Τρίτη 30 Μαρτίου 2010

Εβδομάδα Παθών και Φρίκης


Όπου φτωχός και η μοίρα του...

Η φρίκη δεν μου αρκεί! Η οργή για τη δολοφονία του έφηβου μετανάστη από το Αφγανιστάν, από τη βόμβα που έβαλε αυτή η γκρούπα δολοφόνων, αδιαφορώ για την ταμπέλα που φοράνε ή εμφανίζουν κάθε φορά, δεν λέει να με αφήσει. Κρατάει χρόνια πια αυτός ο ένοπλος χουλιγκανισμός και είναι ανάγκη να τελειώνει. Ανάγκη να τελειώσει. Δεν ξέρω αν η αστυνομία είναι ικανή και αν έχει τα κότσια να κλείσει αυτόν τον κύκλο αίματος που παίζει το ρόλο διαρκούς προβοκάτσιας στο λαϊκό κίνημα, ως "αριστερός" βραχίων του φασισμού στον τόπο μας. Όμως εμείς σαν κοινωνία πρέπει να τελειώσουμε μαζί τους.  Κανείς δεν τους έχει εξουσιοδοτήσει για τίποτε και μας έχουν βλάψει όλους σε όλα...

Τρίτη 23 Μαρτίου 2010

Απάντηση σε έναν επιπόλαιο νέο

Συμβαίνει αρκετοί από εμάς τους Έλληνες και, μάλιστα, νέοι και φιλόδοξοι άνθρωποι, που έρχονται σε επαφή με τις συνθήκες που επικρατούν στις οργανωμένες κοινωνίες της Δύσης και του Βορρά, να νιώθουν μιαν οργή να φουντώνει μέσα τους. Μια οργή που στρέφεται ενάντια στο διεφθαρμένο μας κράτος και την καθυστερημένη κοινωνική συνείδηση των Ελλήνων πολιτών. Βλέποντας κοινωνίες συντεταγμένες σε κρατικές δομές ανταποδοτικές, οι οποίες παρέχουν αξιόλογη παιδεία και κίνητρα ανάδειξης στα μέλη τους, μέσα από την εργασία, αυτοί οι Έλληνες πολίτες βιώνουν συγκλονιστικά συναισθήματα. Και μάλιστα όσο πιο ευαίσθητοι και πατριώτες είναι τόσο πιο έντονα τα συναισθήματα ντροπής και οργής που νιώθουν.

Σε ότι με αφορά μπορώ να κατανοήσω την οργή αυτή. Την έχω νιώσει κι εγώ. Τόσο σαν νέος όσο και τώρα που δεν είμαι καθόλου νέος πια. Κι έχω μιλήσει με λόγια πικρά τόσο για το διεφθαρμένο μας κράτος όσο και για την, ανυπόφορα, καθυστερημένη κοινωνική συνείδηση της πλειονότητας των Ελλήνων πολιτών. Πιστεύω ότι, από μιαν άποψη, αυτή η οργή είναι δύναμη ζωής και αισιοδοξίας. Προσδοκώ ότι κάτι καλό θα προκύψει από αυτήν αν...

Θα συμπληρώσω αργότερα το "αν" αυτό. Τώρα θέλω να αναφερθώ στο λόγο αυτού του σημειώματος.

Μερικοί, από αυτούς στους οποίους αναφέρομαι, που γνώρισαν τον "πολιτισμό" και είδαν πολύ πιο αποτελεσματικούς τρόπους διαχείρισης των "ανθρώπινων πόρων" μιας κοινωνίας, αφήνουν την οργή να τους τυφλώσει και χάνουν το μέτρο. Τους καταλαβαίνεις γιατί τους ακούς να μιλούν με γενικότητες, να απαξιώνουν συλλογικά μη ομοιογενείς ομάδες, να αποδίδουν συλλογικές ευθύνες επί δικαίων και αδίκων, να εκφωνούν φιλιππικούς και να ατενίζουν τους κατηγορούμενούς τους αγέρωχα ωσάν να είναι, εξ ορισμού, χαμερπείς και σμερδαλέοι.

Όπως τα χωριατόπαιδα που, κάποτε, έρχονταν στην  πόλη για να σπουδάσουν και ντρέπονταν να γνωρίσουν στους φίλους τους, τους χωριάτες γονείς τους ή και να γνωστοποιήσουν, έστω, τη χωριάτικη καταγωγή τους. Η πρόοδος ήταν στην πόλη και η καθυστέρηση στο χωριό. Έτσι ήταν τα πράγματα, χωρίς αμφιβολία, αλλά αυτοί χάνανε την ταυτότητά τους και πολλοί κατέληγαν πικρόχολοι και κυνικοί. Γιατί όταν χάνεις την ταυτότητά σου κανείς δεν μπορεί να σε σεβαστεί: ούτε αυτοί που αφήνεις πίσω ούτε και αυτοί από τους οποίους προσδοκάς να σε δεχτούν. Κι έτσι χάνεις ξαφνικά τα καλά σου αισθήματα προς κάθε κατεύθυνση.

Νομίζω ότι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας τέτοιας περίπτωσης είναι και ο CsLaKonas, νέος 25 χρόνων με πάθος τα μαθηματικά, ο οποίος, αν έχω καταλάβει καλά, σπουδάζει στο εξωτερικό, διαθέτει ένα λόγο κοφτερό, και, από ότι φαίνεται, έχει ένα λαμπρό μυαλό, ικανό να συλλαμβάνει πραγματικότητες, να τις αναλύει και να συνθέτει θεωρία. Ιδιότητες που ομολογώ με κάνουν και υποκλίνομαι! Ιδιότητες, επιπλέον, που το διεφθαρμένο μας κράτος και η καθυστερημένη κοινωνική συνείδηση της πλειονότητας των συμπολιτών μας ούτε αντιλαμβάνονται, ούτε εκτιμούν, ούτε και επιβραβεύουν. Κλασικό παράδειγμα, ακριβώς πάνω στο θέμα που ανάρτησε η Elva.

Ένα ζωντανό και ολοκληρωμένο παράδειγμα για το πώς και το γιατί φεύγουν τα καλύτερα μυαλά μας στο εξωτερικό και ερημώνει ο τόπος. Και ενώ σηκώνουμε θρήνο για αυτό το τεράστιο ζήτημα έρχεται  ο CsLaKonas και μας λέει -με το στόμα του Γερμανού βέβαια- ορθά κοφτά: "να πάτε να γαμηθείτε!" Κοντά στα άλλα και γιατί δεν του δόθηκε κίνητρο να παραμείνει εδώ, να αποκτήσει προοπτική εδώ, να κερδίσει μια θέση για τα όνειρα του εδώ! Και σε ένα βαθμό έχει δίκιο.

Μέχρι ενός σημείου όμως. Και αυτό το σημείο έχει αρχίσει να τον ξεπερνάει επικίνδυνα. Δεν είναι όλα τα δάχτυλα του χεριού μας ίδια, ούτε και έχουν όλοι οι Έλληνες πολίτες τις ίδιες ευθύνες για αυτό το τερατώδες πελατειακό μόρφωμα που παίζει το ρόλο κράτους στην Ελλάδα. Μερικοί μάλιστα δεν έχουν καμιά απολύτως ευθύνη είτε γιατί δεν έβαλαν ποτέ το δάχτυλο στο μέλι, είτε γιατί το πολέμησαν και το πολεμούν με κόστος προσωπικό και οικογενειακό, μερικοί αντέχοντας  ακόμα και σήμερα να σηκώνουν τα 85 τους χρόνια και να τα κατεβάζουν στο δρόμο -ναι στο Γλέζο αναφέρομαι που σε κάποιο άλλο του σημείωμα μικρόψυχα, επιπόλαια και χαζά προσπάθησε, ο CsLaKonas, να απαξιώσει. Για όλους αυτούς δεν είναι απλά άδικο να απευθύνει τον ισοπεδωτικό του φιλιππικό, ο φίλος με το "γερό" μυαλό αλλά και με τα 25, μόνο, χρόνια. Είναι ανέντιμο και απίστευτα φτηνό.

Να είσαι καλά λεβέντη μου κι εκεί που είσαι. Να σπουδάσεις καλά και να μπορέσεις να γίνεις χρήσιμος στον εαυτό σου, στην οικογένειά σου και άμπωτες, και στην πατρίδα σου. Προσδοκώ ότι κάτι καλό μπορεί να προκύψει από την οργή σου για σένα και για όλους μας, αν και εφόσον -τώρα είναι η στιγμή να το πω- προστατέψεις τον εαυτό σου από την μικροαστική επιπολαιότητα και βιασύνη.

Αν δεν δεις και δεν καταλάβεις ότι στην -διανοητική- κατάσταση που είσαι τώρα, είσαι λουκουμάκι για όλους αυτούς που η δουλειά τους είναι να διαβρώνουν την κοινωνία μας, να την εκμαυλίζουν με κάθε τρόπο και να διαιωνίζουν την φύση του ελληνικού κράτους έτσι ακριβώς όπως το περιγράφεις. Μπορεί να σε πληρώσουν καλά για αυτό, με κολακείες, τιμές ή και χρήματα. Μπορεί και να σου αρέσει αλλά την ταυτότητα σου, την ψυχή σου, θα τη χάσεις.

Ευελπιστώ να γίνει κατανοητό ότι πρόκειται για ένα κείμενο αγάπης που προσδοκά σε φιλία και αλληλοσεβασμό. Όσο είναι δυνατόν

Σάββατο 20 Μαρτίου 2010

Πεζό, εντελώς, και ασύμμετρο...

Στην παραλία του Δασκαλειού...

Κουκκίδες λαμπρές, χυμένες στο νερό.
Ασχημάτιστες. Ελπιδοφόρες 
Από το φως αντλούν ζωή, μα το βαθύ και σκοτεινό
νερό, δίνει το νόημα τους...







Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

Σπείρ' ένα σπόρο ανάπτυξης...

Όταν εμφανίζονται οι ανεμώνες είναι ακόμα χειμώνας. Και λοιπόν;


http://anaptyxi.wordpress.com

Σημειώνω την παραπάνω διεύθυνση για όσους περάσουν από εδώ. Για μένα, πρόκειται ίσως για το πιο ευχάριστο συναπάντημα που μου έτυχε στη... μπλογκόσφαιρα, στον λίγο χρόνο που ασχολούμαι. Θετικό πνεύμα. Εμπιστοσύνη στις δυνατότητές μας και αισιοδοξία που πατάει στο έδαφος των δυνατοτήτων μας και του, όποιου, πρακτικού πνεύματος διαθέτουμε.

Ξέρετε, πιστεύω ότι, τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν όχι όταν όλοι αποφασίσουν να κάνουν κάτι, αλλά όταν μπορεί να συσπειρωθεί μια "κρίσιμη μάζα" ανθρώπων αποφασισμένων να τα αλλάξουν. Άνθρωποι που δεν αρκούνται να διαμαρτυρηθούν για τη μιζέρια που μας κυκλώνει, αλλά μετατρέπουν τη διαμαρτυρία τους σε δεξαμενή ιδεών για την αλλαγή που οραματίζονται και επιθυμούν διακαώς. Η αλλαγή, με τον τρόπο αυτό, αποκτάει πρόσωπο, γίνεται συγκεκριμένη και απτή και, το πιο σημαντικό, ξεπηδάει από εμάς.

Προς θεού, δεν ισχυρίζομαι ότι βρέθηκε το μαγικό μονοπάτι για να βγούμε από το πηγάδι. Το μόνο που λέω είναι ότι στο "Σπείρ' ένα σπόρο ανάπτυξης" είδα, και έτσι το συστήνω, ένα λαμπρό παράδειγμα για το τον τρόπο που μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτά που έχουμε μπροστά μας, πέρα και ανεξάρτητα από τα δάκρυα,  τον πόνο και τα αίματα... :-])

Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010

Εμ άει στο διάολο πια!..

Οι βενζινοπώλες και οι ταξιτζήδες ετοιμάζονται, λέει, να κατέβουν σε "αγωνιστικές κινητοποιήσεις" προκειμένου να αποφύγουν την τοποθέτηση των ταμειακών μηχανών στα πρατήρια και τα ταξί. Δεν κατάλαβα. Από που και ως πού θεωρούν ότι έχουν δικαίωμα να μην ελέγχονται για τα εισοδήματά τους με τον μόνο δίκαιο και αντικειμενικό τρόπο που αυτό μπορεί να γίνει. Εν πάση περιπτώσει κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια και θέλω να πω ότι τα λογής λογής τεχνικά τερτίπια που επικαλούνται αφενός και τους πολιτικούς εκβιασμούς που υπονοούν αφετέρου, εμένα προσωπικά με θυμώνουν πολύ όπως, επίσης, υποθέτω και μεγάλο αριθμό συμπολιτών μας. Για το λόγο αυτό απαιτώ, από την πολιτεία, ισονομία στην πράξη.

Σαν πολίτης που φορολογούμαι μέχρι και την τελευταία δεκάρα των εισοδημάτων μου, που πληρώνω τις διαρκώς αυξανόμενες ασφαλιστικές μου συνδρομές και που στο τέλος του μήνα δεν μου μένει φράγκο, απαιτώ από τους αρμόδιους να προχωρήσουν στην εφαρμογή αμέσως του μέτρου εγκατάστασης ταμειακών μηχανών στα βενζινάδικα και στα ταξί αλλά και στις λαϊκές αγορές και στα περίπτερα. Εμ άει στο διάολο πια... Να σταματήσει κάποτε αυτή η αλητεία!



Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010

You Pay Your Crisis: Υπογραφές για Επαναδιαπραγμάτευση του Χρέους

Ακόμα και όσοι δεν πιστεύουν ότι μπορεί να γίνει κάτι αν διαμαρτυρηθούμε, κατεβούμε στο δρόμο, φωνάξουμε και γενικά εκφράσουμε την πλήρη αντίθεση μας με τα μέτρα που ράβουν κουστούμι υποχρεώσεων και θυσιών πάντα και μόνιμα για τους εργαζόμενους, ακόμα και αυτοί θα συμφωνήσουν ότι παρ' όλα αυτά πρέπει να διαμαρτυρηθούμε. Πρέπει να φωνάξουμε. Πρέπει να πούμε ότι δεν πάμε με τη θέληση μας για σφαγή, αλλά επειδή ο εξαναγκασμός και ο εκβιασμός είναι πολύ μεγάλος και παράλληλα ξέρουμε ποιοι είναι οι εκβιαστές και δεν θα μας γλυτώσουν...
Αυτό το σύστημα που στηρίζεται στη σπέκουλα του χρηματιστικού κεφαλαίου, που δεν κατακτά χώρες με στρατό αλλά με χρέη, που μετατρέπει τον πλούτο των εθνών σε ομόλογο και στη συνέχεια κερδοσκοπεί καταστρέφοντας και εκμηδενίζοντας τον, βασίζεται για τη επιβίωση του στην αυταπάτη της ευμάρειας μέσω της κατανάλωσης και του δανεισμού. Εντάξει, διαθέτει αστυνομίες και στρατούς για την καταστολή αλλά η ιδεολογική του ισχύς είναι η πίστη που καλλιεργεί ότι είναι το μοναδικό σύστημα που μπορεί να δημιουργεί "ευτυχισμένους ανθρώπους" δηλαδή καταναλωτές σκουπιδιών και life style. Ας το πούμε λοιπόν. "Σας καταλάβαμε! Είναι πια θέμα χρόνου αλλά θα σας στείλουμε στα σκουπίδια, τρωκτικά του πλούτου των κοινωνιών και της ψυχής μας"
Έστω και γι' αυτό το λόγο λοιπόν: ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΣΗΜΕΡΑ!

You Pay Your Crisis: Υπογραφές για Επαναδιαπραγμάτευση του Χρέους

Σάββατο 6 Μαρτίου 2010

Ένας ιδιότυπος ρατσισμός από εμάς για εμάς...

Είναι ένα θέμα που με απασχολεί όλο και περισσότερο. Αυτό της, με γενικούς όρους, συνολικής απαξίωσης της νεοελληνικής μας ταυτότητας από εμάς τους ίδιους, σε σημείο που πλέον τίθεται θέμα συνδρόμου εθνικής μειονεξίας. Κυριολεκτικά πρόκειται για ένα ρατσισμό από εμάς που στρέφεται εναντίον μας.

Και δεν διαφωνώ με τους σχολιαστές της νεοελληνικής μας πραγματικότητας όταν περιγράφουν με ακρίβεια συμπεριφορές και πρακτικές που κινούνται σε κάθε σημείο του απαράδεκτου αλλά διαφωνώ με τους συλλήβδην απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς που έχουν πάρει, μάλιστα, τελευταία μορφή χιονοστιβάδας. Μοιάζει σαν κάθε ένας νεοέλληνας να κατακεραυνώνει το σύμπαν των υπολοίπων ομοεθνών σε σημείο που όλη η ιστορία να μοιάζει  με σύμπτωμα ομαδικής μανιοκατάθλιψης και υστερίας.

Το πρόβλημα μου είναι ότι αυτή η κατάσταση δεν με αφήνει να πάρω ανάσα. Έχω τη σιγουριά πως κι εγώ είμαι στόχος εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων, οι οποίοι με θεωρούν μαλάκα, γάιδαρο, ασυνείδητο, τεμπέλη, χαραμοφάη, καλοπερασάκια, κοιμισμένο. ηλίθιο, τζαναμπέτη, αμόρφωτο, άξεστο, διαπλεκόμενο, βολεμένο και εγώ δεν ξέρω τι άλλο και με περιμένουν να βγω από την πόρτα του σπιτιού μου για να με φτύσουν όλοι μαζί κατά ριπάς και κατά μόνας. Και όχι γιατί με ξέρουν προσωπικά ή τους έχω κάνει κάτι αλλά επειδή πρέπει να γεμίσουν την εξίσωση, όπου ο καθένας τους στέκει μόνος του από τη μια μεριά και όλοι οι υπόλοιποι πρέπει να στοιχηθούμε από την άλλη. Σιγά ρε παιδιά.

Εύκολη κριτική, γενικό σαβούρωμα των πάντων και γρήγορη απαξίωση. Εμείς ήμαστε τέλειοι. Όλοι οι υπόλοιποι είναι φορείς κάθε νόσου και κάθε μαλακίας. Αυτό με ενοχλεί βαθιά.Το άλλο που με ενοχλεί, επίσης, είναι η βία και η κακία που περικλείονται στα σχόλια αυτά. Καμιά διέξοδος για επικοινωνία, καμιά αναφορά σε κοινές αξίες. Μας χωρίζει, θαρρείς, μια άβυσσος...

Σταματάω εδώ. Ο σκοπός μου δεν είναι άλλη μια, εκ βαθέων και ολοκληρωτική διαμαρτυρία για το γένος των νεοελλήνων. Πιστεύω ότι αυτοί που λειτουργούν έτσι δεν είναι όλοι οι νεοέλληνες, έστω κι αν αυτοί φαίνεται πως δίνουν τον τόνο. Εδώ θέλω να μιλήσω για ένα μεγάλο κομμάτι από την κοινότητα μας, την περίφημη, γνωστή από παλιά και πολυαγαπημένη, την άγρια φυλή των Λιλιπούα!

Γι' αυτούς που ψάχναμε μι' αρκούδα καφέ, για να μπούμε στο Μουσείο, να βρούμε ένα πράσινο καινούργιο παπιγιόν και να χορέψουμε πεντοζάλη με τη μπάμια τη μεγάλη... Για όλους αυτούς που ήμασταν έτοιμοι να πάρουμε το τρένο, το πλοίο της γραμμής, το αεροπλάνο και μαζί να εγκαταλείψουμε τη Λιλιπούπολη, ανοίγοντας τα φτερά μας σε ένα κόσμο όχι του παραμυθιού αλλά σε ένα κόσμο αισθητικής και καλοσύνης.

Δεν έχω αυταπάτες. Ούτε πετάω στα σύννεφα. Ξέρω πολύ καλά σε τι κόσμο ζούμε και πόσο βαθιά διαβρωμένος είναι από τον καταναλωτισμό και τον ατομικισμό. Και ακόμα καλύτερα ξέρω το πόσο απάνθρωπες είναι οι οικονομικές σχέσεις μέσα στις οποίες αναλώνεται η ζωή μας. Στον κόσμο αυτό η καλοσύνη, η αισθητική, η ευγένεια και ο νηφάλιος νους ακούγονται σαν ανόητο αστείο. Αλλά όσο αστείο και αν ακούγεται, αυτή είναι η φύση μας. Έτσι δεν είναι;

Όσο ανάδελφοι και αν αισθανόμαστε, στο πίσω μέρος του μυαλού μας το γνωρίζουμε ότι μας δένουν κοινές αξίες: Μας συγκινεί ο Χατζηδάκης, γελάμε με τον Κηλαϊδόνη, γινόμαστε παρέα με τον Λοΐζο, αγαπάμε τον Θεοδωράκη και το Σαββόπουλο, σε πιο μικρές παρέες μνημονεύουμε Αναγνωστάκη και Δημουλά και Ιωάννου και Ταχτσή, τραγουδάμε Ελύτη και Σεφέρη, ακούμε τις εικόνες του Τσαρούχη, στοχαζόμαστε Κόντογλου και μας ταράζει ηδονικά ο Αλεξανδρινός... Εμείς ξέρουμε, κοντολογίς, ότι δεν είναι αλήθεια πως οι νεοέλληνες ήμαστε συλλήβδην για φτύσιμο!

Τόσοι και τόσοι άξιοι, όμορφοι και σπουδαίοι άνθρωποι και κοντά σε αυτούς, ας πούμε, τους επώνυμους, στέκονται και οι πιο κοντινοί μας φίλοι, ο Γιάννης, ο Βαγγέλης, η Έλενα, η Σοφία, η Αγγελική, η Ζωή, ο Αναστάσης και ο Αντρέας, η Ιφιγένεια, ο Κώστας, η Άννα, η Λιάνα και η Ελένη, Ο Δημήτρης, η Ειρήνη, ο Πάνος και ξανά ο Κώστας και ξανά η Ζωή, ο Παύλος και η Παυλίνα, η Τέτη και η Αμαλία και η Φανή, η Έλβα, ο {π} και, τελοσπάντων, δεν έχει τέλος ο κατάλογος αυτός... Όλοι νεοέλληνες, όμορφοι, με όνειρα και αξία, Λιλιπούα σωστοί. Νεοέλληνες!

Θέλω να πω είναι κρίμα να μην πιστεύουμε στην αξία μας, επειδή κάποιοι θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι δεν αξίζουμε τίποτα!..

Πέμπτη 4 Μαρτίου 2010

ASTEROID: Υπουργός Οικονομικών; Μπορώ κι εγώ!!!

Ένα απολαυστικό κείμενο που δείχνει με χιουμοριστικό τρόπο τη σχέση των Δημόσιων Οικονομικών με την ατομική διαχείριση των οικονομικών μας. Τα δανεικά είναι βραχνάς. Για όλους μας. Όποιος δανείζεται ή ζει με τη ψευδαίσθηση του πλαστικού χρήματος, ή πρέπει να βρίσκεται σε απελπιστική κατάσταση ρευστότητας ή πρέπει να το έχει δει εντελώς επιπόλαια. Στη δεύτερη περίπτωση απλά βάζουμε με τη θέληση μας έναν ληστή στην τσέπη μας...

Απολαύστε το κείμενο του Αστεροειδή
 
ASTEROID: Υπουργός Οικονομικών; Μπορώ κι εγώ!!!