Αναγκαιότητες και σκέψεις

Ήμαστε σε ένα σημείο καμπής. Συσσωρευμένα λάθη πολιτικής και στρεβλής διαπαιδαγώγησης της κοινωνίας επί σειρά δεκαετιών έχουν οδηγήσει τη χώρα μας σε πλήρη απώλεια της αξιοπιστίας της. Σε συνδυασμό με την εγγενή αδυναμία μας να ασκήσουμε, σαν χώρα, πολιτική επιρροή προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, αυτή η απώλεια αξιοπιστίας ισοδυναμεί, σχεδόν, με χαρακίρι.

Η ελληνική κοινωνία μοιάζει έκπληκτη μπροστά σε αυτό το μπαράζ συνεπειών που μας κατακλύζει σαν αποτέλεσμα της κατάστασης στην οποία έχουμε περιπέσει. Στα μυαλά των απλών ανθρώπων γιγαντώνονται θεωρίες συνωμοσίας και ανθελληνικών ενεργειών, ενώ τα πολιτικά κόμματα ανταλλάσσουν κατηγορίες μεταξύ τους, προσπαθώντας να αποσείσουν, ή έστω να διασπείρουν, τις ευθύνες μακριά από αυτά. Στο μεταξύ οι πάντες βιώνουμε καθημερινά και με υλικό τρόπο την απαξίωση της οικονομίας αλλά και της εθνικής μας αυτοτέλειας. Μισθοί περικόπτονται. Αγαθά και υπηρεσίες ακριβαίνουν. Προγραμματισμοί μιας ολόκληρης ζωής κινδυνεύουν ή και ανατρέπονται μέσα σε ένα βράδυ. Οι άνεργοι πληθαίνουν. Και κάθε μέρα όλο και πιο δυσοίωνες ανακοινώσεις πολυβολούν την όποια αισιοδοξία, μην αφήνοντας κανένα περιθώριο σε ελπίδες, του τύπου, να τελειώνουμε γρήγορα με αυτή την περίοδο δυσπραγίας, για να επανέλθουμε στη γνώριμη κατάσταση της ευδαίμονος αμεριμνησίας μας.

Από την κατάσταση αυτή θα αργήσουμε να βγούμε. Επίσης, δεν θα βγούμε εύκολα. Αλλά και όταν βγούμε, τίποτα δεν θα είναι πλέον ίδιο με ότι γνωρίζαμε. Αυταπάτες περί αυτού ούτε χωράνε, ούτε επιτρέπονται. Νομίζω ότι η κατανόηση αυτής της αλήθειας έχει γίνει αναπόφευκτη. Θέλουμε δεν θέλουμε, δηλαδή, το καταλαβαίνουμε όλοι ότι, όσο κι αν δεν μας αρέσει, θα το πιούμε το ποτήρι.

Το τι θα κάνουμε με την οργή και την πίκρα, που γεμίζει τα στήθη μας, είναι το πρόβλημα που πρέπει να μας απασχολήσει τώρα, όπου οι σειρήνες της αναμπουμπούλας και της σπέκουλας έχουν βρει τον ιδεώδη καιρό για την πραμάτεια τους. Θα προσπαθήσουμε, δηλαδή, να βγούμε ωφελημένοι από την περιπέτεια αυτή ή θα αφεθούμε, μοιραίοι και άπραγοι, έρμαια σε επιλογές άλλων;

Είναι εύκολο να πούμε ότι τα προβλήματα δεν τα προκαλέσαμε εμείς αλλά άλλοι και, εξ αυτού, να απαιτήσουμε από αυτούς να τα λύσουν χωρίς να θίξουν τα δικά μας δικαιώματα και το επίπεδο ζωής μας. Είναι εύκολο να το σκεφτεί κανείς αλλά και βλακώδες να περιμένει κάτι τέτοιο, και ας φωνάζει όσο θέλει περί δικαίου. Πρώτα απ' όλα διότι αυτοί που δημιούργησαν αυτά τα προβλήματα, έχουν την οικονομική και πολιτική δύναμη να επιβάλουν λύσεις που δεν θα θίγουν την οικονομική και πολιτική τους εξουσία. Υπάρχει κανείς που μπορεί να αμφιβάλλει γι' αυτό; Απλώς η δύναμή τους αυτή δεν είναι απεριόριστη, ενώ παράλληλα πρέπει και μπορεί να περιοριστεί περισσότερο, προς όφελος της κοινωνίας στο σύνολό της.

Από ότι φαίνεται ο πρώτος γύρος αυτής της ιστορίας είναι χαμένος για τους πολλούς. Όχι μόνο γιατί δεν υπάρχει δύναμη ικανή να σταματήσει την έφοδο εναντίον των εισοδημάτων και των δικαιωμάτων μας, αλλά και γιατί δεν γίνεται αλλιώς! Αυτή τη στιγμή δεν έχουμε σαν χώρα και σαν κοινωνία τη δυνατότητα να αναστρέψουμε τις συνέπειες της οικονομικής μας κατάρρευσης πληρώνοντας από το περίσσευμα μας. Διότι απλά δεν υπάρχει περίσσευμα! Χρωστάμε και της Μιχαλούς ενώ πληρώνουμε τα δανεικά με καινούργια δανεικά. Αυτή η κατάσταση οδηγεί σε απώλεια της εθνικής μας αυτοτέλειας και μας κρατάει δεμένους πισθάγκωνα μπροστά στους δανειστές μας. Αυτή είναι η συνθήκη που έχουμε μπροστά μας και αυτήν πρέπει να αντιμετωπίσουμε και, αν τα καταφέρουμε, να την αλλάξουμε!

Λιγότερα δανεικά σημαίνει λιγότερα εισοδήματα. Δυστυχώς, αυτή είναι η εξίσωση. Και εκτός αυτού υπάρχει και ο κίνδυνος, τα λιγότερα εισοδήματα για τους πολλούς, να μετατραπούν σε περισσότερα εισοδήματα για τους λίγους. Σε περιόδους κρίσης έτσι συμβαίνει συνήθως. Αυτό αναρωτιέμαι με ποιον τρόπο μπορεί να μη συμβεί τώρα. Πιστεύω ότι υπάρχει κάποια δυνατότητα, και πρέπει να εκμεταλλευτούμε κάθε ευκαιρία ώστε να μην επιτρέψουμε να συμβεί κάτι τέτοιο.

Οπωσδήποτε ο καθένας μπορεί να πει ότι, αυτά είναι όνειρα θερινής νυκτός και στη χώρα μας δεν μπορεί να γίνει τίποτα και, πιθανόν, να έχει δίκιο. Χαμένοι για χαμένοι λοιπόν, τι έχουμε να χάσουμε αν δοκιμάσουμε κάτι;

Τι είναι αυτό που σκέφτομαι; Απλές καθημερινές κινήσεις, σαν κι αυτές που έχουμε μάθει ήδη να κάνουμε πολλοί από εμάς, σχεδόν καθημερινά: Να στείλουμε ένα e-mail, να συμμετάσχουμε σε μια ψηφοφορία, να καλέσουμε φίλους σε ένα ανοιχτό ραντεβού, ας πούμε, στο Σύνταγμα κ.ο.κ. Κοντολογίς, να δημιουργήσουμε μια κοινότητα -όχι οργάνωση. Κάτι σαν το Facebook ή το Flickr, που θα βασίζεται σε μερικά απλά και γενικώς παραδεκτά σημεία και ένα κοινό χαρακτηριστικό: θα συντείνουν στη σφυρηλάτηση της κοινωνικής αλληλεγγύης και θα ενισχύουν το πνεύμα κοινότητας στην ελληνική κοινωνία.

Όχι με ευχές και φιλανθρωπικό πνεύμα αλλά με επεξεργασία προτάσεων, για παράδειγμα, σχετικά με την αναβάθμιση του περιεχομένου και της μεθόδου σπουδών στα σχολειά και τα Πανεπιστήμια. Για την εφαρμογή λύσεων εξοικονόμησης ενέργειας στα οικιακά νοικοκυριά. Για τη συλλογή των σκουπιδιών και την ανακύκλωση των χρήσιμων υλικών. Για τη δημιουργία κινήτρων σε νέους επιστήμονες και την προώθηση εφαρμόσιμων καινοτομιών. Για τον τρόπο ένταξης των μεταναστών στις κοινωνικές μας δομές... και, γενικά, ό,τι είναι αναγκαίο για μια κοινότητα που σέβεται τον εαυτό της και θεωρεί ότι της αξίζει το καλύτερο έχοντας τη θέληση και την ικανότητα να δουλέψει για αυτό. Μια κοινότητα πολιτών με κοινά συμφέροντα!..

Είναι τραγικό να παρακολουθεί κανείς σε καθημερινή βάση, ειδικά στον ηλεκτρονικό τύπο, στο σχολιασμό των ειδήσεων αλλά και των άλλων σχολίων, το αυτομαστίγωμα και τον εμετό που πετάει ο ένας στον άλλο... Δεν αναρωτιέμαι! Είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες μας που προσπαθούν να σκεφτούν θετικά, να προτείνουν κάτι με θετικό πνεύμα, και σταματάνε μπροστά σε αυτό το ανηλεές φτύσιμο και την ανόητη αυτοταπείνωση. Είναι προφανές, ότι με αυτά δεν προάγεται η αλληλεγγύη μεταξύ μας και το αποτέλεσμα είναι ένας βαθύς και ταυτόχρονα ταπεινωτικός διχασμός. Ας μην εκπλαγούμε αν διαπιστώσουμε, σύντομα, ότι όσοι θέλουν να μας βλάψουν θα αποκτήσουν την άνεση να το κάνουν χωρίς τίποτα να μπορεί να τους εμποδίσει...

Αντίθετα, αν καταφέρουμε να διαφυλάξουμε την συνοχή της κοινωνίας μας και ειδικά του εργαζόμενου πληθυσμού που δοκιμάζεται σκληρά και θα δοκιμαστεί και άλλο, μπορούμε να ελπίζουμε ότι οι θυσίες μας δεν θα πάνε χαμένες ή υπέρ τρίτων...

Αυτό το κείμενο δείτε το σαν προσχέδιο. Δεκτό, αν κάποιος συμφωνεί με το πνεύμα του, να προσθέσει, να αναλύσει, να δείξει αυτό που πιστεύει ή σκέφτεται. Κατ' αρχάς απευθύνομαι στην κοινότητα των blogs και σε όσους φίλους μπορώ να απευθυνθώ με άμεσο τρόπο. Αν κάποιος συμφωνεί, θα χαρώ να το δω αναρτημένο σε άλλους χώρους. Μπορεί κάποιος να μπορεί να τα πει καλύτερα, ή να έχει ήδη ξεκινήσει κάτι. Κοντά κι εγώ. Δεν διεκδικώ ούτε την πρωτοτυπία ούτε την πρωτοκαθεδρία. Ένας απλός άνθρωπος είμαι και αναζητώ τους όμοιούς μου...

Φιλικά