αυτό το θαυμάσιο έθιμο-παιχνίδι εξαντλείται με το δέσιμο του σπάγκου στην έτοιμη κατασκευή και, με λίγο αεράκι ευνοϊκό, όλα έχουν τελειώσει. Η σουπιά πέταξε, το παιδί χάρηκε, πάμε για την ταραμοσαλάτα τώρα...

Ποιος ν' ασχολείται τώρα;
Σε μιαν άλλη εποχή βέβαια, ήταν αλλιώς... Για εμάς το πέταγμα του αετού ξεκίναγε με την κατασκευή του: καλάμια για τον σκελετό, χρωματιστές κόλλες χαρτί για το σώμα, τσαγκαρόσπαγκος για "καλούμπα" περασμένος από κερί, ένα "ξυλίκι" για το τύλιγμα του σπάγκου, αλευρόκολλα για τα κολλήματα, εφημερίδες για την ουρά, ψαλίδι, πινέλο, υπομονή και ο πιο έμπειρος να υπολογίσει τα "ζύγια" και ανάλογα να φτιάξει ή να μη φτιάξει "σκουλαρίκια" για τον αετό που καμιά φορά μας πέρναγε στο μπόι...

Και όταν τον "κατηλιάζαμε" στέλναμε γράμματα στο θεό και προσέχαμε τους πονηρούς που ανεβάζαν ξυραφάκια για να μας κόψουν το σπάγκο και να κρατήσουν για πάρτη τους το στερέωμα...
:-])

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

Αναγκαιότητες και σκέψεις

Ήμαστε σε ένα σημείο καμπής. Συσσωρευμένα λάθη πολιτικής και στρεβλής διαπαιδαγώγησης της κοινωνίας επί σειρά δεκαετιών έχουν οδηγήσει τη χώρα μας σε πλήρη απώλεια της αξιοπιστίας της. Σε συνδυασμό με την εγγενή αδυναμία μας να ασκήσουμε, σαν χώρα, πολιτική επιρροή προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, αυτή η απώλεια αξιοπιστίας ισοδυναμεί, σχεδόν, με χαρακίρι.

Η ελληνική κοινωνία μοιάζει έκπληκτη μπροστά σε αυτό το μπαράζ συνεπειών που μας κατακλύζει σαν αποτέλεσμα της κατάστασης στην οποία έχουμε περιπέσει. Στα μυαλά των απλών ανθρώπων γιγαντώνονται θεωρίες συνωμοσίας και ανθελληνικών ενεργειών, ενώ τα πολιτικά κόμματα ανταλλάσσουν κατηγορίες μεταξύ τους, προσπαθώντας να αποσείσουν, ή έστω να διασπείρουν, τις ευθύνες μακριά από αυτά. Στο μεταξύ οι πάντες βιώνουμε καθημερινά και με υλικό τρόπο την απαξίωση της οικονομίας αλλά και της εθνικής μας αυτοτέλειας. Μισθοί περικόπτονται. Αγαθά και υπηρεσίες ακριβαίνουν. Προγραμματισμοί μιας ολόκληρης ζωής κινδυνεύουν ή και ανατρέπονται μέσα σε ένα βράδυ. Οι άνεργοι πληθαίνουν. Και κάθε μέρα όλο και πιο δυσοίωνες ανακοινώσεις πολυβολούν την όποια αισιοδοξία, μην αφήνοντας κανένα περιθώριο σε ελπίδες, του τύπου, να τελειώνουμε γρήγορα με αυτή την περίοδο δυσπραγίας, για να επανέλθουμε στη γνώριμη κατάσταση της ευδαίμονος αμεριμνησίας μας.

Από την κατάσταση αυτή θα αργήσουμε να βγούμε. Επίσης, δεν θα βγούμε εύκολα. Αλλά και όταν βγούμε, τίποτα δεν θα είναι πλέον ίδιο με ότι γνωρίζαμε. Αυταπάτες περί αυτού ούτε χωράνε, ούτε επιτρέπονται. Νομίζω ότι η κατανόηση αυτής της αλήθειας έχει γίνει αναπόφευκτη. Θέλουμε δεν θέλουμε, δηλαδή, το καταλαβαίνουμε όλοι ότι, όσο κι αν δεν μας αρέσει, θα το πιούμε το ποτήρι.

Το τι θα κάνουμε με την οργή και την πίκρα, που γεμίζει τα στήθη μας, είναι το πρόβλημα που πρέπει να μας απασχολήσει τώρα, όπου οι σειρήνες της αναμπουμπούλας και της σπέκουλας έχουν βρει τον ιδεώδη καιρό για την πραμάτεια τους. Θα προσπαθήσουμε, δηλαδή, να βγούμε ωφελημένοι από την περιπέτεια αυτή ή θα αφεθούμε, μοιραίοι και άπραγοι, έρμαια σε επιλογές άλλων;

Είναι εύκολο να πούμε ότι τα προβλήματα δεν τα προκαλέσαμε εμείς αλλά άλλοι και, εξ αυτού, να απαιτήσουμε από αυτούς να τα λύσουν χωρίς να θίξουν τα δικά μας δικαιώματα και το επίπεδο ζωής μας. Είναι εύκολο να το σκεφτεί κανείς αλλά και βλακώδες να περιμένει κάτι τέτοιο, και ας φωνάζει όσο θέλει περί δικαίου. Πρώτα απ' όλα διότι αυτοί που δημιούργησαν αυτά τα προβλήματα, έχουν την οικονομική και πολιτική δύναμη να επιβάλουν λύσεις που δεν θα θίγουν την οικονομική και πολιτική τους εξουσία. Υπάρχει κανείς που μπορεί να αμφιβάλλει γι' αυτό; Απλώς η δύναμή τους αυτή δεν είναι απεριόριστη, ενώ παράλληλα πρέπει και μπορεί να περιοριστεί περισσότερο, προς όφελος της κοινωνίας στο σύνολό της.

Από ότι φαίνεται ο πρώτος γύρος αυτής της ιστορίας είναι χαμένος για τους πολλούς. Όχι μόνο γιατί δεν υπάρχει δύναμη ικανή να σταματήσει την έφοδο εναντίον των εισοδημάτων και των δικαιωμάτων μας, αλλά και γιατί δεν γίνεται αλλιώς! Αυτή τη στιγμή δεν έχουμε σαν χώρα και σαν κοινωνία τη δυνατότητα να αναστρέψουμε τις συνέπειες της οικονομικής μας κατάρρευσης πληρώνοντας από το περίσσευμα μας. Διότι απλά δεν υπάρχει περίσσευμα! Χρωστάμε και της Μιχαλούς ενώ πληρώνουμε τα δανεικά με καινούργια δανεικά. Αυτή η κατάσταση οδηγεί σε απώλεια της εθνικής μας αυτοτέλειας και μας κρατάει δεμένους πισθάγκωνα μπροστά στους δανειστές μας. Αυτή είναι η συνθήκη που έχουμε μπροστά μας και αυτήν πρέπει να αντιμετωπίσουμε και, αν τα καταφέρουμε, να την αλλάξουμε!

Λιγότερα δανεικά σημαίνει λιγότερα εισοδήματα. Δυστυχώς, αυτή είναι η εξίσωση. Και εκτός αυτού υπάρχει και ο κίνδυνος, τα λιγότερα εισοδήματα για τους πολλούς, να μετατραπούν σε περισσότερα εισοδήματα για τους λίγους. Σε περιόδους κρίσης έτσι συμβαίνει συνήθως. Αυτό αναρωτιέμαι με ποιον τρόπο μπορεί να μη συμβεί τώρα. Πιστεύω ότι υπάρχει κάποια δυνατότητα, και πρέπει να εκμεταλλευτούμε κάθε ευκαιρία ώστε να μην επιτρέψουμε να συμβεί κάτι τέτοιο.

Οπωσδήποτε ο καθένας μπορεί να πει ότι, αυτά είναι όνειρα θερινής νυκτός και στη χώρα μας δεν μπορεί να γίνει τίποτα και, πιθανόν, να έχει δίκιο. Χαμένοι για χαμένοι λοιπόν, τι έχουμε να χάσουμε αν δοκιμάσουμε κάτι;

Τι είναι αυτό που σκέφτομαι; Απλές καθημερινές κινήσεις, σαν κι αυτές που έχουμε μάθει ήδη να κάνουμε πολλοί από εμάς, σχεδόν καθημερινά: Να στείλουμε ένα e-mail, να συμμετάσχουμε σε μια ψηφοφορία, να καλέσουμε φίλους σε ένα ανοιχτό ραντεβού, ας πούμε, στο Σύνταγμα κ.ο.κ. Κοντολογίς, να δημιουργήσουμε μια κοινότητα -όχι οργάνωση. Κάτι σαν το Facebook ή το Flickr, που θα βασίζεται σε μερικά απλά και γενικώς παραδεκτά σημεία και ένα κοινό χαρακτηριστικό: θα συντείνουν στη σφυρηλάτηση της κοινωνικής αλληλεγγύης και θα ενισχύουν το πνεύμα κοινότητας στην ελληνική κοινωνία.

Όχι με ευχές και φιλανθρωπικό πνεύμα αλλά με επεξεργασία προτάσεων, για παράδειγμα, σχετικά με την αναβάθμιση του περιεχομένου και της μεθόδου σπουδών στα σχολειά και τα Πανεπιστήμια. Για την εφαρμογή λύσεων εξοικονόμησης ενέργειας στα οικιακά νοικοκυριά. Για τη συλλογή των σκουπιδιών και την ανακύκλωση των χρήσιμων υλικών. Για τη δημιουργία κινήτρων σε νέους επιστήμονες και την προώθηση εφαρμόσιμων καινοτομιών. Για τον τρόπο ένταξης των μεταναστών στις κοινωνικές μας δομές... και, γενικά, ό,τι είναι αναγκαίο για μια κοινότητα που σέβεται τον εαυτό της και θεωρεί ότι της αξίζει το καλύτερο έχοντας τη θέληση και την ικανότητα να δουλέψει για αυτό. Μια κοινότητα πολιτών με κοινά συμφέροντα!..

Είναι τραγικό να παρακολουθεί κανείς σε καθημερινή βάση, ειδικά στον ηλεκτρονικό τύπο, στο σχολιασμό των ειδήσεων αλλά και των άλλων σχολίων, το αυτομαστίγωμα και τον εμετό που πετάει ο ένας στον άλλο... Δεν αναρωτιέμαι! Είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες μας που προσπαθούν να σκεφτούν θετικά, να προτείνουν κάτι με θετικό πνεύμα, και σταματάνε μπροστά σε αυτό το ανηλεές φτύσιμο και την ανόητη αυτοταπείνωση. Είναι προφανές, ότι με αυτά δεν προάγεται η αλληλεγγύη μεταξύ μας και το αποτέλεσμα είναι ένας βαθύς και ταυτόχρονα ταπεινωτικός διχασμός. Ας μην εκπλαγούμε αν διαπιστώσουμε, σύντομα, ότι όσοι θέλουν να μας βλάψουν θα αποκτήσουν την άνεση να το κάνουν χωρίς τίποτα να μπορεί να τους εμποδίσει...

Αντίθετα, αν καταφέρουμε να διαφυλάξουμε την συνοχή της κοινωνίας μας και ειδικά του εργαζόμενου πληθυσμού που δοκιμάζεται σκληρά και θα δοκιμαστεί και άλλο, μπορούμε να ελπίζουμε ότι οι θυσίες μας δεν θα πάνε χαμένες ή υπέρ τρίτων...

Αυτό το κείμενο δείτε το σαν προσχέδιο. Δεκτό, αν κάποιος συμφωνεί με το πνεύμα του, να προσθέσει, να αναλύσει, να δείξει αυτό που πιστεύει ή σκέφτεται. Κατ' αρχάς απευθύνομαι στην κοινότητα των blogs και σε όσους φίλους μπορώ να απευθυνθώ με άμεσο τρόπο. Αν κάποιος συμφωνεί, θα χαρώ να το δω αναρτημένο σε άλλους χώρους. Μπορεί κάποιος να μπορεί να τα πει καλύτερα, ή να έχει ήδη ξεκινήσει κάτι. Κοντά κι εγώ. Δεν διεκδικώ ούτε την πρωτοτυπία ούτε την πρωτοκαθεδρία. Ένας απλός άνθρωπος είμαι και αναζητώ τους όμοιούς μου...

Φιλικά

Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2010

Άτομα με Αναπηρίες - People with Disabilities


Τα Άτομα με Αναπηρίες (ΑμεΑ) είναι χιλιάδες. Δεν κυκλοφορούν στους δρόμους των πόλεων μας γιατί δεν τους το επιτρέπουμε. Τα Άτομα με Αναπηρίες δεν μπορούν να κινηθούν στην Αθήνα και όταν το αποτολμούν βάζουν τη ζωή τους σε κίνδυνο. Η παραπάνω φωτογραφία είναι ένα απειροελάχιστο τεκμήριο αυτής της κατάστασης. Πολλοί από αυτούς είναι συγγενείς και φίλοι μας. Η πόλη είναι απαγορευμένος τόπος για όλους αυτούς...

Από την άλλη πλευρά, εμείς ήμαστε η πόλη. Εμείς την κάνουμε φιλική ή εχθρική στους εαυτούς μας και στους συμπολίτες μας...

Ίσως πουν μερικοί για την ανάγκη μέτρων από τη πλευρά της πολιτείας, των Δήμων κ.λπ. Επ' αυτού έχω να παρατηρήσω ότι η πολιτεία σε επίπεδο μέτρων και υποδομών, χωρίς να παίρνει και άριστα, έχει κάνει αρκετά και οπωσδήποτε πρέπει να κάνει περισσότερα. Είναι υποχρεωμένη και θα το κάνει τόσο περισσότερο και πληρέστερα όσο γίνεται κοινή συνείδηση και απαίτηση όλων μας.

Εμείς, οι απλοί πολίτες, ήμαστε αυτοί που πρέπει να αλλάξουμε στάση και συμπεριφορά στο θέμα αυτό. Εμείς είμαστε που μετατρέπουμε την καθημερινότητα των ανθρώπων αυτών σε εφιάλτη. Εμείς, οι απλοί άνθρωποι με τις απλές μας ανάγκες, είμαστε που δεν σκεφτόμαστε καν την ύπαρξή των ΑμεΑ και την ανάγκη να κυκλοφορήσουν και αυτοί στην πόλη τους.
Και όχι μόνο αυτούς. Σκεφτείτε πόσες μητέρες με μωρά αδυνατούν να περάσουν με το καροτσάκι από το πεζοδρόμιο και κατεβάζουν τα μωρά στο δρόμο. Πόσοι ηλικιωμένοι με κινητικά προβλήματα δεν μένουν εγκλωβισμένοι στα σπίτια τους γιατί δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν στην πόλη;

Ούτε ο πρώτος είμαι ούτε και ο μόνος που θίγει το θέμα αυτό. Προσθέτω απλώς και τη δική μου φωνή. Το κάνω με επίγνωση ότι πρόκειται για μεγάλο και δυσεπίλυτο θέμα. Όσοι,
με οποιονδήποτε τρόπο μπορούν και κάνουν ήδη κάτι ενάντια σε αυτή την κατάσταση , καλά κάνουν!

Εγώ, από τη σκοπιά μου, μιλάω θέλοντας να συμβάλω στο να "ακουστεί" άλλη μια φορά το ζήτημα αυτό. Να δοθεί άλλη μια ευκαιρία
για να ανακοινωθεί και να συζητηθεί ότι το πρόβλημα υπάρχει, και το προκαλούμε εμείς. Για να πω, επίσης, ότι η λύση του δεν βρίσκεται στην τιμωρία, στον υποτιμητικό χαρακτηρισμό, στον εξαναγκασμό με διοικητικά μέτρα ή με κράξιμο, ούτε στην όποιας μορφής αυτοδικία, αλλά στο να καταφέρουμε να το αναδείξουμε σε ένα κορυφαίο θέμα προβληματισμού στην κοινωνία μας, όπως είναι το ασφαλιστικό, η ανεργία ή η υποβαθμισμένη παιδεία.

Όταν καταφέρουμε, αν το καταφέρουμε, το πρόβλημα των ΑμεΑ, να υπάρχει στον προβληματισμό της καθημερινής μας ζωής, όπως για παράδειγμα, "το παιδί πρέπει να πάει σχολείο" -κάποτε δεν ήταν αυτονόητο αυτό-, και να σκεφτόμαστε αυτόματα
  • Ότι το πεζοδρόμιο πρέπει να παραμείνει ανοιχτό
  • Ότι οι ράμπες προσπέλασης για τα αναπηρικά καρότσια πρέπει να μείνουν ανοιχτές
  • Ότι στους διάδρομους των τυφλών δεν παρκάρουμε μηχανάκια
  • Ότι φροντίζουμε τα παρκαρισμένα αυτοκίνητά μας να αφήνουν περάσματα και για τους ανθρώπους και όχι μόνο για τις γάτες
  • Ότι το παρκάρισμα στις γωνίες είναι εγκληματική αμέλεια και όχι απλώς μια παράβαση του ΚΟΚ χωρίς σημασία (που ποιος θα τη δει, ποιος θα τη γράψει;),
τότε θα έχουμε καταφέρει πολλά.

Αναρτήστε κι εσείς παρόμοιες φωτογραφίες. Προκαλέστε κι εσείς τέτοιες συζητήσεις. Βοηθήστε να γίνει η συζήτηση αυτή καθολική και συνεχής και τότε, πιστεύω, θα συμβάλλουμε στη δυνατότητα της κοινωνία μας να πάει ένα βήμα παραπέρα, και να διαφυλάξουμε, με έναν ακόμα τρόπο, το καίριο αγαθό που τελευταία κινδυνεύει εξαιρετικά: την κοινωνική μας συνοχή και αλληλεγγύη...