Παρασκευή 4 Μαΐου 2012

Τοπίο στην ομίχλη...




Έγραφα σε προηγούμενο σημείωμά μου πως η έκβαση των εκλογών της 6ης Μαΐου δεν εξαρτάται πια από το τι πιστεύει ο καθένας μας σαν σωστό για τη χώρα μας, αλλά από την σκοτεινή πραγματικότητα της καταγεγραμμένης ανεργίας άνω του ενός εκατομμυρίου ανθρώπων. Αν μαζί με αυτούς υπολογίσουμε τους οικείους τους και τους μη καταγεγραμμένους άνεργους, ειδικά στο χώρο της νεολαίας, προβάλει μπροστά μας το εφιαλτικό σκηνικό του ενός τρίτου, περίπου, του ενεργού πληθυσμού της χώρας να βιώνει την κοινωνική, οικονομική και ψυχολογική του καταστροφή, στο πλαίσιο ενός περιβάλλοντος που δεν παρέχει ελπίδα στο άμεσο μέλλον για κανέναν.


Οι συζητήσεις που γίνονται στη βάση των “μνημονιακών” και των “αντιμνημονιακών” συσπειρώσεων, αντιπαραθέτουν επιχειρήματα, από τη μια, για την ανάγκη να σώσουμε τη χώρα από την καταστροφή της χρεωκοπίας και, από την άλλη, για την ανάγκη να “τιμωρηθούν” όλοι όσοι μας οδήγησαν σε αυτήν την καταστροφή και να σώσουμε τη χώρα επιλέγοντας τον δρόμο της επιστροφής σε ένα είδος υπερήφανης απομόνωσης μακριά από διεθνείς υποχρεώσεις και ανεπιθύμητους ελέγχους.

Στα αυτιά μου όλη αυτή η αντιπαράθεση ακούγεται περίπου σαν οι μεν να λένε πως δεν έχει σημασία που το ένα τρίτο του ενεργού πληθυσμού έχει καταστραφεί και που ενδεχομένως στο άμεσο μέλλον να καταστραφούν και άλλοι τόσοι, αλλά το σημαντικό είναι να σωθεί η χώρα. Όσοι έχουν καταστραφεί ήδη και όσοι πρόκειται να καταστραφούν δεν είναι παρά παράπλευρες απώλειες ενός “αγώνα” στον οποίο τα συμφέροντα της πατρίδας μοιάζουν να μη συνδέονται με αυτά των πολιτών της. Περίεργη αντίληψη σωτηρίας.

Από την άλλη βρίσκονται όσοι επιχειρηματολογούν για αποχώρηση από την ΕΕ ή για προάσπιση της ανεξαρτησίας μας με διώξιμο των τροϊκανών υπαλλήλων, σαν μέτρο για την εξαφάνιση των πιέσεων και των υπαγορεύσεων των μέχρι στιγμής μνημονίων. Αφήνουν να αιωρείται μια εντύπωση επιστροφής κατά κάποιον τρόπο στην προτέρα κατάσταση. Μου δίνουν την εντύπωση, εξαιτίας των πολιτικών που προτείνουν και των πρακτικών που αναπτύσσουν, πως αυτοί αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο μιας καθολικής κατάρρευσης των πάντων, με απαράδεκτη επιπολαιότητα. Πιστεύουν ή προσπαθούν να μας πείσουν πως η ενίσχυση του εκλογικού τους ποσοστού ισοδυναμεί με τη δυνατότητα ανατροπών στο συσχετισμό δυνάμεων και, φαίνεται, να μην τους απασχολεί η πολυδιάσπαση των λεγόμενων αντιμνημονιακών (αριστερών) δυνάμεων και η παντελής απουσία μιας συνεκτικής πολιτικής και οργανωτικής πρότασης. Μοιάζουν στα μάτια μου σαν να κατευθύνουν το οργισμένο θυμικό της κοινωνίας σε μια μορφή εκτόνωσης, χωρίς καμιά εκτίμηση και πρόνοια για το τι θα συμβεί σαν θετικό ή σαν αρνητικό επακόλουθο...

Δεν συζητώ βέβαια για τα τυχάρπαστα πολιτικά μορφώματα, σαν του Καμένου και του Καρατζαφέρη που ψαρεύουν σε θολά νερά παρέα με τη φασιστική αλητεία των χρυσαυγιτών. Ορθώνουν ανάστημα πάνω στο πτώμα της μεταπολίτευσης, βρίσκοντας έδαφος στο μίσος που καλλιεργούν, και στην εκμετάλλευση φόβων που προξενεί η άγνοια και η εγκατάλειψη από το κράτος ολόκληρων πληθυσμών στις πόλεις και τα χωριά. Σε αυτούς ταιριάζει η παροιμία “στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται”...

Πολιτικά βρίσκομαι στο ίδιο σημείο που βρίσκονται οι περισσότεροι μας. Δεν με εκφράζει και δεν με αντιπροσωπεύει καμιά από τις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις. Στο λίγο που κάποιες ανάμεσα σε αυτές μπορούν να με πλησιάσουν, η ιστορική γνώση και η γνώση ανθρώπων και συμπεριφορών με κρατάει κρύο και σε απόσταση. Παρ' όλα αυτά, θα πάω να ψηφίσω και να προσθέσω την ψήφο μου, πολύτιμη δίπλα στις δικές σας ψήφους, διότι οφείλω την αλληλεγγύη και την ενεργητική συμπαράσταση μου στις στρατιές των ανέργων ανδρών, γυναικών και νέων που βιώνουν το ζόφο της καταστροφής της ζωής τους. Θα πάω να ψηφίσω γιατί δεν έχει νόημα να ζω εγώ καλά και ήσυχος με τη συνείδησή μου, σε μια κοινωνία που οι πολλοί καταστρέφονται ενώ οι υπόλοιποι κάνουν την πάπια ελπίζοντας να τη σκαπουλάρουν. Και όσοι θέλουν να “σώσουν” μια τέτοια κοινωνία, χάρισμα τους. Εγώ θα είμαι παρέα με αυτούς που ονειρεύονται να την αλλάξουν παρ' όλα τους τα λάθη και τα στραβά τους. Σταθερά. Δυνατά. Με όλη μου την καρδιά :-)