Απόδραση στο Κυπαρίσσι

Μια επιθυμία να μην τελειώσει το καλοκαίρι πίσω από τα κλειστά παράθυρα συντροφιά με το air condition και εκμεταλλευόμενος την αναγκαστική αναδουλειά της περιόδου, πήρα την καλή μου και πήγαμε για λίγες μέρες στο Κυπαρίσσι της ΝΑ Λακωνίας.

Για όσους δεν το γνωρίζουν, πρόκειται για έναν από τους πιο όμορφους προορισμούς στην Ανατολική Πελοπόννησο. Μεγάλο φυσικό λιμάνι που περιβάλλεται από τις ανατολικές πλαγιές του Πάρνωνα, εκτεταμένες παραλίες και υπέροχα ζαφειρένια νερά είναι αγαπημένος προορισμός για πολλούς. Από τα μισά του Ιούλη μέχρι και τα τέλη Αυγούστου πάσχει από την πολυκοσμία που πάσχουν τα ωραία μέρη στην Ελλάδα. Αλλά τώρα, τελευταία εβδομάδα του Αυγούστου, οι ρυθμοί είχαν χαλαρώσει αρκετά και το Κυπαρίσσι έμοιαζε με μεγάλη φιλόξενη αγκαλιά.

Η Παραλία του Κυπαρισσιού από τον μώλο. Στο φόντο ο Πάρνωνας

Στο Κυπαρίσσι πας οδικώς μέσω Τρίπολης, Σπάρτης, Σκάλας, Μολάων. Από τους Μολάους κατευθύνεσαι προς Χάρακα και έξω από το χωριό Ρειχιά στρίβεις αριστερά για να συναντήσεις μετά από λίγο τον Χάρακα και, μετά από μια εκπληκτική διαδρομή που σου κόβει την ανάσα, φτάνεις στο Κυπαρίσσι. Συνολικά η διαδρομή από την Αθήνα είναι γύρω στις 5 ώρες.

Το Κυπαρίσσι αποτελείται από τρεις διακριτούς μεταξύ τους οικισμούς: Επάνω στο ύψωμα είναι το κυρίως Κυπαρίσσι ή, όπως λέγεται αλλιώς, Βρύση. Φτάνοντας στην θάλασσα συναντάς την Παραλία και λίγο πιο πέρα στα βόρεια και επίσης παραλιακά τη Μητρόπολη. Η Παραλία συνδέεται με την Μητρόπολη με μια εκτεταμένη παραλία από μικρά βότσαλα.

Στο βάθος φαίνεται ο οικισμός της Μητρόπολης

Εκτεταμένη παραλία συνδέει τους οικισμούς της Παραλίας και της Μητρόπολης

Η γαλήνη είναι το κυρίαρχο συναίσθημα όσο κοιτάς, νωρίς το απόγευμα ή το πρωί, το Μυρτώο Πέλαγο να απλώνεται όσο φτάνει το μάτι σου μακριά και, από τα βάθη του ορίζοντα να καταλήγει στα πόδια σου...

Το πρώτο βράδυ απολαύσαμε μια μαγευτική πανσέληνο

Το Αυγουστάτικο φεγγάρι: μοναδικό όπου κι αν είσαι...

και το πρωί είδα τον ήλιο να ανατέλλει μέσα από το πέλαγο

Ποτέ δεν είχα λόγια να περιγράψω στιγμές σαν κι αυτήν...

και τα πουλιά να τον χαιρετούν

Η συμφωνία της Χαράς

ενώ τα κύματα κλέβανε το φως του φέρνοντάς το μέχρι τις χούφτες των χεριών μου.

Κλέφτες χρυσού για χάρη μου

Κοντά στο Κυπαρίσσι, περίπου ¾ της ώρας, είναι και ο Λιμένας Ιέρακος που αξίζει να τον επισκεφτεί κανείς. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα ασφαλές λιμάνι όπου η θάλασσα εισχωρεί πολύ βαθιά μέσα στο έδαφος καταλήγοντας σε μια ρηχή λιμνοθάλασσα κι ένα γραφικό ψαροχώρι. Παράδεισος για τους σκαφάτους. Θα βρείτε εκεί ψάρι φρέσκο και καλό, αρκεί να έχει επιτρέψει ο καιρός το ψάρεμα. 

Θα σου τηγανίσω ψάρια με πατζάρια σκορδαλιά...

Αρχοντική, όπως πάντα, η καστροπολιτεία βουτηγμένη στη μεσημεριανή ραστώνη

Είκοσι πέντε χιλιόμετρα, πολύ καλού δρόμου, πιο κάτω από τον Λιμένα Ιέρακος, βρίσκεται η Μονεμβασιά. Οπότε μια ωραία πρόταση ημερήσιας βόλτας, είναι πρωινό μπάνιο στο Κυπαρίσσι, μεσημέρι στον Λιμένα Ιέρακος για ψαράκι και νωρίς το απόγευμα για καφέ και φωτογραφίες στη Μονεμβασιά. Το βράδυ επιστροφή στο Κυπαρίσσι και μπύρες στην παραλία με το φως του φεγγαριού. Ή κάπως έτσι...

Έτσι για να έχω κάτι να θυμάμαι...

:-)

Στις επετείους λέμε ναι!

Περάσανε τα χρόνια. Κλείσαμε τα 25 χρόνια μαζί -μαζί τελείως- σα να λέμε πάνω κάτω 9.000 μερόνυχτα(...)

Στα γυρίσματα του καιρού ζήσαμε ίλιγγους και χαρές – γελάσαμε, παίξαμε, μεγαλώσαμε το παιδί μας, κρατήσαμε σφιχτά το χέρι ο ένας του αλλουνού να μη χαθεί, να μη χαθούμε, πονέσαμε, φοβηθήκαμε, είδαμε τα μάτια ο ένας του αλλουνού γεμάτα δάκρυα, δεν καταφέραμε να μην πληγώσουμε ο ένας τον άλλον παρ' όλους τους όρκους. Κύλισε η ζωή μας και αυτήν κρατάμε τώρα: μια ζωή που την ζήσαμε μαζί, μια ζωή δικιά μας, ζυμωμένη με τη σχέση μας. (...)

΄Εχει και άλλα το αφιέρωμα αλλά, νομίζω μέχρι εδώ είναι καλά για σας :-)

Για αποζημίωση σας αφιερώνω ένα άσμα ασμάτων



Εγώ πάω ταξιδάκι με την καλή μου να χτυπήσουμε την Πανσέληνο παρα θιν' αλός...

Η Λουσίλ και μερικά ακόμα επεισόδια...

Έτσι σαν καλημέρα μια μελωδία που ξεσηκώνει στο διηνεκές από την εποχή που το Blues συναντούσε το Rock' n Roll. Little Richard and his Bad στην ανεπανάληπτη Lucille





Το ακούς και το σώμα σου σηκώνεται μόνο του να χορέψει. Ξέρεις δεν ξέρεις τα βήματα λυγίζεις τα πόδια, στροβιλίζεσαι χτυπάς τα δάχτυλα κι ύστερα από λίγο κταλαβαίνεις όλο το νόημα.
Κυρίες και Κύριοι, υποδεχτείτε τον  Bill Halley and his Comets στα 1956: Rock around the clock! (κάπου από εδώ άρχισε η απογείωση...)





Φυσικά η ιστορία είχε ξεκινήσει λίγο νωρίτερα. Ο Β΄ Παγκόσμιος είχε τελειώσει και στις ΗΠΑ η μεγάλη εσωτερική μετανάστευση από τις νότιες πολιτείες στο Βορρά με τις μεγάλες βιομηχανίες έδινε διέξοδο στους χιλιάδες άνεργους νέγρους του Μισισίπη και της Λουϊζιάνας. Αυτοί κουβάλησαν την παράδοση των gospels και των spirituals από τη Νέα Ορλεάνη στο Σικάγο σκληραίνοντας τον ήχο και μέσα από τη φόρμα του swing τραγούδησαν στίχους με περιεχόμενο από την καθημερινή τους ζωή με τις αγωνίες αλλά και τους έρωτες και τις χαρές τους. Δημιουργήθηκε έτσι η εποποιΐα του Blues και των θρυλικών blues-men του Σικάγο. Muddy Waters στο Got my Mojo Workin'






Κάπως έτσι ξεκίνησαν τα πράγματα και η μαύρη μουσική έδωσε τον ρυθμό που έκανε τη παγκόσμια μουσική να ανατριχιάσει και να αναζητήσει την έκφρασή της μέσα από τον ήχο αυτόν. Χορέψαμε τανγκό και τσικ του τσικ, χορέψαμε μάμπο και τσα τσα αλλά άμα θέλουμε να μιλήσουμε για την μουσική της εποχής μας ξεκινάμε με τον Ελβις Πρίσλεϋ, περνάμε από τους Μπητλς και τους Ρόλινγκ Στόουνς και αφού μνημονεύσουμε Άνιμαλς και Μπλου Μπράδερς, δοξάζουμε Doors και Pink Floyd  και γενικά εννοούμε πως η εποχή μας ήταν ροκ εντ ρολ... Ψέμματα;

Δεν είναι ωραία - Δεν έχει ενδιαφέρον

Οι διακοπές μου τέλειωσαν νωρίς. Γύρισα στην Αθήνα και πίστευα ότι θα μπορούσα να περάσω ένα μήνα ήσυχο, χωρίς πολύ κόσμο, χαλαρά σε μια ανθρώπινη πόλη. Δε βαριέσαι!..

Αυτός ο καύσωνας που δεν λέει να καλμάρει έκανε προβληματική την κάθε έξοδο από το σπίτι. Ακόμα και το βράδυ η θερμοκρασία παραμένει στους 30-33 βαθμούς και η εξάρτηση από το air condition καταντάει αβάσταχτη.


Έφτασε και το 15αύγουστο κι ήρθε κι έδεσε. Διότι άλλο ήσυχη πόλη και άλλο έρημη μεγαλούπολη. Σε πιάνει κάτι σαν κατάθλιψη να περνάς από δρόμους και να μη συναντάς άνθρωπο.

Σόλωνος και Πινδάρου

Σίνα και Σκουφά

Σίνα και Οκταβίου Μερλιέ

Σίνα και Διδότου

Κάτι λίγοι μπαϊλντισμένοι τουρίστες, τα στρουμφάκια σε περιπολία κι εγώ. Ακαδημίας, Σόλωνος, Σκουφά ερημιά. Είπαμε να ησυχάσουμε αλλά εδώ κινδυνέψαμε από over dose ησυχίας. Παναγία μου αν έριχνες και καμιά βροχούλα να πω ότι έκανες το θαύμα σου. Αλλά κι εσύ εκεί στα πανηγύρια κοιτάς καλοσυνάτα τους πιστούς που συρρέουν από την Αθήνα σε κάθε νησάκι, χωριό και ραχούλα να σε προσκυνήσει, με μένα θα ασχοληθείς τώρα, που είχα την έμπνευση να φύγω νωρίς, να γυρίσω νωρίς και ν' αγριεύομαι γιορτιάρες μέρες να βγω από την πόρτα του σπιτιού μου.

Έτσι λοιπόν, μάζεψα μερικές φωτογραφίες και είπαν να ανεβάσω ένα ποστ 15αυγουστιάτικο αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλες και όλους που μένουν Αθήνα με 40 βαθμούς, χωρίς προτάσεις για το βράδυ, με το μυαλό κολλημένο στο θερμόμετρο




Που το θυμήθηκα; Ας είναι καλά ο Σαρκοζί το πατριωτάκι, και οι διώξεις των τσιγγάνων στη Γαλλία του φωτός της αδελφοσύνης και του legalité...

Όμως η διάθεση μου είναι καλή και αυτό το αποδεικνύει η δεύτερη επιλογή με ένα θρύλο των '60. Μάλιστα κυρίες και κύριοι, ο μοναδικός Domenico Modugno στο ανεπανάληπτο Volare. Τραγούδι που αντέχει στο χρόνο με μιαν αύρα δροσιάς από μιαν εποχή που τα κορίτσια φοράγανε φούστες με φουρό, είχαν λεπτές μέσες δεμένες με φαρδιές δερμάτινες ζώνες και γόβες στιλέτο. Είχε λίγο αγωνία, μερικοί δεν ξέραμε και τι μας γινόταν, δηλαδή, αλλά άμα χόρευες καλά το Volare μπορεί και να την έριχνες την κοπελιά. Φυσικά όλοι κουστουμαρισμένοι (18-19 χρονών) και μαλλί στην τρίχα. Μετά ήρθαν οι Beatles και χάθηκε η αύρα και αρχίσαμε να ιδρώνουμε και να μπαίνουμε στην ουσία...

Αυτά όμως σε άλλο ποστ...