Δεν χωράει ούτε αισιοδοξία ούτε απαισιοδοξία...

Μπορούμε να ανασάνουμε... Ο Λουκάς Παπαδήμος έλαβε το χρίσμα και σχηματίζει κυβέρνηση συνεργασίας με υπουργούς από το ΠΑΣΟΚ, τη Ν.Δ. και από το κόμμα του Καρατζαφέρη. Το σασπένς 4 ημερών κατέληξε κατ' ευχήν και τα διεθνή ΜΜΕ καθώς και το ΧΑΑ επισφράγισαν το happy end στις εξελίξεις των τελευταίων ημερών...

Όσοι θέλουν να χαρούν από αυτό ας το κάνουν. Έχουν κάθε δικαίωμα γι' αυτό, αλλά προσωπικά δεν θα τους ακολουθήσω. Όσοι θέλουν να μηδενίσουν αυτό που έγινε μάλλον απλοποιούν πολύ τα πράγματα και δεν εκτιμούν ότι η απομάκρυνση του Παπανδρέου από την πρωθυπουργία, με τόσο πρωτότυπο όσο και εκκωφαντικό τρόπο, είναι ένα γεγονός με την αυτονόητη σημασία του. Το ΚΚΕ που δια της κ. Κανέλη μας ενημέρωσε ότι η επιλογή Παπαδήμου ισοδυναμεί με την επιλογή κάποιου άλλου δήμιου στη θέση του απερχόμενου, απλώς τερατολογεί ως συνήθως.

Φρονώ πως αν παραμείνουμε “χαρούμενοι” ή “μηδενιστές” ή “τερατολογούντες”, αγανακτισμένοι ή απαθείς, απλά προετοιμαζόμαστε να υποδεχτούμε το επόμενο χαστούκι, την επόμενη απογοήτευση ίσως και το επόμενο ρεζίλεμα. Η κυβέρνηση Παπαδήμου είναι μια έκτακτη κυβέρνηση ειδικών και προδιαγεγραμμένων καθηκόντων και ξεκάθαρη, με περιθώριο λίγων ημερών, ημερομηνία λήξεως. Είναι τουλάχιστον αφελές να περιμένει κάποιος από αυτήν την κυβέρνηση να αναπτερώσει τις όποιες ελπίδες μας για ανασύσταση, ανάκαμψη και ανάκτηση των διαψευσμένων μας ελπίδων. Και αυτό δεν είναι θέμα αισιοδοξίας ή απαισιοδοξίας. Είναι απλή λογική.

Τα δύο κόμματα εξουσίας που στηρίζουν τη συγκεκριμένη λύση είναι αυτά που γνωρίζουμε πολύ καλά. Ξέρουμε όλοι από ποιους αποτελούνται, τι πολιτική πρεσβεύουν, ποιο είναι το πολιτικό τους DNA και από τι κίνητρα διακινούνται. Αν σήμερα τα βλέπουμε να παινεύουν τον εαυτό τους για τον “θεσμικό” τους ρόλο και να δηλώνουν ευχαριστημένα, είναι γιατί κερδίζουν 120 ημέρες ανέξοδης προεκλογικής καμπάνιας και προετοιμασίας. Στο διάστημα αυτό θα προσπαθήσουν να αποτινάξουν από επάνω τους κάθε ευθύνη, να τη μεταθέσουν όσο μπορούν ο ένας στον άλλον και όλοι μαζί στο πουθενά, να θολώσουν τα νερά για να μας πουν τελικά στις 19 Φεβρουαρίου “ψηφίστε μας, είμαστε οι καλύτεροι!”.

Αφελής δεν είμαι, λοιπόν, και ούτε σκοπεύω να τον παραστήσω. Ούτε αισιόδοξος είμαι, με τα δεδομένα που υπάρχουν. Η λύση Παπαδήμου είναι ένα προσωρινό ανάχωμα ώστε να μην εκτροχιαστούμε από την τροχιά που μας έχουν ορίσει και, εν πολλοίς, επιβάλει με το ζόρι οι δανειστές και εταίροι μας. Πολλά από όσα μας έχουν επιβληθεί είναι αναγκαία δεν παύει όμως η επιβολή, το timing και η εν ριπή οφθαλμού εξαθλίωση δεκάδων χιλιάδων οικογενειών να μην μας επιτρέπει να δεχτούμε την εφαρμογή τους αγόγγυστα. Και από κοντά η παντελής έλλειψη τιμωρίας και ισονομίας μεταξύ ενόχων και αθώων. Κατά ποια λογική, αναρωτιέμαι, παραγράφονται αδικήματα υπουργών που κόστισαν στο Ελληνικό Δημόσιο εκατομμύρια ευρώ και θεωρείται η κοινωνία συλλογικά ένοχη να αποκαταστήσει τη ζημία;

Το πιο ουσιαστικό σε αυτή τη διαδικασία είναι ότι για τον ένα ή τον άλλο λόγο δεν τη θεωρούμε, σαν κοινωνία, “δική μας υπόθεση”. Και όσο αυτό δεν γίνεται τόσο το “ανάχωμα Παπαδήμος” γίνεται και πιο φτενό και ανίσχυρο. Όσο τα πράγματα παραμένουν έτσι, αυτοί που νέμονταν την εξουσία πριν ξεσπάσει η κρίση ετοιμάζονται να είναι οι κερδισμένοι μετά την κρίση. Διότι είτε το θέλουμε είτε όχι, είτε τα χάσουμε όλα είτε μόνο τα περισσότερα, η κρίση κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον θα τελειώσει. Και όλα θα κριθούν από το σε ποια κατάσταση θα βρίσκεται ο συσχετισμός των κοινωνικών δυνάμεων εκείνη τη στιγμή.

Δεν είναι εύκολο να το πει κανείς αλλά πρέπει να ειπωθεί: μέχρι τώρα σαν άτομα και σαν κοινωνία έχουμε νιώσει έκπληξη και οδύνη για την απώλεια εισοδημάτων και κεκτημένων δικαιωμάτων. Έχουμε νιώσει οργή και διάθεση να αρνηθούμε αυτό που μας συνέβη. Αλλά παραμένουμε ακόμα μετέωροι και αναποφάσιστοι να συντελέσουμε σε ένα ποιοτικό άλμα στο πολιτικό γίγνεσθαι του τόπου μας. Οι κινήσεις μας είναι αντανακλαστικές προς επιθέσεις που δεχόμαστε. Παραμένουμε εκτεθειμένοι σε πρωτοβουλίες άλλων, τρέχοντας λαχανιασμένοι πότε στην μια και πότε στην άλλη άκρη του τερέν, χάνοντας το ένα σετ μετά το άλλο. Όσο παράξενο και αν ακουστεί, για το λόγο αυτό δεν μπορώ να είμαι και απαισιόδοξος. Δεν μου επιτρέπεται να είμαι!

Υπάρχει δουλειά που πρέπει να γίνει και κανείς μας δεν έχει δικαίωμα να την αποφύγει. Είτε το θέλουμε είτε όχι είναι η ώρα που ο καθένας μας χρειάζεται να κάνει το ξεκαθάρισμα των αναγκών του σαν άτομο και να αποφασίσει σε τι κοινωνία θέλει να ζει και τι κράτος θα τη διασφαλίζει.

Δεν έχει σημασία αν ο καθένας μας είναι αριστερός ή δεξιός, σοσιαλδημοκράτης ή κομμουνιστής. Το ερώτημα μπαίνει σε όλους μας αδιακρίτως. Είναι η ώρα που χρειάζεται εμείς, με το χέρι στην καρδιά, να αποφασίσουμε πως θέλουμε να είναι και πως θέλουμε να γίνουν τα πράγματα και όχι να περιμένουμε να μας το πει κάποιος άλλος. Αυτό σημαίνει πολιτική ενηλικίωση και χειραφέτηση καταρχάς σε προσωπικό επίπεδο, το πιο αποφασιστικό στη διαμόρφωση κάθε συλλογικότητας. Και αυτό νομίζω πως είναι το πιο επείγον και σημαντικό ζήτημα της καταταλαιπωρημένης νεοελληνικής μας κοινωνίας, που σαν άλλη Μπλανς Επιφανί περιφέρει άβουλη τα κάλλη της προς τέρψη των επίδοξων βιαστών της...