Follow the money!..

O CsLaKoNaS σε σχόλιο του προηγούμενου post σημείωνε: “Τονίζω όμως ότι στο ελληνικό αδιέξοδο ευθύνη έχει η αριστερή νοοτροπία που επικράτησε μεταπολιτευτικά. Το κράτος κατέρρευσε όχι ο ιδιωτικός τομέας”.

Τι απλή και κομψή διατύπωση. Εντυπώνεται με δύναμη στο μυαλό και φαντάζει σχεδόν αυτονόητη σαν μαθηματικό αξίωμα. Και καλά εγώ, αλλά, απ' όσο ξέρω όμως, ούτε η μαθηματική λογική εμπιστεύεται τα αξιώματα!

Τι εννοώ; Υπάρχει μια μικρή -αλλά ουσιώδης- λεπτομέρεια που συχνά λησμονείται είτε από λόγους άγνοιας είτε από σύγχυση των εννοιών. Η λεπτομέρεια αυτή είναι ότι το κράτος είναι γέννημα θρέμμα της οικονομικής βάσης μιας κοινωνίας. Το κράτος φτιάχνεται, από τον καιρό του Κλεισθένη ακόμα, σαν θεσμός υπεράσπισης και διατήρησης των οικονομικών λειτουργιών (των όρων ύπαρξής, δηλαδή) μιας κοινωνίας. Το ελληνικό κράτος, στην περίπτωσή μας, προσπαθεί να υπερασπιστεί και να διατηρήσει ότι, τέλος πάντων, συνιστά την ελληνική οικονομία της οποίας βασικοί πυλώνες είναι οι κρατικοί προμηθευτές (έμποροι όπλων, προμηθευτές νοσοκομείων, κρατικών αναλωσίμων και αναλωσίμων Δημόσιας Ασφάλειας), οι εργολάβοι δημοσίων έργων και οι Τράπεζες (αν ξέχασα μερικούς, συγγνώμη, η λίστα είναι ανοιχτή).

Όλοι αυτοί έχουν κρίσιμο συμφέρον από ένα γιγαντωμένο κράτος, με αυξανόμενες διαρκώς ανάγκες γιατί πάνω σε αυτές βασίζεται ο τζίρος και η κερδοφορία τους. Να γιατί ο “πελατειακός” χαρακτήρας του ελληνικού πολιτικού συστήματος είναι σχεδόν αναγκαίος όρος για την ύπαρξη του. Φυσικά, όλο αυτό χρειάζεται και μια επίφαση νομιμότητας, γι' αυτό και το ελληνικό κράτος αυτοαναγνωρίζεται ως “κοινωνικό κράτος” παρέχοντας κάποια ψίχουλα κοινωνικών παροχών, με το αζημίωτο, προς τα εκατομμύρια που συνιστούν την υπόλοιπη ελληνική κοινωνία.

Από τη σκοπιά αυτή φαίνεται καθαρά η σχέση συνεργασίας και αντίθεσης μεταξύ της “πολιτικής ελίτ”, όπως πολύ σωστά τους αποκαλεί ο Asteroid,και των παραπάνω ταγών της ελληνικής οικονομίας και ερμηνεύεται ο χαρακτήρας των διάφορων διακυμάνσεών της

Από το αλισβερίσι αυτό, κέρδος και ωφέλεια παρουσιάζουν μόνον αυτές οι δύο “ελίτ”! Όλοι οι υπόλοιποι χάσαμε, χάνουμε και ετοιμαζόμαστε να χάσουμε ακόμα πιο πολλά! Σε αυτές τις περιπτώσεις, αν θες να καταλάβεις τι γίνεται, οι Αμερικανοί με την αξεπέραστη πρακτική τους σοφία λένε: “follow the money!”

Οι πιστωτές του ελληνικού κράτους θέλουν πίσω τα λεφτά τους. Οι πιστωτές αυτοί είναι διαφόρων λογιών ιδιώτες, από τράπεζες μέχρι ασφαλιστικά ταμεία και μεγάλοι κεφαλαιούχοι. Επί το πλείστον αλλοδαποί αλλά όχι μόνον. Τι τους νοιάζει αυτούς αν το ελληνικό κράτος χρωστάει και στους πολίτες του; Να πάει να κόψει το λαιμό του! Αυτοί, με δεδομένη και την παγκόσμια οικονομική κρίση, θέλουν τα λεφτά τους πίσω και όλοι οι μηχανισμοί που διαθέτουν έχουν μπει σε λειτουργία και έχουν θέσει το ελληνικό κράτος υπό εκκαθάριση. Και έτσι μαθαίνουμε από σπόντα και ποιος τα “πήρε” από εδώ ή από εκεί. Αλλά αυτή είναι η μοναδική και θα παραμείνει η μοναδική μας ικανοποίηση. Πρώτα θα πληρωθούν οι πιστωτές και αν περισσέψει κάτι θα το πάρουν για την εξυπηρέτηση.

Για όλη αυτή την κατάσταση είναι αστείο να ρίχνει κανείς την ευθύνη στον απλό κοσμάκη που, εντάξει εκμαυλίστηκε και αυτός με τις (πληθωριστικές) ΑΤΑ και τις κάπως πιο παχουλές επιδοτήσεις της ΕΕ, αλλά αυτά δεν πιάνουν τίποτα μπροστά στα εξοπλιστικά προγράμματα, στις πολυτελείς αθλητικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις, στα υπερκοστολογημένα δημόσια έργα και στις λοβιτούρες ολκής τύπου Βατοπεδίου και "τοξικής εξαέρωσης" των αποθεματικών των Ασφαλιστικών Ταμείων. Και την αριστερά, στην Ελλάδα, για πολλά μπορείς να την κατηγορήσεις αλλά ότι φταίει για την κρίση αυτή επειδή επέβαλλε "αριστερή νοοτροπία" στην ελληνική κοινωνία, εξ αιτίας της οποίας κατέρρευσε το κράτος, δύσκολο να το δεχτώ όσο κι αν προσπαθήσω.