 |
| Κρεμύδι και ελιά με παξιμάδι κριθαρένιο. Μια λιχουδιά από τα παλιά! |
Ας ξαναγίνουμε Έλληνες, λοιπόν...
Τουτέστιν λιτοδίαιτοι και αυτάρκεις!
Φτωχοί αλλά αξιοπρεπείς.
Εργατικοί και καχύποπτοι στους αεριτζήδες.
Να μη χρωστάμε κανενός
και να έχουμε ψηλά το κεφάλι!
Έστω κι αν πρέπει να περάσουμε για όσο χρειαστεί
με ελιές και κρεμμύδι και παξιμάδι κριθαρένιο.
Και για κάθε ...Βατοπεδινό
ή ...εξωχώριο λαμόγιο
να έχουμε μια κουβέντα κοφτερή
και μια μαγκούρα πρόχειρη.
Γιατί αυτοί και η νοοτροπία τους
μας κατέστρεψαν!..
Και όσο να κλείσει ο κύκλος αυτός
να έχουμε ξεκαθαρίσει, μακάρι, με τα τσακάλια
και τα τσογλάνια οριστικά!..
Στο μεταξύ ας ξαναγίνουμε παρέα
μ' ένα κρεμμύδι. λίγες ελιές και παξιμάδι κριθαρένιο.
Δεν χάθηκε δα κι ο κόσμος...
Απλά θέλει ξαναχτίσιμο.
22 σχόλια:
μια λιχουδιά απ' τα παλιά, μια λιχουδιά που αντικαστήσαμε με τα έτοιμα και "φιρμάτα" με όλες τις παλιοαρρώστειες που φέρνουν μαζί. Φυσικά και οι δύο δεν αναφερόμαστε μόνο στο φαγητό εν προκειμένω.
Στο "ξαναχτίσιμο" πάλι λάθη θα κάνουμε, πάλι γκρίνιες θα έχουμε, πάλι άλλοι θα δουλεύουν περισσότερο και άλλοι θα λουφάρουν, αλλά μακάρι τα θεμέλια να μπουν γερά και ο κανονισμός να ναι αυστηρός και κυρίως να εφαρμόζεται. Φτωχός δεν είναι ντροπή, ούτε πρέπει να πλούσιος να είναι, αρκεί να υπάρχουν οι ευκαιρίες, οι δυνατότητες και οι επιλογές και από κει και πέρα ο καθένας να τραβήξει τον δρόμο που θέλει ή που μπορεί. Αν δεν βάλουμε εμείς τα θεμέλια αυτά, δεν πρόκειται κανείς ξένος να τα βάλει για μας.
Καλέ μου Phill, πόσο χαίρομαι που πέρασες.
Έτσι είναι φίλε μου. Σημασία δεν έχει αν γίνουν λάθη. Το σημαντικό είναι να ξεκαθαρίσουμε -σαν κοινωνία και όχι μόνο σαν άτομα- τις ολέθριες συμπεριφορές και τις σχιζοφρενικές "σταθερές" της νεοελληνικής μας πραγματικότητας. Από την άλλη πλευρά πάντα θα υπάρχουν λαμόγια και πονηροί. Το θέμα είναι να μη μπορούν να καθορίζουν την κυρίαρχη ιδεολογία της κοινωνίας μας.
Ποσο δικιο εχεις...
Καλησπερα φιλε ΑΕΡΙΚΟ
Πολλοι απο εμας δεν εχουμε αντιρρηση, μια και μας λειπει ηδη η ζεστασια που ειχαμε νοιωσει σαν παιδια σε απλοικα γλεντια, οπου δεν χρειαζοταν πολλα και..
εξεζητημενα πιατα, αλλα μονο μια καλη παρεα με ορεξη για τραγουδια και πλακα. Τοτε που δεν μας πειραζε που ολοι ειχαμε τις ιδιες κουρτινες και μερικα λιτα επιπλακια...
Σημερα, αν πεις σε καποιον οτι βγαζεις ελιες, παξιμαδι και κρεμμυδι,νομιζω οτι δε θα καθησει για πολυ...και ισως να ειναι καλυτερα, γιατι ετσι θα καταλαβεις τι σοï ανθρωπος ειναι για να μη τον ξανακαλεσεις.... :)
Καλο σου βραδυ
Νομίζω ότι πρεπει να διαβαστεί...
(θυμάσαι τα περί θυμού Ερμή;)
Του Γιάννη Ξανθούλη*
Α/ Μερος
Να ξαναγίνουμε φτωχοί. Όπως ήμασταν πάντα. Όπως οι ήρωες των παλιών αναγνωστικών που οι γιαγιάδες έμοιαζαν με γιαγιάδες κι όχι με συνταξιούχες πόρνες. Όπου οι μπαμπάδες επέστρεφαν το μεσημέρι για να καθίσει ΟΛΗ η ελληνική οικογένεια στο τραπέζι και να φάει το σεμνό φαγητό -όσπρια πεντανόστιμα και ζαρζαβατικά με μαύρο ψωμί μοσχοβολιστό- ενώ η γάτα και ο σκύλος περίμεναν στωικά να 'ρθει η σειρά τους ... Να ξαναγίνουμε φτωχοί όπως ήμασταν πριν σαράντα και πενήντα χρόνια. Τότε που ονειρευόμασταν εν μέσω γκρι, μπλε και μπεζ χρωμάτων, τότε που καμιά Ελληνίδα δεν φιλοδοξούσε να γίνει ψευδοξανθιά, τότε που η λάσπη κολλούσε συμπαθητικά στα παπούτσια μας και οι αυθεντικοί ζήτουλες βρίσκονταν έξω απ' τις εκκλησιές περιμένοντας το τέλος της λειτουργίας και του μνημόσυνου.
Να ξαναγίνουμε φτωχοί πλην τίμιοι, χωρίς κινδύνους να ξεστρατίσουν οι αρχιμανδρίτες προς την ψηφιακή παιδοφιλία. Να βρούμε ξανά τις σωστές μας κλίμακες χωρίς αγωνία παρκαρίσματος και παχυσαρκίας. Να ξαναβρούμε τη γεύση του «μπατιρόσπορου», των ελαχιστοποιημένων αναγκών, να ανακαλύψουμε εκ νέου τον ποδαρόδρομο και το συγκινητικό μοντέλο της «γυναίκας της Πίνδου». Μόνο με τέτοιες ηρωικές διαδρομές ενδεχομένως να ακυρώσουμε το κόμπλεξ μας έναντι του Μπραντ Πιτ και της Ναόμι Κάμπελ.
Να ξαναβρούμε -γιατί όχι- και τους παλιούς καλούς εχθρούς (κυρίως από τα βόρεια) που σήμερα τους έχουμε σκλάβους στα παβιγιόν μας. Να ξετρελαθούμε από την επικοινωνιακή μας υστερία με τα σιχαμένα κινητά τηλέφωνα που κατάργησαν κάθε έννοια ιδιωτικής ζωής. Να σκάψουμε στις αυλές -όσοι έχουν αυλές- και να κάνουμε παραδοσιακούς ασβεστόλακκους για να ασπρίζουμε τα δέντρα έτσι για καλαισθησία και υγεία. Να βρούμε πάλι τη σημασία του χώματος καταργώντας το καυσαέριο του επάρατου τρέχοντος πολιτισμού. Να εφεύρουμε τις παλιές νοσοκόμες που σέρνονταν από σπίτι σε σπίτι ρίχνοντας ενέσεις πενικιλίνης στα οπίσθια ολόκληρου του Έθνους.
Να προσδιορίσουμε ξανά την ντροπή και τον «σεβασμό» προσέχοντας το βλακώδες λεξιλόγιο των τέκνων μας. Επιτέλους, όποιο τέρας βρίζει ή χρησιμοποιεί την πάνδημη και πολυμορφική λέξη «ΜΑΛΑΚΑΣ» πάνω από εκατό φορές την ημέρα να το μπουκώνουμε με «κόκκινο πιπέρι εξόχως καυτερό», όπως τον καιρό της εξαίρετης φτώχειας μας .
Να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τα κουλά μας χέρια σε δουλειές που σήμερα δίνουμε του κόσμου τα λεφτά, όπως μεταποίηση ρούχων, αλλαγές γιακάδων στα πουκάμισα, καρικώματα στις κάλτσες, υδραυλικές και σχετικές εργασίες. Να απαγορευτεί διά ροπάλου το γκαζόν που για μας τους πρώην φτωχούς δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Στη θέση του να φυτευτούν λαχανικά ή και οπωροφόρα για να μην καλοσυνηθίζουμε την κάστα των μανάβηδων. Κάποτε ο μαϊντανός, τα κρεμμύδια και τα σκόρδα ήταν τα βασικά καλλωπιστικά των κήπων μας .
Του Γιάννη Ξανθούλη - "Να ξαναγίνουμε φτωχοί. Όπως ήμασταν πάντα"
Β' Μέρος
Να επανακτήσουμε το κύρος μας, χρησιμοποιώντας βέργες κι ό,τι τέλος πάντων απαιτούσε ο βασικός σωφρονιστικός κώδικας τα χρόνια της περήφανης ανέχειας ... Σταματήστε τις ψυχολογίες και τις παραφιλολογίες για τα «τραύματα» των παιδιών. Μόνο λύσεις γήινες και πρακτικές θα αποκαταστήσουν την τρέλα και το χάος που υπαινίσσονται οι στατιστικές.
Να θυμηθούν οι Νεοέλληνες πως προέρχονται απ' τον Μεγαλέξανδρο, από τον Μιλτιάδη, τον Αριστείδη και προφανώς απ' τον... Αλκιβιάδη, πράγμα που σημαίνει ότι μπορούν να βάλουν σε ενέργεια τον «δίκαιο θυμό» αν συμπέσουν με ληστές τραπεζών, περιπτέρων, σούπερ μάρκετ και κοσμηματοπωλείων. Κανένας δισταγμός. Τα παλιά χρόνια για ψύλλου πήδημα σε μπαγλάρωναν. Θυμήσου και κόψ' τους τα χέρια ή και τα αχαμνά. Επιτέλους ας σταματήσουμε την ευρωπαϊκή μας ψυχοπάθεια ...
ΠΟΤΕ κανένας Έλληνας δεν έγινε σωστός Ευρωπαίος. Ούτε καν ο Αβραμόπουλος ούτε καν ο Σημίτης και άλλοι τέτοιοι που μου διαφεύγουν. Απ' τον καιρό που σταματήσαμε να θυμώνουμε σωστά, την πατήσαμε. Σταματήστε το «ντόπινγκ» με το τσουλαριό των λαϊκών ασματομουλάρων. ΠΟΣΟΥΣ ΠΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ ΧΩΡΑ Η ΕΛΛΑΣ, κύριοι καναλάρχες της πλάκας; Δεν είναι καιρός να ξεβρωμίσει ο τόπος απ' τους εκφραστές του τραγουδιστικού Κάμα Σούτρα; ΠΟΙΟΣ θα μαζέψει τις ελιές στα περιβόλια όταν ο κάθε πικραμένος ονειρεύεται να γίνει αφίσα στη Συγγρού; Ποιος θα καθαρίσει τη Συγγρού απ' το αίσχος της καψουρικής ταπετσαρίας, κύριοι δήμαρχοι; Οι τραβεστί; Οι καημένες οι τραβεστί έχουν άλλες υποχρεώσεις ...
Μη φοβάστε τη φτώχεια. Η πατρίδα μας είναι ευλογημένη έστω κι αν δεν παράγει λαμαρίνες αυτοκινήτων ή καλής ποιότητας νάρκες και όπλα για τριτοκοσμικούς. Θυμηθείτε την ευλογία του ελαιόλαδου, της κορινθιακής σταφίδας, του χαλβά Φαρσάλων, των εσπεριδοειδών, της σαρδέλας και των λατρεμένων ραδικιών. Λάδι, χόρτα, ελίτσες, λίγο τυρί και ψωμί ζεστό, να φρεσκάρουμε στο μνημονικό μας το παλιό αναγνωστικό του Δημοτικού. Το ξέρω πως είναι ζόρι να κόψουμε το σούσι απότομα, όμως ήρθε ο καιρός να αναβιώσουμε την όπερα της πεντάρας, της δεκάρας και των άλλων χρηστικών μας αξεσουάρ. Μια δοκιμή νομίζω πως θα μας πείσει ...
ΞΑΝΘΟΥΛΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ
O Γιάννης Ξανθούλης γεννήθηκε το 1947 στην Aλεξανδρούπολη (από γονείς πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη). Σπούδασε δημοσιογραφία και σχέδιο. Aπό το 1969 εργάζεται ως δημοσιογράφος και χρονογράφος σε εφημερίδες, περιοδικά και ραδιόφωνο. Aσχολήθηκε με το παιδικό θέατρο. Έγραψε και εικονογράφησε παιδικά βιβλία. Σατιρικά κείμενα και θεατρικά έργα του -περισσότερα από τριάντα- παρουσιάστηκαν στο ελληνικό θέατρο. Tο 1981 εκδόθηκε το πρώτο του μυθιστόρημα, o mεγάλος Θανατικός. Aκολούθησαν: Oικογένεια Mπες-bγες (1982), tο καλοκαίρι που χάθηκε στο χειμώνα (1984), o Σόουμαν δε θά 'ρθει απόψε (1985), tο πεθαμένο λικέρ (1987), o χάρτινος Σεπτέμβρης της καρδιάς μας (1989), tο ροζ που δεν ξέχασα (1991), h εποχή των καφέδων (1992), h Δευτέρα των αθώων (1994) και Tο τρένο με τις φράουλες (1996). Έργα του έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, αγγλικά, δανέζικα, γερμανικά, ισπανικά, ιαπωνικά, ολλανδικά.
Προσυπογράφω !
Και μολις εφαγα ενα ντακο.. με ντοματα, παξιμαδι κ τυρι :)
Συμφωνώ. Αρκει αυτα ομως να ειναι επιλογη και οχι αναγκη.
Αγαπητο ΑΕΡΙΚΟ και εγω μαζι σου!
Αλλα... οι Ελληνες μπορουν να ξαναγινουν Ελληνες; θελουν να ξαναγινουν Ελληνες; Εχουν τα κοτσια;
Ελα φιλε μου στο σπιτι μου να σε φιλεψω...
εφτιαξα σπανακοπιτα και τυροπιτακια με συνταγες της μαμας, εγω "ο ηλιθιος Ελληνας", που δεν βγαινω πηγαινε-ελα στα fast food...
Εγω ο "ηλιθιος Ελληνας" που στην τελευταια μου επισκεψη στην Ελλαδα δεν ειχα κινητο μαζι μου, και εκανα φιλους και συγγενεις να φριξουν στην κυριολεξια...
Εγω ο "ηλιθιος Ελληνας" που με ρωταγαν στην Ελλαδα, γιατι δεν εχω παχυνει; δεν εχω λεφτα να φαω; ειμαι φτωχος;
Ετσι καταντησε η Ελλαδα αγαπητε μου, με μεγαλη μου λυπη, δυστυχως περισσοτερο καταναλωτικη απο την Αμερικη...
Η Ελλαδα ειναι η πρωτη χωρα στην Ευρωπη σε καταναλωση κινητων τηλεφωνων φιλε μου, και ο μονος λογος που βρισκω ειναι το οτι οι Ελληνες ειναι μονο "μπλα-μπλα-μπλα" και τιποτα αλλο!!!
Τι να το κανω το κινητο;
Για να δειχνω στους συγγενεις μου το βιντεο που τραβηξα με το κινητο μου, οταν τα παιδια μου που χορευαν τσιφτετέλι;;;
Σε συμβολικό επίπεδο προσυπογράφω, ΑΕΡΙΚΟ... Μόνο σε συμβολικό, όμως, διότι τα χρόνια, οι εποχές δεν έχουν πισωγυρίσματα.
Είναι άλλο πράγμα η εξισορρόπηση του βιοτικού επιπέδου σε χαμηλότερο σημείο, πιο συμβατό με τις δυνατότητες και την παραγωγικότητά μας, αλλά επίσης και με τις λειτουργίες και απαιτήσεις του σύγχρονου κόσμου γύρω μας, κι άλλο η βίαιη υποβάθμιση σε σημεία στέρησης ή σχεδόν εξαθλίωσης, που θα ακυρώσουν ή θα δυσχεράνουν πολύ την προσπάθεια της χώρας να ξαναβρεί βηματισμό παραγωγικότητας και ανάπτυξης.
@ Stathis Tzouvaras
Καλώς ήρθες φίλε μου. Χάρηκα που πέρασες και, μακάρι, να σε έχουμε πιο συχνά στην παρέα μας.
@ Elva
Αγαπητή μου Elva
Έχουμε δουλειά να κάνουμε. Στην φτώχεια ενώνεσαι από ανάγκη, όχι από επιλογή. Δεν μας περισσεύει κανείς, ούτε και αυτός που μπορεί να ξινίσει τα μούτρα του στη θέα ενός "λιτού δείπνου". Μη ξεχνάς: τα τραγούδια μας εμψυχώνουν και η πλάκα, ήταν και είναι ένας άλλος τρόπος για να πεις σε κάποιον -που δεν είναι εχθρός σου- "κόωε τις μαλακίες".
Γι' αυτό κι εκείνα τα γλέντια που θυμάσαι, μόνο απλοϊκά δεν ήταν. Στήνανε κοινότητες και ο καθένας μέσα σε αυτές είχε πρόσωπο, που λέει και το τραγούδι.
Η ζεστασιά, που αναπολείς, ξεπηδούσε μέσα από το αίσθημα εμπιστοσύνης και ασφάλειας που νιώθαμε ανάμεσα στους ομοίους μας.
Σε φιλώ
@ Teiresias
Τειρεσία μου πολύ ωραίο το κείμενο του Ξανθούλη. Σε ευχαριστώ για την ενημέρωση γιατί ειλικρινά το αγνοούσα. Να ξέρεις, πάντως, ότι μου λείπει η δική σου γνώμη και ο δικός σου λόγος...
Να είσαι καλά
@ CsLaKoNaS
!
@ Roadartist
Φοβάμαι ότι όλες οι επιλογές μας, τούτη τη στιγμή, έχουν να γίνουν μέσα στα περιθώρια που υπαγορεύουν οι ανάγκες. Όχι όπως τις ορίζουμε εμείς, αλλά όπως έχουν διαμορφωθεί από την εξέλιξη των πραγμάτων... :-]
Μη μου στεναχωριέσαι όμως. Σου έχω συνταγές για ντάκο λαχταριστές, να μη σου λείψει τίποτα...
@ Ephemeron
Φίλε μου νομίζω ότι είναι σαφές πως πρόκειται για λογοπαίγνιο. Ούτε είμαστε ούτε ήμασταν περισσότερο ή λιγότερο Έλληνες στο παρελθόν ή τώρα. Μια κοινωνία σε πορεία αναζήτησης της ευζωίας είμαστε.
Τώρα, όμως, που πονάει η αποτυχία της γιαλαντζί ευημερίας των δανεικών, της επίδειξης και του σουσουδισμού, είναι ευκαιρία νομίζω για τον καθένα μας να αναδείξει τις αρετές άλλων οπτικών και συμπεριφορών, που ίσως είναι πιο αποτελεσματικές στην επιδίωξη του κοινού μας στόχου. Να συμβάλλουμε στο ξεκαθάρισμα του τι έφταιξε και του τι έχουμε ανάγκη.
Σε χαιρετώ
@ Asteroid
Φίλε μου Αστεροειδή, για σένα πάντα θα φυλάω τα καλύτερα μου γεμιστά και όλα τα καλά να μη σου λείψει τίποτα...
Κατά τα άλλα, πώς μπορώ να αρνηθώ ότι άλλο το ένα και άλλο το άλλο, όπως τα λες. Όμως σαν κοινωνία, νομίζω, χρειάζεται να οπλιστούμε με πρότυπα συμπεριφοράς, αντιμετώπισης και λύσης των προβλημάτων μας, τέτοιων που να μας επιτρέψουν να σταθούμε, με όση επιτυχία μπορούμε, ενάντια στην επίθεση του Παγκόσμιου Μανιοκαταθλιπτικού Οικονομικού Συστήματος μέσα στο οποίο ζούμε.
Περί του δικού μου λόγου.
Έχω δυο αυτιά για να ακούω 2 φορες, και ένα στόμα για μιλάω μια.. παρακολουθω όπως όλος ο κοσμάκης τις εξελίξεις, προσπαθώ όμως να μην βγάζω συμπεράσματα και να πέφτω σε παγίδες..
Ο Ξανθούλης είναι καλλιτέχνης, και με αυτήν την ιδιότητα χρησιμοποιεί την "υπερβολή" για να αφυπνίσει συνειδήσεις και να μας κάνει να σκεφτούμε..
O asteroid έχει δίκιο, οι εποχές δεν γυρίζουν πίσω..
Δεν είναι οξύμορο να χρησιμοποιεί κάποιος την τεχνολογία (internet) για να διαμαρτυρηθεί εναντίον της; Ή να ανεβάζει κάποιος ψηφιακές φωτογραφίες με τον ίδιο σκοπό;
- Εγώ γκαζόν δεν έχω.. Και από όσο ξέρω, η συντριπτική πλειοψηφία δεν έχει.. Στο τσιμέντο του μικρού μπαλκονιού μου λοιπον, κρεμμυδια δεν φυτρώνουν.. Δυστυχως είμαι έρμαιο του μαναβη..
- Εκνευρίζομαι που θέλουν όλοι οι Ελληνες να εργάζονται σε δουλειά γραφείου... πως είναι δυνατόν να έχουμε παραγωγή και ανάπτυξη στον πρωτογενή τομέα; Θελω να γίνω αγρότης.. Έμαθα όμως ότι για να γίνει κάποιος αγρότης, (και να μπορέσει να ζήσει από αυτό), χρειάζεται μεγάλο κεφάλαιο. μου τα είπανε λάθος;
Η αλήθεια δεν βρίσκεται στον λόγο του ενός, αλλά των πολλών..
Αυτό που νομίζω εγώ, αυτό που προέχει σε τέτοιες περιπτώσεις, (όπως σε στις θεομηνίες) είναι να μην χασουμε την ψυχραιμία μας..
Σαν κάποιους που θα δουν το σπιτι τους να καιγεται, και με υπομονή θα καθησουν να το ξανακτίσουν, λιθάρι λιθάρι και να το κάνουν ομορφότερο κι από ήταν..
- Και είναι φορές που σκέφτομαι (το ξέρω ότι είναι επικίνδυνο να παραξηγηθώ με αυτό που θα πω) μήπως έπρεπε να φτάσουμε εκεί; Για να υπάρξει "Κάθαρση", μήπως έπρεπε να πιάσουμε πάτο;
ΥΓ. Θέλω και εγώ από τα καλά τα γεμιστά.. Θα φέρω φέτα :-)
@ Teiresia
Έχω την εντύπωση ότι ο επονομαζόμενος "πάτος" είναι το σημείο όπου γράφεται καθαρά το πώς θα ανέβεις ξανά επάνω. Όσο δεν το βλέπεις, έχουμε δρόμο ακόμα...
:-)
Περί αν όντως φτάσαμε στον πάτο..
Ισως αυτό είναι το σπουδαιότερο σκέλος του προβλήματος.. Εχουμε φτάσει παραγματικά στον πάτο;
(μεταφέρω αυτούσιο το κείμενο, χωρίς να έχω κάνει έλεγχο στην εγκυρότητα του σε ότι αφορά τους αριθμούς)
Στην πολιτική επίθεση εναντίον της χώρας μας που έχει εξαπολύσει η Γερμανία και άλλες δυνάμεις της ΕΕ και στην κερδοσκοπική επίθεση που τη συνοδεύει, χρησιμοποιούνται ένα σωρό προπαγανδιστικοί μύθοι και ανακρίβειες, προκειμένου να τρομοκρατήσουν τους Ελληνες εργαζόμενους και να παραλύσουν εκ των προτέρων τις όποιες αντιδράσεις τους στα μέτρα στραγγαλιστικής λιτότητας που υποχρέωσαν τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου να εξαγγείλει.
Επικεντρώνοντας όλη τη συζήτηση στο ύψος του ελλείμματος και του δημόσιου χρέους, επιχειρείται η παραπλάνηση της ανενημέρωτης κοινής γνώμης.
Χρεοκοπεί άραγε μια χώρα όταν επί σειρά ετών έχει ελλείμματα;
Ναι, είναι η απάντηση που προσπαθούν να υποβάλουν. Οχι, είναι η σωστή απάντηση.
Σε καμιά περίπτωση δεν αρκούν τα ελλείμματα για να οδηγηθεί μια χώρα σε χρεοκοπία.
Για του λόγου το αληθές, ας δούμε τι γίνεται στις οικονομικές υπερδυνάμεις του πλανήτη - την ευρωζώνη, τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία.
Και οι τρεις, ολόκληρη τη δεκαετία 2001 - 2010 (εννοείται ότι για το 2010 αναφερόμαστε σε προβλέψεις) είχαν ελλείμματα και μόνο ελλείμματα και τα δέκα ανεξαιρέτως συνεχή χρόνια!
Η ευρωζώνη 6,6% για το 2010 και 6,2% για το 2009, αλλά και 2,5% το 2002 ή 3% το 2003.
Πολύ χειρότερη η κατάσταση στις ΗΠΑ: έλλειμμα 10% το 2010 και 12,5% το 2009 ή 5,9% το 2008. Επίσης 3,7% το 2002 και 4,8% το 2003.
Στην Ιαπωνία απερίγραπτα χειρότερα τα πράγματα: έλλειμμα 8% το 2002 και επίσης 8% το 2003, αλλά και 5,8% το 2008 και 10,5% το 2009 ή 10,2% το 2010! Για ολόκληρη τη δεκαετία, τα ελλείμματα της Ιαπωνίας ήταν σαφώς χειρότερα από αυτά της Ελλάδας!
Ναι, λένε κάποιοι, όμως η Ελλάδα δεν έχει μόνο υψηλά ελλείμματα έχει και υψηλό δημόσιο χρέος.
Η Ιαπωνία να δείτε! Στο 135,4% (!) του ΑΕΠ της βρισκόταν το δημόσιο χρέος της ήδη από το 2000 και καθόλου δεν έχει μειωθεί στη διάρκεια της δεκαετίας. Αντιθέτως έχει εκτοξευθεί στο 197,2% (!), όταν το ελληνικό δημόσιο χρέος ήταν 112,6% το 2009 και εκτιμάται ότι θα φτάσει στο 125% το 2010.
Επειτα, ο περιορισμός της συζήτησης στο δημόσιο χρέος δεν επιτρέπει την πλήρη απεικόνιση της κατάστασης.
Αν επεκτείνουμε την ανάλυση στο συνολικό χρέος κάθε χώρας (το σύνολο του ποσού δηλαδή που έχει δανειστεί το κράτος, οι επιχειρήσεις και οι ιδιώτες, άρα δημόσιο συν ιδιωτικό χρέος), η εικόνα αλλάζει εντυπωσιακά.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, το συνολικό χρέος της Ελλάδας είναι στο ύψος του 179% του ΑΕΠ. Εξαιρετικά υψηλό, μπορεί να νομίσει κανείς. Ισως, αλλά ο μέσος όρος της ΕΕ είναι... 175%!
Μερος Β'
Ισως, αλλά ο μέσος όρος της ΕΕ είναι... 175%!
Ιδιο δηλαδή με της Ελλάδας.
Στο συνολικό χρέος δε καθόλου «πρωταθλήτρια» της ευρωζώνης δεν είναι η Ελλάδα.
Την ξεπερνούν η Ολλανδία (!) με 234%,
η Ιρλανδία με 222%,
το Βέλγιο με 219%,
η Ισπανία με 207%,
η Πορτογαλία με 197%,
η Ιταλία με 194% και πάει λέγοντας.
Εντυπωσιακά στοιχεία προκύπτουν επίσης όταν ασχοληθεί κανείς με το εξωτερικό χρέος μιας χώρας (πόσα χρωστούν δηλαδή το κράτος, οι επιχειρήσεις και οι ιδιώτες μιας χώρας σε ξένες τράπεζες, δεδομένου ότι πάντα ένα τμήμα του χρέους αναφέρεται σε τράπεζες της ίδιας της χώρας).
Περιορίζοντας το δείγμα στις βαλλόμενες μεσογειακές χώρες (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία) και στην Ιρλανδία, η οποία ως... χώρα-φούσκα του νεοφιλελευθερισμού έχει συρρικνωμένο σχετικά δημόσιο χρέος αλλά αστρονομικό χρέος επιχειρήσεων και ιδιωτών, προκύπτει μια εντελώς διαφορετική κατάταξη αυτών των χωρών.
Στο εξωτερικό χρέος, λοιπόν, διαπιστώνουμε ότι η Ιρλανδία χρωστάει στους ξένους το... 414% του ΑΕΠ της και η Πορτογαλία το 130% του δικού της ΑΕΠ.
Σε σαφώς καλύτερη μοίρα βρίσκονται η Ελλάδα με 89,5% του ΑΕΠ και η Ισπανία με 80% βάσει των στοιχείων που δίνει η γερμανική εφημερίδα «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε».
Υπάρχουν κι άλλες χώρες της ευρωζώνης, λοιπόν, που στην πραγματικότητα χρωστούν περισσότερα στις τράπεζες ή στους ξένους από την Ελλάδα.
ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ
Κερδοσκοπικά και πολιτικά τα αίτια
Εξι χώρες της ευρωζώνης τουλάχιστον με επικεφαλής την Ολλανδία και το Βέλγιο, έχουν συνολικό χρέος (δημόσιο και ιδιωτικό) μεγαλύτερο από αυτό της Ελλάδας!
Δέκα ολόκληρα χρόνια η Ιαπωνία έχει δημόσιο χρέος τρομερά μεγαλύτερο από αυτό της Ελλάδας και παράλληλα την ίδια δεκαετία έχει ελλείμματα κατά μέσο όρο πολύ χειρότερα από τα ελληνικά!
Ο κατά κεφαλήν εξωτερικός δανεισμός της Ιρλανδίας είναι σχεδόν οκταπλάσιος (!) από της Ελλάδας.
Το γεγονός ότι για καμιά από αυτές τις χώρες δεν λένε ότι χρεοκοπεί (πολύ σωστά, άλλωστε), ενώ το λένε για την Ελλάδα (εντελώς αβάσιμα), αποδεικνύει ότι η χώρα μας βρίσκεται στο επίκεντρο πολιτικών και κερδοσκοπικών επιθέσεων.
Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ
Δημοσίευση σχολίου