Ροκανίζοντας το χρόνο...

Γεια σας και χρόνια πολλά για όλους

Η νέα χρονιά δεν θα είναι καλύτερη από την προηγούμενη, τουλάχιστον σε συλλογικό επίπεδο. Ατομικά και σε στενό κύκλο όμως μπορεί ο καθένας μας να κάνει θαύματα. Μικρά ή μεγάλα. Αυτό εύχομαι να συμβεί στον καθένα.

Στάθηκα αρκετές μέρες μακριά από το bloging. Από τη μια ήταν οι φοβεροί κουραμπιέδες της Αγγελικής που δεν μου άφηναν περιθώριο να σκεφτώ κάτι άλλο... Είχα μεγάλη ανάγκη να μπω σε “εορταστικό κλίμα”, να νιώσω χαρούμενος και εξωστρεφής, να κάνω ευχές, να βγάλω φωτογραφίες, να γνωρίσω νέους ανθρώπους, να πω δε βαριέσαι, βρε παιδί μου...

Από την άλλη δεν έγινε και τίποτα συνταρακτικά διαφορετικό, κάτι ικανό να ταρακουνήσει την πνευματική μου ραστώνη...

Το μνημόνιο πορεύεται as usual, τα μαγαζιά κλείνουν το ένα πίσω από το άλλο με τον ίδιο αθόρυβο ρυθμό, οι τράπεζες εξακολουθούν να αγωνιούν, όπως πάντα, για την ευημερία μας :-).

Το κέντρο της πόλης, ως συνήθως, κατειλημμένο από αδιέξοδες απελπισίες αλλά και στοχευμένους παραλογισμούς. Θαρρείς και κάθε προσπάθεια να μαζέψουμε τις δυνάμεις μας, οδηγεί στο να διαλυόμαστε με μεγαλύτερη ορμή...

Οι ζητιάνοι, άλλοι με πλάνο μάρκετινγκ, αλλά και πολλοί από αδήριτη ανάγκη, αυξάνονται με σταθερό ρυθμό στους δημόσιους χώρους, αλλά όμως, απωθούνται όλο και πιο αποτελεσματικά στο κοινωνικό ασυνείδητο, ώστε τελικά  να περνάμε ανάμεσά τους ωσαν να είναι αόρατοι! 
Οι λαθραίοι μετανάστες, από όλο τον κόσμο, συρρέουν κάθε μέρα σε ικανοποιητικό αριθμό. Όλα κανονικά. Καμμιά ανησυχία και από εκεί!

Οι άνεργοι ξέρουν ότι θα παραμείνουν άνεργοι, οπότε δεν ανησυχούν γι' αυτό. Φοβούνται μόνο μήπως και κάπου  βρουν δουλειά χωρίς να τους πληρώνουν, αλλά και αυτό στα αναμενόμενα είναι...

Πολιτικά στον ορίζοντα δεν φαίνεται κάποιος σχηματισμός ικανός να μοιράσει δυο γαϊδουριών τ' άχυρο, ενόσω η κυβέρνηση που εκλέξαμε έχει αναγάγει σε ...ρουτίνα την εξαγγελία νέων μέτρων κάθε δεύτερη εβδομάδα, συντηρώντας την απαισιοδοξία μας σε αξιοζήλευτα επίπεδα. 

Γενικώς η εικόνα μοιάζει με επίκαιρα από βομβαρδισμό, σε slow motion και κλειστό ήχο, που τα παρακολουθείς πίσω από χοντρά τζάμια... Δεν είναι η χώρα μας αυτή, κι ας την λένε “Ελλάδα”, δεν είμαστε εμείς αυτοί που τους συμβαίνουν όλα αυτά, μα κάποιοι άλλοι που έχουν το όνομα μας...

Με όλ' αυτά μπροστά μου, έχω την αίσθηση πως ροκανίζουμε το χρόνο, σε ένα game όπου ο αντίπαλος κάνει προπόνηση σε βάρος μας ενώ, εμείς, δεν μπορούμε να πάρουμε τα πόδια μας και περιμένουμε τον διαιτητή, με τη ψυχή στο στόμα, να σφυρίξει τη λήξη!..