Σκέψεις και όργανα του λόγου...

(Το video είναι ελαφρώς άσχετο με το κείμενο που ακολουθεί. Απλά έπαιζε όσο το κείμενο γραφόταν και είπα να το κρατήσω).

Από τη σκέψη στο μολύβι κι απ' το μολύβι στο χαρτί -μια διαδρομή γοητευτική αλλά και, πότε πότε, οδυνηρή!.. 

> Η σκέψη που αναδύεται σαν μια τούφα σύννεφου στον ουρανό και πότε χάνεται πριν προλάβει να πάρει σχήμα, πότε φουντώνει και παίρνει μορφή άλλοτε λαγού, άλλοτε αρκούδας και άλλοτε κύκνου ή ελαφιού και σε τρέχει χωρίς να ξέρεις που. Η σκέψη, που κλώθει υπάρξεις μέσα από το τίποτα, που ακούγεται πίσω από σχήματα και χρώματα που ποτέ δεν είναι ακριβώς, ας πούμε, μπλε ή κόκκινα ή μοβ, αλλά σε κάνουν να πιστεύεις πως είναι. Μέχρι να χρειαστεί να στήσεις λέξεις -ξύλινα καλούπια-, για να τις πεις, να τις μιλήσεις, ν' ακουστούν!

Και τότε νιώθεις πως δεν ιριδίζουν ούτε σπινθηρίζουν πια... Μονάχα στέκουν σε σειρές οργανωμένες από κανόνες και συντακτικές δομές, συμβάσεις επικοινωνίας, σκοπούς και λόγους αλλότριους...

> Το μολύβι, άλλοτε βαρύ σαν τον πρόγονό του το καλέμι και άλλοτε πετούμενο σαν το φτερό της χήνας, χαράζει μέσα σε μικρούς κύκλους και ευθείες όλο το πνεύμα του ανθρώπου, και μια σε κάνει να νιώθεις κουρασμένος από το φορτίο μιας λέξης που δεν στέργει να πει το σχήμα τής σκέψης που σε τριβελίζει σαν δαιμονισμένη. Και άλλοτε ακολουθεί τους χτύπους της καρδιάς που, σαν μεμβράνη τυμπάνου, πάλλεται από ριπές εννοιών που ξεπηδάν μέσα από μια σκέψη απελευθερωμένη από την αυτάρεσκη ανάδευσή της στη σφαίρα του ανείπωτου...

> Και το χαρτί, αναρωτιέμαι συχνά αν είναι, η κατάληξη ή η αφετηρία του κύκλου αυτού. Πόσες και πόσες φορές δεν έχω νιώσει πως παίρνει τη μορφή ενός συνομιλητή ή πως με επηρεάζει με τις άκρες και τα περιθώριά του, την υφή και το χρώμα των γραμμών του. Και άλλοτε, πάλι, να μου λέει: “πες μου” ή “στόλισέ με”...

Παιχνίδια του μυαλού, σκέψεις και όργανα του λόγου κι έτσι νιώθω το σύμπαν που με περιβάλλει, εικόνα και ομοίωσή του, να σαλεύει μέσα μου.