Ο χαρταετός της Καθαράς Δευτέρας

Βρέθηκα με τη βαφτιστήρα μου σ' ένα βουνό της Πελοποννήσου για το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας και ανήμερα της γιορτής με παρακάλεσε το παιδί να τη βοηθήσω να πετάξει τον αετό. Μεταξύ μας, άλλο που δεν ήθελα, αλλά αετό δεν έβλεπα πουθενά μέχρι που έβγαλε από μια νάϋλον σακούλα μια κατασκευή που έμοιαζε με χάρτινη ροζ σουπιά και ένα πλαστικό καρούλι με το σπάγκο. Η τεχνολογία και η εξέλιξη μαζί με την παγκοσμιοποίηση έφερε μέχρι και τις σουπιές και όχι μόνο, να πετάνε και όλη η συμμετοχή του παιδιού σε αυτό το θαυμάσιο έθιμο-παιχνίδι εξαντλείται με το δέσιμο του σπάγκου στην έτοιμη κατασκευή και, με λίγο αεράκι ευνοϊκό, όλα έχουν τελειώσει. Η σουπιά πέταξε, το παιδί χάρηκε, πάμε για την ταραμοσαλάτα τώρα...

Ποιος ν' ασχολείται τώρα;
Σε μιαν άλλη εποχή βέβαια, ήταν αλλιώς... Για εμάς το πέταγμα του αετού ξεκίναγε με την κατασκευή του: καλάμια για τον σκελετό, χρωματιστές κόλλες χαρτί για το σώμα, τσαγκαρόσπαγκος για "καλούμπα" περασμένος από κερί, ένα "ξυλίκι" για το τύλιγμα του σπάγκου, αλευρόκολλα για τα κολλήματα, εφημερίδες για την ουρά, ψαλίδι, πινέλο, υπομονή και ο πιο έμπειρος να υπολογίσει τα "ζύγια" και ανάλογα να φτιάξει ή να μη φτιάξει "σκουλαρίκια" για τον αετό που καμιά φορά μας πέρναγε στο μπόι...

Και όταν τον "κατηλιάζαμε" στέλναμε γράμματα στο θεό και προσέχαμε τους πονηρούς που ανεβάζαν ξυραφάκια για να μας κόψουν το σπάγκο και να κρατήσουν για πάρτη τους το στερέωμα...

:-])