Ανανδρία; Φασισμός; Εγκληματική η πολιτική των Ισραηλινών

Τώρα παρακολουθώ τα νέα για την άνανδρη επίθεση των ισραηλινών δυνάμεων κατά του πολυεθνικού "Στόλου Ελευθερίας" που κατευθύνονταν με ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα της Παλαιστίνης.

Παράνομη η επίθεση
Η επίθεση σύμφωνα με το BBC έγινε 64 ναυτικά μίλια από τις ακτές, δηλαδή στα διεθνή ύδατα! Σαν ενέργεια παραβιάζει τη Διεθνή Νομιμότητα στην περιοχή και δεν νοείται να μην καταδικαστεί σαν πειρατεία.

Εγκληματική επίθεση
19 νεκροί, μέχρι στιγμής, ίσως να αποτελούν ρουτίνα για τις ισραηλινές δυνάμεις καταστολής, αλλά σε χώρο που δεν έχουν δικαιοδοσία και χωρίς κανέναν λόγο, εναντίον αόπλων, η πράξη τους είναι αδικαιολόγητο και απάνθρωπο έγκλημα.

Άνανδρη επίθεση
Τίποτα πιο ατιμωτικό για στρατιωτικές και πάνοπλες δυνάμεις από το να επιτίθενται εναντίον αόπλων, που προσέρχονται ειρηνικά για να προσφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια. Ό,τι και να υπερασπίζονται με αυτά τα μέσα οι ισραηλινοί ιθύνοντες που διέταξαν αυτήν την επίθεση αλλά και αυτοί που την εκτέλεσαν χωρίς ενδοιασμούς, δεν αναιρεί την ανανδρία της πράξης τους. Αίσχος!

Φασιστική επίθεση
Οι Ισραηλινοί ιθύνοντες αρέσκονται στην κατηγορία του "αντισημιτισμού" όταν κάποιος καταδικάζει την πολιτική τους στην Παλαιστίνη. Αναρωτιέμαι, όμως, πως μπορούν και κοιμούνται με την ρετσινιά του εγκληματία κατά της ανθρωπότητας; Στη συγκεκριμένη πράξη δεν υπερασπίστηκαν την πατρίδα τους ούτε καν το δικαίωμα να έχουν μια πατρίδα. Επέδειξαν "προληπτικό τσαμπουκά" απέναντι σε ανθρώπους που, ναι, δεν συμφωνούν με την πολιτική τους, αλλά δεν απειλούν την υπόσταση τους. Οι Ισραηλινοί ιθύνοντες εμφανίζονται για άλλη μια φορά αμετακίνητοι στην εφαρμογή μιας πολιτικής που στοχεύει στην εθνική εξόντωση των παλαιστινίων, έχοντας από καιρό εξαπολύσει μια εκστρατεία μίσους, υποτίμησης και εξευτελισμού τους, που πια αποκαλύπτεται ακριβώς παρόμοια με την πολιτική με την οποία καταδίωξαν τους Εβραίους οι Ναζί.

Δυστυχώς για το εβραϊκό έθνος, οι ηγέτες του το οδηγούν στη βαρβαρότητα και το εκπαιδεύουν στον φασισμό. Οι Ισραηλίτες κάτι πρέπει να κάνουν γι' αυτό, νομίζω, και μάλιστα πειστικό και σύντομα. Αλλιώτικα οδηγούνται στη διεθνή καταδίκη και στην παγκόσμια ντροπή.

Από τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην Πρεσβεία του Ισραήλ στην Αθήνα.

Follow the money!..

O CsLaKoNaS σε σχόλιο του προηγούμενου post σημείωνε: “Τονίζω όμως ότι στο ελληνικό αδιέξοδο ευθύνη έχει η αριστερή νοοτροπία που επικράτησε μεταπολιτευτικά. Το κράτος κατέρρευσε όχι ο ιδιωτικός τομέας”.

Τι απλή και κομψή διατύπωση. Εντυπώνεται με δύναμη στο μυαλό και φαντάζει σχεδόν αυτονόητη σαν μαθηματικό αξίωμα. Και καλά εγώ, αλλά, απ' όσο ξέρω όμως, ούτε η μαθηματική λογική εμπιστεύεται τα αξιώματα!

Τι εννοώ; Υπάρχει μια μικρή -αλλά ουσιώδης- λεπτομέρεια που συχνά λησμονείται είτε από λόγους άγνοιας είτε από σύγχυση των εννοιών. Η λεπτομέρεια αυτή είναι ότι το κράτος είναι γέννημα θρέμμα της οικονομικής βάσης μιας κοινωνίας. Το κράτος φτιάχνεται, από τον καιρό του Κλεισθένη ακόμα, σαν θεσμός υπεράσπισης και διατήρησης των οικονομικών λειτουργιών (των όρων ύπαρξής, δηλαδή) μιας κοινωνίας. Το ελληνικό κράτος, στην περίπτωσή μας, προσπαθεί να υπερασπιστεί και να διατηρήσει ότι, τέλος πάντων, συνιστά την ελληνική οικονομία της οποίας βασικοί πυλώνες είναι οι κρατικοί προμηθευτές (έμποροι όπλων, προμηθευτές νοσοκομείων, κρατικών αναλωσίμων και αναλωσίμων Δημόσιας Ασφάλειας), οι εργολάβοι δημοσίων έργων και οι Τράπεζες (αν ξέχασα μερικούς, συγγνώμη, η λίστα είναι ανοιχτή).

Όλοι αυτοί έχουν κρίσιμο συμφέρον από ένα γιγαντωμένο κράτος, με αυξανόμενες διαρκώς ανάγκες γιατί πάνω σε αυτές βασίζεται ο τζίρος και η κερδοφορία τους. Να γιατί ο “πελατειακός” χαρακτήρας του ελληνικού πολιτικού συστήματος είναι σχεδόν αναγκαίος όρος για την ύπαρξη του. Φυσικά, όλο αυτό χρειάζεται και μια επίφαση νομιμότητας, γι' αυτό και το ελληνικό κράτος αυτοαναγνωρίζεται ως “κοινωνικό κράτος” παρέχοντας κάποια ψίχουλα κοινωνικών παροχών, με το αζημίωτο, προς τα εκατομμύρια που συνιστούν την υπόλοιπη ελληνική κοινωνία.

Από τη σκοπιά αυτή φαίνεται καθαρά η σχέση συνεργασίας και αντίθεσης μεταξύ της “πολιτικής ελίτ”, όπως πολύ σωστά τους αποκαλεί ο Asteroid,και των παραπάνω ταγών της ελληνικής οικονομίας και ερμηνεύεται ο χαρακτήρας των διάφορων διακυμάνσεών της

Από το αλισβερίσι αυτό, κέρδος και ωφέλεια παρουσιάζουν μόνον αυτές οι δύο “ελίτ”! Όλοι οι υπόλοιποι χάσαμε, χάνουμε και ετοιμαζόμαστε να χάσουμε ακόμα πιο πολλά! Σε αυτές τις περιπτώσεις, αν θες να καταλάβεις τι γίνεται, οι Αμερικανοί με την αξεπέραστη πρακτική τους σοφία λένε: “follow the money!”

Οι πιστωτές του ελληνικού κράτους θέλουν πίσω τα λεφτά τους. Οι πιστωτές αυτοί είναι διαφόρων λογιών ιδιώτες, από τράπεζες μέχρι ασφαλιστικά ταμεία και μεγάλοι κεφαλαιούχοι. Επί το πλείστον αλλοδαποί αλλά όχι μόνον. Τι τους νοιάζει αυτούς αν το ελληνικό κράτος χρωστάει και στους πολίτες του; Να πάει να κόψει το λαιμό του! Αυτοί, με δεδομένη και την παγκόσμια οικονομική κρίση, θέλουν τα λεφτά τους πίσω και όλοι οι μηχανισμοί που διαθέτουν έχουν μπει σε λειτουργία και έχουν θέσει το ελληνικό κράτος υπό εκκαθάριση. Και έτσι μαθαίνουμε από σπόντα και ποιος τα “πήρε” από εδώ ή από εκεί. Αλλά αυτή είναι η μοναδική και θα παραμείνει η μοναδική μας ικανοποίηση. Πρώτα θα πληρωθούν οι πιστωτές και αν περισσέψει κάτι θα το πάρουν για την εξυπηρέτηση.

Για όλη αυτή την κατάσταση είναι αστείο να ρίχνει κανείς την ευθύνη στον απλό κοσμάκη που, εντάξει εκμαυλίστηκε και αυτός με τις (πληθωριστικές) ΑΤΑ και τις κάπως πιο παχουλές επιδοτήσεις της ΕΕ, αλλά αυτά δεν πιάνουν τίποτα μπροστά στα εξοπλιστικά προγράμματα, στις πολυτελείς αθλητικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις, στα υπερκοστολογημένα δημόσια έργα και στις λοβιτούρες ολκής τύπου Βατοπεδίου και "τοξικής εξαέρωσης" των αποθεματικών των Ασφαλιστικών Ταμείων. Και την αριστερά, στην Ελλάδα, για πολλά μπορείς να την κατηγορήσεις αλλά ότι φταίει για την κρίση αυτή επειδή επέβαλλε "αριστερή νοοτροπία" στην ελληνική κοινωνία, εξ αιτίας της οποίας κατέρρευσε το κράτος, δύσκολο να το δεχτώ όσο κι αν προσπαθήσω.

Μάη τον Μάη, η ζωή μας κύλισε...

Στο Μπαξέ Τσιφλίκι, το 1946, στην απίστευτη ηλικία των 3 μηνών

Γεννήθηκα τις μέρες που ξεκίναγε ο εμφύλιος. Στις πολύ πολύ παιδικές μου αναμνήσεις είναι καταχωρημένες, θολές μέσα σε κόκκινο ή κίτρινο χρώμα, μνήμες βίας στους δρόμους της γειτονιάς μου και κυνηγητά ανθρώπων στα κεραμίδια.

Μεγαλώνοντας θυμάμαι μεγάλους άνδρες να κλαίνε στις γωνιές του δρόμου γιατί δεν βρίσκανε δουλειά. “Γιατί μαμά” ρωτούσα κι εκείνη κάτι για “Πιστοποιητικά Κοινωνικών Φρονημάτων” μου έλεγε, μα ήμουνα μικρός δεν καταλάβαινα τις λέξεις.

Κύλαγε η δεκαετία του '50. Πέθανε ο Παπάγος, άρχισε η Δυναστεία Καραμανλή, έγινε η οκά κιλό και οι χίλιες δραχμές μία. Μοσχοβολούσαν οι γειτονιές βασιλικό κι ασβέστη, οι Βρετανοί κρέμαγαν τον Καραολή και τον Δημητρίου στην Κύπρο. Συλλαλητήρια παντού και συνθήματα “Ένωση – Ένωση” και στην Κωνσταντινούπολη πογκρόμ και πράξη τέλους για τους Ρωμιούς της Πόλης.

Love me Tender ο Πρίσλεϊ, αλλά ποιος να τον ακούσει. Οι Ρώσσοι στείλανε τον σπούτνικ στο διάστημα και η ΕΔΑ έκανε το “μπουμ” στις εκλογές του '58...

Ανατέλλοντας η δεκαετία του '60 λιγοστεύανε οι αυλές και αντί για το βασιλικό ο κόσμος μίλαγε για τη βασιλική καμαρίλα. Το παρακράτος με την “καρφίτσα” δολοφονούσε τον Λαμπράκη και οι συνέταιροί τους στην Αμερική τον Κένεντι -Μάη τον έναν, Νοέμβρη τον άλλον. Οι άντρες άρχισαν σιγά σιγά να γυρνάνε από την εξορία, γίνονταν οικοδόμοι και μετανάστες. Το χρήμα τώρα, και όχι οι αυλές, μύριζε ασβέστη και λίγο από το κάρβουνο της Γερμανίας και του Βέλγιου. Στα χωριά γυρνούσαν μόνοι οι γέροι και στη Γερμανία, το Βέλγιο και την Αυστραλία πυκνώνανε οι ελληνικές κοινότητες.

Στο Βιετνάμ μαζεύονταν στρατοί και θύελλες ενώ ο Καραμανλής ο Α΄ θίχτηκε από το αποτέλεσμα των εκλογών και την έκανε για Γαλλία incognito! Η Δυναστεία Παπανδρέου ήρθε καβάλα σε μια λαοθάλασσα... Μα το “παλάτι” είχε άλλα σχέδια: ποδοπατώντας το Σύνταγμα, φύγε εσύ Παπανδρέου, έλα εσύ Μητσοτάκη πουλάκι μου. Στοιχειό στην ζωή μας, σαν Νοσφεράτου ο βρυκόλακας, να φυτρώνει μια εδώ μια εκεί και πάντα ανεπιθύμητος. Άτιμο '65, φάγανε τον Πέτρουλα, γίναμε δυο, γίναμε τρεις, γίναμε χίλιοι δεκατρείς... Είχαμε αρχίσει να έχουμε ένα όνειρο... ο Θεοδωράκης μας τραγουδούσε. Οι Beatles μπήκαν στη ζωή μας. οι Rolling Stones και οι Animals... γράφανε τις λέξεις των επιθυμιών μας. Ένα κύμα που φούντωνε. Ένα ποτάμι που φούσκωνε. Ένα ανάστημα που ορθωνόταν... Ο άνθρωπος πατούσε στο φεγγάρι, αλλά στη Γη ακόμα αλυσοδένανε αρκετούς.

Βούλιαξε το πολιτικό σύστημα της μετεμφυλιακής Ελλάδας και αναδύθηκε -για τη σωτηρία της Πατρίδας- το πουλί των Απριλιανών και η  δικτατορία τους. Λίγο μετά δολοφονούσαν οι πράκτορες της CIA τον Γκεβάρα στη Βολιβία.

Ενάμιση χρόνο περίπου μετά τις μεγάλες κινητοποιήσεις στην Ελλάδα για Δημοκρατία και Λαϊκή Κυριαρχία, ξέσπασε ο Ευρωπαϊκός Μάης στη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ιταλία ενάντια στον αφόρητο απολυταρχισμό και συντηρητισμό της χριστιανοδημοκρατίας και του γκωλισμού. Οι κοινωνίες διψούσαν για ουσιαστική δημοκρατία και ελευθερία έκφρασης. Στην Ελλάδα είχαμε απαγόρευση των συγκεντρώσεων άνω των 5 ατόμων, τα πρώτα Στρατοδικεία και τον Πατακό που μετρούσε με τη μεζούρα την απόσταση των γυναικείων ποδόγυρων από το έδαφος. Στο Βιετνάμ πέφτανε τα ναπάλμ σαν το χαλάζι και στην Αμερική η Εθνοφυλακή εισέβαλε με τα όπλα στα Πανεπιστήμια ενώ μια σφαίρα έστειλε το όνειρο του Martin Luther King στην αιωνιότητα! Και, για να μη χαλάει η αρμονία, τα σοβιετικά τανκς εισβάλλανε στην Τσεχοσλοβακία και έπνιξαν την “Άνοιξη της Πράγας” κάνοντας, έτσι, “Αβάσταχτη” την “ελαφρότητα του Είναι”.

Δικτατορία και γελοιότητες στην Ελλάδα μαζί με γιορτές για την “πολεμική αρετή των Ελλήνων”, πραξικόπημα στη Χιλή και δολοφονία του Αλιέντε. Γαμώτο, δεν έχει έλεος αυτό το σύστημα! Θέλει αίμα ανθρώπων για να κλέβει χαλκό και να πουλάει μπανάνες. Κανείς δεν ξέρει πόσοι πετάχτηκαν από αεροπλάνα στα ποτάμια και στον Ωκεανό, πόσοι δολοφονήθηκαν νύχτα και εξαφανίστηκαν. Πόσοι βασανίστηκαν με ηλεκτροσόκ από εκπαιδευμένους στη CIA Εφιάλτες για να μη θιγούν τα συμφέροντα των πολυεθνικών που νέμονταν τον πλούτο της Χιλής; Και στην Ελλάδα, στην ΕΑΤ-ΕΣΑ, εκεί που είναι σήμερα το Μέγαρο Μουσικής ή και στην Ασφάλεια της Μπουμπουλίνας, εκεί που είναι το Υπουργείο Πολιτισμού –τι ξόρκι κι αυτό– πόσοι και πόσες δεν βασανίστηκαν με “φάλαγγα” και ηλεκτροσόκ, εκπαραθυρώσεις και βιασμούς... Γιατί; Για την υπεράσπιση της ελευθερίας ενός οικονομικού συστήματος που, σήμερα, όλοι πια το καταλαβαίνουν ότι μας πίνει το αίμα;

Μνημονεύω τους νεκρούς μου φίλους. Χαϊδεύω, στο νου μου, τις νεανικές μορφές των ζωντανών... Δεν είμαι μόνος μου, αλλά μου λείπουν!

Τακ Τακ εσύ – Τακ Τακ εγώ! Σφίγγαμε τα δόντια. Περιτρέχαμε την οργή μας στις πρωτεύουσες του κόσμου και σκάβαμε υπόγειες στοές στην Αθήνα, στα Γιάννενα, στη Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα, στο Ηράκλειο... Το Πολυτεχνείο δεν προέκυψε από το πουθενά... βήμα με βήμα κερδίζαμε έδαφος. Freedom τραγουδούσαν στο Woodstock, “πότε θα κάνει ξαστεριά” απειλούσαμε εδώ...

Όταν μετά το Πολυτεχνείο και την προδοσία της Κύπρου με το πραξικόπημα του Σαμψών, η χούντα κατάρρευσε –θέλω να το πω αυτό–, ήταν σαν να βγαίναμε για πρώτη φορά, μετά από 30 χρόνια απομόνωσης σε σκοτεινό λαγούμι, στο δυνατό μεσημεριάτικο φως! Πρέπει να το ξέρει κάποιος αυτό για να καταλάβει το γιατί και το πως όλων όσων ακολούθησαν και που έχουν καταχωρηθεί με το ιστορικό όνομα “μεταπολίτευση”. Σαν γενιά πιστέψαμε ότι είχαμε δικαιωθεί. Χωρίς να έχουμε άδικο, το φως μας τύφλωσε!.. Και πολλοί είχαμε κουραστεί πια.

Τι ξέραμε από δημοκρατία όλοι εμείς που γιορτάσαμε τόσο ξέφρενα την αποκατάστασή της; Μόνο το δικαίωμα της διαμαρτυρίας! Αυτό είχαμε φυλάξει με νύχια και με δόντια. Γι' αυτό και δεν διανοηθήκαμε να γίνουμε διαχειριστές της δημοκρατίας. Αφήσαμε στους παλιούς και τους νέους πολιτικούς να μας πουν πώς γίνεται και, τελικά, να το κάνουν αυτοί. Έτσι γίναμε, μέσα στην ιστορία, μια μικρή υποσημείωση στην αφήγηση των γεγονότων...

3 Νεκροί από μολότωφ στις 5/5/2010

Δεν έπρεπε να γίνει αυτό!

Αυτοί που το έκαναν αυτό είναι δολοφόνοι! Αντικοινωνικά καθάρματα που η ατιμωρησία επί σειρά ετών, τους επιτρέπει να ξεσαλώνουν σε βάρος των εργαζόμενων και των συμφερόντων μας. Δρουν σαν ο αριστερός βραχίωνας του φασισμού. Τρέφονται από τον πόνο της κοινωνίας για να της προξενήσουν μεγαλύτερο πόνο.

Είναι εχθροί μου. Πιστεύω ότι είναι, επίσης, εχθροί κάθε δημοκράτη και λαϊκού αγωνιστή. Νομίζω ότι πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε σαν συμμορία και να τους αποβάλουμε με κάθε τρόπο από κάθε εκδήλωση του λαϊκού κινήματος. Νομίζω ότι πρέπει κάποτε να κινήσουμε τις δυνάμεις μας διαδηλώνοντας εναντίον τους.

 Υπάρχει κανείς που υποστηρίζει μαζί με μένα το ίδιο;