 |
| Ομόνοια, 25 Οκτωβρίου 2010 ώρα 11 το πρωί. πάνω από τα φρεάτια εξαερισμού του μετρό |
Όταν ήμουν μικρό παιδί ακόμα, είχα δει σ' ένα περιοδικό μια φωτογραφία από τη Νέα Υόρκη. Έδειχνε έναν εξαθλιωμένο άνθρωπο, ξαπλωμένο κάτω στο πεζοδρόμιο, δίπλα σε μια λευκή μαρμάρινη σκάλα και από μπροστά του πέρναγαν άνθρωποι βιαστικοί, με σκυμμένο το κεφάλι και μεγάλο βηματισμό.
Πρέπει να έχουν περάσει πάνω από 50 χρόνια από τότε που είδα τη φωτογραφία αυτή και τη θυμάμαι ακόμα. Με το παιδικό μου μυαλό δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί οι άλλοι άνθρωποι προσπερνούσαν έναν όμοιό τους που βρισκόταν κατάχαμα, προφανώς σε ανάγκη, χωρίς να του δίνουν σημασία...
Πέρασαν τα χρόνια, πάντοτε με την απορία στο μυαλό, μα σήμερα, στην πραγματικότητα της Αθήνας, έχω αρχίσει πια να καταλαβαίνω τα αναπάντητα “γιατί” της παιδικής μου ηλικίας. Εικόνες σαν αυτή που θυμάμαι ή σαν αυτή από την Ομόνοια που δείχνω εδώ, ορίζουν πια την καθημερινότητα του καθενός μας. Δεν συγκινούν. Κανένας δεν νοιώθει απορία στη θέα τους. Πιο πολύ, θα έλεγα, νοιώθουμε τρόμο και ένα σφίξιμο στο στομάχι για επαπειλούμενους κινδύνους...
Είναι φυσικό, ο καθένας μας να αναρωτιέται αν μπορεί πλέον να κάνει κάτι για την κατάσταση αυτή που καταλαμβάνει την μια περιοχή του κέντρου της Αθήνας μετά την άλλη. Λαθρομετανάστες, άστεγοι, ναρκομανείς, σε όλη την κλίμακα της εξαθλίωσης παρελαύνουν μπροστά από τα μάτια μας, χωρίς να μας σοκάρουν ή, έστω, χωρίς να μας σοκάρουν πολύ.
Από κοντά μια στρατιά ζητιάνων, μικροπωλητών, καθαριστές τζαμιών στα φανάρια δεν αφήνουν κανένα περιθώριο σε όποιον κινείται πεζός ή με αυτοκίνητο, να ξεφύγει από το κυνηγητό τους. Και όποιος κάνει το λάθος να κάτσει σε ένα τραπεζάκι να πάρει ένα ποτό, ένα παγωτό, να πει δυο κουβέντες μ' ένα φίλο, θα δεχτεί την “επίθεση” από κάθε λογής κατατρεγμένο: μαραμένες γαρδένιες 3 ευρώ η μία, μαντηλάκια με “όσα θέλεις δώσε”, ναρκομανείς με ταρίφα “έχετε 50 λεπτά;” και ότι άλλο μπορεί να βάλει ο νους.
Το λέω ξεκάθαρα. Κάθε φορά που βγαίνω στο δρόμο νοιώθω σαν κυνηγημένος σε ταινία όπου από κάθε γωνία ξεφυτρώνουν ζόμπι...
Έτσι έχουν τα πράγματα. Και ο φασισμός θεριεύει. Δεν μιλάω για τη Χρυσή Αυγή και τα άλλα φασιστικά μορφώματα. Μιλάω για τον φασισμό που γεννιέται και αυγατίζει πάνω στον τρόμο του φτωχού, την απελπισία του άνεργου, την ενστικτώδη αντίδραση του απειλημένου και οδηγεί στην τυφλή βία του κοινωνικού αυτοματισμού...
Από μιαν άλλη οπτική αποκαλύπτονται πάλι οι σαθρές δομές της ελληνικής κοινωνίας. Δομές πολυνομίας και αλληλοϋπονόμευσης, χωρίς ουσιαστική συνοχή και χωρίς καμία προοπτική. Σχέσεις όπου η υλική εξαθλίωση που έχει ενσκήψει αναρριπίζει τα όποια στολίδια φανερώνοντας την αθλιότητά που κρύβεται από κάτω.
Αυτή η κρίση φαίνεται, όλο και περισσότερο, πως είναι καθολική -οικονομική, κοινωνική, αξιών. Η κοινωνία μας, είναι πια φανερό, δεν διαθέτει ούτε έναν αξιόπιστο θεσμό για να αμυνθεί...
Και ύστερα με ρωτάς γιατί δεν σου γράφω...
22 σχόλια:
Μωρέ θα σου γράψβω και θα σου παραγράψω... Στις 7/11 θα σε περιμένω, και στις 14/11 επίσης... Σε χλωρό κλαρί δεν θα σ' αφήσω!!!
Το ενδιαφέρον ερώτημα είναι άλλο:
Το αν, και κατά ποία έννοια, η οικονομική κρίση σχετίζεται με την κοινωνική κρίση των αξιών.
Δηλαδή πόσο αληθινό είναι το Φιλελεύθερο "δόγμα" που λέει πως όλες οι Ελευθερίες πηγάζουν από την Οικονομική Ελευθερία;
Όσοι είναι τόσο ρηχοί, ώστε να πιστεύουν ότι στην βάση των πάντων είναι η Οικονομία κι όλα τα υπόλοιπα εποικοδόμημα μπορούν να το πιστεύουν αυτό... Δεν διαφέρουν από τους άκρατους Κομμουνιστές σ' αυτό!
Στην βάση όλων, όμως, δεν μπορεί παρά να είναι αξίες όπως ο ανθρωπισμός, με την έννοια της ιδιότητας του ανθρώπου, της ηθικής του προσωπικότητας, από την οποία πηγάζουν όλα, από την οποία αποκτά νόημα, περιεχόμενο και κατεύθυνση η ατομική ελευθερία. Μία από τις κατευθύνσεις της είναι και η οικονομική ελευθερία - μία, όμως...
Σε διαφορετική περίπτωση, που δυσκολεύομαι να την φαντασθώ, άλλωστε, δεν θα είχαμε καν ελεύθερους ανθρώπους, εφ' όσον όλοι θα ήταν υπόδουλοι της οικονομίας και της οικονομικής θεώρησης της ζωής.
Γνωρίζουμε όλοι "φτωχούς" ελεύθερους (όπως και σκλάβους πλούσιους), έστω κι αν δεν είναι της μόδας σήμερα...
@Asteroid
Το δόγμα διατείνεται ότι η οικονομική Ελευθερία είναι αναγκαία προϋπόθεση κάθε άλλης Ελευθερίας.
Η ουσία της ελεύθερης οικονομίας είναι πως ο κάθε ένας μας μπορεί να δουλεύει όσο θέλει και να κερδίζει όσα θεωρεί ότι του χρειάζονται, χωρίς βέβαια να έχει ένα κράτος νταβατζή που του κλέβει όλον τον κόπο του.
Δεν καταλαβαίνω που το σκεπτικό αυτό έρχεται σε αντίθεση με τις αρχές και αξίες που αναφέρεις και οι οποίες είναι σωστές.
Χωρίς να είμαι απόλυτα σίγουρος, νομίζω,πως ιστορικά, όλες οι κοινωνίες αναπτύχθηκαν πρωτίστως οικονομικά.
Βρίσκω, Λάκωνά μου, ελαφρώς άτοπο το δόγμα... Κανείς, μου φαίνεται, δεν μπορεί να δουλεύει όσο θέλει - εκτός αν είναι αφεντικό του εαυτού του. Και κανείς δεν μπορεί να βγάζει όσα θεωρεί ότι του χρειάζονται - εκτός κι αν είναι πάλι αφεντικό στην δουλειά του και, επί πλέον, Έλληνας, καθ' όσον τις τιμές στην Ελλάδα δεν τις καθορίζει ο νόμος προσφοράς/ζήτησης, αλλά η βούληση του προσφέροντος, που χρεώνει υπηρεσίες και προϊόντα όσο νομίζει κι όσα του λείπουν. Βασικός αυτός ο κανόνας κι ένας από τους "νόμους", που δεν καταλαβαίνει η Τρόικα, η οποία απορεί για το πώς σε συνθήκες ύφεσης και περιορισμένης ρευστότητας οι τιμές ανεβαίνουν...
Σ' ό,τι αφορά την οικονομική ανάπτυξη, δυσκολεύομαι να φαντασθώ το πώς μπορεί να προηγηθεί της πνευματικής - και η πνευματική ανάπτυξη βασίζεται στην πνευματική ελευθερία...
@Asteroid
"Κανείς, μου φαίνεται, δεν μπορεί να δουλεύει όσο θέλει - εκτός αν είναι αφεντικό του εαυτού του."
Θεωρητικά ναι αλλά για παράδειγμα κανένας δε θα έπρεπε να σου απαγορεύει να δουλεύεις δύο και τρεις δουλειές αν το θέλεις.
Η Ελλάδα είναι πάντα άλλου παπά ευαγγέλιο. Είναι μια ιδεολογία μόνη της ! :)
Πάντως και πάλι χωρίς να ξέρω οι τιμές έχουν μάλλον ανέβει από τη φορολογία. Βλέπε π.χ. τα καύσιμα που πρέπει να έχουν πάει στο Θεό.
Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι γιατί αυξάνουν τόσο πολύ τους φόρους, με τέτοια φοροδιαφυγή; 45% στα μεγάλα εισοδήματα είναι σκέτη κλοπή. Ποιος θα έρθει να επενδύσει μετά, εδώ;
---
Να το θέσω λίγο διαφορετικά το τελευταίο. Νομίζω πως δε μπορείς να έχεις πνευματική ανάπτυξη αν δεν έχεις λύσει το οικονομικό σου πρόβλημα.
Συμφωνώ Ερμή μου. Εμένα όμως με στεναχωρεί και με προβληματίζει και κάτι ακόμα: Οτι αυτές τις περιοχές τις ξέχασε και η τέχνη, ή όταν τις προσεγγίζει, το κάνει κυρίως με οργή, φόβο, αγανάκτηση,. Σχεδόν ποτέ με αγάπη και συμπάθεια. Ξεφυλίζω το βιβλίο του Γιώργου Ιωάννου ''Ομόνοια 1980'' (εκδόσεις Κέδρος1987) με φωτογραφίες Ανδρέα Μπέλια, και βρίσκω πολύ τρυφεράδα και αγάπη γι' αυτή την περιοχή. Θα μου πεις, άλλο Ομόνοια και Αθήνα το 1980 ,άλλο σήμερα..Σωστά. Λίτσα Μοσχοπούλου
@ CsLaKoNaS και Asteroid
Να ξεκαθαρίσω αμέσως ότι διάβασα με πολύ ενδιαφέρον αυτά που έχετε παρατηρήσει και γράψει μέχρι στιγμής. Είναι όντως ενδιαφέρουσα η συζήτηση που ανοίξατε, αλλά φοβάμαι ότι η κουβέντα πήγε κάπου αλλού...
Και εξηγούμαι. Έκανα την ανάρτηση αυτή προβληματισμένος από την εικόνα των "αθλίων" των Αθηνών και τη βιωματική διαπίστωση ότι μεγάλα κομάτια του δημόσιου χώρου της Αθήνας καταλαμβάνονται από αυτούς. Η αθλιότητα και η εξαθλίωση ατόμων και ομάδων διευρύνεται κατά κύματα και αυτό αποτυπώνεται όλο και πιο έντονα στην πόλη.
Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η συζήτηση για το αν η "ελευθερία" είναι προαπαιτούμενο ή ζητούμενο της οικονομικής λειτουργίας μιας κοινωνίας, αλλά αυτό το ζήτημα, εξ όσων γνωρίζω, συζητιέται εδώ και 2500 χρόνια εκ των οποίων τα τελευταία 300 σχεδόν τα μονοπωλεί. Μπορούμε, λοιπόν, θαρρώ πως έχουμε αυτή την πολυτέλεια, να αφήσουμε αυτή τη κουβάντα για μιαν άλλη στιγμή έστω και αν αυτό καθυστερήσει κάπως και τα τελικά συμπεράσματά της. :-)
Εαν φυσικά σας ενδιαφέρει και εσάς, εγώ θα ήθελα να ακούσω τη γνώμη σας πάνω στο ερώτημα που έθεσα με την ανάρτησή μου:
Είναι εφικτό μια δημοκρατική πολιτεία, σαν την Ελληνική, να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της μαζικής εισαγωγής εξαθλιωμένων ανθρώπων με τρόπο ανθρωπιστικά σωστό και πολιτικά αποτελεσματικό; Ή μήπως είναι ανέφικτο και μάταιο ό,τι και να κάνουμε και θα πρέπει να αφεθούμε να μας σαρώσει αυτό το φαινόμενο σαν άλλη μια ιστορική έκφραση των μετακινήσεων των πληθυσμών; Και ακόμα πιο πολύ: Στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης όπως τη ζούμε σήμερα, υπάρχει δυνατότητα να γίνει κάτι καλό σε σχέση με τις άθλιες συνθήκες ζωής όσων έχουν ξεβραστεί στο περιθώριο ή και πάλι πρέπει να μείνουμε παρατηρητές του φαινομένου, επιτρέποντας στον φασισμό του κοινωνικού αυτοματισμού να κάνει τη βρώμικη δουλειά;
@ΑΕΡΙΚΟ
Για να επανέλθουμε λοιπόν στο θέμα, νομίζω πως δε μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε διαφορετικά για τους εξής λόγους.
Πρώτον, δεν έχουμε τον κρατικό μηχανισμό που μπορεί αν διαχειριστεί την εισροή μεταναστών. Εδώ σοβαρές χώρες και δεν τον έχουν, πόσο μάλλον εμείς που έχουμε και τέτοια δύσκολα σύνορα.
Δεύτερον, πραγματικά δεν ξέρουμε τι να τους κάνουμε. Ώντας σε κρίση δεν έχουμε κανένα μέσο να τους θρέψουμε αυτούς τους ανθρώπους αφού δε μπορούμε καλά καλά να θρέψουμε εμάς.
Τρίτον, είμαστε άτυχοι σε αυτόν τον τομέα γιατί είμαστε στα σύνορα της Ευρώπης. Οι έρ'μοι οι μετανάστες δεν έρχονται σε εμάς (ούτε και οι ίδιοι δεν ξέρουν που πάνε βασικά)...Τους ξεφορτώνουν σε εμάς οι λαθρέμποροι και μετά δε μπορούμε να τους στείλουμε πίσω γιατί τα ίδια τα κράτη τους δεν τους δέχονται. Απ΄την άλλη φυσικά οι φίλοι μας οι Ευρωπαϊοι ούτε που να ακούσουν. Ειλικρινά δηλαδή φερόμαστε σε αυτούς τους ανθρώπους όπως στα σκουπίδια, που κανένας δεν τους θέλει να τους έχει στο μέρος του.
Το συγκλονιστικότερο όμως συμπέρασμα είναι το λογικό: Ο κοινωνικός αυτοματισμός είναι συνάμα αυτοματισμός επιβίωσης. Ο φασισμός εδώ, έτσι όπως τον ορίζεις και τον καταλαβαίνουμε όλοι, μπορεί να μην είναι σωστός, είναι όμως δικαιολογημένος. Απόλυτα δικαιολογημένος.
Και αυτήν την παράμετρο δεν μπορεί να την αγνοήσει κανείς πετώντας Τσιπροειδή και Αλαβανικά τσιτάτα.
@ Λίτσα Μοσχοπούλου
Λίτσα μου είναι σημαντικό αυτό που παρατηρείς, δηλαδή, τη σημασία που έχει η προσέγγιση των “αθλίων” των Αθηνών από την τέχνη. Πολλοί άνθρωποι μπορούν να αντιληφθούν την ανθρώπινη ή την ανθρωπιστική διάσταση αυτού του προβλήματος μόνο μέσα από την τέχνη.
Αυτό που λες, όμως, πως οι καλλιτέχνες στην Ελλάδα έχουν εγκαταλείψει τις περιοχές αυτές και, προφανώς, τους ανθρώπους αυτούς, δεν ισχύει. Εξάλλου το καταλαβαίνεις κι εσύ, αφού φροντίζεις να το σχετικοποιήσεις, αμέσως μετά. Προσωπικά έχω την άποψη ότι όλο αυτό το θέμα απασχόλησε και απασχολεί την τέχνη στη χώρα μας όλο και περισσότερο. Τόσο στη λογοτεχνία όσο και στο σινεμά, στη μουσική και στη ζωγραφική και όχι μόνο του περιθωρίου, έχουν εδώ και είκοσι χρόνια, περίπου, παρουσιαστεί ακόμα και αριστουργήματα όπως το “Ν' ακούω καλά το Όνομα σου” του Δημητρίου και η ταινία του Γκορίτσα “Απ' το χιόνι” που γυρίστηκε το 1993 βασισμένο στο έργο του Δημητρίου. Δεν ξέρω αν ο Ιωάννου πέρναγε από την Ομόνοια του 1993, για να μην πω τη σημερινή, θα μίλαγε με αγάπη για την πλατεία και τους ανθρώπους της, ή θα άφηνε να εκφραστεί ο φόβος που τον διέκρινε όταν μιλούσε για την πλατεία Βαρδαρίου και τη Μπάρα...
“Φόβος” λοιπόν, “οργή και αγανάχτηση” τα συναισθήματα που κυριαρχούν και αυτά εγγράφονται. Τα υπόλοιπα είναι ευχές και ευσεβείς πόθοι για happy end. Νομίζω θα συμφωνούσαμε αν έλεγα ότι εποχή μας αποζητάει με δύναμη τον “Σαββόπουλό” της, μιας και ο ορίτζιναλ, την έχει κοπανήσει πλέον κανονικά από την κοσμογονία που συμβαίνει γύρω μας.
Συμφωνώ Ερμή μου, για τα παραδείγματα που φέρνεις. Δεν νομίζω όμως ότι έχουν μεγάλη εμβέλεια, όχι για να σπάσουν ,αλλά ούτε για να τρυπήσουν έστω το αυγό του φιδιού. Τέλος πάντων. Οτι δεν θα υπάρξει happy end είναι αναμενόμενο: πότε υπήρξε άλλωστε; Τουλάχιστον να είναι όσο λιγότερο καταστροφικό γίνεται για την κοινωνία Και για΄το νέο Σαββόπουλο συμφωνώ. Ο υπάρχων νομίζω ότι έχει κρατήσει αρκετές ευαισθησίες, αν κρίνω από συνεντεύξεις του, εδώ κι' εκεί. Μεγάλωσε όμως γιά δημιουργος, είναι 66 ετών..Νάσαι καλά και να βάζεις θέματα για συζήτηση. Σ' ευχαριστώ Λίτσα Μοσχοπούλου
@ CsLaKoNaS
Τώρα που μπορούμε να συζητήσουμε επί του θέματος λοιπόν και περίμενα να ακούσω κάποια σκέψη, από έναν άνθρωπο οξυδερκή, με ευαισθησίες και πολιτικό προβληματισμό -έστω επιπόλαιο και παπατρέχα φωνακλά- σαν κι εσένα, για το πως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε σαν δημοκράτες και σαν ελεύθεροι άνθρωποι αυτό το πρόβλημα, εσύ μου αραδιάζεις μια σειρά από κοινοτοπίες του στυλ “δεν είμαστε σοβαρή χώρα” (πότε θα γίνουμε και πώς;), ότι είμαστε “ανήμποροι”, “άτυχοι” και χωρίς φίλους, οπότε “παρ' τ' αυγό και κούρευτο”, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα!..
Τι είναι αυτό Λάκωνα; Επίδειξη αυθεντικής φιλελεύθερης αντίληψης ρεαλισμού; Δεν πιστεύεις ότι στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα ούτε ανεπίλυτα προβλήματα; Ή μισείς τόσο την ελληνική κοινωνία που τίποτα καλό δεν σου πρόσφερε ούτε έχει να σου προσφέρει, ώστε βρήκες έναν εύσχημο τρόπο να της πεις “καλό κατευόδιο και στον αγύριστο”, αφού έτσι κι αλλιώς αυτή φταίει για ότι κακό της συμβαίνει!
Γιατί δεν μπορεί, επί παραδείγματι, η κυβέρνηση να επιδιώξει τάχιστα και αποφασιστικά τη σύναψη διακρατικών συμφωνιών μετανάστευσης με τις χώρες προέλευσης των λαθρομεταναστών; Μια κίνηση που δεν έχει κανένα κόστος και, ενώ δεν λύνει, περιορίζει σημαντικά το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης. Επιπλέον δημιουργεί και νομική βάση που θα αναγκάζει τις χώρες καταγωγής τους να δέχονται πίσω τους λαθρομετανάστες που επαναπροωθούνται στην πατρίδα τους μετά από σύλληψη τους. Τέτοια σύμβαση ισχύει με τις Φιλιππίνες και λειτουργεί μία χαρά. Γιατί δεν μπορεί να επεκταθεί; Δεν μπορεί να την εφαρμόσει ο κ. Δρούτσας. Αν ναι, να πάει σπίτι του. Ή μήπως δεν μπορεί να την σκεφτεί; Φαντάζομαι ότι κατανοείς πως μεγάλο μέρος της “ατυχίας” μας οφείλεται στο ότι η τύχη μας εξαρτάται από προσωπικότητες σαν τον (εκάστοτε) κ. Δρούτσα.
Σίγουρα υπάρχουν και μέτρα που κοστίζουν και η εφαρμογή τους απαιτεί κονδύλια. Το κόστος επαναπροώθησης για παράδειγμα. Και, ακόμα, πρόγραμμα ηλεκτρονικής φύλαξης των συνόρων και παρακολούθησής τους από δορυφόρο. Ανήλεο κυνηγητό των δουλεμπορικών κυκλωμάτων μέσα και έξω από τη χώρα, σε συνεργασία με όποιον μπορεί να χρησιμεύσει σε αυτό. Υπαγωγή των προγραμμάτων αυτών σε προγράμματα χρηματοδοτούμενα από την ΕΕ και απαίτηση για αύξηση των σχετικών κονδυλίων σε συνδυασμό με εντατικοποίηση της εφαρμογής τους και άρα της απορρόφησής τους.
Αναφέρομαι στους λαθρομετανάστες επειδή το πρόβλημα αυτό πια φαντάζει σαν “άλυτο”. Και για τις άλλες ομάδες των “αθλίων” μπορούν γίνουν σκέψεις ή να προχωρήσουν πιο αποφασιστικά δοκιμασμένες συνταγές αντιμετώπισής τους. Η θέληση να υπάρχει...
Κατά την γνώμη μου πιστεύω ότι υπάρχουν πράγματα που “μπορούμε” να κάνουμε και είναι άλλο πράγμα αυτό και άλλο αν τα “αντιλαμβάνονται” οι αρμόδιοι και αν “θέλουν” να τα κάνουν.
Και έρχομαι σε αυτό που μου έκανε τη χειρότερη εντύπωση σε όσα σημείωσες τελευταία: “ο φασισμός εδώ, όπως τον ορίζεις και τον καταλαβαίνουμε όλοι, μπορεί να μην είναι σωστός (sic), είναι όμως δικαιολογημένος. Απόλυτα δικαιολογημένος”! Και αυτό το λες για να υποστηρίξεις ότι ο φασισμός του “κοινωνικού αυτοματισμού” είναι “συνάμα αυτοματισμός επιβίωσης”!.. Μα δεν καταλαβαίνεις πως ο μηχανισμός του “κοινωνικού αυτοματισμού” είναι η συνταγή του εμφυλίου, της απόλυτης διάλυσης και του πολέμου όλων εναντίον όλων; Τίνος την επιβίωση φαντασιώνεσαι άνθρωπέ μου;
@ΑΕΡΙΚΟ
Ξεκινάω από το τέλος.
Ο μηχανισμός του "κοινωνικού αυτοματισμού" δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Συμβαίνει παντού, σε όλες τις κοινωνίες - αναπτυγμένες ή μη, σα φυσικό επακόλουθο, ιδιαίτερα δε όταν υπάρχει κρίση. Είναι μάλιστα μία λύση στο αδιέξοδο που αναφέρεις.
Δεν καταλαβαίνω γιατί οδηγεί απαραίτητα σε εμφύλια διαμάχη. Κανένας δε θέλει μία ωραία πρωϊα να έρθουν έξω από την πόρτα του εξαθλιωμένοι άστεγοι, ναρκομανείς, τσιγγάνοι, εγκληματίες. Κανένας.
Δεν είπα κοινοτοπίες αλλά δεδομένα. Τις διακρατικές συμφωνίες τις υπογράφουν και τα δύο κράτη. Πιστεύω ότι σε πολλές περιπτώσεις τα έτερα κράτη απλά δεν τους θέλουν πίσω τους ανθρώπους αυτούς γιατί δεν έχουν τι να τους κάνουν.
Δεδομένο είναι επίσης πως τα σύνορά μας είναι πολύ δύσκολο να τα φυλάξουμε είτε είχαμε αποτελεσματικό κράτος είτε όχι.
Δεδομένο είναι τέλος, πως για πολλά χρόνια οι εταίροι μας στην ΕΕ έκαναν την πάπια στο πρόβλημα αυτό. Τώρα ξεκίνησαν νομίζω κάτι επιχειρήσεις με τη FRONTEX στον Έβρό.
Το πρόβλημα είναι από μόνο του πολύ δύσκολο. Οξυνέται δε πολύ περισσότερο με την κρίση εκολλάπτοντας ακόμα πιο γρήγορα το Αυγό του Φιδιού και την Αριστερά να έχει πολύ σοβαρές ευθύνες επ' αυτού.
Δεν θα πω πολλά.
Οφείλω μια σύντομη απάντηση στον Λάκωνα σ' ό,τι αφορά τα εκτός θέματος κατ' αρχάς:
Τι είδους ελευθερία είναι αυτή του να μπορείς να δουλεύεις 2-3 δουλειές; Ναζισμός; Arbeit macht frei; Για όνομα του Θεού...
Ο άνθρωπος με την πνευματική και την τεχνολογική ανάπτυξη θα έπρεπε να οδεύει προς την λιγότερη εργασία όχι προς την περισσότερη, ώστε να αξιοποιεί τον ελεύθερο χρόνο για καλλιέργεια, περισσότερη ανάπτυξη πνευματική, απλώς ευτυχία, Λάκωνα... Σου λέει τίποτε το "... the pursuit of happiness."; Βρίσκω εξαιρετικά σπουδαία και όχι μόνο πρωτοφανή την αναφορά αυτή σε ύψιστο νομικό κείμενο! Συλλογίσου περισσότερο επ' αυτών, επί της ανθρώπινης υπόστασης, και απομακρύνσου λίγο από την οικονομικοκεντρική αντίληψη περί ανθρώπου.
Ως προς το θέμα των μεταναστών, δεν υπάρχει ερώτημα. Ο κοινωνικός αυτοματισμός εξ ορισμού λειτουργεί εκεί όπου δεν λειτουργεί το Κράτος, ο Νόμος - με την καλή έννοια όλα αυτά... Και το Κράτος και ο Νόμος δεν λειτουργούν οπουδήποτε - της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης - όταν δεν θέλουν να λειτουργήσουν. Οι μετανάστες στην Ελλάδα είναι θύματα και ενεργούμενα κυκλωμάτων, που τους εκμεταλλεύονται σε μύριες εργασίες, "νόμιμες" και παράνομες. Το Κράτος δεν θέλει να τα βάλει με τα κυκλώματα αυτά - των αγροτών, των εργολάβων, των εμπόρων λευκής σαρκός ή ναρκωτικών. Αν ήθελε, θα τα είχε καταφέρει, ακριβώς όπως τόχει καταφέρει εκεί όπου η παρουσία τους θα έθιγε άλλα συμφέροντα υπέρτερα (βλ. Γκάζι, Ψυρρή, Πλάκα κ.α., συμφέροντα της νυχτερινής διασκέδασης, δηλαδή), ακριβώς όπως καταφέρνει να αντιμετωπίσει το οργανωμένο έγκλημα. Αργά ή γρήγορα - και συνήθως γρήγορα - η ΕΛΑΣ συλλαμβάνει όλους όσοι εγκληματούν με φόνους, απαγωγές, κ.λπ. Δεν τα καταφέρνει, ωστόσο, με τους μετανάστες, που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, που παρανομούν μέρα-μεσημέρι στην Ερμού; Αστείο πράγμα!
Ασφαλώς και υπάρχουν λύσεις, πολύ πριν φτάσουμε στον κοινωνικό αυτοματισμό!
@Asteroid
Τα περι Ναζισμού επιστρέφονται ως σοφιστεία.
Στην τοποθέτησή σου ορίζεις την εργασία ως αναγκαίο κακό που, με λίγα λόγια, είναι το αντίθετο της ευτυχίας που ο άνθρωπος αναζητά.
Είναι μία θεώρηση εκτός πραγματικότητας και λογικής.
---
Στο επί του θέματος σκέλος συμφωνώ. Συνεχίζω όμως να πιστεύω ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα επαναπροώθησης αυτών των ανθρώπων πίσω από εκεί που ήρθαν.
Ασφαλώς περί σοφιστείας πρόκειται - δεν σοβαρολογώ!
Ούτε κι η δουλειά είναι το αντίθετο της ευτυχίας - σοφιστεία κι αυτό...
Ωστόσο, το να πρέπει να δουλεύει κανείς 2-3 δουλειές είναι ντροπή...
Και το να το θέλει, απλώς μ...κία!
Η ζωή είναι αλλού, Λακωνάκο, κι όσο πιο γρήγορα το καταλαβαίνουμε τόσο πιο πιθανή είναι η ευτυχία μας.
@Asteroid
Το πρόβλημα της Ευτυχίας είναι άλυτο. Αυτό που ξέρουμε είναι πως μάλλον πρόκειται για προσωπική υπόθεση. Βρίσκεται παντού και πουθενά.
Αν μπορούσαμε να μιλήσουμε για την κλίμακα των συναισθημάτων θα τα ιεραρχούσαμε κάπως έτσι:
-αποστροφή (να φύγουν, πριν τους "φύγουμε" εμείς)
-αδιαφορία (εγώ φταίω;)
-ανοχή (κυρίαρχη τάση στην εποχή της ιδεολογικής "σούπας" που ζούμε. "Δημοκράτες" χωρίς αισθήματα και άποψη. Η δημοκρατία των λευκών τοίχων, του τίποτα)
-αποδοχή (όχι γιατί σου "ήρθε" από το πουθενά ο άλλος δίπλα σου, αλλά γιατί αξίζει)
- σεβασμός (εδώ ο κύκλος κλείνει)
-αγάπη (συνώνυμο της ελευθερίας χωρίς πρέπει και επίπλαστες ευαισθησίες).
Τόσες διαφορετικές σκέψεις ανάκατες με το "δίκιο" της καθεμιά.
Υ.Γ.1: Για δοκίμασε Ερμή αντιδράσεις στην επόμενη ή τη μεθεπόμενη ίδιας θεματικής φωτογραφία που θα δημοσιεύσεις...
Το χειρότερο δεν είναι η μη αποδοχή του άλλου, αλλά η αποδοχή της εικόνας αυτής, ο εθισμός.
Υ.Γ.2: Από τον αριστοτελικό ορισμό του ανθρώπου φοβάμαι ότι έχει μόνο το ζώον...
@ επικοινωνώ=υπάρχω
στο ΥΓ 1 που μου άφησες κάποιος, πιο πριν, με προειδοποίησε για τον "κοινωνικό μιθριδατισμό"... κοντολογις οι αντιδράσεις -έτσι κι αλλιώς- φθίνουν. Είναι και η "επικαιρότητα" βλέπεις.
Τον εαυτό μου προσπαθώ να (συγ)κρατήσω :-|
Είναι προφανές ότι το θέμα αυτό δεν κλείνει έτσι εύκολα. Ήδη, έστω και καθ' υπέρβαση, έθεσε ζητήματα ελευθερίας, ευτυχίας, αλληλεγγύης, φασισμού, οικονομικής λειτουργίας και προοπτικών της κοινωνίας μας.
Στο ζήτημα, όμως, για το αν την κρατική "αδράνεια" διαδέχεται μοιραία ο "κοινωνικός αυτοματισμός" όλοι νομίζω, πλην Λάκωνος, συμφωνούν ότι "υπάρχουν λύσεις πολύ πριν φτάσουμε στον κοινωνικό αυτοματισμ", όπως πολύ ωραία το συνόψισε ο Αστεροειδής.
Εγώ θέλω απλά να συμπληρώσω ότι μεταξύ κρατικής αδράνειας και κοινωνικού αυτοματισμού αυτό που επιβάλεται να παρεμβληθεί είναι η δράση των δημοκρατικών πολιτών. Των πολιτών, δηλαδή, που αντιλαμβάνονται τη διαφύλαξη της δημοκρατικής νομιμότητας στη χώρα μας σαν αγαθό που η προάσπισή του επαφίεται στη συνείδηση και τη δράση τους. Εξάλλου μόνο έτσι και η δημοκρατία εξελίσσεται αλλά και ένα δημοκρατικό κράτος δυναμώνει ή κατά μία έκφραση σοβαρεύει...
Αυτό θέλω να υπογραμμίσω και να υπενθυμίσω πως η δημοκρατία, όπως και η ευζωία μας, είναι ατομική και προσωπική μας ευθύνη και όχι υπόθεση κάποιων-άλλων-μακριά-από-εμάς.
"όλοι νομίζω, πλην Λάκωνος, συμφωνούν ότι "υπάρχουν λύσεις πολύ πριν φτάσουμε στον κοινωνικό αυτοματισμ", όπως πολύ ωραία το συνόψισε ο Αστεροειδής."
Πράγματι, θα οργανώσει σχετική συζήτηση το νέο δημοτικό συμβούλιο της πόλης ως προς αυτούς τους εναλλακτικούς τρόπους αντιμετώπισης των μεταναστών.
Εισηγητές:
Δημοτικός Σύμβουλος Μιχαλολιάκος,
Δημοτικός Σύμβουλος Ψινάκης.
(...πάμε περίφημα) :))
Δημοσίευση σχολίου