Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2011

Δεν χωράει ούτε αισιοδοξία ούτε απαισιοδοξία...


Μπορούμε να ανασάνουμε... Ο Λουκάς Παπαδήμος έλαβε το χρίσμα και σχηματίζει κυβέρνηση συνεργασίας με υπουργούς από το ΠΑΣΟΚ, τη Ν.Δ. και από το κόμμα του Καρατζαφέρη. Το σασπένς 4 ημερών κατέληξε κατ' ευχήν και τα διεθνή ΜΜΕ καθώς και το ΧΑΑ επισφράγισαν το happy end στις εξελίξεις των τελευταίων ημερών...

Όσοι θέλουν να χαρούν από αυτό ας το κάνουν. Έχουν κάθε δικαίωμα γι' αυτό, αλλά προσωπικά δεν θα τους ακολουθήσω. Όσοι θέλουν να μηδενίσουν αυτό που έγινε μάλλον απλοποιούν πολύ τα πράγματα και δεν εκτιμούν ότι η απομάκρυνση του Παπανδρέου από την πρωθυπουργία, με τόσο πρωτότυπο όσο και εκκωφαντικό τρόπο, είναι ένα γεγονός με την αυτονόητη σημασία του. Το ΚΚΕ που δια της κ. Κανέλη μας ενημέρωσε ότι η επιλογή Παπαδήμου ισοδυναμεί με την επιλογή κάποιου άλλου δήμιου στη θέση του απερχόμενου, απλώς τερατολογεί ως συνήθως.

Φρονώ πως αν παραμείνουμε “χαρούμενοι” ή “μηδενιστές” ή “τερατολογούντες”, αγανακτισμένοι ή απαθείς, απλά προετοιμαζόμαστε να υποδεχτούμε το επόμενο χαστούκι, την επόμενη απογοήτευση ίσως και το επόμενο ρεζίλεμα. Η κυβέρνηση Παπαδήμου είναι μια έκτακτη κυβέρνηση ειδικών και προδιαγεγραμμένων καθηκόντων και ξεκάθαρη, με περιθώριο λίγων ημερών, ημερομηνία λήξεως. Είναι τουλάχιστον αφελές να περιμένει κάποιος από αυτήν την κυβέρνηση να αναπτερώσει τις όποιες ελπίδες μας για ανασύσταση, ανάκαμψη και ανάκτηση των διαψευσμένων μας ελπίδων. Και αυτό δεν είναι θέμα αισιοδοξίας ή απαισιοδοξίας. Είναι απλή λογική.

Τα δύο κόμματα εξουσίας που στηρίζουν τη συγκεκριμένη λύση είναι αυτά που γνωρίζουμε πολύ καλά. Ξέρουμε όλοι από ποιους αποτελούνται, τι πολιτική πρεσβεύουν, ποιο είναι το πολιτικό τους DNA και από τι κίνητρα διακινούνται. Αν σήμερα τα βλέπουμε να παινεύουν τον εαυτό τους για τον “θεσμικό” τους ρόλο και να δηλώνουν ευχαριστημένα, είναι γιατί κερδίζουν 120 ημέρες ανέξοδης προεκλογικής καμπάνιας και προετοιμασίας. Στο διάστημα αυτό θα προσπαθήσουν να αποτινάξουν από επάνω τους κάθε ευθύνη, να τη μεταθέσουν όσο μπορούν ο ένας στον άλλον και όλοι μαζί στο πουθενά, να θολώσουν τα νερά για να μας πουν τελικά στις 19 Φεβρουαρίου “ψηφίστε μας, είμαστε οι καλύτεροι!”.

Αφελής δεν είμαι, λοιπόν, και ούτε σκοπεύω να τον παραστήσω. Ούτε αισιόδοξος είμαι, με τα δεδομένα που υπάρχουν. Η λύση Παπαδήμου είναι ένα προσωρινό ανάχωμα ώστε να μην εκτροχιαστούμε από την τροχιά που μας έχουν ορίσει και, εν πολλοίς, επιβάλει με το ζόρι οι δανειστές και εταίροι μας. Πολλά από όσα μας έχουν επιβληθεί είναι αναγκαία δεν παύει όμως η επιβολή, το timing και η εν ριπή οφθαλμού εξαθλίωση δεκάδων χιλιάδων οικογενειών να μην μας επιτρέπει να δεχτούμε την εφαρμογή τους αγόγγυστα. Και από κοντά η παντελής έλλειψη τιμωρίας και ισονομίας μεταξύ ενόχων και αθώων. Κατά ποια λογική, αναρωτιέμαι, παραγράφονται αδικήματα υπουργών που κόστισαν στο Ελληνικό Δημόσιο εκατομμύρια ευρώ και θεωρείται η κοινωνία συλλογικά ένοχη να αποκαταστήσει τη ζημία;

Το πιο ουσιαστικό σε αυτή τη διαδικασία είναι ότι για τον ένα ή τον άλλο λόγο δεν τη θεωρούμε, σαν κοινωνία, “δική μας υπόθεση”. Και όσο αυτό δεν γίνεται τόσο το “ανάχωμα Παπαδήμος” γίνεται και πιο φτενό και ανίσχυρο. Όσο τα πράγματα παραμένουν έτσι, αυτοί που νέμονταν την εξουσία πριν ξεσπάσει η κρίση ετοιμάζονται να είναι οι κερδισμένοι μετά την κρίση. Διότι είτε το θέλουμε είτε όχι, είτε τα χάσουμε όλα είτε μόνο τα περισσότερα, η κρίση κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον θα τελειώσει. Και όλα θα κριθούν από το σε ποια κατάσταση θα βρίσκεται ο συσχετισμός των κοινωνικών δυνάμεων εκείνη τη στιγμή.

Δεν είναι εύκολο να το πει κανείς αλλά πρέπει να ειπωθεί: μέχρι τώρα σαν άτομα και σαν κοινωνία έχουμε νιώσει έκπληξη και οδύνη για την απώλεια εισοδημάτων και κεκτημένων δικαιωμάτων. Έχουμε νιώσει οργή και διάθεση να αρνηθούμε αυτό που μας συνέβη. Αλλά παραμένουμε ακόμα μετέωροι και αναποφάσιστοι να συντελέσουμε σε ένα ποιοτικό άλμα στο πολιτικό γίγνεσθαι του τόπου μας. Οι κινήσεις μας είναι αντανακλαστικές προς επιθέσεις που δεχόμαστε. Παραμένουμε εκτεθειμένοι σε πρωτοβουλίες άλλων, τρέχοντας λαχανιασμένοι πότε στην μια και πότε στην άλλη άκρη του τερέν, χάνοντας το ένα σετ μετά το άλλο. Όσο παράξενο και αν ακουστεί, για το λόγο αυτό δεν μπορώ να είμαι και απαισιόδοξος. Δεν μου επιτρέπεται να είμαι!

Υπάρχει δουλειά που πρέπει να γίνει και κανείς μας δεν έχει δικαίωμα να την αποφύγει. Είτε το θέλουμε είτε όχι είναι η ώρα που ο καθένας μας χρειάζεται να κάνει το ξεκαθάρισμα των αναγκών του σαν άτομο και να αποφασίσει σε τι κοινωνία θέλει να ζει και τι κράτος θα τη διασφαλίζει.

Δεν έχει σημασία αν ο καθένας μας είναι αριστερός ή δεξιός, σοσιαλδημοκράτης ή κομμουνιστής. Το ερώτημα μπαίνει σε όλους μας αδιακρίτως. Είναι η ώρα που χρειάζεται εμείς, με το χέρι στην καρδιά, να αποφασίσουμε πως θέλουμε να είναι και πως θέλουμε να γίνουν τα πράγματα και όχι να περιμένουμε να μας το πει κάποιος άλλος. Αυτό σημαίνει πολιτική ενηλικίωση και χειραφέτηση καταρχάς σε προσωπικό επίπεδο, το πιο αποφασιστικό στη διαμόρφωση κάθε συλλογικότητας. Και αυτό νομίζω πως είναι το πιο επείγον και σημαντικό ζήτημα της καταταλαιπωρημένης νεοελληνικής μας κοινωνίας, που σαν άλλη Μπλανς Επιφανί περιφέρει άβουλη τα κάλλη της προς τέρψη των επίδοξων βιαστών της...

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011

Οι Έλληνες και οι κληρονομιές τους*




Στο διαδίκτυο γίνεται μεγάλη συζήτηση σχετικά με εμάς τους νεοέλληνες, τη νοοτροπία και την εν γένει ...εντροπία στην οποία έχουμε περιπέσει. Η συζήτηση καταλήγει συχνά σε αφορισμούς σχετικά με τα χαρακτηριστικά του νεοέλληνα που ακολουθούνται από τη σύγκρισή μας με τους ένδοξους προγόνους μας. Κάποιοι αρκούνται να κουνήσουν το κεφάλι τους διαπιστώνοντας τη απόσταση που μας χωρίζει από αυτούς και την κληρονομιά τους ενώ κάποιοι άλλοι νιώθουν την ανάγκη να παροτρύνουν να παραδειγματιστούμε από το λαμπρό παρελθόν και αντλώντας τα αναγκαία εφόδια από αυτό, να βρούμε τη δύναμη να ξεπεράσουμε τη σημερινή, αξιολύπητη, κατάστασή μας. Η κληρονομιά του παρελθόντος συχνά περιγράφεται σαν “βαριά” και “αφόρητη” και η λειτουργία της πάνω στο συλλογικό ασυνείδητο ως “καταλυτική”. Η πιο συνηθισμένη έκφραση που ακούγεται είναι: “αξεπέραστη!”· δεν μπορούμε να την ξεπεράσουμε με τίποτα και είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε υπό το βάρος της σκιάς των προγόνων μας. Υπερήφανοι για την κληρονομιά τους αλλά ανίκανοι να τους υπερβούμε.

Όπως και να το δει κανείς, νομίζω ότι η συζήτηση αυτή περιγράφει μια πραγματική μας ανάγκη διότι στην προσπάθεια μας να εντοπίσουμε το στίγμα της ιστορικής μας ταυτότητας, γίνεται κατανοητό ένα βαθύτερο αίτημα κατανόησης των βαθύτερων αιτίων της σημερινής μας κρίσης και αναζήτησης διεξόδου από αυτήν. Θα προσπαθήσω να θίξω μια πτυχή του προβλήματος με τη βοήθεια της γνώμης ενός ειδικού:

Η κληρονομιά είναι κάρμα” λέει λοιπόν ο Arnold Toynbee στο, Οι Έλληνες και οι κληρονομιές τους, (εκδ. Καρδαμίτσα, Αθήνα 1992. Πρώτη έκδοση Oxford University Press, 1981, The Greeks and Their Heritage).

Από την εισαγωγή του βιβλίου ο Βρετανός ιστορικός ορίζει πως το κάρμα “σαν περιουσιακό στοιχείο [...] μπορεί να είναι ένα ενεργητικό είτε ένα παθητικό στοιχείο. Δεν είναι μόνο το ένα ή μόνο το άλλο αμετάτρεπτα: γιατί το κάρμα είναι ένας τρέχων λογαριασμός, στον οποίο προστίθενται πιστώσεις και χρέη”. Στη συνέχεια δίνει την περιγραφή των καταστάσεων που προκύπτουν από την ώρα που αναγνωρίζουμε αυτό το κάρμα, αυτή τη κληρονομιά:

Η αναγνώριση του δικού μας κάρμα μπορεί να μας παρακινήσει να προσπαθήσουμε να το τροποποιήσουμε με επιπρόσθετες πράξεις σε κατευθύνσεις που εμείς επιλέγουμε. Από την άλλη όμως η επίγνωση του κάρμα ενδέχεται να μας πειθαναγκάσει να του επιτρέψουμε παθητικά να ακολουθήσει την πορεία που αυτό διαγράφει. Ίσως το δικό μας κάρμα να μην μας αρέσει, και όμως να νιώθουμε πως είναι υπερβολικά ισχυρό σε σύγκριση με 'μας και δεν έχουμε καμιά απολύτως εξουσία να το μεταβάλλουμε προς το καλύτερο Ή πάλι μπορεί να το εξιδανικεύουμε και επομένως να νιώθουμε πως κάθε προσπάθεια να το μεταβάλλουμε θα ήταν ιεροσυλία”!..

Ως εκ της επιστήμης του ο Toynbee, κάνει παρακάτω μια ενδιαφέρουσα διαπίστωση:

Από τους λαούς που υπάρχουν στο σημερινό κόσμο, τρεις είναι εκείνοι που έχουν τις πιο μακροχρόνιες μνήμες από το παρελθόν τους -οι Κινέζοι, οι Εβραίοι και οι Έλληνες”.

Αφού περιγράψει και αναλύσει τις ομοιότητες μεταξύ των τριών εθνοτήτων, καταλήγει στα ακόλουθα:

Η εμπειρία των σύγχρονων Ελλήνων υπήρξε (...) μοναδική -και μοναδικά ενδιαφέρουσα- από μιαν άλλη άποψη. Η εικόνα που είχαν για το παρελθόν τους ήταν μια διπλή εικόνα. Οι σύγχρονοι Έλληνες είχαν να αφομοιώσουν και το βυζαντινό και το αρχαιοελληνικό παρελθόν, και οι αντιλήψεις των Βυζαντινών και των αρχαίων Ελλήνων δεν είναι μόνο διαφορετικές μεταξύ τους· είναι αντίθετες η μία προς την άλλη”.

Και αναρωτιέται αμέσως μετά:

Οι σύγχρονοι Έλληνες νιώθουν και πράττουν ως κληρονόμοι των Βυζαντινών ή ως κληρονόμοι των αρχαίων Ελλήνων; Και για να θέσουμε το ερώτημα διαφορετικά: διεκδικούν (οι σύγχρονοι Έλληνες) την πνευματική τους ανεξαρτησία και από τα δύο αυτά παρελθόντα, όπως οι αρχαίοι Έλληνες διεκδίκησαν την ανεξαρτησία τους από τους Έλληνες της μυκηναϊκής εποχής;”

Σαν γνώστης της ιστορικής πραγματικότητας, ο Toynbee, διαπιστώνει πως “η διατήρηση του παρελθόντος από τους σύγχρονους Έλληνες δεν είναι ισχυρότερη από εκείνη των σύγχρονων Εβραίων ή των σύγχρονων Κινέζων, αλλά για τους Έλληνες το πρόβλημα υπήρξε περιπλοκότερο...”

Παράθεσα, τα αποσπάσματα αυτά, για δύο λόγους: ο ένας είναι γιατί αναπτύσσει και τεκμηριώνει τη θεωρία πως από την “κληρονομιά” σου δεν απαλλάσσεσαι, είτε το θέλεις είτε όχι ακόμα και αν τη γνωρίζεις ή την αγνοείς για ποικίλους λόγους! Ο δεύτερος λόγος είναι πως περιγράφοντας την ιδιαιτερότητα με την οποία έχει τεθεί το πρόβλημα της κληρονομιάς για εμάς τους Έλληνες, δείχνει ταυτόχρονα και μια κατεύθυνση για την αντιμετώπιση και ίσως ίσως και κάποια λύση. Την κατεύθυνση δηλαδή της “πνευματικής ανεξαρτησίας” από τις κληρονομιές μας...

Τι ακριβώς σημαίνει “πνευματική ανεξαρτησία” από τις κληρονομιές μας και πως μπορούμε να την αποκτήσουμε, όχι μόνον ατομικά αλλά και συλλογικά σαν κοινωνία, είναι θαρρώ μια ενδιαφέρουσα υπόθεση και ένα project άξιο να μας απασχολήσει όλους μας κήνσορες και μη των υποθέσεων μας. 

* Το βιβλίο του Α. Toynbee, Οι Έλληνες και οι κληρονομιές τους, στο οποίο αναφέρομαι και δανείζμαι τον τίτλο, ήταν το κύκνειο άσμα του Βρετανού ιστορικού και ταυτόχρονα η “αυτοκριτική” του προς τους Έλληνες, μιας και στο παρελθόν είχε ταυτιστεί με τη θεωρία του Φαλμεράγιερ σχετικά με τη ρήξη της συνέχειας και την εξαφάνιση από την ιστορία του αρχαίου ελληνικού έθνους.

 

Τρίτη 24 Μαΐου 2011

Όχι το Νερό...

Water... Save it!
Το νερό δεν είναι προϊόν ούτε ανήκει στο κράτος για να το πουλήσει. Είναι αγαθό συνυφασμένο με την ανθρώπινη ζωή και το κράτος απλά είναι ο εγγυητής πως το αγαθό αυτό δεν θα το στερηθεί κανείς πολίτης του.



Δεν θα κουραστώ να το λέω: Μακρυά τα χέρια από το Νερό. Πουλήστε ότι θέλετε, ιδιωτικοποιείστε την ενέργεια, τις μεταφορές, τη δημόσια γη, μακάρι και την εκκλησιαστική περιουσία. Μην ακουμπάτε το νερό. Ο αέρας και το νερό συνιστούν όρους ύπαρξης του ανθρώπου. Δεν είναι προϊόντα, δεν μπορεί να μπαίνουν υπό ατομική ιδιοκτησία κανενός! Στη Λατινκή Αμερική που προχώρησαν σε ιδιωτικοποιήσεις των υδάτινων πόρων και της διανομής του νερού, σπείρανε την εξαθλίωση. Ας μην το επιτρέψουμε αυτό!..

Σάββατο 14 Μαΐου 2011

Τόσο δύσκολο είναι;


Ακούστηκε μια έκρηξη και υψώθηκε καπνός...


Το μεσημέρι σήμερα (14 Μαΐου, γύρω στις 1:30) στη Λαϊκή της οδού Καλιδρομίου εκτυλίχθηκε άλλη μία πράξη από το δράμα της τυφλής και παράλογης βίας που παίζεται το τελευταίο δεκαήμερο στην Αθήνα. Ήμουν εκεί και οι φωτογραφίες που ακολουθούν τραβήχτηκαν με το κινητό μου τηλέφωνο.

Ο κόσμος πάγωσε!

Άγνωστοι πέταξαν βόμβες μολότοφ στην είσοδο του Αστυνομικού Τμήματος Εξαρχείων. Δεν είναι η πρώτη φορά και για αυτό το τμήμα είναι εξοπλισμένο εξωτερικά με σύστημα πυρόσβεσης. Η συγκεκριμένη ενέργεια λοιπόν είχε σαν άμεσο αποτέλεσμα την καταστροφή δύο αυτοκινήτων που ήσαν παρκαρισμένα έξω από το τμήμα, αφήνοντας σχεδόν άθιχτο το Αστυνομικό Τμήμα. 

Το Αστυνομικό Τμήμα δεν έπαθε τίποτα. Μόνο τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα κάηκαν...

Στη συνέχεια οι μέχρι τώρα, άγνωστοι πυρπολητές κατηφόρισαν με τη μηχανή προς την Χαρίλαου Τρικούπη, στην αρχή της Λαϊκής Αγοράς και για να αποτρέψουν τη καταδίωξή τους από τις αστυνομικές δυνάμεις, έριξαν “τυφλά” πίσω τους άλλη μία βόμβα μολότοφ. Αυτή έσκασε πάνω σε παρκαρισμένη μοτοσυκλέτα η οποία πήρε φωτιά με αποτέλεσμα σχεδόν αμέσως να εκραγεί το ντεπόζιτο της βενζίνης και να αρπάξει φωτιά το παρακείμενο υπαίθριο ανθοπωλείο. 

Η πυρπολημένη μοτοσυκλέτα και ότι απέμεινε από το υπαίθριο ανθοπωλείο...

Τα ρούχα της ανθοπώλιδας πήραν φωτιά, τα μαλλιά της τσουρουφλίστηκαν και υπέστη εγκαύματα -δεν ξέρω σε τι βαθμό- στα μπράτσα και τα χέρια της. Πιο ψύχραιμοι περαστικοί σβήσανε τη φωτιά και η γυναίκα σωριάστηκε από το σοκ μισολιπόθυμη στο πεζοδρόμιο. Στο ίδιο σημείο, έμαθα, ότι ένας ακόμα άνδρας, διαβάτης στη Λαϊκή, είχε τυλιχτεί στις φλόγες και τον είχαν πάρει στα χέρια...

Η ανθοπώλισσα της Λαϊκής ημιλιπόθυμη στο έδαφος. Διακρίνονται τα εγκαύματα στο χέρι της.

Και αναρωτιέμαι απευθύνοντας το ερώτημα μου στους εγκέφαλους και τους εκτελεστές αυτής της “επαναστατικής” φούσκας. Τι θα γίνει ρε καλόπαιδα; Οι αστυνομικοί ασκούν βάρβαρη βία και στέλνουν διαδηλωτές στο νοσοκομείο. Εσείς, τάχα μου χτυπάτε την αστυνομία για ¨εκδίκηση” και στέλνετε, τελικά, απλούς ανθρώπους στα νοσοκομεία αλλά και στα νεκροταφεία. Προχθές ακόμα ήταν επέτειος των 3 της Μαρφίν, για να μη θυμηθώ και τα ανήλικα Αφγανάκια στα Πατήσια. Τόση βλακώδης αλλά και φονική “μαγκιά”, νομίζω, δεν αντέχεται πλέον. Πρώτα στείλατε τον κόσμο που θέλει να διαμαρτυρηθεί στα σπίτια του και τώρα τον σπρώχνετε στην αγκαλιά της Χρυσής Αυγής και των άλλων φασιστοειδών. Με ενοχλεί που είστε τελείως χαϊβάνια και γρουσούζηδες μαζί!

Νιώθω την ανάγκη να ρωτήσω όλους σχεδόν τους φορείς και τις οργανώσεις, αριστερούς, ακροαριστερούς, τροτσκιστές, σταλινικούς, προοδευτικούς, σοσιαλιστές, κεντρώους, Πασόκους και Νεοδημοκράτες: Τόσο δύσκολο σας είναι μια ενότητα στη βάση, ένα Μέτωπο Αλληλεγγύης και Υπεράσπισης της Δημοκρατίας και των κοινωνικών μας δικαιωμάτων. Ένα κάτι τέλος πάντων που να μας δώσει μιαν ελπίδα ότι δεν ήμαστε εγκαταλελειμμένοι σαν κοινωνία, στη διάθεση κάθε αλιτήριου;

Υπάρχει και ένα ερώτημα προς όλους εμάς τους υπόλοιπους, του γνωστούς γενικά με το όνομα “λαός”, “κοινωνία”, “εργαζόμενοι” και γενικά “μη προνομιούχοι Έλληνες”. Ως πότε ρε παιδιά; Ως πότε θα κοιτάμε τι μας κάνουν, θα ακούμε τι μας ετοιμάζουν και θα τρώμε τις σφαλιάρες που μας ρίχνουν όλοι σαν να κάνουμε ζάπινγκ στην τηλεόραση; 

Περισσότερο από ποτέ είναι αλήθεια πια, ότι όλα επαφίενται στα χέρια μας και εξαρτιούνται από το τι θα κάνουμε εμείς! Όλα! Και τα καλά και τα κακά και τα χειρότερα. Και αν πρόκειται να γίνει κάποτε κάτι καλό στον τόπο αυτό, εμείς πρέπει να το κάνουμε...

Πέμπτη 7 Απριλίου 2011

Αντικατοπτρισμοί...

Επειδή μου φάνηκε σωστό να θέλει κάποιος, τον κόσμο αυτόν να κοροϊδέψει μα και ν' αναποδογυρίσει, μπας και χαρούμε κάτι τις χωρίς φόβο πως προκαλούμε αταξία στην τάξη των πραγμάτων, κύριε αστυφύλακα μου...

Αν σας έλειψα, δεν έφυγα, εδώ γύρω γύρναγα...

Είπα, μιας και αφού χάθηκα τόσο καιρό, να σας στείλω έναν χαιρετισμό κάπως χαρωπό μα μόλις πριν έμαθα πως σύρανε και τη Πορτογαλία στην "Μηχανισμό" και είπα "γμτ δεν με αφήνουν να αγιάσω, δεν με αφήνουν..."


Είδα λοιπόν ένα βίντεο (Θα το βρείτε εδώ) που μόλις κυκλοφόρησε και έκανα σκέψεις διάφορες. 

Για όσους έχουν την υπομονή και το χρόνο να το παρακολουθήσουν,  οφείλω μια διευκρίνηση. Είναι δουλειά με φανερή -σχεδόν- σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Προσωπικά δεν ταυτίζομαι με αυτόν τον χώρο και δεν με εκφράζει πολιτικά. Και στο βίντεο αυτό σημειώνω την απουσία μιας "λεπτομέρειας" που για μένα είναι ουσιώδης. Παρ' όλ' αυτά όμως αποφάσισα να το συστήσω, σε όποιον ενδιαφέρεται, για έναν λόγο: Δείχνει έναν εφαρμοσμένο τρόπο αντίληψης και αντιμετώπισης παρεμφερών προβλημάτων  με τα δικά μας, σε άλλες χώρες, ο οποίος και χρήσιμος είναι ως προς τον προβληματισμό μας και φωτίζει, ταυτόχρονα, τις δυνατότητες κάποιων πρακτικών που μπορούν να αναπτυχθούν και εδώ. Στην ίδια κατεύθυνση είδαμε πριν κάποιες ημέρες και το ντοκιμαντέρ του "Εξάντα" για την Αργεντινή. Στο συγκεκριμένο βίντεο του DebtOcracy, ενδιαφέρον έχει η ανάπτυξη της έννοιας του "απεχθούς" και του "παράνομου" χρέους. Δίνει στοιχεία για να σκεφτούμε επάνω σε αυτό. Επίσης ενδιαφέρον έχει, σε ένα σημείο, η αντίδραση της κρατικής γραφειοκρατίας, σε διαδικασίες διαλεύκανσης εγκλημάτων και κάθαρσης.

Σε πολλά άλλα σημεία πολλοί μπορεί να έχουν αντίρρηση και διαφορετική άποψη. Η "λεπτομέρεια" της οποίας την απουσία επεσήμανα παραπάνω είναι ότι τόσο αυτό το ντοκιμαντέρ, όσο και αυτό του "Εξάντα" δεν λαβαίνουν υπόψη τους δύο, σημαντικούς για εμένα, παράγοντες:

Ο ένας είναι ότι η Ελλάδα δεν έχει δικό της νόμισμα και, όντας συνδεδεμένη με το ευρώ, κοινό νόμισμα για όλες τις χώρες της ευρωζώνης, δεν μπορεί να ακολουθήσει μια δική της νομισματική  πολιτική, παρά μόνο επιστρέφοντας στη δραχμή και αποχωρώντας από την ΕΕ. Μπορώ να το δεχτώ μόνο με τον όρο να μου πει κάποιος, με ποιον τρόπο, πότε και με τι θα πληρωθούν μισθοί και συντάξεις και τίνος τα δραχμοποιημένα κεφάλαια θα επενδυθούν σε παραγωγικές επενδύσεις.

Ο δεύτερος και πιο σημαντικός παράγοντας, στον οποίον δεν υπάρχει αναφορά, είναι ότι ενώ σκοτωνόμαστε στη δουλειά, τουλάχιστον στον ιδιωτικό τομέα, δεν παράγουμε προϊόντα με ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα που να δημιουργούν σταθερή ροή πλούτου, είτε αυτά κατευθύνονται στην εσωτερική αγορά είτε, ακόμα περισσότερο, στη διεθνή. Το Ακαθάριστο Εθνικό μας Προϊόν, στερείται ...ενδιαφέροντος προϊόντος! Οι δυο βασικές "βιομηχανίες" της χώρας μας είναι ο τουρισμός και ο εφοπλισμός. Η πρώτη εξαρτάται από την εισροή τουριστών, άρα δεν ελέγχεται από εμάς, και η δεύτερη από το εφοπλιστικό κεφάλαιο, το οποίο μόνο τάσεις αυτοκτονίας δεν το διακρίνουν. Αντίθετα από εμάς, ο Ισημερινός, στο παράδειγμα του Debtocracy, διαθέτει πετρέλαια και η Αργεντινή, εκτός των άλλων, τρόφιμα και μιαν τεράστια εσωτερική αγορά. Έχουν κάτι να πουλήσουν και να αντλήσουν από αυτό τα μέσα για να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους.

Εδώ που έχουμε φτάσει πια, πιστεύω ότι σαν κοινωνία έχει ενδιαφέρον ο ανοιχτός, ακόμα και ο αντιθετικός, διάλογος όλων όσων έχουν κάτι να πουν για το "τι να κάνουμε" και προς ποια κατεύθυνση πρέπει να κινηθούμε, τόσο άμεσα όσο και στρατηγικά και ποια πρέπει να είναι τα χαρακτηριστικά του πολιτικού κόσμου που θα μας οδηγήσει. Διότι, κατά τη γνώμη μου πάντα, ο πολιτικός κόσμος ή, όπως προτιμώ να τους λέω,  το πολιτικό προσωπικό της χώρας, που επανδρώνει τα κόμματα αλλά και τις ανώτερες βαθμίδες του κρατικού μας μηχανισμού, βαρύνεται συνολικά και εξ αδιαιρέτου για την καταστροφή που βιώνουμε σήμερα στην Ελλάδα. Κατά συνέπεια, έχω τη γνώμη, δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε τη λύση των προβλημάτων μας σε αυτούς που τα προκάλεσαν, ούτε και επιτρέπεται για λόγους στοιχειώδους δικαιοσύνης, να τους παρέχεται η δυνατότητα να παρουσιάζονται σαν σωτήρες.

Ακόμα και η Αριστερά, όπως είναι αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, δεν έχει δικαίωμα να επικαλείται το αναμάρτητο, μιας και εξ αιτίας της έχουν διαλυθεί και απομαζικοποιηθεί όλες οι μαζικές οργανώσεις, σε σημείο που η "Κοινωνία των Πολιτών", στη χώρα μας, να είναι πια μία έννοια κενή περιεχομένου, για να μη πω άγνωστη τελείως στους πολλούς.

Στο έγκλημα αυτό η Αριστερά στην Ελλάδα είναι συνένοχη και με ειδικό βάρος. Διότι ναι μεν δεν κυβέρνησε όλα αυτά τα χρόνια επειδή,  φοβάμαι απέφυγε συνειδητά και επιμελώς να το κάνει, ήταν όμως παρούσα σε όλες τις μαζικές οργανώσεις, σωματεία και συλλόγους κάθε μορφής και αντικειμένου. Παρουσία, όμως, που ξεκινούσε και ολοκληρωνόταν στην παραταξιακή επικράτηση της μιας κομματικής, τάχα μου μετωπικής, παράταξης έναντι των άλλων. Η κατάρα των "παρατάξεων" διέλυσε τα πάντα, μην αφήνοντας καμία μαζική και αξιόμαχη οργάνωση της κοινωνίας όρθια. Αρκεί να σκεφτεί κανείς τα άμαζα συνδικάτα και την πλήρη διάλυση των φοιτητικών συλλόγων, για να κατανοήσει την ανυπαρξία μαζικού και αποτελεσματικού συνδικαλιστικού και εν γένει μαζικού κινήματος.

Δεν έφερε μόνη της η Αριστερά αυτήν την καταστροφή. Το ΠΑΣΟΚ  μαζί και η ΝΔ έκαναν και κάνουν τα πάντα για να κυριαρχήσουν παραταξιακά σε κάθε οργάνωση της κοινωνίας των πολιτών. Αυτό για το οποίο κατηγορώ όμως την Αριστερά, είναι ότι ενώ διέθετε τα ιδεολογικά και θεωρητικά εφόδια για να αντισταθεί σε αυτή την λαίλαπα του "παραταξιακού" διαμοιρασμού των κοινωνικών οργανώσεων, δεν αντέδρασε ούτε το κατήγγειλε αλλά, αντίθετα, συμμετείχε και αυτή με ενθουσιασμό στο γκρέμισμα της κοινωνικής συνοχής, μη  και χάσει το ποσοστό "πολιτικής επιρροής" της επάνω στη κοινωνία. Ο κόσμος βέβαια έφυγε από όλες τις μαζικές οργανώσεις και αυτές απέμειναν μόνον με όσους κάνουν καριέρα έχοντας σαν όχημα τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Αυτά. Α! Και με το ΠΑΜΕ, τον προθάλαμο των υπό στρατολόγηση μελών του ΚΚΕ, να παριστάνει τη μετωπική οργάνωση...

Με αυτά τα κόμματα εξουσίας, λοιπόν και με αυτήν την Αριστερά, δεν έχει χαΐρι ο τόπος. Έστω και αν κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία λένε, ενίοτε, και κάποιες σωστές κουβέντες.

Τέλος πάντων. Για να μην είμαι μίζερος και αρνητικός ας κάνω και δυο προτάσεις: Να διώξουμε όλες τις κομματικές παρατάξεις από σωματεία, συλλόγους, συνδέσμους κ.λπ. προτείνοντας κοινά ψηφοδέλτια με ανθρώπους που ενδιαφέρονται για τα προβλήματα μας και όχι για την προσωπική τους ανέλιξη σε κάποιο κόμμα. Και δεύτερον, να απαιτήσουμε σε πολιτικό επίπεδο, την πλήρη και ριζική αναδιάρθρωση του θεσμού της παιδείας, ώστε να καταστεί φορέας παραγωγής γνώσης και στρατηγικός παράγοντας, συνακόλουθα, καινοτομίας και πλούτου.

Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011

Ροκανίζοντας το χρόνο...



Γεια σας και χρόνια πολλά για όλους

Η νέα χρονιά δεν θα είναι καλύτερη από την προηγούμενη, τουλάχιστον σε συλλογικό επίπεδο. Ατομικά και σε στενό κύκλο όμως μπορεί ο καθένας μας να κάνει θαύματα. Μικρά ή μεγάλα. Αυτό εύχομαι να συμβεί στον καθένα.

Στάθηκα αρκετές μέρες μακριά από το bloging. Από τη μια ήταν οι φοβεροί κουραμπιέδες της Αγγελικής που δεν μου άφηναν περιθώριο να σκεφτώ κάτι άλλο... Είχα μεγάλη ανάγκη να μπω σε “εορταστικό κλίμα”, να νιώσω χαρούμενος και εξωστρεφής, να κάνω ευχές, να βγάλω φωτογραφίες, να γνωρίσω νέους ανθρώπους, να πω δε βαριέσαι, βρε παιδί μου...

Από την άλλη δεν έγινε και τίποτα συνταρακτικά διαφορετικό, κάτι ικανό να ταρακουνήσει την πνευματική μου ραστώνη...

Το μνημόνιο πορεύεται as usual, τα μαγαζιά κλείνουν το ένα πίσω από το άλλο με τον ίδιο αθόρυβο ρυθμό, οι τράπεζες εξακολουθούν να αγωνιούν, όπως πάντα, για την ευημερία μας :-).

Το κέντρο της πόλης, ως συνήθως, κατειλημμένο από αδιέξοδες απελπισίες αλλά και στοχευμένους παραλογισμούς. Θαρρείς και κάθε προσπάθεια να μαζέψουμε τις δυνάμεις μας, οδηγεί στο να διαλυόμαστε με μεγαλύτερη ορμή...

Οι ζητιάνοι, άλλοι με πλάνο μάρκετινγκ, αλλά και πολλοί από αδήριτη ανάγκη, αυξάνονται με σταθερό ρυθμό στους δημόσιους χώρους, αλλά όμως, απωθούνται όλο και πιο αποτελεσματικά στο κοινωνικό ασυνείδητο, ώστε τελικά  να περνάμε ανάμεσά τους ωσαν να είναι αόρατοι! 
Οι λαθραίοι μετανάστες, από όλο τον κόσμο, συρρέουν κάθε μέρα σε ικανοποιητικό αριθμό. Όλα κανονικά. Καμμιά ανησυχία και από εκεί!

Οι άνεργοι ξέρουν ότι θα παραμείνουν άνεργοι, οπότε δεν ανησυχούν γι' αυτό. Φοβούνται μόνο μήπως και κάπου  βρουν δουλειά χωρίς να τους πληρώνουν, αλλά και αυτό στα αναμενόμενα είναι...

Πολιτικά στον ορίζοντα δεν φαίνεται κάποιος σχηματισμός ικανός να μοιράσει δυο γαϊδουριών τ' άχυρο, ενόσω η κυβέρνηση που εκλέξαμε έχει αναγάγει σε ...ρουτίνα την εξαγγελία νέων μέτρων κάθε δεύτερη εβδομάδα, συντηρώντας την απαισιοδοξία μας σε αξιοζήλευτα επίπεδα. 
Γενικώς η εικόνα μοιάζει με επίκαιρα από βομβαρδισμό, σε slow motion και κλειστό ήχο, που τα παρακολουθείς πίσω από χοντρά τζάμια... Δεν είναι η χώρα μας αυτή, κι ας την λένε “Ελλάδα”, δεν είμαστε εμείς αυτοί που τους συμβαίνουν όλα αυτά, μα κάποιοι άλλοι που έχουν το όνομα μας...

Με όλ' αυτά μπροστά μου, έχω την αίσθηση πως ροκανίζουμε το χρόνο, σε ένα game όπου ο αντίπαλος κάνει προπόνηση σε βάρος μας ενώ, εμείς, δεν μπορούμε να πάρουμε τα πόδια μας και περιμένουμε τον διαιτητή, με τη ψυχή στο στόμα, να σφυρίξει τη λήξη!..