Τι ήταν αυτό!
Μια υπέροχη βραδιά όπερας και μάλιστα με άποψη, στο στενό της οδού Μιλτιάδου, εκεί ανάμεσα στην Αιόλου και την Αγ. Μάρκου.
Αποσπάσματα από Τραβιάτα και Κάρμεν δοσμένα από την εκπληκτική ομάδα Oper(o)*. Με σκηνικό ένα νεοκλασικό κτήριο στην οδό Μιλτιάδου από τη μια μεριά και από την άλλη τα ρολλά των κλειστών μαγαζιών. Σκηνή, τα μπαλκόνια του κτηρίου και στο φινάλε της Κάρμεν, ο δρόμος...
Πλήθος κόσμου. Νέοι και μεγαλύτεροι, όλοι χαμογελαστοί και πρόσχαροι: Ευτυχείς από ό,τι ελάμβαναν σε μιαν εποχή όπου όλοι κοιτούν να μας “γδάρουν”. Υπήρχε και οχλαλοή και μέθεξη. Πραγματική ατμόσφαιρα opera.
Αν κατάλαβα καλά η προσπάθεια της Oper(o) επιδιώκει μα παρουσιάσει την όπερα σαν θεματολογία και δράμα που κυριολεκτικά συμβαίνει στο δρόμο, με την έννοια ότι η θεματολογία, οι άνθρωποι της, οι συγκρούσεις και οι συγκινήσεις τους: είναι όλα όσα συμβαίνουν στον καθένα μας ή στο ...αστυνομικό δελτίο και η φωνητική υπερβολή της όπερας, απλά, το αναγάγει σε τέχνη.
Για την Ελλάδα που η σχέση της με την όπερα καλλιεργήθηκε μέσα από το αποστειρωμένο περιβάλλον του (μικρο)αστικού καθωσπρεπισμού, σαν ένα είδος “υψηλής” (και εν πολλοίς, ακατανόητης) τέχνης, η προσπάθεια της ομάδας Oper(o), όπως την αντιλήφτηκα χθες βράδυ, επανεισάγει την όπερα στην πραγματική της διάσταση... Το ότι το κάνουν καλά είναι γεγονός. Το αν η όπερα μπορεί να γίνει και στην Ελλάδα μια τέχνη που όπως και στην Ιταλία -και όχι μόνον, δεν ξεκόπηκε ποτέ από τον λαό αλλά αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής τους ζωής, αυτό είναι ένα στοίχημα που δεν ξέρω αν μπορεί να κερδηθεί... Αλλά τι σημασία έχει;
Με την ευκαιρία να ευχαριστήσω την RoadArtist που με συνέπεια μας ενημερώνει έγκαιρα για όλα τα ωραία που συμβαίνουν στην πόλη και όχι μόνον.
Η ομάδα Oper(o) είναι:
Τραγουδιστές:
Εριφίλη Γιαννακοπούλου (μέτζο-σοπράνο), Βάσια Ζαχαροπούλου (σοπράνο), Νίκος Καραγκιαούρης (βαρύτονος), Μυρσίνη Μαργαρίτη (σοπράνο), Λητώ Μεσσήνη (σοπράνο), Δημήτρης Πακσόγλου (τενόρος), Γρηγόρης Πυριαλάκος (βαρύτονος), Ελένη Σωτηρίου (μέτζο-σοπράνο), Γιώργος Τζιουβάρας (τενόρος), Λευτέρης Χαρέλλης (τενόρος)
Ενορχήστρωση/Μουσική Επιμέλεια:
Νικολέτα Χατζοπούλου
Μουσική Προετοιμασία/Συνοδεία:
Πάνος Λουμάκης
Χορογραφία/Κίνηση:
Μαρία Αδαμοπούλου
Σκηνικά/Video:
Μανώλης Ζαχαριουδάκης
Μανώλης Χάρος
Κοστούμια:
Φράνκα Παπανδρέου
10 σχόλια:
Κι όμως, κιόμως... opera (buffa) έχουμε γίνει για τα καλά...
Για σκέψου το!
Όλοι είτε γελοίοι είτε τραγικοί - στην μέση κανένας.
Αντιδράσεις ακραίες, για να "γράφουν" στο γυαλί, στα ΜΜΕ στην κοινωνία εύκολα - αλλά ουσία συνήθως καμμία.
Φωνασκίες, που κρύβουν πρόχειρα την ρηχότητα.
Και όλα κι όλοι στον δρόμο...
Για σκέψου το!
Υ.Γ.: Ζήλεψα που πήγες! Ξεκίνησα κι εγώ από νωρίς για την Μιλτιάδου(μαζί με την μηχανούλα μου, εννοείται), αλλά το βιβλίο με κράτησε ώς τις 11 απασχολημένο αλλού...
Χαίρομαι που πέρασες καλά, που σου άρεσε.. Γίνονται και αυτά τα πολύ όμορφα στην πόλη μας.. και συνήθως προσφέρονται από το μεράκι ανθρώπων που μερικές φορές και μόνο το χειροκρότημα τους αρκεί :) Σε ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου, την καλημέρα μου, καλό σκ!
Πυριαλάκος Γρηγόρης και όχι Πυργιαλάκος :-)
είναι καλός μου φίλος...
ναι, και γω θα ήθελα να είμαι εκεί..
@ Asteroid
Μα γι' αυτό, ίσως, να είναι επίκαιρο να εντρυφήσουμε στην τέχνη αυτή που μακρυά από το "λακωνίζειν" και το "φιλοσοφείν" εκθέτει τα πάθη και τις συγκρούσεις που προκαλούν σαν την κατ' εξοχήν ανθρώπινη ιδιότητα...
Ωραία τα λες για την ανύπαρκτη ουσία και τη φιγούρα στο γυαλί.
Το κακό με αυτήν τη δημόσια όπερα όπως την περιγράφεις είναι ότι το μόνο συναίσθημα που προκαλεί είναι κατάθλιψη και δυσφορία ενώ, αντίθετα, αυτήν που είδα στην οδό Μιλτιάδου με έκανε και ένοιωσα όμορφα, γέλασα και άνοιξε η ψυχή μου...
Τι κρίμα που δεν είρθες. Είμαι σίγουρος ότι θα σου άρεζε εξαιρετικά. Αλλά αφού ήταν για καλό σκοπό, δεν πειράζει.
Για άλλη μια φορά δεν χάνω την ευκαιρία να πω ότι παρακολουθώ ανελλιπώς τις ενημερώσεις και τις παρουσιάσεις που μας προσφέρεις.
Συμφωνώ μαζί σου με το ότι το μεράκι είναι η δύναμη που κινεί τα παιδιά αυτά. Εγώ απλά θέλω να τους ευχηθώ να μην μείνει το μεράκι τους με μόνη ανταμοιβή το χειροκρότημά μας.
Οι καλλιτέχνες προκειμένου να εκφραστούν στην τέχνη τους, το γνωρίζεις ίσως καλύτερα από εμένα, πρέπει να αντιμετωπίσουν πολλούς διαμεσολαβητές, που μπαίνουν ανάμεσα σε αυτούς και το κοινό. Ο δρόμος είναι, λοιπόν, μια διέξοδος αλλά και μια δοκιμασία. Προσφέρει αμεσότητα στην επαφή αλλά αν διαρκέσει πολύ είναι φαρμάκι σκέτο...
@ Teiresias
Τι έγινες; Μαύρα μάτια κάναμε!
Η υπόδειξη σου έγινε δεκτή, όπως μπορείς να δεις και μόνο σου.
Δυστυχώς για τις φωτογραφικές μου επιδιώξεις, αλλά ευτυχώς για την παράσταση, είχε πάρα πολύ κόσμο, με αποτέλεσμα να μην τραβήξω παρά ελάχιστες φωτογραφίες κι έτσι να μου μείνει χρόνος για να απολαύσω την παράσταση.
Ναι αλλά τη φάση είναι; Φωνητικά με συνοδία πιάνου ; Από το πρωτότυπο λιμπρέτο ; Ο κόσμος καταλαβαίνει ή απλά κάθεται και κοιτάει.
Η όπερα είναι από μόνη της κάτι πολύ δύσκολο. Θέλει μελέτη και επιμονή να την καταλάβεις. Η όπερα του δρόμου είναι κάτι πολύ δημοφιλές σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Στην Ελλάδα όμως;
@ CsLaKoNaS
Η σκηνή είναι λίγο πριν από το μαχαίρωμα της Κάρμεν στο φινάλε. Δεν ξέρω τι εννοείς με το αν το λιμπρέτο ήταν το πρωτότυπο, αν εννοείς στα γαλλικά, πάντως, ναι.
Για το αν ο κόσμος καταλάβαινε ή μόνο έβλεπε, τι να σου πω; Ο καθένας και η ψυχή του. Η μουσική ήταν μαγνητοφωνημένη...
Ναι είναι αλήθεια πως στην Ελλάδα η Opera δεν είναι από τα πιο αγαπημένα είδη. Εγώ προσωπικά μέχρι πριν από 10 χρόνια περίπου δεν μπορώ να πω ότι έκανα γιούπι για την Opera. Η έλλειψη γενικής μουσικής παιδείας δεν μπορούσε να γεφυρωθεί από τα "ακούσματα". Φίλοι αγαπημένοι με βοήθησαν να καταλάβω μερικά πράγματα, γνώρισα και τα λιμπρέτα κάποιων έργων και κάπως εξοικειώθηκα με το είδος.
Εσύ από ότι καταλαβαίνω τα παίζεις στα δάχτυλα σου αυτά και μιλάς μετά λόγου γνώσεως. Πρέπει να σε κάνει να νιώθεις όμορφα αυτό.
@ ΑΕΡΙΚΟ
Και εγώ όπως ακριβώς κ εσύ πριν 2 χρόνια δε μπορούσα με τίποτα να ακούσω όπερα. Όπως λέω ακόμα για την Jazz έτσι και για την όπερα ήξερα πως πρέπει να κάτσω με προσοχή πάνω από μερικά έργα για να μπορέσω να δεχθώ τους ήχους και τα μηνύματα. Τι πιο προσιτό από τις όπερες του Mozart με τις οποίες δε μπορω να ξεκολήσω εδώ και 10 μήνες περίπου. Το έχω παρακάνει αλλά κάθε φορά που πάω να ακούσω κάτι άλλο γρήγορα επανέρχομαι εκεί. Το ξέρω ότι είναι φάση αλλά είναι πολύ ωραία :) Εν τω μεταξύ μαθαίνω και πάρα πολλά.
Σε κάθε περίπτωση είναι πολύ όμορφα αυτά τα σχήματα όπως η Oper(o).
Στην Ελλάδα δεν έχουμε την παιδεία που απαιτεί η συμφωνική μουσική. Δεν το λέω για να κατηγορήσω κανέναν απλά δεν είναι του στυλ μας.
-----------------
Θυμάμαι...Καλοκαίρι 2006. Ηρώδειο. Φιλαρμονική της Βιέννης. L. V. Beethoven - Συμφωνία 9.
1. Ο πίσω μου στο δεύτερο μέρος που του άρεσε η Μελωδία θεώρησε πρέπον να κρατάει το ρυθμό χτυπώντας το πόδι του στο μάρμαρο.
2. Μια άλλη παραδίπλα στο τέταρτο μέρος εκεί που ξεκινάει η μουσική της Ωδής στη Χαρά θεώρησε ωραίο να σιγοσφυρίζει τη μελωδία.
Πως δεν έβγαλαν να ανάψουν και κανένα αναπτήρα σαν σε συναυλία των Πυξ Λαξ ή της Χαρούλας.
3. Στο τέλος πλακώθηκαν οι διπλανοί με τους πισινούς μου γιατί οι δεύτεροι δε μπορούσαν να δουν την ορχήστρα όταν οι πρώτοι σηκώθηκαν να χειροκροτήσουν.
Τι ωραία εκδήλωση...
Ζήλεψα και εγώ....
Εμείς μόνο κακοφτιαχμένα Ποντιακά εχουμε εδώ....
Δημοσίευση σχολίου