Ιδεολογία είναι...

William-Adolphe Bouguereau: Orestes Pursued by the Erinyes, 1862

Σε μια συζήτηση που έγινε με πολύ πάθος στο blog του CsLaKoNaS σχετικά με το Πολυτεχνείο, τους ανθρώπους και τις καταστάσεις που προέκυψαν στην περίοδο της Μεταπολίτευσης, ειπώθηκαν αρκετά και η συζήτηση κατάληξε κάποια στιγμή στην ακόλουθη στιχομυθία:

ΑΕΡΙΚΟ: “(...) Τα ιδεολογήματα σε τούτο χρησιμεύουν: να ομαδοποιούν και να χειραγωγούν πλήθη, εν πολλοίς ανόμοια, προς πορισμό ισχύος και εξουσίας από κάποιους ελάχιστους ή και μεμονωμένους. Και οι ιδεολογίες είναι τα manuals για τη συγκρότηση "στρατών", συχνά απολύτως (δολο)φονικών. Μη ξεχνάμε και τη μέγιστη ιδεολογική κατασκευή της "Θρησκείας" σε τι πελάγη αίματος και κατακτητικής ευτυχίας καθοδήγησε τους "πιστούς" προς όφελος των ταγών τους. Ακόμα και σήμερα”...

CsLaKoNaS: “Και ερχόμαστε τώρα σε ένα ακόμα πολύ σημαντικό σημείο της κουβέντας.
Πιστεύεις ότι χρειάζονται οι ιδεολογίες σήμερα; Και αν ναι σε ποια μορφή;
Εγώ πιστεύω ότι ο σύγχρονος άνθρωπος πρέπει να απαλλαγεί από ιδεολογίες. Πρέπει να αποκτήσει Αρχές. Μπορεί και να είναι το ίδιο πράγμα αλλά στο μυαλό μου το σύστημα Αρχών - Αξιών δε μπορεί να σκλαβώσει το μυαλό του ανθρώπου, σε αντίθεση με τα ιδεολογικά συστήματα.”

------------------------------------------------------------------------------------------

Κατ' αρχάς θεώρησα το ερώτημα πολύ σημαντικό και πιστεύω ότι απευθύνεται και αφορά τον καθένα μας, ιδιαίτερα σε αυτήν την εποχή έντονης κρίσης σε όλα τα επίπεδα που διανύουμε. Έτσι, μαζί με μια πρώτη απάντηση εκ μέρους μου, αποφάσισα να μετατρέψω το ερώτημα αυτό σε αυτόνομη ανάρτηση και να προκαλέσω, αν σταθεί δυνατόν, μια γενικότερη συζήτηση με όποιον θα ήθελε να συμμετάσχει.

ΑΕΡΙΚΟ: “Σε ό,τι με αφορά, τη γνώμη μου για τις ιδεολογίες την είπα πιο πάνω. Δεν είναι, όμως, εύκολο να τις πολεμήσεις μιας και η τάση για ιδεοληψία και επιβολή είναι σχεδόν έμφυτη στο ανθρώπινο είδος. Πάντα κάποιος θα προωθεί μια ιδεολογία και κάποιοι θα ανακαλύπτουν σε αυτήν το νόημα της ζωής τους. Ας μην έχουμε αυταπάτες.

Αυτό που πιστεύω ότι χρειαζόμαστε είναι τρία πράγματα:

1. Λογικό και νηφάλιο λόγο.
2. Όρκο πίστης στη Δημοκρατία, τουτέστιν αποφάσεις στη βάση της πλειοψηφίας και λειτουργία με απόλυτο σεβασμό της μειοψηφίας
3. Συνταγματική κατοχύρωση της κοινωνικής δικαιοσύνης ως θεμελιώδους συνεκτικού ιστού της κοινωνίας μας.

Κάθε, μα κάθε, άνθρωπος έχει το δικό του αξιακό σύστημα. Το διαμορφώνει με την αγωγή, την παιδεία, τα βιώματα, τις κοινωνικές εν γένει προσλαμβάνουσες και τη ψυχοσύνθεσή του. Πιστεύω ότι η αναγνώριση και η προστασία αυτής της ιδιότητας είναι θεμελιώδης για την επικράτηση της νηφαλιότητας και της λογικής στο λόγο.

Κάθε, μα κάθε, πολίτης θέλει να μπορεί να εκφράζει τη γνώμη του, όσο διαφορετική και αν είναι από του διπλανού του, χωρίς περιορισμούς, πάνω σε κάθε τι που τον ενδιαφέρει ή τον αφορά. Νομίζω ότι ο απόλυτος σεβασμός αυτού του δικαιώματος είναι το πιο ισχυρό τείχος προστασίας απέναντι στην αυθαιρεσία της όποιας εξουσίας. Κάθε παρεμπόδιση ή περιορισμός του ας πούμε ότι υποσκάπτει τη Δημοκρατία και τη ζημιώνει αναλόγως.

Καί, τέλος, θεωρώ πάρα πολύ σημαντική την ανάγκη να προσφέρουμε όλοι, ανάλογα με τις δυνάμεις μας και να κατατείνουμε στην ενδυνάμωση της κοινωνίας συνολικά και όχι μόνο στην ατομική μας ικανοποίηση. Η Κοινωνική Δικαιοσύνη είναι όχι μόνο στέρεο θεμέλιο για την κοινωνική συνοχή αλλά  και σίγουρο κριτήριο για το αν μια κοινωνική δομή αξίζει να επιβιώσει ή να ανατραπει!”

Περιττό να σημειώσω πόσο σημαντική θεωρώ τη γνώμη και τη συμμετοχή όλων σας στη συζήτηση αυτή. :-)

Μπορεί και ν' αλλάζουμε σελίδα...

Από τη συγκέντρωση των Atenistas στις 6/11/2010 στην πλ. Δημαρχείου

Να υποθέσω ότι η εκλογή του κ. Καμίνη για τη θέση του Δημάρχου στην Αθήνα σηματοδοτεί αλλαγή σελίδας στον τρόπο διαχείρισης των κοινών της πόλης μας. Εύχομαι από καρδιάς ο νέος Δημοτικός Άρχοντας να μη διαψεύσει τις προσδοκίες τόσο των ψηφοφόρων του, όσο και των Αθηναίων που υποφέροντας από τα μέτρα της κυβέρνησης, δεν τον ψήφισαν μιας και τον είδαν σαν εκπρόσωπο μιας πολιτικής δύναμης που τους έχει προκαλέσει κακό.

Είναι γεγονός ότι όσοι τον ψήφισαν αλλά και όσοι, μετά λόγου γνώσεως και προβληματισμού, απείχαν ή έριξαν λευκό και άκυρο ψηφοδέλτιο, δεν έχουν παραιτηθεί από το δικαίωμα τους να ελπίζουν σε μια ριζική αλλαγή των συνθηκών στην Αθήνα. Κάθε άλλο μάλιστα. Το φαινόμενο του κ. Αμυρά δείχνει το αντίθετο ακριβώς.

Η βαθιά ανεμπιστοσύνη στο πολιτικό προσωπικό του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ δεν δείχνει παραίτηση των πολιτών από το πολιτικό γίγνεσθαι αλλά αντίθετα υπογραμμίζει την απόρριψη αυτού του προσωπικού και του τρόπου οργάνωσής του. Η χώρα ζει μια περίοδο έντονου προβληματισμού, διεργασιών και συνθέσεων που, σαν αποτέλεσμα θα έχουν αργά ή γρήγορα, ανατροπές στο πολιτικό σκηνικό. Δεν είναι δυνατόν το πολιτικό προσωπικό που εν πολλοίς έχει δημιουργήσει τη διάλυση της κοινωνίας μας και τα οξύτατα προβλήματα που ζούμε σήμερα, να παραμείνει άλλο στη διαχείριση των κοινών μας υποθέσεων. Σε κανένα επίπεδο και με κανέναν τρόπο.

Επιπλέον δεν είναι δυνατόν, μετά από όλη την περίοδο οδυνηρής προσαρμογής μας στην πραγματικότητα που μας έχουν οδηγήσει οι άφρονες, για να το πω κομψά, πολιτικές πρακτικές των κομμάτων της μεταπολιτευτικής περιόδου, να παραμείνουμε αδρανείς και μοιραίοι θεατές στο ίδιο έργο. Νέοι άνθρωποι, όχι μόνο ηλικιακά, νέα σχήματα και προγράμματα δράσης αναζητούν το δρόμο τους στις μεγάλες συμμετοχές για να παίξουν το ρόλο τους στις αλλαγές που έχουμε ανάγκη να πραγματοποιηθούν. Κυρίως η αλλαγή στην νοοτροπία και στην αντιμετώπιση των συμφερόντων μας. Η εθελοντική κινητοποίηση βρίσκει έδαφος και οπαδούς. Οι Ατενίστας είναι ένα παράδειγμα, οι ψηφοφόροι του Αμυρά είναι ένα άλλο. Κινήματα που δείχνουν την επιθυμητή κατεύθυνση, γι' αυτό και ελπιδοφόρα.

Η άνοδος της φασιστικής "Χρυσής Αυγής" στα αυτοδιοικητικά όργανα της Αθήνας είναι η άλλη πλευρά των διεργασιών που συντελούνται, όσο τα πράγματα παραμένουν στην τύχη τους και στον κοινωνικό αυτοματισμό. Ελπίζω η νέα δημοτική αρχή των Αθηνών να δείξει θάρρος, έμπνευση και αποφασιστικότητα στην αντιμετώπιση των προβλημάτων που ξεπήδησαν μέσα από την εγκατάλειψη ολόκληρων περιοχών της Αθήνας στην τύχη τους.

Προσωπικά τρέμω με ότι μας περιμένει. Οι δυσκολίες και τα μεγαλύτερα εμπόδια βρίσκονται μπροστά μας. Λεφτά δεν υπάρχουν και η φτώχεια είναι ο χειρότερος σύμβουλος. Από την άποψη αυτή τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών στην Αθήνα -και στη Θεσσαλονίκη από ότι ακούω μόλις- μου παρέχουν μια αισιοδοξία γιατί προέκυψαν σαν αποτέλεσμα κινητοποίησης ανθρώπων που νοιάζονται για τον τόπο και δεν τον εγκαταλείπουν. Σε αυτό βασίζομαι...