Το ποτάμι δεν μπορείς να το γυρίσεις πίσω... μπορείς όμως να το πνίξεις :-)

Ο χώρος υπάρχει έστω και αν τον βανδάλισαν. Ιστορική μνήμη υπάρχει;

 Η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε με 199 θετικές ψήφους τη Νέα Δανειακή Σύμβαση. Το πρώτο μέρος αυτής, που αφορά στη πλήρη ανατροπή των κατώτερων αμοιβών αλλά και όλων των εργασιακων συνθηκών στη χώρα μας, είναι ήδη νόμος του Κράτους.

Τα θέματα που συζητούνται όμως δεν είναι αυτά αλλά οι καταστροφές στο κέντρο της Αθήνας και οι διαρροές-διαγραφές των βουλευτών που δεν ψήφισαν τη νεά δανειακή σύμβαση. Το μεν πρώτο είναι ένα de facto πρόβλημα, μια μαχαιριά στην οικονομική και πολιτιστική ζωή της πόλης και έχει την αυτονόητη σημασία του. Οι διαρροές όσων αποφασίζουν να εγκαταλείψουν το σκάφος πριν βουλιάξει, δε νομίζω ότι αφορούν κανέναν μας πλην των ιδίων και των οικογενειών τους. Σιγά μη μας πείσουν ότι "έπεσαν" υπερ των συμφερόντων του εργαζόμενου πληθυσμού.

Το καυτό πρόβλημα του νέου μνημονίου, της επιβολής, δηλαδή, των νέων εργασιακών σχέσεων που συμπιέζουν το βιοτικό επίπεδο χωρίς να αποτελούν συνάμα αναπτυξιακό κίνητρο, μέχρι στιγμής, εδώ και 24 ώρες,  έχει παραμεριστεί. Με τα μυαλά στα κάγκελα της Γερμανικής Καγκελαρίας αναμένουμε τι θα αποφανθεί και πως θα χρησμοδοτήσει για το επόμενο τρίμηνο. Το σημαντικό ζήτημα, της πολιτικής ενοποίησης της ελληνικής κοινωνίας, όπως θα μπορούσε να εξελιχθεί μέσα από τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις που πραγματοποιεί σε πείσμα κάθε διαλυτικού παράγοντα, εδώ και δυόμιση χρόνια, έχει ξανα παραμεριστεί και απωθηθεί στο περιθώριο.

Θα έπρεπε να συζητάμε τώρα για τις διαδικασίες και τις μορφές του ενιαίου αγώνα που έχουμε να δώσουμε για να υπερασπιστούμε το βιοτικό μας επίπεδο και τις δημοκρατικές μας κατακτήσεις από τη μια και από την άλλη, για να βρούμε με ποιο τρόπο θα βγούμε από αυτή τη βαθειά κρίση που μας διαλύει σαν οικονομία και κυρίως σαν κοινωνία. Αντ' αυτού με αισθήματα φόβου και καχυποψίας, αποτραβιόμαστε στον ιδιωτικό μας χώρο και αφήνουμε να αλωνίζουν "στην πόλη οι εχθροί"...

Εμένα προσωπικά εξάπτει την περιέργεια μου το timming και ο εκπληκτικός συγχρονισμός όλων όσων τζιράρουν πάνω στη διάλυσή μας. Ανεξάρτητα από το ποιος κάνει τάχα μου την αρχή, μπαχαλάκηδες ή ΜΑΤατζήδες, το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο: μαζικές συγκεντρώσεις διαλύονται, αισθήματα μίσους και διχασμού δηλητηριάζουν το κλίμα, αντιδημοκρατικά μέτρα φαίνονται ελκυστικά και επιθυμητά και ο χρόνος κυλάει χωρίς να κερδίζουμε μια σπιθαμή ενώ χάνουμε κατά κράτος σε όλα τα μέτωπα. Δεν ξέρω... Εσείς τι λέτε;