Γεννήθηκα τις μέρες που ξεκίναγε ο εμφύλιος. Στις πολύ πολύ παιδικές μου αναμνήσεις είναι καταχωρημένες, θολές μέσα σε κόκκινο ή κίτρινο χρώμα, μνήμες βίας στους δρόμους της γειτονιάς μου και κυνηγητά ανθρώπων στα κεραμίδια.
Μεγαλώνοντας θυμάμαι μεγάλους άνδρες να κλαίνε στις γωνιές του δρόμου γιατί δεν βρίσκανε δουλειά. “Γιατί μαμά” ρωτούσα κι εκείνη κάτι για “Πιστοποιητικά Κοινωνικών Φρονημάτων” μου έλεγε, μα ήμουνα μικρός δεν καταλάβαινα τις λέξεις.
Κύλαγε η δεκαετία του '50. Πέθανε ο Παπάγος, άρχισε η Δυναστεία Καραμανλή, έγινε η οκά κιλό και οι χίλιες δραχμές μία. Μοσχοβολούσαν οι γειτονιές βασιλικό κι ασβέστη, οι Βρετανοί κρέμαγαν τον Καραολή και τον Δημητρίου στην Κύπρο. Συλλαλητήρια παντού και συνθήματα “Ένωση – Ένωση” και στην Κωνσταντινούπολη πογκρόμ και πράξη τέλους για τους Ρωμιούς της Πόλης.
Love me Tender ο Πρίσλεϊ, αλλά ποιος να τον ακούσει. Οι Ρώσσοι στείλανε τον σπούτνικ στο διάστημα και η ΕΔΑ έκανε το “μπουμ” στις εκλογές του '58...
Ανατέλλοντας η δεκαετία του '60 λιγοστεύανε οι αυλές και αντί για το βασιλικό ο κόσμος μίλαγε για τη βασιλική καμαρίλα. Το παρακράτος με την “καρφίτσα” δολοφονούσε τον Λαμπράκη και οι συνέταιροί τους στην Αμερική τον Κένεντι -Μάη τον έναν, Νοέμβρη τον άλλον. Οι άντρες άρχισαν σιγά σιγά να γυρνάνε από την εξορία, γίνονταν οικοδόμοι και μετανάστες. Το χρήμα τώρα, και όχι οι αυλές, μύριζε ασβέστη και λίγο από το κάρβουνο της Γερμανίας και του Βέλγιου. Στα χωριά γυρνούσαν μόνοι οι γέροι και στη Γερμανία, το Βέλγιο και την Αυστραλία πυκνώνανε οι ελληνικές κοινότητες.
Στο Βιετνάμ μαζεύονταν στρατοί και θύελλες ενώ ο Καραμανλής ο Α΄ θίχτηκε από το αποτέλεσμα των εκλογών και την έκανε για Γαλλία incognito! Η Δυναστεία Παπανδρέου ήρθε καβάλα σε μια λαοθάλασσα... Μα το “παλάτι” είχε άλλα σχέδια: ποδοπατώντας το Σύνταγμα, φύγε εσύ Παπανδρέου, έλα εσύ Μητσοτάκη πουλάκι μου. Στοιχειό στην ζωή μας, σαν Νοσφεράτου ο βρυκόλακας, να φυτρώνει μια εδώ μια εκεί και πάντα ανεπιθύμητος. Άτιμο '65, φάγανε τον Πέτρουλα, γίναμε δυο, γίναμε τρεις, γίναμε χίλιοι δεκατρείς... Είχαμε αρχίσει να έχουμε ένα όνειρο... ο Θεοδωράκης μας τραγουδούσε. Οι Beatles μπήκαν στη ζωή μας. οι Rolling Stones και οι Animals... γράφανε τις λέξεις των επιθυμιών μας. Ένα κύμα που φούντωνε. Ένα ποτάμι που φούσκωνε. Ένα ανάστημα που ορθωνόταν... Ο άνθρωπος πατούσε στο φεγγάρι, αλλά στη Γη ακόμα αλυσοδένανε αρκετούς.
Βούλιαξε το πολιτικό σύστημα της μετεμφυλιακής Ελλάδας και αναδύθηκε -για τη σωτηρία της Πατρίδας- το πουλί των Απριλιανών και η δικτατορία τους. Λίγο μετά δολοφονούσαν οι πράκτορες της CIA τον Γκεβάρα στη Βολιβία.
Ενάμιση χρόνο περίπου μετά τις μεγάλες κινητοποιήσεις στην Ελλάδα για Δημοκρατία και Λαϊκή Κυριαρχία, ξέσπασε ο Ευρωπαϊκός Μάης στη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ιταλία ενάντια στον αφόρητο απολυταρχισμό και συντηρητισμό της χριστιανοδημοκρατίας και του γκωλισμού. Οι κοινωνίες διψούσαν για ουσιαστική δημοκρατία και ελευθερία έκφρασης. Στην Ελλάδα είχαμε απαγόρευση των συγκεντρώσεων άνω των 5 ατόμων, τα πρώτα Στρατοδικεία και τον Πατακό που μετρούσε με τη μεζούρα την απόσταση των γυναικείων ποδόγυρων από το έδαφος. Στο Βιετνάμ πέφτανε τα ναπάλμ σαν το χαλάζι και στην Αμερική η Εθνοφυλακή εισέβαλε με τα όπλα στα Πανεπιστήμια ενώ μια σφαίρα έστειλε το όνειρο του Martin Luther King στην αιωνιότητα! Και, για να μη χαλάει η αρμονία, τα σοβιετικά τανκς εισβάλλανε στην Τσεχοσλοβακία και έπνιξαν την “Άνοιξη της Πράγας” κάνοντας, έτσι, “Αβάσταχτη” την “ελαφρότητα του Είναι”.
Δικτατορία και γελοιότητες στην Ελλάδα μαζί με γιορτές για την “πολεμική αρετή των Ελλήνων”, πραξικόπημα στη Χιλή και δολοφονία του Αλιέντε. Γαμώτο, δεν έχει έλεος αυτό το σύστημα! Θέλει αίμα ανθρώπων για να κλέβει χαλκό και να πουλάει μπανάνες. Κανείς δεν ξέρει πόσοι πετάχτηκαν από αεροπλάνα στα ποτάμια και στον Ωκεανό, πόσοι δολοφονήθηκαν νύχτα και εξαφανίστηκαν. Πόσοι βασανίστηκαν με ηλεκτροσόκ από εκπαιδευμένους στη CIA Εφιάλτες για να μη θιγούν τα συμφέροντα των πολυεθνικών που νέμονταν τον πλούτο της Χιλής; Και στην Ελλάδα, στην ΕΑΤ-ΕΣΑ, εκεί που είναι σήμερα το Μέγαρο Μουσικής ή και στην Ασφάλεια της Μπουμπουλίνας, εκεί που είναι το Υπουργείο Πολιτισμού –τι ξόρκι κι αυτό– πόσοι και πόσες δεν βασανίστηκαν με “φάλαγγα” και ηλεκτροσόκ, εκπαραθυρώσεις και βιασμούς... Γιατί; Για την υπεράσπιση της ελευθερίας ενός οικονομικού συστήματος που, σήμερα, όλοι πια το καταλαβαίνουν ότι μας πίνει το αίμα;
Μνημονεύω τους νεκρούς μου φίλους. Χαϊδεύω, στο νου μου, τις νεανικές μορφές των ζωντανών... Δεν είμαι μόνος μου, αλλά μου λείπουν!
Τακ Τακ εσύ – Τακ Τακ εγώ! Σφίγγαμε τα δόντια. Περιτρέχαμε την οργή μας στις πρωτεύουσες του κόσμου και σκάβαμε υπόγειες στοές στην Αθήνα, στα Γιάννενα, στη Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα, στο Ηράκλειο... Το Πολυτεχνείο δεν προέκυψε από το πουθενά... βήμα με βήμα κερδίζαμε έδαφος. Freedom τραγουδούσαν στο Woodstock, “πότε θα κάνει ξαστεριά” απειλούσαμε εδώ...
Όταν μετά το Πολυτεχνείο και την προδοσία της Κύπρου με το πραξικόπημα του Σαμψών, η χούντα κατάρρευσε –θέλω να το πω αυτό–, ήταν σαν να βγαίναμε για πρώτη φορά, μετά από 30 χρόνια απομόνωσης σε σκοτεινό λαγούμι, στο δυνατό μεσημεριάτικο φως! Πρέπει να το ξέρει κάποιος αυτό για να καταλάβει το γιατί και το πως όλων όσων ακολούθησαν και που έχουν καταχωρηθεί με το ιστορικό όνομα “μεταπολίτευση”. Σαν γενιά πιστέψαμε ότι είχαμε δικαιωθεί. Χωρίς να έχουμε άδικο, το φως μας τύφλωσε!.. Και πολλοί είχαμε κουραστεί πια.
Τι ξέραμε από δημοκρατία όλοι εμείς που γιορτάσαμε τόσο ξέφρενα την αποκατάστασή της; Μόνο το δικαίωμα της διαμαρτυρίας! Αυτό είχαμε φυλάξει με νύχια και με δόντια. Γι' αυτό και δεν διανοηθήκαμε να γίνουμε διαχειριστές της δημοκρατίας. Αφήσαμε στους παλιούς και τους νέους πολιτικούς να μας πουν πώς γίνεται και, τελικά, να το κάνουν αυτοί. Έτσι γίναμε, μέσα στην ιστορία, μια μικρή υποσημείωση στην αφήγηση των γεγονότων...
32 σχόλια:
..καθηλωτικό..Που να πρωτοσταθείς σε αυτές τις σκέψεις.. Πολλά κρατώ..από αυτά που μοιράστηκες απόψε εδώ μαζί μας.."Γαμώτο, δεν έχει έλεος αυτό το σύστημα!".. Καλή σου νύχτα!
Θα συμφωνήσω με τη φίλτατη Roadartist ως προς το καθηλωτικό. Δε θα μπορούσα να βρω καλύτερο χαρακτηρισμό!
Θα διαφωνήσω στο "Γαμώτο, δεν έχει έλεος αυτό το σύστημα". Αν κάποιο σύστημα δεν είχε έλεος είναι αυτό που κατέρρευσε.
Κατά τα άλλα να πούμε ότι:
1. Οι πρώτες βόμβες Ναπαλμ έπεσαν εναντίων του ΕΑΜ στον εμφύλιο από τους συμμάχους.
2. Ο 'εθνάρχης' έφυγε με το ψευδώνυμο Τριανταφυλλίδης.
3. Ο Μάης του 68 ξέσπασε στη Γαλλία και μετά στην Ευρώπη γιατί στο παραπέτασμα, ό,τι ξέσπαγε στελνόταν αμέσως στο απόσπασμα ή ακόμα χειρότερα στα Γκούλαγκ και στα ψυχιατρεία.
4. " Τακ Τακ εσύ – Τακ Τακ εγώ! " Αξίζει να δει κανείς μία συνέντευξη-χείμαρο του Μίκη στη ΝΕΤ και στη Βίκη Φλέσσα. Νομίζω στο 3ο μέρος της έχει απόσπασμα από μία συναυλία που τραγουδούσε ο Μίκης με Φαραντούρη "Το Σφαγειό". Η συναυλία ήταν στην ανατολική Γερμανία το 1986. Αυτό που συγκλονίζει είναι η ερμηνεία του Μίκη σε συνδιασμό με τα νεκρωμένα πρόσωπα των ανατολικογερμανών. Ψυχές διαλυμένες, από το πλέον απάνθρωπο καθεστώς που γνώρισε η Ευρώπη μετά το '45. Το τραγούδι που για σένα φίλε ΑΕΡΙΚΟ ήταν πράξη ελευθερίας, για τους 'πολίτες' του Οργουελικού παραπετάσματος ήταν η μουσική από το "Υπουργείο της Αγάπης".
5. Οι κουμουνισμοί τελείωσαν. Μπορεί η Λλέκα και το Fox News να μην έχουν ενημερωθεί ακόμα, αλλά έτσι είναι. Η ιστορία απάντησε και το κείμενό σου είναι πάρα πολύ καθηλωτικό αλλά για το μουσείο.
Αν λοιπόν δε θέλετε να μπείτε στο μουσείο, αφήστε τους νέους να προχωρήσουν όπως εκείνοι νομίζουν και ακολουθείστε τους. Οι νέοι κληρονομούμε μία κοινωνία ελεύθερη αλλά με τεράστια χρέη. Δανειστήκατε από εμάς για να παίξετε (όχι εσύ προσωπικά-γενικα μιλάω) την ιδεολογική σας μεταπολίτευση χωρίς καμία συναίσθηση των συνεπειών σας. Απλούστατα γιατί δεν καταφέρατε να διαχειριστείτε τις νίκες σας. Και καμία φορά είναι πιο εύκολο να νικήσεις από το να διαχειριστείς τη νίκη σου!
Τώρα ήρθε η ώρα να ακούσετε αυτούς που καλούνται να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Δηλαδή εμάς.
Και θα μας ακούσετε.... :)))
Ενα πολυ καλο κειμενο, φιλε ΑΕΡΙΚΟ που καθε αλλο παρα για το..Μουσειο ειναι!
Για το Μουσειο, (ή για να μη λερωσουμε και τα Μουσεια) να πουμε οτι για τα σκουπιδια ειναι οι δεξιες και δεξιου τυπου ιδεολογιες που μας οδηγησαν στη φτωχεια, την ανεργια και τελικα στα νυχια του ΔΝΤ, πραγμα που φυσικα δεν ενοχλει αυτους των οποιων οι..μπαμπαδες οπως εχω ξαναπει εχουν και τους ταïζουν, για να βγαινουν ετσι ευκολα και να πετανε 'εξυπναδες' και αφορισμους σε μεγαλυτερους τους ανθρωπους που εχουν ζησει και εχουν καταλαβει πολλα περισσοτερα απο αυτους, χωρις καν οι αμυαλοι που μιλανε να εχουν...βρεξει τα ποδια τους. Η κατασταση ομως ειναι αβασταχτη για οσους ειναι νεοι και ανεργοι, χαμηλομισθοι, ανασφαλιστοι, χαμηλοσυνταξιουχοι και δεν εχουν να περασουν.
Ποιοι ειναι αυτοι θα ηθελα να ηξερα που νομιμοποιουνται να μιλησουν ετσι ('και θα μας ακούσετε') για ολο τον τιμια εργαζομενο κοσμο που τραβαει κουπι χρονια στην Ελλαδα χωρις να δει προκοπη, χωρις Υγεια και Παιδεια, δημοκρατια και δικαιοσυνη σ αυτη τη χωρα;
E, οχι λοιπον στον αγυριστο και εσεις και οι μαυρες ιδεολογιες σας που τολματε να σηκωσετε κεφαλι και παλι! Το μελλον δεν ΘΑ ειναι ΠΟΤΕ δικο σας! Παρτε τα κουβαδακια σας και σε καμμια αλλη παραλια που δε σας ξερουν! Ουστ!
νομιζω δε θα πρωτοτυπισω ¨θα πω και γω καθηλωτικο και συγκινητικο,σαν ντοκυμαντερ μιας ζωης , μιας γενιας αητητης
Ειτε συμφωνω με τα γραφομενα, ειτε οχι, ειτε μου αρεσει ειτε οχι, οπως και να εχει... βγαζω τι καπελο!
Καταπληκτικο γραψιμο!!!
@ Roadartist
Αγαπητή μου Roadartist σε μιαν εποχή που μοιάζει σαν τίποτα να μην έχει έρμα και ειδικά στον τόπο μας, ένιωσα την ανάγκη να δείξω το "κόκκινο νήμα" που συνδέει μια γενιά με τις προηγούμενες και τις επόμενές της.
Δεν ήθελα να "καθηλώσω". Απλά να πω το "keep walking", θυμίζοντας ότι είναι εφικτό να νικήσεις σε έναν αγώνα, αλλά πιο σημαντικό είναι να ξέρεις πως να διαχειριστείς τη νίκη σου και, μάλιστα, για την ωφέλεια όλων!
@ CsLaKoNaS
Πρώτα από όλα θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου με τη διαπίστωση “καμιά φορά είναι πιο εύκολο να νικήσεις από το να διαχειριστείς τη νίκη σου”. Όσο για το τι ώρα είναι ακριβώς τώρα και ποιος πρέπει να ακούσει ποιον δες παρακάτω...
[…] “Θα διαφωνήσω στο 'Γαμώτο κ.λπ.' Αν κάποιο σύστημα δεν είχε έλεος είναι αυτό που κατέρρευσε”...
Καλέ μου Λάκωνα... πάλι μου δίνεις την ευκαιρία με την επιπολαιότητά σου, να εξηγήσω και σε σένα κάτι πολύ σημαντικό. Οι κοινωνικοί αγώνες -ιδιαίτερα στην εποχή μας- δεν δίνονται για τον κομμουνισμό ή τον καπιταλισμό αλλά για το δικαίωμα των ανθρώπων στην ευημερία και την ελευθερία με όρους αξιοπρέπειας και ισοτιμίας. Το ότι το ένα σύστημα κατέρρευσε δεν καθαγιάζει το άλλο. Ούτε αποδεικνύει ότι αυτό που κατέρρευσε ήταν πιο ανήλεο από αυτό που έμεινε μόνο του στο γήπεδο... Ή μήπως προσπαθείς να μας πεις αυτό το πράγμα; Δεν είναι δυνατόν να πιστεύεις κάτι τόσο ρηχό! Είναι;
[...] “Οι πρώτες βόμβες ναπάλμ έπεσαν εναντίον του ΕΑΜ στον εμφύλιο από τους συμμάχους”.
Το ΕΑΜ είχε ήδη διαλυθεί από το 1945. Τις βόμβες τις ρίξανε εναντίον του Δημοκρατικού Στρατού. Προφανώς σε μπέρδεψε η προπαγανδιστική έκφραση “εαμοβούλγαροι” που χρησιμοποιούνταν από την άλλη πλευρά κατά κόρον. Και δεν τις ρίξανε οι σύμμαχοι αλλά οι Αμερικανοί. Νομίζω ότι όταν αναφερόμαστε σε ιστορικά γεγονότα έχει σημασία να είμαστε ακριβείς. Ελπίζω στις εξετάσεις σου να είσαι πιο ακριβής και προσεκτικός απ' ότι όταν μπλογκάρεις...
Φυσικά, τις ναπάλμ και την πολιτική της ερήμωσης των χωριών και της καμένης γης, δεν τις χρησιμοποίησαν οι Αμερικανοί στην Ελλάδα, γιατί υπερασπίζονταν ένα σύστημα ανήλεο και βάρβαρο, αλλά γιατί πολεμούσαν ενάντια στον ολοκληρωτισμό υπερασπίζοντας τον ελεύθερο κόσμο και τη δημοκρατία. Τι να λέμε τώρα...
(ακολουθεί συνέχεια...)
(συνέχεια...)
[...] “Αξίζει να δει κανείς μια συνέντευξη - χείμαρρο του Μίκη...”
Για να είμαι ειλικρινής δεν κατάλαβα τι προσπάθησες να μου πεις ακριβώς στο σημείο αυτό. Υποψιάζομαι πως ήθελες να καταγγείλεις το “απάνθρωπο καθεστώς” που επικρατούσε το 1986 (ακόμα) στην Ανατολική Γερμανία και ένα από τα κατά καιρούς ανεμογυρίσματα του Μίκη. Δεκτόν! Κατανοώ την αγανάκτησή σου και την ανάγκη να μας θυμίσει, παράλληλα, τη βαναυσότητα των γκουλάγκ και των ψυχιατρείων...
Αλλά, βρε παιδί μου, δεν σου είπε κανείς ότι στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί; Δεν άκουσες ποτέ για τους “Νέους Παρθενώνες” της Μακρονήσου, για τις εξορίες στα ξερονήσια, τις εκτελέσεις και μετά τη λήξη του εμφυλίου, τα πιστοποιητικά Κοινωνικών Φρονημάτων, τις τρομοκρατικές απολύσεις και τον εξαναγκασμό σε λιμοκτονία ολόκληρων οικογενειών; Τίποτα για το “Συνδικαλιστικό της Ασφάλειας” και τις διώξεις με βάση το Ν. 509 “περί κατασκοπείας”;
Τόση άγνοια δεν εννοείται, εκτός και αν είναι επιλεκτική. Δε λέω, μπορεί να βολεύει αλλά στερείται αξιοπιστίας και σοβαρότητας...
[...] “Οι κομμουνισμοί τελείωσαν...”
Τώρα, αυτό από πού σου ήρθε; Ήθελες να το πεις και να ξελαφρώσεις; Εντάξει! Ελπίζω να νιώθεις καλύτερα τώρα και λίγο πιο ήρεμος... Δε νομίζεις, όμως, ότι μοιάζει λίγο με ξεκάρφωτη τροπολογία σε άσχετο νομοσχέδιο;
Κοίτα Λάκωνα, κανείς δεν συμπαθεί τα κακομαθημένα παιδιά. Ίσως αυτός να είναι ένας από τους πολλούς λόγους που τη “δίνεις” τόσο άσκημα στην Elva. Εγώ, όμως, πρέπει να σου πω κάτι. Πρώτα από όλα θέλω να σου πω ότι σε ακούω πολύ προσεκτικά. Και εσένα και τη γενιά σου. Έχω τρία παιδιά και τα δύο είναι πιο μεγάλα από εσένα. Αντιλαμβάνομαι τις αγωνίες σας και κατανοώ το θυμό σας για ότι στραβό και ανάποδο σας κληροδοτήσαμε. Ισχυρίζομαι ότι αφήνουμε έναν καλύτερο κόσμο πού, όμως, είναι πολύ πιο πολύπλοκος και αδυσώπητος από αυτόν που βρήκαμε εμείς. Μέσα στις εμπειρίες μας, τουλάχιστον όσων παλέψαμε συνειδητά, βρίσκονται πολύτιμα εφόδια για τους δικούς σας αγώνες. Όχι μόνο στις νίκες αλλά και στις ήττες μας.
Αυτό που, προς το παρόν, φαντασιώνεσαι ότι θα πετύχετε δεν θα είναι τίποτα χρήσιμο για τον άνθρωπο αν δεν συγκρουστείτε με το κοινωνικό σύστημα που επικρατεί σήμερα. Ήδη τα θεμέλια του τρίζουν, αλλά επειδή ξέρω τι κορακοζώητο είναι, σου λέω ότι αν δεν το σπρώξετε δεν θα πέσει! Το κίνητρο για να το κάνετε είναι παλιό και εξαιρετικά σπουδαίο: το αίτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης και των δημοκρατικών ελευθεριών του ανθρώπου σαν βάση για την ευημερία και την αξιοπρέπειά του.
Αν δώσετε αυτόν τον αγώνα και, ακόμα περισσότερο, αν τον κερδίσετε σαν γενιά, θα είμαι πολύ περήφανος να μπει το κείμενο μου αυτό στα μουσεία αυτής της νέας κοινωνίας. Μέχρι τότε, σε παρακαλώ, κοίταξε με προσοχή τις δυο τελευταίες παραγράφους του κειμένου μου και προσπάθησε να καταλάβεις τι εννοώ και τι προσπαθώ να δείξω...
@ Elva
Αχ Elva μου σε ευχαριστώ για την υποστήριξη. Και καταλαβαίνω τον εκνευρισμό σου. Θα συμφωνήσεις, όμως, μαζί μου ότι οι άνθρωπο που πιστεύουμε ειλικρινά στην κοινωνική δικαιοσύνη σαν βάση για μια πιο ευτυχισμένη ανθρωπότητα, πρέπει να κυβερνήσουμε κάποτε!
Για το λόγο αυτό πρέπει να είμαστε σε θέση να πείσουμε ότι είναι καλύτερα με εμάς και με τις δικές μας απόψεις, για όλους! Ότι αυτό που μας ενδιαφέρει δεν είναι να τιμωρήσουμε αυτούς που έχουν διαφορετική άποψη ή εμμονές, αλλά να χτίσουμε έναν κόσμο στον οποίον δεν περισσεύει κανείς. Ότι το όραμά μας είναι μια κοινωνία δημιουργική και συνεκτική και όχι μια κοινωνία με αποκλεισμούς και σε διαρκή εμφύλιο πόλεμο.
Την αγάπη μου. Το Σβέριγκε θα έχει πρασινήσει τώρα και θα γεμίζουν τα λιόλουστα σκαλοπάτια με κορίτσια που σηκώνουν τα φουστάνια τους για να δει τα πόδια τους ο ήλιος...
@ aswtosgios
"αήττητη γενιά"! Θα έλεγα πως είναι οξύμωρο το σχήμα αυτό για να περιγράψει ένα κείμενο που αφηγείται την πορεία μιας ...ήττας.
@ Ephemeron
Σε ευχαριστώ για τον καλό σου λόγο. Μα δεν καταλαβαίνω... Σε τι διαφωνείς, πού έχεις αντίρρηση; Υπάρχει κάποιο ψέμα ή ανακρίβεια; Δεν καταθέτω απόψεις αλλά τη προσωπική βίωση της πορείας μιας γενιάς. Πιστεύω ότι είναι υλικό -έστω και με αυτήν την αγχώδη και αποσπασματική του μορφή- χρήσιμο. Όπως και του καθενός μας. Απαραίτητο να ειπωθεί και χρήσιμο για τους προβληματισμούς μας. Περισσότερο από τους γενικούς αφορισμούς και τη μονότονη χρήση απαξιωτικών στερεοτύπων. Δε νομίζεις; Θα ένιωθα ευτυχής να γνωρίσω το δικό σου οδοιπορικό, ίσως να καταλάβαινα καλύτερα και την πίκρα που εκφράζεις κάποιες φορές...
Να είσαι καλά
Πρώτη φορά στο βλογ σου...και σε πετυχαίνω γυμνό!!!!!
Αίσχος!!!
Σκάνδαλο!!!
Ντροπή!!!!!
(το κείμενο δεν το σχολιάζω... γιατί είμαι σοκαριΖμένη...και ίσως για αυτό το βρήκα υπέροχο....)
:-))))
@ aKanonisti
μα... κυρία μου! Πώς μπαίνετε έτσι!
Για όνομα!...
Χα χα!
Η τυχερή μου μέρα!
@ΑΕΡΙΚΟ
Έχεις αναφορά στο blog μου.
Απάντηση:
"Οι κοινωνικοί αγώνες δεν δίνονται για τον κομμουνισμό ή τον καπιταλισμό αλλά για το δικαίωμα των ανθρώπων στην ευημερία και την ελευθερία με όρους αξιοπρέπειας και ισοτιμίας."
Το ερώτημα είναι από ποια σκοπιά δίνεις τον αγώνα. Από ό,τι συμπεραίνω δίνεις τη μάχη από την αριστερή σκοπιά. Γιατί και εγώ πολεμάω, ξέρεις. Αλλά από την πλευρά της ορθολογικής προσέγγισης. Δε θέλω ανελεύθερη ή αναξιοπρεπή και άνιση κοινωνία. Το ότι διαφωνώ μαζί σου δε σου δίνει το δικαίωμα να πιστεύεις κάτι τέτοιο. Γιατί είναι απλά ηλίθιο.
-------
"Ούτε αποδεικνύει ότι αυτό που κατέρρευσε ήταν πιο ανήλεο από αυτό που έμεινε μόνο του στο γήπεδο"
Αυτό ακριβώς αποδεικνύει! Αν υπάρχει ένα συγκριτικό συμπέρασμα από την πορεία των δύο συστημάτων είναι τούτο: Πολυτιμότερο Αγαθό δεν είναι ούτε η Παιδεία, ούτε η Ευημερία, ούτε η Υγεία του Ανθρώπου. Πολυτιμότερο είναι η Ελευθερία του! Η δυνατότητα του ανθρώπου να αφήνεται ελεύθερος να σκέφτεται και να δημιουργεί. Αντίστροφα τώρα, αν δεν έχει ελευθερία τότε τελικά δεν έχει και τίποτα από τα παραπάνω.
Δε θες να το δεις; Κανένα πρόβλημα. Μείνε στην αδιέξοδη ιδεοληψία της 'γενιάς' σου. Χάριζέ μας εκπληκτικά κείμενα και ιδέες, ανώνυμα και δωρεάν από το blogspot.com και την ασφάλεια που του προσφέρει η Google και η νομοθεσία των ΗΠΑ. Τη νομοθεσία ενός κράτους, την αντίληψη του οποίου τόσο σιχαίνεσαι! Είσαι ελεύθερος να το κάνεις! Και ξέρεις γιατί; Γιατί...
Οι κομμουνισμοί (και η ασφυξία τους) τελείωσαν .
...με την έννοια του ότι η μαρξιστική οικονομική ανάλυση έχει καταρριφθεί σε όλα τα επίπεδα (υπαρκτά και ανύπαρκτα).
...με την έννοια του ότι τελείωσαν οι αριστερές ιδεολογίες έτσι όπως (ακόμα) τις βιώνουμε στην Ελλάδα. Γιατί άραγε πρέπει οι κοινωνικοί αγώνες να έχουν αριστερή φρασεολογία και σκέψη;
Η ιδεολογία (θρησκευτική ή πολιτική) τελικά τυφλώνει τον άνθρωπο, αφού υποκαθιστά, σε μεγάλο βαθμό, την ορθολογική σκέψη. Θα αναφέρω δύο παραδείγματα στην επόμενη ανάρτησή μου απο το χώρο της επιστήμης. Να όμως ένα χειροπιαστό παράδειγμα:
"Κοίτα Λάκωνα, κανείς δεν συμπαθεί τα κακομαθημένα παιδιά. "
Δόθηκαν εκατέρωθεν εξηγήσεις.
-----------
"Το ΕΑΜ είχε ήδη διαλυθεί από το 1945."
Λάθος μου. Έχεις δίκιο.
-----------
"Αυτό που, προς το παρόν, φαντασιώνεσαι ότι θα πετύχετε δεν θα είναι τίποτα χρήσιμο για τον άνθρωπο αν δεν συγκρουστείτε με το κοινωνικό σύστημα που επικρατεί σήμερα."
Σε ποιο σύστημα αναφέρεσαι; Αν μιλάς για το ελληνικό σύστημα του σοβιετικού καπιταλισμού τότε ΝΑΙ αυτό πρέπει να ανατραπεί. Το έχω πει τόσες φορές άλλωστε.
Δεν είμαι χαρούμενος με το καπιταλιστικό σύστημα και τις αδικίες του. Πιστεύω όμως ότι μπορεί να βελτιωθεί σε τεράστιο βαθμό. Από εδώ και πέρα βέβαια ξεκινάει άλλη κουβέντα. Όμως αυτό είναι το βασικό σημείο της διαφωνίας μας. Και σε αυτό το σημείο ΠΡΟΣΕΞΕ: Εγώ είμαι "ο επιπόλαιος", εσύ είσαι "ο αποτυχημένος". Για 'ήττα' μιλάς στον aswtosgios. Για 'ήττα' μιλάς και στις 2 τελευταίες παραγράφους του κειμένου σου. Βέβαια δε χρειάζεται να το πεις εσύ. Είναι προφανές ότι αποτύχατε:
Όταν 'αναρωτιώσουν' (η γενιά σου δλδ) "Πότε θα κάμει ξαστεριά" για να φτάσεις στον "Αυριανισμό", όταν από τη "συγκέντρωση της ΕΦΕΕ" φτάνεις να 'βγάζεις την Καλομοίρα από την τούρτα' τότε ΑΠΕΤΥΧΕΣ. Οικτρά! Και πανάκριβα ε; 360 δις ΔΗΜΟΣΙΟ χρέος. Δεν είναι υπεραξία που την έκλεψε κάποιος!!! Το κράτος που φτιάξατε ή αφήσατε να φτιαχτεί, η αριστερή νοοτροπία που είχατε ή αφήσατε να υπάρχει, χρεοκώπησε! Και πρέπει 'Εγώ' (η γενιά μου) να πληρώσω. Και θα έρθεις τώρα 'Εσύ' να με πεις 'επιπόλαιο' και 'κακομαθημένο'; Θα έρθεις να μου δώσεις οδηγίες για το πως να βγω από την κρίση; Θέλει θράσος ...μεταπολιτευτικό!
Βλέπουμε τα πράγματα διαφορετικά. Όμως 'Εγώ' είμαι το μέλλον. Μην κάνεις το λάθος που έκαναν οι 'γονείς' σου. Μην οχυρωθείς πίσω από τη δική σου γενιά γιατί θα μπεις ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ στο μουσείο.
Τι να πω;
Θυμαμαι την γιαγια μου απο την πλευρα της μητερας μου την φωναζανε στο χωριο "Δικαιοπουλα" γιατι ηταν απ τη οικογενεια του Γρηγοριου Δικαιου (ή οπως αλλιως ηταν γνωστος... Παπαφλεσσας)
Να συνεχισω... και να φτασω μεχρι που;
Να φτασω μεχρι προσφατα;
Και τι να πω...
Να πω φοβερα πραγματα που εγιναν και απο τη μια και απο την αλλη πλευρα;;;
Για φοβερες ιστοριες με ανατριχιαστικες δολοφονιες;
Να ανοιξω οικογενειακες ντουλαπες με ιστοριες απο φαντασματα συνταγματαρχων Θειων μου;
Να γραψω ολοκληρο post για το τι γινοταν μεσα στην ασφαλεια Περισσου πριν πολλα πολλα χρονια;
Να γραψω γιατι γυρναγε η μητερα μου στο σπιτι με δακρυα στα ματια οταν ημασταν μικρα παιδια, οταν εβλεπε τις αδικιες που γινονταν...
Οσο για την γιαγια απο την πλευρα του πατερα μου που την εδωσε η οικογενεια της σε γαμο σε ηλικια 13 χρονων με τον 30+ επιτυχημενο παπου μου που μιλουσε εφτα γλωσσες, και ω(!) πως πηγαν τα πραγματα...
(ασε γιατι μπορει να τα "ξεσηκωσει" κανενας και να τα κανει σειρα για την τηλεοραση... )
Και αν ακουγομαι μερικες φορες πικραμενος, ειναι επειδη ξερω τι μπορει να κανει ο Ελληνας στον Ελληνα...
Εχω κουραστει... βαρεθηκα να βλεπω τον κοσμο να αναμασαει το παρελθον σαν τσιχλα, ξανα και ξανα και ξανα...
Καλο ειναι να θυμαται κανεις το παρελθον, αλλα το θεμα που καιει ολους μας δεν ειναι το παρελθον, αλλα ενα καλυτερο μελλον...
Μεγαλωσα σε μια μεγαλη οικογενεια, η μια απο τις γιαγιαδες μου ειχε... 13 παιδια, και οσο θυμαμαι αυτη την τεραστια οικογενεια παντα τα μελη της τρωγονταν σαν τα σκυλια... "οι μεν εσφαξαν τους δε" "οι δε τουφεκισαν τους μεν" και ποτε μα ποτε, κανεις δεν βαρεθηκε να "δαγκωνει" τον αλλο...
Οτι εγινε εγινε, καλως ή κακως, δεν μπορουμε να αλλαξουμε το παρελθον, αλλα... το μελλον;
Γιατι να μην ασχοληθουμε για ενα καλυτερο μελλον;
Αυτο δεν ειναι που μας εχει φαει εμας τους Ελληνες;
Εχουμε κολησει -ολοι μας- στο "ενδοξο Ελληνικο παρελθον" και στους "πολυτιμους αγωνες" των τελευταιων εκατονταδων χρονων, και τις περισσοτερες φορες, στην κυριολεξια, δεν δινουμε δεκαρα, για το μελλον...
Αναρωτιεμαι αν αυτη ειναι η "τραγικη μοιρα" του νεοελληνα...
Να ειναι ασφυκτικα δεμενος με το παρελθον και να μην μπορει να κανει βηματα μπροστα για το καλο ολων, και ιδιως για το καλο των νεων παιδιων που δεν φταινε για τιποτα απ οτι εγινε στο παρελθον...
Τι να πρωτοπώ, λοιπόν, εδώ;
Το κείμενο είναι ακριβό από μόνο του και, όχι, δεν είναι για το Μουσείο... Για το Σύνταγμα είναι - για το Σύνταγμα και για το σύνταγμα ακόμη.
Γιατί είναι μαρτυρία μιας γενιάς κι ενός ανθρώπου σαν πολλούς άλλους.
Δεν ήσουν μόνος σου, ήσουν ένας από τους πολλούς - κι αυτό είναι, που καθιστά το κείμενο αυτό σημαντικό: το ότι αφορά εσένα, αφορά άλλους σαν κι εσένα, αλλά αφορά κι εκείνους, που δεν ήταν σαν εσένα, που ήταν απέναντι ή που θα μπορούσαν να ήταν απέναντι, αν ζούσαν τότε.
Αν ζούσα τότε, θα ήμουν μάλλον απέναντι. Δεν έχω αριστερές καταβολές, αλλά έμαθα να τις τιμώ, να υποκλίνομαι σ' όλους τους ανθρώπους, που έχουν ιδέες και πολεμούν γι' αυτές - ακόμα κι αν πολεμούν με ρομαντισμό, με αφέλεια, με άγνοια κινδύνου.
Υποκλίνομαι σ' όλους αυτούς, ακόμη κι αν διαφωνώ με τις ιδέες τους - γιατί είχαν ιδέες κι αυτό φτάνει για αρχή. Σήμερα λείπουν οι ιδέες. Ποια ιδέα, ποια φιλοσοφία υπάρχει πίσω από την μονομανία της μείωσης των ελλειμμάτων στο 3%, π.χ.; Γιατί όχι 1% ή 5%; Τι αντανακλά αυτό το 3% σε επίπεδο ιδεών, σε επίπεδο ιδανικών;
Ένας ισοσκελισμένος προϋπολογισμός - αδιάφορο αν είναι κινεζικοκομμουνιστικός ή μερκελογερμανικός - τι λέει για την ζωή των ανθρώπων, για την ελευθερία τους; Προσοχή: όχι την ελευθερία να αγοράζουν, αλλά την ελευθερία από το άγχος της επιβίωσης, από το άγχος της αρρώστιας, της εγκληματικότητας;
Πώς μετράται η επιτυχία ενός Κράτους, ενός Κρατικού μηχανισμού;
Με αριθμούς ευτυχισμένους ή με ανθρώπους γαλήνιους;
Τα προβλήματα της Ελλάδας, που δεν είναι μόνο της Ελλάδας, όπως καθημερινά αποδεικνύεται, ξεκινούν από την στιγμή που η πολιτική απο-ιδεολογικοποιήθηκε. Από την στιγμή που κάποιοι έδωσαν την πρωτοκαθεδρία στους αριθμούς, λες και δουλειά των Κρατών είναι να σωρεύουν πλούτο. Δουλειά των Κρατών είναι να διαχειρίζονται τον πλούτο σε όφελος των πολιτών τους. Εδώ απέτυχε το Ελληνικό Κράτρος, γιατί αυτοί, που ήταν εντεταλμένοι με την διαχείριση απλώς ενθυλάκωναν τον πλούτο, δίχως να ελέγχονται από κανέναν. Ούτε καν από την αντιπολίτευση ή τον Τύπο, ούτε καν από την Ευρώπη, που έδινε το ζεστό χρήμα.
Οι νέοι του σήμερα, α θέλουν να χτίσουν κάτι, πρέπει πρώτα να διατυπώσουν ξανά μιαν ανθρωποκεντρική φιλοσοφία. Αυτό είναι που προσπαθεί να κάνει ο Ομπάμα στην Αμερική, με όλους τους περιορισμούς και τις αντιστάσεις του συστήματος και, βέβαια, πάντα υπό τις συνθήκες της συγκεκριμένης χώρας.
Ο κομμουνισμός, όπως τον ξέραμε, βρήκε τοίχο το '89, ο καπιταλισμός τον βρήκε 20 χρόνια αργότερα. Κοινό στοιχείο: η έλλειψη του ανθρωποκεντρισμού, η οποία και οδήγησε στα ίδια αδιέξοδα με διαφορά 20 ετών.
Δεν υπάρχει αυτή την στιγμή Κράτος στον αναπτυγμένο κόσμο, που οι πολίτες του απλώς να κοιμούνται ήσυχοι. Κι οι πολιτικοί όλοι, οι ίδιοι που ήταν τόσο βέβαιοι για όλα το '90, δεν ξέρουν ούτε πού πάνε πια ούτε πώς βαδίζουν.
Ποιός, λοιπόν, νέος ή λιγότερο νέος θα φτιάξει τι, με ποιά υλικά και με ποιό πρότυπο;
Γι' αυτό έχει αξία το κείμενο αυτό - γιατί ξαναφέρνει στο προσκήνιο τις ιδέες, τις φιλοσοφίες ζωής. Κι αν η γενιά σου απέτυχε, λέω ΑΝ - ένα μεγάλο ΑΝ- απέτυχε μόνον όπου και όποτε απομακρύνθηκε από αυτές. Όπως το λέει ο Λάκωνας: έβαλε στην θέση της συγκέντρωσης της ΕΦΕΕ την Καλομοίρα! Μοιραία η αποτυχία εδώ!
Χωρίς ιδέες πουθενά δεν μπορούμε να πάμε...
"Έτσι γίναμε, μέσα στην ιστορία, μια μικρή υποσημείωση στην αφήγηση των γεγονότων..."
Καμία απέραντη παρένθεση να μπούμε μέσα να κρυφτούμε υπάρχει; Γιατί φοβάμαι και για αυτά που έπονται ακόμα... Ποια είναι η πιο ασφαλής κρυψώνα του φόβου;
Πραγματικά, σωστός ο χαρακτηρισμός "καθηλωτικό κείμενο"
@ CsLaKoNaS
Λες, αμφιβάλλοντας για αυτό που λέω σχετικά με τη στόχευση των κοινωνικών αγώνων στη σημερινή εποχή, ότι “το ερώτημα είναι από ποια σκοπιά δίνεις τον αγώνα”...
Και όμως, όχι! Έχω βαρεθεί πια να μου εξηγούν με ποιες προθέσεις και από ποια οπτική γωνία θεωρεί ο καθένας ότι δικαιολογούνται οι βαρβαρότητές του. Δεν θέλω άλλο! Για μένα τέρμα -εδώ και πολύ καιρό- οι “προθέσεις” σαν άλλοθι! Όχι, ευχαριστώ. Αρκετά!..
Μπούχτισα από “καλές προθέσεις” και “ευγενείς οπτικές” που τραβάνε διαχωριστικές γραμμές εν ονόματι του ...εαυτού τους. Αυτό που σου έγραψα “ότι οι κοινωνικοί αγώνες -ιδιαίτερα στην εποχή μας- δεν δίνονται για τον καπιταλισμό ή τον κομμουνισμό αλλά για το δικαίωμα των ανθρώπων στην ευημερία και την ελευθερία με όρους αξιοπρέπειας και ισοτιμίας” είναι η πεμπτουσία σε ότι έχω καταλάβει από τη ζωή μου μέχρι σήμερα. Με τοποθετεί με σαφήνεια και με χαρακτηρίζει ακριβώς, επιτρέποντας στον καθένα να με κρίνει για τις πράξεις μου ΤΏΡΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΩΣ και όχι για τις προθέσεις μου που θα λάμψουν κάποτε στο μέλλον.
Στο σημείο αυτό να παρατηρήσω ότι σου διέφυγε η, πολύ σημαντική για μένα, επισήμανση ότι αυτή η θέση αναφέρεται “ιδιαίτερα στην εποχή μας”. Αυτή η επισήμανση είναι ιδιαίτερα σημαντική γιατί προσδιορίζει τη θέση μου ιστορικά, εν έτει 2010! Και εννοώ με αυτό πολύ απλά ότι, αν οι κοινωνικοί αγώνες σήμερα δεν δίνονται ξεκάθαρα για αυτούς τους σκοπούς όπως τους περιγράφω, για μένα, είναι ύποπτοι! Όσο “καλοκάγαθη” φάτσα και αν έχει ο φορέας τους, όποιον -ισμό και αν πρεσβεύει! Για όσους θεωρούν ακόμα ότι το διακύβευμα των κοινωνικών αγώνων είναι ή πρέπει να είναι (ακόμα χειρότερα) μεταξύ καπιταλισμού και κομμουνισμού θέλω να πω ότι ο αέρας στα Μουσεία είναι πολύ πιο φρέσκος και ανάλαφρος από αυτή τη μουχλιασμένη και εκτός πραγματικότητας, πλέον, προσέγγιση.
Ο ορθολογισμός είναι επιθυμητός και αναγκαίος, αρκεί να είναι ορθολογισμός στην υπηρεσία της “ευημερία και της ελευθερίας με όρους αξιοπρέπειας και ισοτιμίας” των ανθρώπων. Εγώ πιστεύω ότι η Δημοκρατία σε όλα τα επίπεδα είναι “εκ των ων ουκ άνευ” όρος. Χωρίς κανέναν προσδιορισμό ή σχετικοποίηση. Εφαρμογή της αρχής της πλειοψηφίας και προστασία της μειοψηφίας πάλι σε επίπεδο αρχής! Όχι άλλους εμφύλιους!
(συνέχεια απάντησης στον CsLaKoNaS)
Όταν το σοβιετικό καθεστώς κατέρρευσε από το βάρος των αντιφάσεων και των αμαρτιών του προκάλεσε, εκτός των άλλων, και μια ακόμα παράπλευρη συνθήκη: απογύμνωσε το σύστημα που επικράτησε από κάθε ιδεολογικό ...καλλυντικό. Ορθώνοντας τα λάβαρα του νικητή στο πεδίο της παγκόσμιας οικονομίας, άφησε να ξεχυθεί ο πιο βάρβαρος χρηματοπιστωτικός φιλελευθερισμός που γνώρισε ποτέ ο πλανήτης.
Και ας μην κοροϊδευόμαστε. Εδώ δεν πρόκειται για τον καπιταλισμό όπου ο εργοστασιάρχης-καπιταλιστής εκμεταλλευόμενος, έστω, την υπεραξία της εργατικής δύναμης αποκομίζει κέρδη. Αυτή η εικόνα μοιάζει σήμερα τόσο ειδυλλιακή, σχεδόν βουκολική θα έλεγα, αλλά δεν έχει πια καμιά σχέση με αυτό που αντιμετωπίζουν ακόμα και αυτοί οι ίδιοι οι εργοστασιάρχες στις ΗΠΑ. Εδώ μιλάμε για μια άγρια συμμορία 100-200 κολοσσιαίων χρηματοπιστωτικών οργανισμών που τζογάρουν ανενόχλητοι τον “πλούτο των εθνών”, κάνοντας ακόμα και μεγαθήρια σαν την General Motor να μοιάζουν με χάρτινα σπιρτόκουτα μπροστά στις ορέξεις και τις διακυμάνσεις των ορέξεων τους. Κράτη και κυβερνήσεις στέκονται ανίσχυροι μπροστά σε αυτό το τέρας και δεν μπορούν παρά τις τεράστιες ποσότητες χρημάτων με τις οποίες προσπαθούν να τις κατευνάσουν να συνεφέρουν το παγκόσμιο χωριό από την κρίση στην οποία μας έχουν ρίξει.
(συνεχίζεται...)
(τρίτο μέρος)
Θα τολμήσω έναν νεολογισμό εδώ: μετά τον όρο “ασύμμετρη απειλή” που αφορά στη δράση των τρομοκρατικών οργανώσεων, νομίζω ότι είναι δόκιμο να μιλάει κανείς σήμερα για “ασύμμετρο χρηματοπιστωτικό ιμπεριαλισμό” που ασκείται όχι από κράτη αλλά από “αποεθνικοποιημένες” χρηματοπιστωτικές corporation. Σκέψου: Αν υπήρχε έστω ένα κράτος με τη συμπεριφορά αυτών των εταιρειών και προκαλούσε έστω και κατ' ελάχιστον τα προβλήματα που έχουν προκαλέσει στην παγκόσμια οικονομία αλλά και στις κοινωνίες των αναπτυγμένων κρατών οι πρακτικές αυτών των εταιρειών, θα εξακολουθούσε να βρίσκεται στο χάρτη; Χλωμό...
Εν πάση περιπτώσει, δεν πιστεύω σε καμιά περίπτωση ότι συνιστά “υπεράσπιση της ελευθερίας” οποιαδήποτε υποστήριξη αυτού του συστήματος στο σημείο που έχει φτάσει και με τη μορφή που έχει πάρει. Και καλά θα κάνουμε, όπου γης, να το σπρώξουμε όσο μπορούμε για να πέσει. Όλοι μαζί!
Έχεις βαλθεί, με το στανιό, να με βάλεις στο Μουσείο. [:-)]...
Να σκεφτείς ότι κάποτε τραγουδούσα με πολύ ενθουσιασμό το τραγουδάκι “Απ' το Μουσείο δεν θέλω βγω...” (Λιλιπούπολη, προγράμματα στο 3ο με διευθυντή τον Μ. Χατζηδάκη). Μα έτσι όπως προσπαθείς να (μου) το κάνεις δεν έχει αποτέλεσμα... Και δεν είναι που δεν θεωρώ ...τιμητική μια θέση στο Μουσείο αλλά, σε ότι με αφορά, είναι νωρίς ακόμα! :-)
Μέσα από την κουβέντα αυτή και τον προβληματισμό που μου προκάλεσε, μου ξεκαθάρισε μια σκέψη που θα σου την πω αμέσως: Σε γενικό επίπεδο είμαι παιδί της γενιάς μου. Οι ίδιες εξωτερικές συνθήκες στην Ελλάδα και τον κόσμο διαμόρφωσαν την αντίληψη μου και εν πολλοίς τη συνείδησή μου. Σε επίπεδο όμως ατομικής ευθύνης, για τις επιλογές που εγώ έκανα, για τη βούληση που επέδειξα, για τους στόχους που έβαλα και τα μέσα που μεταχειρίστηκα δεν μπορώ να καταλογίσω τίποτα σε κανέναν άλλον εκτός από εμένα τον ίδιο. Σε γενικό επίπεδο λοιπόν μου αναλογεί μερτικό από τη χολή που ξερνάς, αλλά σαν άτομο δεν με αφορά καθόλου. Σε όλα τα ζητήματα που αναφέρεις (και όχι μόνον αυτά), από την ΕΦΕΕ μέχρι και την Καλομοίρα ήμουν πάντα ενάντιος. Ενάντιος ακόμα και όταν ήμουν μόνος. Όχι πάντα σωστός ή με σωστό τρόπο, αλλά ποτέ μοιραίος και άβουλος. Γι' αυτό και σήμερα νιώθω παρών και ενεργός. Γι' αυτός και εσύ -που ανήκεις μεν στη γενιά σου αλλά δεν παύεις να είσαι “εσύ”- νιώθεις την ανάγκη να κάνεις αυτή τη κουβέντα μαζί μου. Εκ των πραγμάτων με ακούς και, άσχετο αν συμφωνείς, συνδιαλέγεσαι γιατί το ξέρεις ότι δεν έχεις άλλο τρόπο για να ακουστείς. Δεν είμαι εγώ, ούτε και οι όμοιοι μου, το εμπόδιο στα οράματα της γενιάς σου. Και νομίζω, ούτε και στα προσωπικά σου οράματα με νιώθεις σαν εχθρό.
Κατά τα άλλα, ξέρεις πιστεύω ένα ποίημα του Καβάφη που λέει, “σαν δε μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως τη θες...”. Εντάξει, δεν το έγραψε για μένα αλλά περιγράφει θαυμάσια τον τρόπο που σκέφτομαι και ζω...
:-]
"Έχω βαρεθεί πια να μου εξηγούν με ποιες προθέσεις και από ποια οπτική γωνία θεωρεί ο καθένας ότι δικαιολογούνται οι βαρβαρότητές του."
Προσυπογράφω! Ούτε εμένα μου αρέσουν οι ταμπέλες. Αυτό η δική μου γεννιά το κατάλαβε πολύ πιο γρήγορα από τη δική σου. Γι αυτό και δεν παίρνω θέση για τη Δεξιά ή την Αριστερά. Ούτε Δεξιός ούτε Αριστερός είμαι. Τονίζω όμως ότι στο ελληνικό αδιέξοδο ευθύνη έχει η αριστερή νοοτροπία που επικράτησε μεταπολιτευτικά. Το κράτος κατέρρευσε όχι ο ιδιωτικός τομέας. Αυτό δε σημαίνει ότι εκθιάζω ούτε τις πολυεθνικές ούτε τον ασύδοτο πλουτισμό τους. Δουλειά τους και δουλειά μας.
Απλούστατα γιατί στη νέα εποχή που θέλουμε όλοι να φτάσουμε απαραίτητα προϋπόθεση είναι η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ σκέψης και δράσης. Η ΜΟΝΗ ΠΟΥ ΕΓΓΥΑΤΑΙ ΑΥΤΟ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ
“την κοινωνική ευημερία και ελευθερία με όρους αξιοπρέπειας και ισοτιμίας”
Αν και είναι πάρα πολύ αφηρημένο (δλδ τι εννοούμε όταν λέμε όρους αξιοπρέπειας και ισοτιμίας) είναι το ζητούμενο πάνω στο οποίο αξίζει να συζητήσουμε. Απελευθερωμένοι από τις ιδεολογικές αλυσίδες.
Ο πλούτος, υλικός και μη, δημιουργείται από τις έξυπνες ιδέες. Αυτές που πραγματικά λύνουν προβλήματα και προοδεύουν τον πολιτισμό μας. Η άγρια συμμορία των 100 και 200 χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων δεν παράγει πλούτο. Τον διαχειρίζεται. Άπληστα και ληστρικά. Είναι δεδομένο ότι θα καταρρεύσουν.
Σε παραπέμπω στο κείμενο του Ν.Δήμου τον οποίο θεωρώ τον πιο μορφωμένο Έλληνα εν ζωή:
http://www.ndimou.gr/articledisplay.asp?cat_parent=45&time_id=626&cat_id=45
Το οποίο και με εκφράζει απόλυτα. Αυτή η πυξίδα για μένα δεν έχει να πει τίποτα με τον κρατικισμό που υπερασπίστηκε η γεννιά σου στο (ειλικρινά) συγκλονιστικό κείμενό σου. Εξ' ου και μίλησα για Μουσεία. (Λιλιπούπολη ΡΕΣΠΕΚΤ. Εγώ ήθελα να είμαι ο Μπιξ-Μπιξ, της Μπομπίλας; Αυτός!!!)
Η υπεράσπιση της Ελευθερίας περνάει μέσα από την υπεράσπιση αυτού του συστήματος όσο μιλάμε για ένα σύστημα που μας αφήνει ελεύθερους να σκεφτόμαστε, να δημιουργούμε και να απολαμβάνουμε τον κόπο μας για δικό μας όφελος.
Το υπόλοιπο μέρος του χρηματοοικονομικού συστήματος των παραγώγων, δομημένων τοξικών και λοιπών λαμογιών πρέπει να πέσει. Και θα πέσει.
Φίλε Αερικό,
Η απάντησή σου στο σχόλιό μου δικαιολογεί απόλυτα την προχθεσινή μου οργή που ήταν βέβαια παρεξήγηση!
Είσαι ένας θαυμάσιος συνομιλητής και πάντα μαθαίνω χρήσιμα πράγματα από σένα τις φορές έχουμε αντιπαρατεθεί. Και θα συνεχίσουμε την αντιπαράθεση στα πλαίσια του σεβασμού που πρώτος ΕΓΩ πρέπει να έχω απέναντί σου! Γι αυτό και οι επιθέσεις μου δεν είναι επ' ΟΥΔΕΝΙ προσωπικές.
Μια και μόνη μικρή διευκρίνηση από μένα, που δεν εκπροσωπώ κανένα κόμμα, κανέναν οργανισμό ή φορέα, καμμιά γενιά... μονάχα τον εαυτό μου:
Ο κρατισμός, που επικράτησε ως κυρίαρχη ιδεολογία στην Ελλάδα από το 1974 κι ύστερα, δεν ήταν επιλογή καμμιάς γενιάς, δεν ήταν επιλογή εκ των κάτω προς τα άνω, δεν επιλέχθηκε από τον λαό ούτε και επιβλήθηκε από αυτόν στην πολιτική ελίτ. Ήταν επιλογή της ίδιας της πολιτικής ελίτ και επιβλήθηκε στο Κράτος, στην χώρα, στην κοινωνία. Ξεκίνησε από την αποκληθείσα "σοσιαλμανία" του Κ. Καραμανλή του πρεσβύτερου, ο οποίος κρατικοποίησε εν μιά νυκτί τον Όμιλο Ανδρεάδη για προσωπικούς λόγους - όχι για οικονομικούς ή πολιτικούς - ώστε να τον "εκδικηθεί" για την συμπεριφορά του επί δικτατορίας, όταν ο Στρατής Ανδρεάδης, οικονομική ιδιοφυΐα κατα τα λοιπά, πέταξε την οικοσκευή και τα προσωπικά πράγματα του Κ. Καραμανλή στον δρόμο, έξω από το διαμέρισμα (της οδού Ξενοκράτους, νομίζω) που του είχε παραχωρήσει, για να μένει ως Πρωθυπουργός στην πρώτη οκταετία. Ο Ανδρεάδης ίσως να το έκανε για να γίνει αρεστός στο δικτατορικό καθεστώς, αλλά λίγη σημασία έχει αυτό. Το γεγονός ήταν ότι ο Καραμανλής του το "κράτησε" και κατέστρεψε τον Όμιλο, όταν ξαναήρθε στα πράγματα. Αντίστοιχα, εξαγοράζοντας την ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ, ο Κ. Καραμανλής νόμιζε ότι την "έφερνε" και στον έτερο "συνεργασθέντα" με το καθεστώς, τον Αρ. Ωνάση, αλλά ακόμα και στα τελευταία του ο Σμυρνιός εφοπλιστής ήξερε πολύ καλά τι έκανε!
Κάπως έτσι ξεκίνησε ο κρατισμός στην Ελλάδα, που αποτέλεσε, στην συνέχεια, συνειδητή πολιτική επιλογή του ΠΑΣΟΚ και της ηγετικής του μερίδας, που τον έφτασε στα άκρα, για λόγους, που, ενώ πλασάρονταν ως κοινωνικοί και ευαίσθητοι, ήταν στην ουσία απλώς ιδιοτελείς. Όσο εξαπλωνόταν ο Κρατικός τομέας της Οικονομίας τόσο περισσότερες οι ευκαιρίες για προμήθειες - το τεκμηριώνουν πλέον αυτό οι χθεσινές αποκαλύψεις και εξελίξεις. Όλα βαφτίζονταν εθνικής σημασίας, στρατηγικής αξίας για την χώρα, και κρατικοποιούνταν! Η κοινωνία ακολουθούσε, περισσότερο γιατί δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς - όπως δεν μπορεί και σήμερα να ξεστρατίσει από τις νέες επιλογές της ίδιας αποτυχημένης και διεφθαρμένης πολιτικής ελίτ -αλλά και γιατί εντέχνως γαλουχήθηκε να πιστέψει ότι αυτή η στρέβλωση είναι η μόνη διέξοδος από τις στρεβλώσεις του παρελθόντος: την κοινωνική υπανάπτυξη του '50 - '60, την δικτατορική "λύση" του '60 - '70, τις πιο πρόσφατες τουρκικές και άλλες, πραγματικές ή φανταστικές, επιβουλές κατά του έθνους.
Τα πράγματα, λοιπόν, δεν είναι τόσο απλά ούτε μόνο άσπρα ή μαύρα. Δεν δόθηκαν επιλογές σε καμμιά γενιά, αλλά, να το πούμε κι αυτό, με την εξαπλούμενη διαφθορά της πολιτικής ελίτ και την σταδιακή διάχυσή της στην κοινωνία, δεν δόθηκε ούτε καν σ' αυτόν κρατισμό να λειτουργήσει. Στην Ελλάδα δεν είχαμε ποτέ ούτε αμιγή και υγιή καπιταλισμό ούτε αμιγή και υγιή σοσιαλισμό, αλλά μάλλον έναν ασύλληπτο αχταρμά προσωπικών ιδεοληψιών και ιδιοτέλειας της πολιτικής ελίτ του δικομματισμού. Το ζήτημα είναι πόσοι σήμερα διατίθενται να συστρατευθούν συνειδητά, πιστεύοντας ότι αυτή η ίδια ελίτ ανένηψε ηθικά, έγινε με ξαφνική επιφοίτηση ευφυής και μπορεί να βγάλει τον τόπο από το τέλμα, όπου τον οδήγησε... Όλο και λιγότεροι... και δικαίως!
@ Ephemeron
Συγγνώμη που σε άργησα, μα υπήρχαν επείγουσες δουλειές να γίνουν και ο χρόνος με πίεζε.
[...] “ακούγομαι μερικές φορές πικραμένος, είναι επειδή ξέρω τι μπορεί να κάνει ο Έλληνας στον Έλληνα...”
Αυτό που μπορεί να κάνει ο Έλληνας στον Έλληνα είναι το ίδιο με ότι μπορεί να κάνει -και έχει ήδη κάνει- Βρετανός σε Βρετανό, Σκανδιναβός σε Σκανδιναβό, Αμερικανός σε Αμερικανό, Ισπανός σε Ισπανό, Σλάβος σε Σλάβο κ.ο.κ. Η φρίκη των εμφυλίων σπαραγμών έχει σημαδέψει όλα τα έθνη της γης σε κάποια περίοδο της ιστορίας τους.
Η δικιά μας αμαρτία ίσως να φαίνεται πιο ιδιαίτερη και πιο μικρόψυχη γιατί την έχουμε ζήσει, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο, από μέσα και, συχνά, στην ίδια μας την οικογένεια. Anyway...
Συμφωνώ μαζί σου σχετικά με το κόλλημα στο παρελθόν και τις αρνητικές παρενέργειες που προκαλεί. Ένας σημαντικός Βρετανός ιστορικός, ο Arnold Toynbee, στο, νομίζω, τελευταίο βιβλίο που έγραψε πριν πεθάνει με τίτλο “Οι Έλληνες και οι κληρονομιές τους” κάνει μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα επισήμανση: Οι Έλληνες, λέει, όσες φορές στην τρισχιλιετή ιστορία τους μεγαλούργησαν ήταν στις περιόδους εκείνες που ξέκοβαν αποφασιστικά από το παρελθόν τους, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το πέρασμα από τους “σκοτεινούς αιώνες” στη λαμπρή περίοδο από τον 6ο μέχρι τον 3ο π.Χ. αιώνα. Αντίθετα, όσες φορές επιδίωξαν να ζήσουν μέσα από τη συντήρηση του παρελθόντος τους, ο ρόλος τους στον κόσμο αλλά και η κατάσταση στο εσωτερικό τους χαρακτηρίζεται από μετριότητα και αφασία με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το σχολαστικισμό της βυζαντινής περιόδου.
Σχετικά με αυτό, πάντως, να συμπληρώσω τα λεγόμενα σου με την παρατήρηση ότι ασχολείσαι σοβαρά με το μέλλον σου όταν αντιμετωπίζεις αποφασιστικά το παρόν σου. Η σημερινή εκπαίδευση δημιουργεί τους αυριανούς επιστήμονες και ηγέτες. Οι σημερινοί θεσμοί δημιουργούν τις αυριανές κοινωνικές μεταρρυθμίσεις. Οι σημερινές οικονομικές δομές και δραστηριότητες οικοδομούν την αυριανή σου ευημερία. Γι' αυτό τρομάζω μπροστά στις χαμένες μέρες...
Να είσαι καλά...
@ Asteroid
Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με το νηφάλιο λόγο και την απλή αλλά καθαρή ματιά πάνω στα γεγονότα. Αλλά όταν αυτά τα χαρακτηριστικά συμπληρώνονται από φιλοσοφημένη σκέψη και ευαίσθητη στις λεπτομέρειες ματιά τότε έχουμε έναν ...Αστεροειδή! Φαινόμενο σπάνιο αλλά εδώ έχουμε ευτυχήσει...
Πρώτ' απ' όλα σε ευχαριστώ! Διέκρινες στο κείμενο, αποχρώσεις και ιδιότητες που δεν είχα καθόλου σκεφτεί. Δεν σου κρύβω ότι, με την παρέμβασή σου, με έκανες να το δω πιο σοβαρά, αν και δεν παρέλειψα να μουρμουρίσω μέσα μου το στιχάκι “του θεού η χάρη να με φυλάει από τα σουξέ και ο ουρακοτάγκος από τα θεϊκά εφέ”, προς αποφυγή ευτελισμού και μαλακίας (όπως εννοούνται σήμερα).
Κρατάω σημείωση για την υπόδειξη περί “ανθρωποκεντρικής φιλοσοφίας”. Χωρίς αυτήν ως προαπαιτούμενο είμαστε χαμένοι. Χωρίς αυτήν δεν υπάρχει υλικό για τίποτα. Ένα το κρατούμενο.
Επίσης, αν τα κράτη στον αναπτυγμένο κόσμο, έχουν αποτύχει να διαχειριστούν τον παραγόμενο πλούτο προς όφελος των κοινωνιών τους, τότε οι ίδιες οι κοινωνίες, που έχουν θεσπίσει αυτά τα κράτη, νομιμοποιούνται στην ανατροπή τους ή έστω στη ριζική αναμόρφωσή τους. Είναι αυτονόητο έως στοιχειώδες συμπέρασμα που, όμως, μόλις το διατυπώσεις ξεσπάνε τσιρίνες και φωνές περί “κομμουνιστικού δακτύλου” και “επίθεσης εναντίον των ελευθεριών του ανθρώπου”.
Οι επισημάνσεις σου σχετικά με την επικράτηση του κρατισμού στην Ελλάδα, εκτός από γλαφυρές, τις βρήκα εύστοχες και διαφωτιστικές. Και θεωρώ πάρα πολύ σημαντικό τον τρόπο που φωτίζεις αδρά τη διαλεκτική σχέση ανάμεσα στην κοινωνία και τις πολιτικές ελίτ, γιατί, στην προσπάθεια να ξεκαθαρίσει κανείς τα πράγματα, είναι αυτή με τη μεγαλύτερη πρακτική σημασία.
Η ιστορία δεν γράφεται από τις “γενιές” ούτε από τις προσωπικότητες. Γράφεται από τις κοινωνίες και τις ηγετικές τους (και όχι μόνο τις πολιτικές) προσωπικότητες. Μέσα στις κοινωνίες συνυπάρχουν πολλές “γενιές” και λογιών λογιών ηγέτες. Οπότε τα απλοϊκά σχήματα δεν βοηθάνε και οι ιδεολογικές “στρογγυλοποιήσεις” μάλλον βλάφτουν...
Δημιουργική και γόνιμη η αύρα σου φίλε μου.
:-)
@ Ίρμα
Καλωσόρισες! Χαίρομαι που πέρασες και θέλω να ξανάρθεις...
Λοιπόν και σχετικά με την παρένθεση που λες έχω την εντύπωση ότι μέχρι τώρα ήμασταν μέσα της, μακάρια βολεμένοι ή, αν προτιμάς, εφησυχασμένοι και ...καλά περνάγαμε. Κάποιος όμως τράβηξε ...την κουρτίνα και να βρεθήκαμε στο φως κι εμείς και τ' άπλυτά μας...
Τώρα, για αυτά που έρχονται, τι να σου πω... Από ότι ακούω γύρω μου, το 2012 μάλλον με λύτρωση μοιάζει παρά σαν απειλή. Το μόνο που μπορώ να επισημάνω, πάντως, είναι ότι από τον 19ο αιώνα και μετά, η πρώτη 15ετία ανά 100 χρόνια αφιερώνεται σε ριζικές ανατροπές του χάρτη τόσο στην Ευρώπη όσο και παγκοσμίως. Την πρώτη 10ετία την περάσαμε... άλλα 5 χρονάκια μείνανε...
:-)
Η συζήτηση που προκάλεσε η ανάρτηση αυτή, έφερε στην επιφάνεια πολλά θέματα και προβληματισμούς που είναι κρίμα, κατά τη γνώμη μου να μείνουν στη σκια των σχολίων μιας ανάρτησης που γράφτηκε για άλλο σκοπό και σε άλλο ύφος.
Με αφορμή μια σημείωση του CsLaKoNaS στο τελευταίο του σχόλιο, ανοίγω λοιπόν ένα νέο post για να συζητήσουμε αυτά τα θέματα. Καλόδεχτοι όλοι:
http://pcda.blogspot.com/2010/05/blog-post_28.html
ξυπνάμε από λήθαργο; ήμασταν ξύπνιοι και σιδηροδέσμιοι;πόνος και πίκρα που αφέθηκαν ελεύθερα τώρα που βρήκαν πρόσφορο έδαφος;
αγαπημένε φίλε ένα έχω να σε ρωτήσω: "Υπάρχει πιθανότητα να αλλάξει κάτι; θα προλάβουμε να ζήσουμε κάτι καλύτερο;"
@ Έλενα Λαγαρία
Καλώς την κι ας άργησες.
Με ρωτάς για να σου απαντήσω; Πού να ξέρω μάτια μου, εγώ, τι μας είναι γραμμένο;
Έχω όμως κι εγώ ένα ερώτημα: Αν μέχρι τώρα ήταν, ας πούμε, τα χρόνια της αθωότητας που τέλειωσαν, από ότι έχουμε μπροστά μας να αντιμετωπίσουμε τι είναι πιο οδυνηρό: η σοφία ή η απελπισία;
Δημοσίευση σχολίου