 |
| Επειδή μου φάνηκε σωστό να θέλει κάποιος, τον κόσμο αυτόν να κοροϊδέψει μα και ν' αναποδογυρίσει, μπας και χαρούμε κάτι τις χωρίς φόβο πως προκαλούμε αταξία στην τάξη των πραγμάτων, κύριε αστυφύλακα μου... |
Αν σας έλειψα, δεν έφυγα, εδώ γύρω γύρναγα...
Είπα, μιας και αφού χάθηκα τόσο καιρό, να σας στείλω έναν χαιρετισμό κάπως χαρωπό μα μόλις πριν έμαθα πως σύρανε και τη Πορτογαλία στην "Μηχανισμό" και είπα "γμτ δεν με αφήνουν να αγιάσω, δεν με αφήνουν..."
Είδα λοιπόν ένα βίντεο (Θα το βρείτε εδώ) που μόλις κυκλοφόρησε και έκανα σκέψεις διάφορες.
Για όσους έχουν την υπομονή και το χρόνο να το παρακολουθήσουν, οφείλω μια διευκρίνηση. Είναι δουλειά με φανερή -σχεδόν- σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Προσωπικά δεν ταυτίζομαι με αυτόν τον χώρο και δεν με εκφράζει πολιτικά. Και στο βίντεο αυτό σημειώνω την απουσία μιας "λεπτομέρειας" που για μένα είναι ουσιώδης. Παρ' όλ' αυτά όμως αποφάσισα να το συστήσω, σε όποιον ενδιαφέρεται, για έναν λόγο: Δείχνει έναν εφαρμοσμένο τρόπο αντίληψης και αντιμετώπισης παρεμφερών προβλημάτων με τα δικά μας, σε άλλες χώρες, ο οποίος και χρήσιμος είναι ως προς τον προβληματισμό μας και φωτίζει, ταυτόχρονα, τις δυνατότητες κάποιων πρακτικών που μπορούν να αναπτυχθούν και εδώ. Στην ίδια κατεύθυνση είδαμε πριν κάποιες ημέρες και το ντοκιμαντέρ του "Εξάντα" για την Αργεντινή. Στο συγκεκριμένο βίντεο του DebtOcracy, ενδιαφέρον έχει η ανάπτυξη της έννοιας του "απεχθούς" και του "παράνομου" χρέους. Δίνει στοιχεία για να σκεφτούμε επάνω σε αυτό. Επίσης ενδιαφέρον έχει, σε ένα σημείο, η αντίδραση της κρατικής γραφειοκρατίας, σε διαδικασίες διαλεύκανσης εγκλημάτων και κάθαρσης.
Σε πολλά άλλα σημεία πολλοί μπορεί να έχουν αντίρρηση και διαφορετική άποψη. Η "λεπτομέρεια" της οποίας την απουσία επεσήμανα παραπάνω είναι ότι τόσο αυτό το ντοκιμαντέρ, όσο και αυτό του "Εξάντα" δεν λαβαίνουν υπόψη τους δύο, σημαντικούς για εμένα, παράγοντες:
Ο ένας είναι ότι η Ελλάδα δεν έχει δικό της νόμισμα και, όντας συνδεδεμένη με το ευρώ, κοινό νόμισμα για όλες τις χώρες της ευρωζώνης, δεν μπορεί να ακολουθήσει μια δική της νομισματική πολιτική, παρά μόνο επιστρέφοντας στη δραχμή και αποχωρώντας από την ΕΕ. Μπορώ να το δεχτώ μόνο με τον όρο να μου πει κάποιος, με ποιον τρόπο, πότε και με τι θα πληρωθούν μισθοί και συντάξεις και τίνος τα δραχμοποιημένα κεφάλαια θα επενδυθούν σε παραγωγικές επενδύσεις.
Ο δεύτερος και πιο σημαντικός παράγοντας, στον οποίον δεν υπάρχει αναφορά, είναι ότι ενώ σκοτωνόμαστε στη δουλειά, τουλάχιστον στον ιδιωτικό τομέα, δεν παράγουμε προϊόντα με ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα που να δημιουργούν σταθερή ροή πλούτου, είτε αυτά κατευθύνονται στην εσωτερική αγορά είτε, ακόμα περισσότερο, στη διεθνή. Το Ακαθάριστο Εθνικό μας Προϊόν, στερείται ...ενδιαφέροντος προϊόντος! Οι δυο βασικές "βιομηχανίες" της χώρας μας είναι ο τουρισμός και ο εφοπλισμός. Η πρώτη εξαρτάται από την εισροή τουριστών, άρα δεν ελέγχεται από εμάς, και η δεύτερη από το εφοπλιστικό κεφάλαιο, το οποίο μόνο τάσεις αυτοκτονίας δεν το διακρίνουν. Αντίθετα από εμάς, ο Ισημερινός, στο παράδειγμα του Debtocracy, διαθέτει πετρέλαια και η Αργεντινή, εκτός των άλλων, τρόφιμα και μιαν τεράστια εσωτερική αγορά. Έχουν κάτι να πουλήσουν και να αντλήσουν από αυτό τα μέσα για να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους.
Εδώ που έχουμε φτάσει πια, πιστεύω ότι σαν κοινωνία έχει ενδιαφέρον ο ανοιχτός, ακόμα και ο αντιθετικός, διάλογος όλων όσων έχουν κάτι να πουν για το "τι να κάνουμε" και προς ποια κατεύθυνση πρέπει να κινηθούμε, τόσο άμεσα όσο και στρατηγικά και ποια πρέπει να είναι τα χαρακτηριστικά του πολιτικού κόσμου που θα μας οδηγήσει. Διότι, κατά τη γνώμη μου πάντα, ο πολιτικός κόσμος ή, όπως προτιμώ να τους λέω, το πολιτικό προσωπικό της χώρας, που επανδρώνει τα κόμματα αλλά και τις ανώτερες βαθμίδες του κρατικού μας μηχανισμού, βαρύνεται συνολικά και εξ αδιαιρέτου για την καταστροφή που βιώνουμε σήμερα στην Ελλάδα. Κατά συνέπεια, έχω τη γνώμη, δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε τη λύση των προβλημάτων μας σε αυτούς που τα προκάλεσαν, ούτε και επιτρέπεται για λόγους στοιχειώδους δικαιοσύνης, να τους παρέχεται η δυνατότητα να παρουσιάζονται σαν σωτήρες.
Ακόμα και η Αριστερά, όπως είναι αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, δεν έχει δικαίωμα να επικαλείται το αναμάρτητο, μιας και εξ αιτίας της έχουν διαλυθεί και απομαζικοποιηθεί όλες οι μαζικές οργανώσεις, σε σημείο που η "Κοινωνία των Πολιτών", στη χώρα μας, να είναι πια μία έννοια κενή περιεχομένου, για να μη πω άγνωστη τελείως στους πολλούς.
Στο έγκλημα αυτό η Αριστερά στην Ελλάδα είναι συνένοχη και με ειδικό βάρος. Διότι ναι μεν δεν κυβέρνησε όλα αυτά τα χρόνια επειδή, φοβάμαι απέφυγε συνειδητά και επιμελώς να το κάνει, ήταν όμως παρούσα σε όλες τις μαζικές οργανώσεις, σωματεία και συλλόγους κάθε μορφής και αντικειμένου. Παρουσία, όμως, που ξεκινούσε και ολοκληρωνόταν στην παραταξιακή επικράτηση της μιας κομματικής, τάχα μου μετωπικής, παράταξης έναντι των άλλων. Η κατάρα των "παρατάξεων" διέλυσε τα πάντα, μην αφήνοντας καμία μαζική και αξιόμαχη οργάνωση της κοινωνίας όρθια. Αρκεί να σκεφτεί κανείς τα άμαζα συνδικάτα και την πλήρη διάλυση των φοιτητικών συλλόγων, για να κατανοήσει την ανυπαρξία μαζικού και αποτελεσματικού συνδικαλιστικού και εν γένει μαζικού κινήματος.
Δεν έφερε μόνη της η Αριστερά αυτήν την καταστροφή. Το ΠΑΣΟΚ μαζί και η ΝΔ έκαναν και κάνουν τα πάντα για να κυριαρχήσουν παραταξιακά σε κάθε οργάνωση της κοινωνίας των πολιτών. Αυτό για το οποίο κατηγορώ όμως την Αριστερά, είναι ότι ενώ διέθετε τα ιδεολογικά και θεωρητικά εφόδια για να αντισταθεί σε αυτή την λαίλαπα του "παραταξιακού" διαμοιρασμού των κοινωνικών οργανώσεων, δεν αντέδρασε ούτε το κατήγγειλε αλλά, αντίθετα, συμμετείχε και αυτή με ενθουσιασμό στο γκρέμισμα της κοινωνικής συνοχής, μη και χάσει το ποσοστό "πολιτικής επιρροής" της επάνω στη κοινωνία. Ο κόσμος βέβαια έφυγε από όλες τις μαζικές οργανώσεις και αυτές απέμειναν μόνον με όσους κάνουν καριέρα έχοντας σαν όχημα τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Αυτά. Α! Και με το ΠΑΜΕ, τον προθάλαμο των υπό στρατολόγηση μελών του ΚΚΕ, να παριστάνει τη μετωπική οργάνωση...
Με αυτά τα κόμματα εξουσίας, λοιπόν και με αυτήν την Αριστερά, δεν έχει χαΐρι ο τόπος. Έστω και αν κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία λένε, ενίοτε, και κάποιες σωστές κουβέντες.
Τέλος πάντων. Για να μην είμαι μίζερος και αρνητικός ας κάνω και δυο προτάσεις: Να διώξουμε όλες τις κομματικές παρατάξεις από σωματεία, συλλόγους, συνδέσμους κ.λπ. προτείνοντας κοινά ψηφοδέλτια με ανθρώπους που ενδιαφέρονται για τα προβλήματα μας και όχι για την προσωπική τους ανέλιξη σε κάποιο κόμμα. Και δεύτερον, να απαιτήσουμε σε πολιτικό επίπεδο, την πλήρη και ριζική αναδιάρθρωση του θεσμού της παιδείας, ώστε να καταστεί φορέας παραγωγής γνώσης και στρατηγικός παράγοντας, συνακόλουθα, καινοτομίας και πλούτου.
37 σχόλια:
Λοιπόν, άκου: Μπήκε η Άνοιξη κι όσοι μας την χαλάσουν την κατάρα μας νάχουν. Ακολουθεί το Καλοκαίρι κι αυτό δεν χαλιέται με τίποτε - οπότε όσοι το αποτολμήσουν, εις μάτην θα το προσπαθούν!
Μη μου χάνεσαι και νε μ' έχεις από κοντά, για το καλό σου! Πτωχεύσεις, αναδιαρθρώσεις, ανασχηματισμοί και το κακό συναπάντημα καλά θα κάνουν να μας απασχολήσουν από το Φθινόπωρο πάλι! Τώρα έχουμε να ασχοληθούμε με μουσικές, skateboarding, surfing, μπάνια, ποδήλατα και όλα του Θεού τα πράματα!
;-)
Σε ασπάζομαι!
Και κουβέντα δεν δέχομαι!!!
:-)))
Μα χαμογελάμε γιατί είσαι εδώ, έτσι κι αλλιώς!!
..και μας έλλειψες.
Φιλιά Ερμή μου:))
Ολα αυτα και αλλα πολλα μας στενοχωρουν!!! Φοβουμαι πως τα καταφεραν να κανουν το κυριωτερο. Να μας ριξουν ψυχολογικα, γιατι αυτο ειναι το χειροτερο που δεν παλευεται!
Κανεις δεν εχει ορεξη ουτε να αντισταθει, ουτε να παλεψει!! Αλλα δεν θα τους περασει. Θα το παλεψουμε!! Αλλα γιατι χαθηκες Ερμη μου??? Φιλια πολλα πολλα.
"Αυτό για το οποίο κατηγορώ όμως την Αριστερά είναι ότι ενώ διέθετε τα ιδεολογικά και θεωρητικά εφόδια για να αντισταθεί σε αυτή την λαίλαπα του "παραταξιακού" διαμοιρασμού των κοινωνικών οργανώσεων[...]"
Ερώτηση:
Μπορείς να μου δώσεις ένα παράδειγμα Αριστερού κόμματος που από κάποια θέση ισχύος χρησιμοποίησε συγκεκριμένα ιδεολογικά εργαλεία (ποια;) για να αντισταθεί στον κομματισμό κάποιας κοινωνικής οργάνωσης;
Γιατί είχα την εντύπωση ότι ο κομματισμός είναι δομικό στοιχείο της (τουλάχιστον
"ορθόδοξης") Αριστεράς; Γι' αυτό άλλωστε και διαρκώς κατηγορώ την διακομματική-μεταπολιτευτική "αριστερή νοοτροπία" που μας έφερε εδώ που μας έφερε...
Το κείμενο είναι εξαιρετικό. Συμφωνούμε απόλυτα.
Κοίτα Λάκωνα, δεν καταλαβαίνω ακριβώς τι εννοείς με την έκφραση "από θέση ισχύος". Ίσως να εννοείς αν το ΚΚΕ κάποια στιγμή της ιστορίας του που δεν υποχρεωνόταν να ελιχθεί για να ασκήσει πολιτική, επέλεξε την ενιαιομετωπική πολιτική από την καθαρή, ας πούμε, εφαρμογή της κομματικής του γραμμής. Αν εννοείς αυτό, είναι γνωστό ότι το ΚΚΕ, πότε με το ιδιώνυμο του Βενιζέλου, πότε με τη δικτατορία του Μεταξά και από το 1946 μέχρι το 1974 ουσιαστικά ήταν υπό διωγμό και παράνομο.
Έχω, πάντως, υπόψη μου τις αποφάσεις του 3ου (Έκτακτου) Συνεδρίου που ξεκίνησε το Δεκέμβρη του 1924, οι οποίες αναφέρονται στα "άμεσα καθήκοντα του κόμματος στο επαγγελματικό", όπου όλα τα άρθρα διαπνέονται από την ανάγκη δημιουργία μιας ενότητας στο εργατικό και το επαγγελματικό (σύμφωνα με τη φρασεολογία της εποχής) κίνημα η οποία δεν προαπαιτούσε ιδεολογική συμφωνία και κατήγγειλε κάθε απόπειρα όχι μόνο διάσπασης των σωματείων αλλά ίδρυσης άλλων με το πρόσχημα "ότι τα υπάρχοντα βρίσκονται στα χέρια αντιδραστικών, χαφιέδων ή οργάνων του κράτους" (άρθρο 3, 40 χρόνια Αγώνες, σ. 159).
Πιο πάνω, στο άρθρο 2 των ίδιων αποφάσεων, λέει "το γ΄ συνέδριο καταδικάζει κάθε προσπάθεια διασπάσεως σωματείου, κέντρου, ομοσπονδίας ή της Γενικής Συνομοσπονδίας. Κανένας απολύτως λόγος δεν πρέπει να αναγκάζει τους κομμουνιστές να στρέφονται κατά της ενότητας των σωματείων, να προβαίνουν σε διασπαστικές ενέργειες ή να υιοθετούν διασπαστικές πράξεις ή να εγκαταλείπουν τα σωματεία" (στο ίδιο). Για το συνέδριο αυτό, βέβαια, που είναι αυτό το οποίο αναφέρεται στο Μακεδονικό και Θρακικό ζήτημα, το ΚΚΕ της σημερινής εποχής θα ήθελε να αυτοκτονήσει, αλλά αυτό είναι μι' άλλη ιστορία.
Λίγο πριν από την επιβολή της Μεταξικής δικτατορίας, στις αποφάσεις του 6ου Συνεδρίου (Δεκέμβρης 1935-Γενάρης 1936) και στο κεφάλαιο για "Τη δράση του κόμματος. Λάθη, ελλείψεις, καθήκοντα) ασκείται κριτική στις "σεχταριστικές ταλαντεύσεις που υπήρχαν μέσα στην ίδια τη καθοδήγηση του Κόμματος, πράγμα που εμπόδισε την έγκαιρη και αποφασιστική πραγματοποίηση του δημοκρατικού-αντιφασιστικού συνασπισμού, την αδυναμία της να ξεσηκώσει έγκαιρα ολόκληρο το Κόμμα για την εφαρμογή στην πράξη της πλατιάς ενιαιομετωπικής πολιτικής του κόμματος, (...) την παράλληλα διάπραξη μιας σειράς 'αριστερών' λαθών που στένευαν την πάλη και μας αποξένωναν από τους ρεφορμιστές εργάτες και τα άλλα λαϊκά στρώματα στον αγώνα κατά των κινηματιών και των τρομοκρατικών μέτρων της κυβέρνησης Τσαλδάρη-Κονδύλη" (στο ίδιο, σελ. 429).
Στην περίοδο της μεταπολίτευσης γίνανε γνωστές στο Πανελλήνιο οι θέσεις του Λεωνίδα Κύρκου και της Ανανεωτικής, λεγόμενης, Αριστεράς σχετικά με την ενότητα των Δημοκρατικών Δυνάμεων κ.λπ. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, στον απόγειο της ισχύος του, τους αποκάλεσε από το βήμα της Βουλής “αιθεροβάμονες”...
Για να μη μακρηγορώ, από την πλευρά του ελληνικού (λιγότερο) και του ιταλικού κομμουνιστικού κινήματος στο 2ο μισό του 20ου αιώνα αναπτύχτηκε μια μεγάλη συζήτηση και ένα πλούσιος προβληματισμός σχετικά με τη δημοκρατία και το εργατικό-λαϊκό κίνημα. Μπορεί οι απόψεις που ειπώθηκαν να μην απηχούσαν στις κυρίαρχες πολιτικές, αλλά η συζήτηση ήταν μεγάλη και η συμμετοχή εξίσου. Επίσης οι θέσεις των Τολιάτι και Μπερλινγκουέρ αλλά και στοχαστών σαν το Νορμπέρτο Μπόμπιο και τόσων άλλων, έχουν εμπλουτίσει αυτή τη συζήτηση. Να θυμήσω επίσης και την περίπτωση του Hayek που όσο και αν διαφωνούσε με τους μαρξιστές σε θέματα οικονομίας και οργάνωσης της κοινωνίας τους θεωρούσε συνάμα και τους μόνους αξιόλογους συνομιλήτές του στα θέματα αυτά. Μπορώ λοιπόν να ισχυρίζομαι ότι η αριστερά στην Ελλάδα, δεν μπορεί να κατηγορηθεί εύκολα πως δεν θέλησε να συμμετάσχει σε δημοκρατικούς μετασχηματισμούς στην κοινωνία και την πολιτεία. Ένα τμήμα της τουλάχιστον, προσπάθησε αλλά δεν έπεισε. Τι να κάνουμε. Συμβαίνουν αυτά. Από ένα σημείο και μετά, βέβαια, η ιδεολογία του χουλιγκανισμού επικράτησε, ένθεν κακείθεν, απόλυτα και φτάσαμε εδώ που είμαστε...
Εμένα, Αστεροειδή μου, δεν με σταματάει τίποτα. Γόνος της Άνοιξης και με καλοκαίρι παντοτεινό στη ψυχή μου, δεν έχω κανένα πρόβλημα να σε ακολουθήσω σε κάθε κίνηση ζωηρή, χαριτωμένη και σφριγηλή.
Όλα κι όλα τιμώ του Θεού τα πράματα μετ' ευλαβείας και κατανύξεως. Αν τραβάω και καμιά σταυροπαναγία, πότε πότε, είναι που με αποσπούν από αυτήν τη θεάρεστη ενασχόληση μου...
:-)
Έλα Κατερίνα εσύ δεν περιμένεις εμένα για να χαμογελάσεις κορίτσι μου. Εσύ το έχεις μέσα σου ένα πράμα, πηγαίο να πούμε :-)
Έτσι! Πάμε δυνατά - απ' αυτό το Σαββατοκύριακο κιόλας!
@ Orfia
Έλα βρε μάτια μου μη μου στεναχωρεύεσαι... Το ηθικό μας είναι ακμαίο. Το ...θυμικό μας χτυπάει κόκκινο πότε πότε, αλλά τι στην ευχή, δεν θα μας φάνε κιόλας! Έτσι δεν είναι;
:-)
@ΑΕΡΙΚΟ
Εκπληκτικές οι πληροφορίες που δίνεις.
1."κατήγγειλε κάθε απόπειρα όχι μόνο διάσπασης των σωματείων αλλά ίδρυσης άλλων με το πρόσχημα "ότι τα υπάρχοντα βρίσκονται στα χέρια αντιδραστικών, χαφιέδων ή οργάνων του κράτους"
Όπως λέμε, το ακριβώς αντίθετο με το ΚΚΕ του σήμερα το οποίο επιδιώκει είτε να διασπά και να καταγγέλει ό,τι δε φέρει το δικό του σφυροδρέπανο, ή να το καπελώνει πριν "βγει εκτός ελέγχου".
2. Συνεχίζοντας, πιστεύεις ότι αυτά τα εργαλεία είναι χρήσιμα στις μέρες μας ; Οι εποχές έχουν αλλάξει και οι ιδεολογίες έχουν καταρρεύσει. Η ίδια η ποιότητα των ανθρώπων έχει μεταβληθεί και καμία σχέση δεν έχει με εκείνες τις εποχές. (βλ. το ΚΚΕ του τότε και του τώρα).
Απ' την άλλη, ζούμε στην εποχή της ΤΙΝΑ (There Is No Alternative) και της παγκοσμιοποίησης, με τους ιλλιγιώδεις ρυθμούς.
Πραγματικά πιστεύεις ότι μπορεί να είναι χρήσιμα (έστω στο μεσοπρόθεσμο μέλλον) εργαλεία του 20ου αιώνα βασισμένα σε μία ιδεολογία του 19ου;
Το τρίτο πρόβλημα πέρα των ανθρώπων και των εργαλείων είναι και το διαρκές "ελληνικό πρίσμα". Μετά από 35 χρόνια μεταπολιτευτικής κομματοκρατίας, που να μιλήσεις για συννενοήση, συνέναιση, διάλογο. Ποιος θεσμός έχει απομείνει που να λειτουργεί έτσι;
Δυό λόγια μόνο, επειδή κάποτε πρέπει να αρχίσουμε επί τέλους να θυμώνουμε με όλους εκείνους, που δέχθηκαν ξαφνικά μαζικές επιφοιτήσεις κι επιθυμούν να μεταλλάξουν τις κοινωνίες στοιχειώδους δικαιοσύνης.
Εντυπωσιακό και αποκαλυπτικό για το ήθος τους, πυξίδα για την ερμηνεία της ώς τώρα διαδρομής τους και των ενεργειών τους, το ότι ανακάλυψαν τώρα πως δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις, πως οι λαοί κι οι κοινωνίες οφείλουν να ποδηγετηθούν σώνει και καλά, πως το νόμιμο παρέχει και την οικονομικά ηθική νομιμοποίηση αφ' ης στιγμής αποφέρει έσοδα - βλ. νομοσχέδιο για τον τζόγο και το εμπόριο των φρούδων ελπίδων για τους εξαθλιωμένους. Εντυπωσιακότερο όλων το πώς και πόσο σπεύδουν κάποιοι ήδη τέως Αριστεροί να ανέβουν σε τούτο το ξαμολημένο στην κατηφόρα βαγόνι της αναισχυντίας. Δικαίωμά τους σεβαστό - μόνοι να μη μας πλασάρονται ακόμη για αριστεροί και ευαίσθητοι, μόνο να μη μας πλασάρουν την άποψή τους για αριστερή ή κοινωνικά δίκαιη... Κι βέβαια να μη προσπαθήσουν να κρυφτούν πίσω από το ότι έγιναν "λαμογιές" πίσω από το προσωπείο του σοσιαλισμού - άρα φταίει ο σοσιαλισμός! Αν μη τι άλλο, είναι οι ίδιοι Φορείς, που τις έκαναν τότε, πουλώντας "κοινωνική δικαιοσύνη" με το προσωπικό τους αζημίωτο, οι ίδιοι, που κάνουν άλλες "λαμογιές" τώρα, πάλι πουλώντας "κοινωνική δικαιοσύνη" και "εθνική σωτηρία". Δεν φταίει ο σοσιαλισμός γι' αυτά - φταίνε απλώς οι "σοσιαλιστές"!
Κοίτα Λάκωνα, το μοναδικό εργαλείο που είχε και έχει σημασία, σχεδόν στο διηνεκές, είναι η προσπάθεια κατανόησης της ουσίας των πραγμάτων και του γίγνεσθαι. Μέσα στα “πράγματα” είναι η Φύση και οι άνθρωποι, με τις συνθήκες και τις σχέσεις που συνάπτουν, τις συγκρούσεις και την ανάγκη τους για ισχύ και πορισμό ηδονής. Μέσα στο “γίγνεσθαι” είναι ο χρόνος στον οποίον τα πράγματα γεννιούνται, ωριμάζουν και πεθαίνουν.
Από εκεί και πέρα είναι θέμα, καθαρά προσωπικό, η “ματιά” μέσα από την οποία κοιτάς ή, αρκετές φορές είσαι υποχρεωμένος να κοιτάς τα πράγματα, όπως επίσης, οι αρχές και οι αξίες που επιλέγεις ή απορρίπτεις. Όμως από τις προσωπικές αυτές επιλογές γεννιούνται, στην ανθρώπινη ιστορία, συστήματα ισχύος -λέγε με ιδεολογίες- και πολιτικές πρακτικές που παρεμβαίνουν στο ιστορικό γίγνεσθαι, προσπαθούν να το επηρεάσουν και να επιβληθούν, άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε όχι. Αντίστοιχα, φυσικά, γεννιούνται και άμυνες απέναντι σε αυτά τα συστήματα και αυτές τις παρεμβάσεις. Η αντιπαλότητα ανάμεσα στις δύο αυτές δυνάμεις έχει γεννήσει, στις ανθρώπινες κοινωνίες, την έννοια του δικαίου.
Στη νοητή γραμμή που χαράζει η έννοια του δικαίου συναντιούνται όλες οι ανθρώπινες -κοινωνικές και πολιτικές- πρακτικές. Όλες οι ανθρώπινες πρακτικές κρίνονται στο κοινωνικό πεδίο από άποψη δικαίου και, από την άποψη αυτή, γίνονται αποδεκτές ή κατακρημνίζονται. Έτσι, ο φιλελευθερισμός του Laissez-faire και η βάρβαρη επιβολή του στις κοινωνίες της Δυτικής Ευρώπης, γέννησε τις ιδέες και την ανάγκη του σοσιαλισμού προκειμένου να αντιμετωπιστεί η κατάφωρα άδικη, για το κοινωνικό σύνολο, πρακτική του. Τα κοινωνικά κινήματα οδήγησαν σε κοινωνικές επαναστάσεις κάτω από τη σημαία του σοσιαλισμού. Όπου αυτή επικράτησε συγκροτήθηκαν “σοσιαλιστικά” καθεστώτα που με πρωτόγονο, απλουστευτικό και βάρβαρο τρόπο, επιχείρησαν να χτίσουν την “ουτοπική κοινωνία” των οραματιστών του 18ου και του 19ου αιώνα, με διοικητικά μέτρα και μηχανισμούς καταστολής και, φυσικά, απέτυχαν! Έτσι, τέλος, σήμερα διογκώνεται παγκόσμια ενάντια στο νέο-φιλελευθερισμό ένα κύμα δυσανασχέτησης και διαμαρτυρίας το οποίο, σταδιακά αλλά όλο και πιο έντονα, μετατρέπεται σε κίνημα εναντίον της όλης πρακτικής του. Βλέπεις συμβαίνει να αντιλαμβάνονται τόσο οι κοινωνίες των φτωχών χωρών όσο και των αναπτυγμένων οικονομικά, πως η πρακτική του παραβιάζει όλο και περισσότερο αυτή τη νοητή γραμμή του δικαίου, που λέγαμε πιο πάνω. Είναι και αυτό το Internet που, όπως και να το κάνουμε, παίζει καταλυτικό ρόλο στη διακίνηση των ιδεών -είτε πρόκειται για διαμάντια είτε για σκουπίδια.
Βέβαια, από ιστορική άποψη, δύο ή τρεις αιώνες είναι πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Σκέψου μόνον πως κάτι που σήμερα φαίνεται κατανοητό και πλατιά αποδεκτό σαν έννοια, όπως η “δημοκρατία”, εμφανίστηκε σπερματικά κάπου στα 1400 μ.Χ. στις εμπορικές πόλεις του Ιταλικού βορρά και, σήμερα, ακόμα δεν είναι κατακτημένη συνθήκη στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη. Όμως το αίτημα και η ανάγκη του υπάρχει και διακινεί τις υποθέσεις μερικών δισεκατομμυρίων ανθρώπων.
Για τους διανοούμενους και εν γένει τους σκεπτόμενους ανθρώπους δεν υπάρχει άλλος ρόλος αλλά και λόγος ύπαρξης τους στις κοινωνίες των ανθρώπων από το να είναι φύλακες αυτού του frontline που συνιστά η έννοια του δικαίου.
Από το εξαιρετικά εμπεριστατωμένο σχόλιο, τονίζω και προσυπογράφω την κατακλείδα:
Για τους διανοούμενους και εν γένει τους σκεπτόμενους ανθρώπους δεν υπάρχει άλλος ρόλος αλλά και λόγος ύπαρξης τους στις κοινωνίες των ανθρώπων από το να είναι φύλακες αυτού του frontline που συνιστά η έννοια του δικαίου.
Όσοι πράγματι θέλουν να λέγονται είτε διανοούμενοι είτε απλώς σκεπτόμενοι άνθρωποι και πολίτες οφείλουν στον εαυτό τους - και στην κοινωνία, αν τυχόν έχουν δημόσια παρουσία - όχι μόνον να μη καταπίνουν αμάσητα τα όσα τους σερβίρονται, αλλά και να μη θεωρούν τίποτε δεδομένο, τίποτε ως μοναδικό δρόμο και μόνη επιλογή. Οφείλουν να ερευνούν τα στοιχεία, να παραμένουν σε διαρκή εγρήγορση, ακόμη και σε καχυποψία, οφείλουν να αμφισβητούν. Η αμφισβήτηση ήταν και είναι η πηγή πάσας προόδου σε όλους τους τομείς - πλην της θρησκείας, προφανώς, και προφανώς σε θρησκεία πασχίζουν κάποιοι να αναγάγουν τον νεοφιλελευθερισμό. Λησμονούν, όμως, ότι εν πάση περιπτώσει οι θρησκείες ομολογημένο σκοπό έχουν την ευτυχία του ανθρώπου, την ευημερία του. Ο νεοφιλελευθερισμός στον τομέα αυτό έχει αποτύχει οικτρά παντού και σ' αυτήν την πολύ χειροπιαστή βάση επάνω στηρίζω την δική μου αμφισβήτηση. Ναι, οι κομμουνιστές και ο εφαρμοσμένος κομμουνισμός απέτυχαν (όχι, κατ' ανάγκην, και ο κομμουνισμός ως αφηρημένη ιδεολογία), ναι, τουλάχιστον οι παρ' ημίν "σοσιαλιστές" απέτυχαν, διότι την δόση της από μακρού οφειλόμενης κοινωνικής δικαιοσύνης, που χορήγησαν, νόθευσαν με πολλές δικές τους μικροκομματικές σκοπιμότητες, ιδιοτέλειες και προσπορισμούς ατομικού ωφέλους, διότι είδαν τα όσα προσέφεραν στους αδικημένους ως αποζημίωση για το παρελθόν και δεν τα συνέδεσαν και με κάποιου είδους παραγωγικότητα για το μέλλον της χώρας, της πατρίδας, της κοινωνίας.
Όλα τούτα, όμως, δεν σημαίνουν ότι ο σοσιαλισμός είναι λάθος ως σύστημα - τουλάχιστον όχι περισσότερο λάθος από τον επικρατούντα σήμερα νεοφιλελευθερισμό, στον οποίο ωθούν τις κοινωνίες όσοι δεν έχουν ούτε μέτρο ούτε συναίσθηση κοινωνικής ευθύνης, όσοι δεν συμπεριλαμβάνουν την κοινωνική προοπτική στον γνώμονά τους. Κοιτούμε γύρω μας και βλέπουμε ότι όλες οι χώρες του Δυτικού κόσμου, του υπερανεπτυγμένου, βαδίζουν λιγότερο ή περισσότερο στην ατραπό της δυστυχίας, πορεύονται προς την ανέχεια μεγάλου μέρους του κοινωνικού σώματος. Οι στοιχειώδεις κοινωνικές υπηρεσίες Κρατών κάποτε εύρωστων και υποδειγματικών καταρρέουν. Θεριεύει μια τάση να
καταργηθούν στην πράξη ή και τυπικά οι στοιχειώδεις υποχρεώσεις του Κράτους στην παιδεία ή στην δημόσια υγεία - οπότε το ερώτημα θα ήταν τι ρόλο θα παίζει πλέον ένα τέτοιο Κράτος στο μέλλον; Τι θα διαχειρίζεται; Πολεμικές δαπάνες μόνον; Θα κάνει δήθεν απελευθερωτικούς και πράγματι χρηματοβόρους πολέμους, όταν την ίδια στιγμή θα διατυμπανίζει ότι δεν μπορεί να πληρώσει τους γιατρούς και τα Νοσοκομεία του;
Ο νεοφιλελευθερισμός στην πράξη δεν έχει δώσει ικανοποιητικές απαντήσεις και αποτελέσματα. Όταν ξεσηκώνεται σιγά-σιγά ακόμη και η κοινωνία της Μέκκας της ελεύθερης Οικονομίας και του οικονομισμού, η κοινωνία της Αμερικής, όταν το Wisconcin βράζει ήδη και οι υπόλοιπες Πολιτείες δυσανασχετούν ή δυστυχούν, ποιός εχέφρων μπορεί να λέει πως αυτός είναι ο δρόμος - και, μάλιστα, ο μόνος δρόμος; Κι αν το λέει, κι αν το πιστεύει, πώς μπορεί να γίνεται πιστευτός;
Θυμηδία και γέλωτα προκαλεί, που γίνεται γέλιο πικρό στην δική μας, Ελληνική, περίπτωση με τις ιδιαιτερότητες των Κυβερνητικών λαμόγιων, που υπαίτιοι οι ίδιοι όντες, ανέλαβαν την θεραπεία και την αποκάθαρση. Μα αν μπορούσαν και ήθελαν, δεν θα είχαν κάνει το σωστό από την αρχή;
Ας δούμε, όμως, και την μετάλλαξη των τέως Αριστερών, που ξαφνικά βλέπουν όλα τα καλά εκεί, όπου ώς χθες έφτυναν. Οι του κ. Κουβέλη ας πάνε απ' ευθείας στο ΠΑΣΟΚ - γιατί να διατηρούν την λεοντή της Αριστεράς; Το έκανε πριν από αυτούς ο κ. Μπίστης, που στο μόλις χθεσινό PROTAGON αναίσχυντα επιχειρηματολογεί υπέρ της νομιμοποίησης του τζόγου με το σκεπτικό ότι "ε, αφού γίνεται που γίνεται το κακό, ας βγάλουμε και καμμιά δεκάρα απ' αυτό". Αν αυτό είναι πολιτικό ήθος και, μάλιστα, πολιτικό ήθος (αριστερό κιόλας;), τύφλα να έχει ο κ. Μανδραβέλης και οι συν αυτώ, ο κ. Ανδριανόπουλος και το γνωστό συναπάντημα!
Εν ολίγοις, δεν είναι αυτή η Ελλάδα, για την οποία αγωνίσθηκαν τόσοι και τόσοι, δεν είναι αυτή, που ονειρευθήκαμε κι όποιος δεν ακούει βοή πλησιαζόντων γεγονότων είναι απλώς κουφός!
"[...]“ουτοπική κοινωνία” των οραματιστών του 18ου και του 19ου αιώνα, με διοικητικά μέτρα και μηχανισμούς καταστολής και, φυσικά, απέτυχαν"
Απέτυχαν γιατί δεν υπάρχει η έννοια της ουτοπικής κοινωνίας. Οποιοδήποτε τέτοιο κατασκεύασμα είναι τελικά κάτι τελείως απάνθρωπο γιατί δε θα είναι τίποτα παραπάνω παρά μία παραλλαγή ολοκληρωτισμού.
"Έτσι, ο φιλελευθερισμός [...] προκειμένου να αντιμετωπιστεί η κατάφωρα άδικη, για το κοινωνικό σύνολο, πρακτική του. "
Δεν είναι απόλυτα σωστό αυτό.
"[...]το να είναι φύλακες αυτού του frontline που συνιστά η έννοια του δικαίου."
Το δίκαιο προκύπτει βάσει δύο πραγμάτων που λίγη σχέση έχουν με ιδεολογία, όσο με αρχές. Η κουβέντα πάει πίσω στη συζήτηση εκείνη σχετικά με τις αρχές και την ιδεολογία. Το πρώτο λοιπόν που χρειαζόμαστε είναι Αρχές- σύστημα αξιών και νόμους. Μετά χρειαζόμαστε καθαρή θεώρηση των πραγμάτων, διερεύνηση της αλήθειας -του τι πραγματικά συμβαίνει και μετά απόδοση δικαιοσύνης. Τέλος χρειαζόμαστε μηχανισμούς επιβολής δικαιοσύνης προς όλους. Τι έχουμε από όλα αυτά τα τρία στην Ελλάδα;
Αυτό είναι το σύστημα απόδωσης δικαιοσύνης, που διέπει τις δυτικές κοινωνίες και όχι ο συσχετισμός ταξικών δυνάμεων.
Αστεροηδή,
Το να δει κανείς το Ανέσπερο Φώς του Σοσιαλισμού είναι σεβαστό.
Το να παραληρεί με επιχειρήματα Κανελλικού επιπέδου, είναι απλά θλιβερό.
Θλιβερό, καλέ μου Λάκωνα, είναι μόνον το να βλέπει κανείς ότι τα δύο βασικά πολιτικά συστήματα, που αντιμάχονταν και αντιμάχονται, εξακολουθούν να μη εξασφαλίζουν την ευημερία των κοινωνιών - τουλάχιστον έτσι όπως εφαρμόσθηκαν.
Πιθανότατα φταίνε οι άνθρωποι, που τα εφάρμοσαν εσφαλμένα ή που δεν διόρθωσαν τις όποιες εγγενείς θεωρητικές ατέλειές τους στην πράξη.
Από κει και πέρα, όσο είμαι υπέρ ενός υγιούς σοσιαλισμού, άλλο τόσο είμαι και υπέρ ενός υγιούς καπιταλισμού. Το πρόβλημα είναι ότι πουθενά δεν φαίνεται να έχουμε ούτε το ένα ή το άλλο.
Αν υπάρχει παράδειγμα ευημερούσας κοινωνίας, με εφαρμοσμένο τον νεοφιλελευθερισμό, που πρεσβεύεις, και πιστεύω ότι ευχαρίστως και με ανακούφιση θα τον ακολουθούσε η Ελληνική κοινωνία, η οποία έχει χάσει τον μπούσουλα αυτήν την στιγμή και έχει απογοητευθεί από όλους και απ' όλα. Ει δε μη, καλύτερα να μιλήσουμε για Μαθηματικά...
Αστεροηδή τα δύο συστήματα δεν αντιμάχονται πια. Σήμερα ο Κόσμος γνωρίζει καλά, όχι ποιο σύστημα θα τον οδηγήσει στην ευημερία αλλά ποιο τον οδήγησε στη σκλαβιά και την εξαθλίωση (που 22 χρονια μετά δε μπορεί ακόμα να συνέλθει). Παρ' όλα αυτά μπορείς ακόμα να μεταναστεύσεις στις ουτοπίες της Β. Κορέας, της Κούβας (που και αυτή απολύει κόσμο...) ή και της Κίνας όπου η "κυρίαρχη" εργάτική τάξη δεν έχει κανένα μα κανένα δικαίωμα.
Δεν ξέρω τι περιμένεις από ένα κοινωνικό σύστημα ή έναν πολιτικό φορέα - έστω στην ιδανική του εκδοχή. Εγώ δεν περιμένω και πολλά πράγματα. Με τον καιρό περιμένω όλο και λιγότερα. Απαιτώ την ελευθερία να ενεργήσω όπως θέλω εγώ στα πλαίσια των ορίων του νόμου σε ένα κράτος δικαίου. Θέλω να έχω όσο περισσότερο έλεγχο μπορώ για τις πράξεις μου και την ευθύνη της επιτυχίας ή της αποτυχίας μου.
Αυτό θεωρώ εγώ ιδανικό. Εσύ μπορεί να θεωρείς κάτι άλλο, το Αερικό κάτι άλλο και πάει λέγοντας. Στο πρόβλημα του τι θεωρεί ο καθένας ιδανικό και ευτυχία δε φταίνε ούτε οι ιδεολογίες ούτε η εφαρμογή τους. Φταίει η απόπειρα να ορίσουμε την ευημερία σε καθολικό επίπεδο. Είναι απλά ηλίθιο. Εκεί λοιπόν φαίνεται πως θριάμβευσε ο Φιλελευθερισμός, που δεν εγγυήθηκε τίποτα ούτε μίλησε για Ουτοπίες. Διακύρηξε πως όλες οι ελευθερίες εξαρτώνται από την οικονομική ελευθερία.( Το ίδιο λέει και ο Μαρξισμός αλλά σε εντελώς διαφορετικό πλαίσιο. Είναι μεγάλη η κουβέντα αυτή.)
Το πρόβλημα τώρα της αριστεράς είναι πως ΓΙΑ ΤΗΝ ΩΡΑ δε μπορεί να διανοηθεί την εφαρμογή των ιδεών της πέρα από ένα κρατικό μόρφωμα. Στη συγκεκριμένη ελληνική κρίση όμως έχουμε το κράτος που κατέρρευσε, αφού χρωστάει σε όλον τον Πλανήτη. Και γι αυτό δε φταίνε ούτε τα κοράκια του ΔΝΤ, ούτε οι τοκογλύφοι των Αγορών ούτε οι Φιλελεύθεροι.
Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι γιατί πίσω από την ελληνική κρίση εσύ βλέπεις ευθύνες του φιλελευθερισμού έτσι γενικά κι αόριστα, και όχι μίας πολιτικο-οικονομικής νομενκλατούρας σοβιετικού τύπου που δανείζεται- υποθηκεύοντας το μέλλον σου χωρίς να λογοδοτεί πουθενά, για λογαριασμό μίας χώρας που δεν παράγει ούτε καρφίτσες.
Και έρχονται μετά τα κομπλεξικά μεταπολιτευτικά ερείπια του κατεστημένου αυτού και κάνουν λόγο για απεχθές χρέος και άλλες νεο-τσοχατζοπουλικές παρλαπίπες.
---
Οι ΗΠΑ χωρίς να έχουν ακόμα ξεπεράσει την κρίση, σημειώνουν ρεκόρ πτώσης ανεργίας και ρεκόρ παραγωγικότητας (3ετία νομίζω). Πρώτων γιατί έχουν μια παραγωγική βάση τεράστια και μπορούν να εξυπηρετήσουν το (επίσης τεράστιο) χρέος τους. Δεύτερον γιατί κατάλαβαίνουν πλέον πως η πραγματική οικονομία είναι αυτή που μπορεί να τους βγάλει από την κρίση και όχι οι πιστώσεις, τα δάνεια και οι εισαγωγές.( Έπαθα πλάκα όταν έμαθα πως και η KIA και η TOYOTA Αμερικής, παράγουν εδώ τα αυτοκίνητά τους.) Το παράδειγμα του Wisconsin,δε, είναι εντελώς άσχετο έτσι όπως το προβάλεις.
Από την άλλη τώρα, εσύ, ως χώρα, θα αρνηθείς το 50% του χρέους σου ως απεχθές ...και αύριο;;; Πως θα πληρώσεις μισθούς και συντάξεις; Θα επιτάξεις τα μέσα παραγωγής (τα όποια μέσα) με τα ΚΝΑΤ;
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το σύστημα αυτό που ζούμε παράγει αδικία. Η ελληνική κρίση όμως λίγη σχέση έχει με μία καπιταλιστικού τύπου κρίση. Πρέπει να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας και να ορθώσουμε λογικά επιχειρήματα απέναντι σε όλες τις φωνές - και των μεν και των δε.
Λάκωνά μου, δεν ξέρω σε ποιόν απαντάς, αλλά, πάντως, δεν απαντάς σε μένα.
Μόνον η πρώτη σου παράγραφος μπορεί να θεωρηθεί ότι έχει σχέση με όσα έγραψα εγώ, αλλά και πάλι, πουθενά δε δηλώνω ότι είμαι θιασώτης του Κομμουνισμού. Αντιθέτως, δηλώνω ότι πιστεύω πως και τα δύο συστήματα, τόσο ο Κομμουνισμός όσο και ο Καπιταλισμός, στην υγιή τους μορφή και εφαρμοζόμενα από σωστά πολιτικά στελέχη, θα μπορούσαν να παράγουν επιθυμητά αποτελέσματα. Στην ακραία μορφή, που έχουμε γνωρίσει, όχι! Καταδικαστέα και τα δύο - άλλο λιγότερο άλλο περισσότερο.
Όλα τα υπόλιπα, που αναφέρεις δεν με αφορούν. Έχεις μιαν εμμονή εναντίον της Ελλάδας, που μπορεί να εξηγηθεί μόνον από το γεγνός ότι ίσως μεγάλωσες σε ένα γεωγραφικό περιβάλλον βουτηγμνένο στην απάτη των αγροτικών Συνεταιρισμών και των αγροτών, που, άλλωστε, έκαναν την Κρήτη το "καταπράσινο" νησί, που είναι! Είναι δικαίωμά σου να εποιθυμείς να προβάλλεις τη εικόνα αυτή σε ολόκληρη την χώρα, ανμ έτσι εξυπηρετέίται η επιχειρηματολογία σου, αλλά τούτο δεν σημαίνει ότι έχεις δίκηο. Δεν έχουμε όλοι επιδοθεί σε λαμογιές ούτε και είμαστε όλοι λαμόγια. Η θέση αυτή, που εγκαινιάσθηκε από τους ανεκδιήγητους μαθητευόμενους μάγους, που κυβερνούν, και διακονείται από το δημοσιογραφικό κατεστημένο, που παίζει πάντα το χαρτί του γκουβέρνου, αποτελεί άκρατο λαϊκισμό και βοηθά τους ενόχους να την γλιτώσουν. Επί πλέον έχει γυρίσει μπούμεραγκ και τους έχει χτυπήσει κατακέφαλα, γιατί κανείς δεν τους πιστεύει πλέον. Σκάψαν τον λάκκο τους μόνοι, ανεξαρτήτως του ότι πέσαμε κι εμείς μέσα μαζί τους.
Για όλα τα υπόλοιπα, που αναφέρεις, δεν έχω λόγο να τοποθετηθώ. Με ενδιαφέρει η ηθική και η φιλοσοφία της πολιτικής - αυτός είναι ο δικός μου γνώμονας και όχι το τυφλό κέρδος, που έχει φτάσει την παγκόσμια κοινωνία στο σημερινό αδιέξοδο.
Κι αυτό, που με ενοχλεί, είναι ότι αυτή η ίδια νομενκλατούρα, την οποία κατηγορείς, εξακολουθεί να διατηρεί τα ηνία στα χέρια της. Οι χθεσινοί ΠΑΣΟΚοι και μαζί τους οι προχθεσινοί ΣΥΡΙΖΑίοι καβαλούν σήμερα το άλογο του νεοφιλελευθερισμού, γιατί αυτό είναι της μόδας. Εσένα σε πείθουν τα νέα προσωπεία, εμένα όχι!
Asteroid
Η 2η και 3η παράγραφος είναι απάντηση στο "εξακολουθούν να μη εξασφαλίζουν την ευημερία των κοινωνιών ".
Μετά επιχειρηματολογώ για το πρόβλημα της "αριστερής πρότασης στην κρίση". Έχεις πει πολλές φορές άλλωστε για το πόσο ανάγκη έχει η κοινωνία μας μία δυνατή Αριστερά.
Τέλος καταλήγω με "σημάδια ανάκαμψης" της παγκόσμιας οικονομίας και ειδικά στη "Μέκα του Καπιταλισμού" που τα φαινόμενα του Wisconsin ερμηνεύθηκαν από τα ξεφτέρια της Αριστεράς και της Προόδου ως η αφορμή μίας κόκκινης επανάστασης.
---
"τόσο ο Κομμουνισμός όσο και ο Καπιταλισμός, στην υγιή τους μορφή και εφαρμοζόμενα από σωστά πολιτικά στελέχη, θα μπορούσαν να παράγουν επιθυμητά αποτελέσματα"
Είναι λάθος αυτό και έχει αποδειχθεί ιστορικά.
Για να απαντήσω στο περιβάλλον το οποίο μεγάλωσα, έχεις δίκιο. Μεγάλωσα λ.χ. στο Ηράκλειο που το 60% των κατοικιών είναι αυθαίρετα. Αλήθεια μόνο στο Ηράκλειο είναι αυτά τα ποσοστά;
Δεν είμαστε όλοι λαμόγια αλλά σίγουρα πάρα πάρα πάρα πολλοί...Δες μόνο τη φοροδιαφυγή. Δε θα είχαμε πρόβλημα αν δε φοροδιαφεύγαμε.
Το ΔΝΤ φταίει και γι αυτό ή οι φταίνε οι πολιτικοί μας;
Δεν ξέρω ακόμα να υπάρχει μια αριστερή πρόταση στην κρίση και αυτό είναι το πρόβλημα. Η Ευρωπαϊκή Αριστερά έχει συμβιβασθεί και έχει μετακινηθεί τόσο δεξιά, ώστε να έχει ακυρωθεί. Η Ελληνική πειραματίζεται ακόμη, πελαγοδρομεί... Θα δούμε αν θα βγει πουθενά!
Ναι, το πιστεύω απόλυτα ότι για τις ισορροπίες του κοινωνικού και του πολιτικού συστήματος χρειάζεται μια, αν όχι δυνατή, πάντως μια αξιόπιστη Αριστερά. Όπως επίσης και μια αντίστοιχη Δεξιά. Αυτό, που μάλλον δεν χρειάζεται, αυτό, που είναι επικίνδυνο, γιατί είναι, συν τοις άλλοις, και ψευδεπίγραφο είναι εκείνα τα μεσοβέζικα Κόμματα, που βαφτίζουν το κρέας ψάρι, όπως το νεοφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ ή την σοσιαλίζουσα ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Πιστεύω ακράδαντα ότι τα συστήματα αποδίδουν όταν εφαρμόζονται καθαρά, όχι όπως εφαρμόζονται στην Ελλάδα.
Όχι, το ΔΝΤ δεν φταίει για την κρίση. Ποτέ δεν είπα εγώ κάτι τέτοιο. Το ΔΝΤ φταίει για την εξαθλίωση, στην οποία οδηγεί την χώρα η αναποτελεσματική συνταγή του. Μπορείς να διαβάσεις ΚΑΙ την ανάλυση του κ. Σημίτη στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής, που πέρασε.
Δεν υπάρχει ΚΑΝΕΙΣ, που να πιστεύει πια ότι μπορεί να υπάρξει λύση μέσα από τέτοια μέτρα...
Η φοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή, που δημιουργεί το πρόβλημα έχει ονοματεπώνυμα, Λάκωνα, και τα ξέρουμε όλοι... Δεν αφορά την κοινωνία συνολικά και ανεξαιρέτως!
Οι παρανομίες κι οι λαμογιές, επίσης... Ίσως να έμαθες ότι για την δωρεά της SIEMENS στον κ. Μαντέλη επιβλήθηκε σήμερα πρόστιμο 7.500 ευρώ. Νομίζω, του περισσεύουν άνετα κάπου 492.500 ευρώ, να τα γλεντήσει με την ησυχία του τώρα!
Την κοροϊδία, λοιπόν, δεν την ανέχομαι. Αν εσύ νομίζεις ότι κάποιοι έχουν αλλάξει μυαλά επειδή γυρνάνε στα σαλόνια της Ευρώπης και δυσφημούν την πατρίδα τους, δικαίωμά σου. Δικαίωμά μου κι εμένα να μη μπαίνω στο ίδιο κάδρο μαζί τους!
Asteroid
Συμφωνώ ότι μόνο με τα μέτρα αυτά δε σωζόμαστε. Η σωτηρία δεν έρχεται χωρίς ανάπτυξη, προϋπόθεση της οποίας είναι η απελευθέρωση των δυνάμεων της αγοράς, η δημιουργία πλεονασμάτων που θα μπορέσουν όχι μόνο να εξυπηρετήσουν το χρέος αλλά και θα δημιουργήσουν μία στέρεα παραγωγική βάση για να μπορούμε και μετά να κάνουμε τις "μαγκιές μας" με τα απεχθή χρέη και τα ρέστα...
Μπορώ να κατανοήσω την αλγεινή εντύπωση και την προκλητική διάσταση του σκανδάλου siemens, ειδικά όταν ένα ολόκληρο κράτος ξεφτιλίζεται από μία εταιρεία όσο δε μπορεί να εφαρμόσει τους ίδιους του τους νόμους αποδώσει δικαιοσύνη. Το περί δικαίου αίσθημα του κόσμου θίγεται βαθύτατα. Το ίδιο προσβεβλημένος όμως αισθάνθηκα με το σκάνδαλο των υποκλοπών και τα τη vodafone που αντί να κλείσει, τελικά της χαρίστηκαν και τα πρόστιμα.
Σε απόλυτα νούμερα όμως δε μπορεί ένα σκάνδαλο ή δύο ή τρία ή δέκα να ρίξουν έξω ένα εθνικό χρέος. Τα νούμερα δε βγαίνουν ούτε κατά προσέγγιση. Η φοροδιαφυγή δεν έχει ονοματεπώνυμο. Όσο για το Σημίτη...και ο Μαντέλης και ο Τσουκάτος άνθρωποί του ήτανε.
@ Λάκωνας αλλά και @ Αστεροειδή
Εσείς άμα πάρετε φόρα δεν σας προλαβαίνει κανείς. Μέχρι να δω τί έγραψε ο ένας και τι απάντησε ο άλλος έρχομαι αντιμέτωπος με την ανταπάντηση του ενός και την ανταπάντηση του άλλου. Με τσιγκλάτε όμως και οι δυο και -τρεχάτε ποδαράκια μου- θα προσπαθήσω να σας προλάβω... :-)
@ Αστεροειδή
Λοιπόν και χάριν οικονομίας θα πω ότι συμφωνώ με τον Λάκωνα όταν λέει "Αστεροειδή τα δύο συστήματα (καπιταλισμός/νεοφιλελευθερισμός από τη μιά κομμουνισμός από την άλλη) δεν αντιμάχονται πια". Η αλήθεια είναι ότι η μάχη μεταξύ τους τελείωσε το 1989 με ήττα του κομμουνισμού και νίκη τον καπιταλισμό (ή τέλοσπάντων ότι καταλαβαίνει ο κόσμος σαν καπιταλισμό). Η ήττα αυτή δεν ήταν προσωρινή, δεν ήταν επιφανειακή ούτε στα σημεία. Ήταν ολοκληρωτική και στρατηγική. Μιλώντας σαν αριστερός, οφείλω να εξηγήσω τι εννοώ.
Ο μαρξισμός έγινε αποδεκτός και εδραιώθηκε στη συνείδηση εκατομμυρίων ανθρώπων, όχι τόσο γιατί ευαγγελίστηκε κυρίως την ωραία, πλην ασαφή, έννοια της “αταξικής κοινωνίας”, όσο γιατί ανέλυσε και τεκμηρίωσε την ανισότητα στην κατανομή του παραγόμενου πλούτου, ανάμεσα στην οικονομική ολιγαρχία του 19ου αιώνα και στους παραγωγούς της υπεραξίας γενικά, το βιομηχανικό προλεταριάτο καθώς και το προλεταριάτο γης. Πιο απλά απέδειξε στον πολύ κόσμο των χειρωνακτικά εργαζόμενων ανθρώπων στη βιομηχανία και στις μεγάλες γαιοκτησίες ότι, ενώ δικαιούνται, δεν λαμβάνουν το ποσοστό υλικών αγαθών ή ευημερίας γενικώς, που τους αναλογεί. Κοινώς ότι το ισχύον κοινωνικό καθεστώς τους εξαπατά και τους κλέβει...
Με σημαία, λοιπόν, αυτό το δικαίωμα στην ευημερία ο μαρξισμός επικράτησε ιδεολογικά και οργανωτικά στο αριστερό κίνημα της εποχής του και και καθοδήγησε κοινωνικές επαναστάσεις, οι οποίες αλλού συντρίφθηκαν και αλλού επικράτησαν. Και εχουμε μπροστά μας τον εξής ιστορικό τραγέλαφο: Εκεί που συντρίφθηκε η μαρξιστική - σοσιαλιστική επανάσταση, π.χ. στη Γερμανία ή στη Γαλλία, ο στόχος του μαρξισμού για μεγαλύτερη συμμετοχή των εργαζόμενων στην απολαβή των υλικών αγαθών επιτεύχθηκε και, μάλιστα, σε τόσο μεγάλο βαθμό, που το αίτημα για επανάσταση εκει ατόνησε ή χάθηκε. Αντίθετα εκεί που επικράτησε η επανάσταση και ο μαρξισμός έγινε καθεστώς, ο στόχος της μαζικής ευημερίας αν δεν εγκαταλείφθηκε, τουλάχιστον δεν επιτεύχθηκε ποτέ. Παρέμεινε ανεκπλήρωτος μέχρι που η πλειονότητα των πληθυσμών στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, συνυπολογίζοντας, φυσικά, και τις συνθήκες ανελευθερίας ωμότητας, μεταστράφηκαν μαζικά, ελπίζοντας να δούνε χαΐρι από τον επάρατο καπιταλισμό! Εδώ είμαστε σε ότι αφορά τις επιλογές για "ευημερία".
Η οικονομία της αγοράς είναι η κυρίαρχη επιλογή σήμερα και το πρόβλημα είναι αν είναι δυνατόν να σταθεί μια ξεχαρβαλωμένη οικονομία σαν τη δική μας μέσα σε μια παγκόσμια αγορά, στην οποία κυριαρχούν τερατώδους μεγέθους χρηματοοικονομικά μεγαθηρία. Όχι μόνο η δική μας αλλά και δεκάδων άλλων χωρών στον πλανήτη.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο το ερώτημα είναι πόσο “μαρξιστική” μπορεί να είναι μια πρόταση της Αριστερά για την έξοδο από την κρίση αλλά και για παραπέρα (μην πεις ότι δεν είμαι αισιόδοξος :-)
(συνεχίζεται)
Καλέ μου φίλε, ξέρεις ότι είμαι ο τελευταίος άνθρωπος στην Γη, που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί Κομμουνιστής (με την καλή έννοια, βεβαίως-βεβαίως!!!), αλλά η θηριωδία του Καπιταλισμού στην νεοφιλελεύθερη μορφή του, που κακή τη μοίρα βιώνουν οι κοινωνίες της Δύσης σήμερα, αφ' ενός, έχουν οδηγήσει το σύστημα στα απώτατα αντικοινωνικά, αλλ' ίσως και οικονομικά, όριά του, αφ' ετέρου δε, μπορεί να αναγεννήσει εκ της τέφρας του ακόμη και τον Κομμουνισμό. Αν οι λαοί φθάσουν στο έσχατο σημείο, διόλου δεν αποκλείονται απονενοημένα διαβήματα ή ακόμη και διαβήματα εκ παραδρομής - γνωρίζω τόσο πολλούς, που χωρίς να είναι ουσιαστικά Κομμουνιστές, ψηφίζουν, παρ' όλ' αυτά ΚΚΕ, φερ' ειπείν, ως αντίδραση, που μπορεί κάποια στιγμή το Κόμμα αυτό να βρεθεί πολύ πιο μπροστά κι απ' ό,τι φαντάζεται το ίδιο!
Εν πάση περιπτώσει, σε σχέση με την διαμάχη Κομμουνισμού-Καπιταλισμου, μπορεί εμείς να μη είμαστε ακόμη εδώ να δούμε τιο θα απογίνει, αλλά καλού-κακού ας θυμηθούμε το κλασικό λεγόμενο για την Όπερα: Δεν τελειώνει, αν δεν τραγουδήσει η χοντρή κυρία... It's not over, unless the fat lady sings! Ποια θα είναι η χοντρή κυρία στην περίπτωση αυτή μένει να το δούμε. Πάντως, το γεγονός ότι σε κάποιες Αμερικανικές Πολιτείες αυτή την στιγμή ο (συνήθως αδιάφορος για κινητοποιήσεις) απλός κόσμος αρχίζει να ξεσηκώνεται, επειδή οι Ρεπουμπλικανοί Κυβερννήτες τους επιχειρούν να λάβουν μέτρα ανάλογα με όσα βλέπουμε να γίνονται στην ταλαίπωρη Ευρώπη σήμερα κάτι λέει. Υπάρχουν αρθρογράφοι, οι οποίοι προλέγουν ότι μετ' ου πολύ ο Ευρωπαϊκός βρασμός θα είναι ρουτίνα και στις ΗΠΑ. Ίδωμεν...
Δεν εννοώ, πάντως, ότι ο Κομμουνισμός είναι προ των πυλών. Την ηθική - και όχι μόνον ηθική - κατάρρευση του νεοφιλελευθερισμού και της παντοδυναμίας των "αγορών" την βλέπω να έρχεται!
Λάκωνα: μια κουβέντα μόνον: Τόσο ο κ. Πρωθυπουργός όσον και ο κ. επί των Οικονομικών Υπουργός ήταν επίσης στενότατοι συνεργάτες του κ. Σημίτη... όπερ έδει δείξαι!
;-)
(συνέχεια)
Σε χώρες σαν την Ουρουγουάη, τον Ισημερινό ή το Περού, σήμερα, λειτουργεί κανονικά ένα είδος οικονομίας της αγοράς με λιγότερη ή περισσότερη παρεμβατικότητα του κράτους κυρίως στη διαδικασία αναδιανομής του εθνικού πλούτου. Από ότι καταλαβαίνω στις χώρες αυτές, επιχειρούν μέσω των εθνικοποιήσεων των πόρων τους, να δημιουργήσουν συνθήκες “πρωταρχικής συσσώρευσης” κεφαλαίου. Έτσι προσπαθούν να προστατέψουν και, όπου μπορούν, να βελτιώσουν με κοινωνικές παροχές, το επίπεδο διαβίωσης του φτωχού πληθυσμού, ενώ παραμένουν μέσα προσηλωμένοι στη παγκοσμιοποιημένη οικονομία της αγοράς. Η Βραζιλία με τις επιλογές της κυβέρνησης του Λούλα, φαίνεται να το έχει καταφέρει αυτό ενώ, η Αργεντινή δίνει ακόμα τη μάχη της, έχοντας σαν κύριο οικονομικό πρόβλημα στην περίοδο που διανύουμε, τον ψηλό πληθωρισμό.
Πόσο μαρξιστικές είναι αυτές οι λύσεις; Νομίζω καθόλου. Χρησιμοποιούν "μαρξιστική" φρασεολογία; Μπα, πιο πολύ αναφέρονται στον Μαρξ παρά τον ακολουθούν. Κανείς δεν μιλάει εκεί για σχεδιασμένη οικονομία, ούτε ενεργεί ανάλογα.
Είναι όμως αριστερές λύσεις; Σαφώς και είναι. Είναι αριστερές πολιτικές επειδή εκκινούνται και εφαρμόζονται με κριτήριο τη διαφύλαξη της κοινωνικής συνοχής με όρους κατανομής του κοινωνικού πλούτου ώστε να μη καταστρέφονται οικονομικά μεγάλες ομάδες του πληθυσμού και ειδικά οι πιο ασθενείς. Ας πούμε ότι παρατηρούμε ένα είδος Κεϋνσιανισμού προσαρμοσμένου στη Λατινική Αμερική. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να βοηθήσει την Ελλάδα. Δεν ξέρω, μπορεί.
Έχω ήδη πει ποια είναι η μεγάλη μας διαφορά από όλους αυτούς. Έχουμε όμως ένα εξαιρετικό ανθρώπινο δυναμικό που αποτελεί κυριολεκτικά ένα πολύ ισχυρό συγκριτικό πλεονέκτημα. Χιλιάδες επιστήμονες και επιχειρηματίες ελληνικής καταγωγής διαπρέπουν ακόμα και στις πιο απαιτητικές κοινωνίες, όπως η αμερικανική. Δεν λέω να τους φέρουμε πίσω με δελεαστικούς όρους. Όχι. Λέω πολύ απλά ν' αρχίσουμε να οικοδομούμε τους όρους υψηλής αξιοποίησης του ανθρώπινου δυναμικού μας, εδώ στον τόπο μας. Να αναδιαρθρώσουμε την παιδεία μας σε όλες τις βαθμίδες της. Να τη σσυνδέσουμε με την ανάγκη της κοινωνίας μας να παράγει πλούτο και ευημερία για όλους μας. Αυτό μαζί με την αποενοχοποίηση της επιχειρηματικότητας και τη καινοτομία, πιστεύω ότι μας παρέχει κάποια ελπίδα να τα καταφέρουμε. Είναι αριστερή αυτή η πρόταση; Πιστεύω πως ναι. Πού πάσχει; Στο ότι, αν και πολλοί συμφωνούν μαζί μου, τη διατυπώνω μόνος μου και όχι ένα ισχυρό κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα μέσα στην ελληνική κοινωνία...
Αυτό είναι, για μένα, το επείγον ζήτημα.
Για την ώρα, όπως βλέπεις, απλώς μειώνονται όλο και περισσοτερο οι πόροι για την Παιδεία... την στιγμή, που μια πραγματική αναδιάρθρωση της χώρας δεν θα μπορούσε παρά να ξεκινήσει από την Παιδεία, σε πρακτικό επίπεδο...
@ Αστεροειδή
Μην κολλάς σ' αυτό! Κοίτα να μου βρεις τρόπο πως θα το πετύχουμε :-)
@ Λάκωνας
Σημειώνεις κάπου και δεν διαφωνώ με αυτό πως "Δεν είμαστε όλοι λαμόγια αλλά σίγουρα πάρα πάρα πάρα πολλοί...Δες μόνο τη φοροδιαφυγή. Δε θα είχαμε πρόβλημα αν δε φοροδιαφεύγαμε."
Το ζήτημα εδώ δεν είναι αν είναι πολλοί οι φοροδιαφεύγοντες, αλλά ότι τα σπασμένα της φοροδιαφυγής τα πληρώνουν αυτοί που δεν μπορούν να κρύψουν εισοδήματα (οι μισθωτοί) και όσοι είναι εντάξει -επειδή το θέλουν- με τις φορολογικές τους υποχρεώσεις. Αυτό είναι οξύτατο κοινωνικό πρόβλημα πλέον και μία μάζα 2,5 με 3 εκατομμύρια Έλληνες βλέπουν το Ελληνικό Κράτος σαν οργανωμένη ληστρική συμμορία. Αλήθεια έχεις αναρωτηθεί ποτέ γιατί η Ελλάδα είναι σχεδόν η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα της Μεσογείου η οποία δεν έχει οργανωμένη Μαφία σε μεγάλη κλίμακα; Μήπως γιατί στην Ελλάδα η οργάνωση αυτή είναι καλά κρυμμένη πίσω από μια νομότυπη επιχείρηση με την επωνυμία "Ελληνικό Κράτος"; Τι μας λείπει; Μεγάλες φαμίλιες έχουμε. Κάπους και Νονούς έχουμε. Στρατιές ιδιωτικών μπράβων και πελατών όλων των λογιών έχουμε. Κάνω πλάκα βέβαια, αλλά πολλοί το πιστεύουν πραγματικά έχοντας και επιχειρήματα...
Λαμόγια φοροκλέφτες δεν λείπουν ούτε από την Αμερική. Και ας έχουν εκεί δρακόντειους νόμους και αποτελεσματικούς μηχανισμούς. Αλλά κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να αποκαλυφθούν και να υποστούν τις συνέπειες. Εδώ απλά έχουν αποθρασυνθεί. Μήπως γιατί είναι "δικό" τους το μαγαζί;
@ Λάκωνας
Οι ουτοπίες δεν είναι μορφές ολοκληρωτισμού. Οι ουτοπίες είναι σχεδόν πάντα μια προβολή στο μέλλον των "ονείρων" του παρόντος. Όταν τις μετατρέψεις σε "πολιτικό πρόγραμμα" παύουν να είναι "ουτοπίες" οπότε τότε κρίνεται το πρόγραμμα, οι φορείς και η εφαρμογή του. Σε αυτό το στάδιο μπορεί η "ουτοπία" σαν πρόφαση πλέον, να οδηγήσει και σε ολοκληρωτισμό, αλλά όχι απαραίτητα. Νομίζω πως αν διασφαλίσεις ως κόρη οφθαλμού τη δημοκρατία, μπορείς να αποφύγεις τις εκτροπές "ολοκληρωτικού" τύπου.
Για την περίπτωση της Κίνας που αναφέρεις, είναι αξιοσημείωτο πως οι Κινέζοι όριζαν το καθεστώς τους αμέσως μετά την επικράτησή των κομμουνιστών το 1949 σαν μία μορφή "κρατικού καπιταλισμού" που με την καθοδήγησης του κομμουνιστικού κόμματος οικοδομεί τον σοσιαλισμό στην Κίνα. Για το λόγο αυτό, οι Κινέζοι αποκαλούσαν το καθεστώς τους “Νέα Δημοκρατία” :-)
Λες: "Το δίκαιο προκύπτει βάσει δύο πραγμάτων που λίγη σχέση έχουν με ιδεολογία, όσο με αρχές. (...) Το πρώτο λοιπόν που χρειαζόμαστε είναι Αρχές- σύστημα αξιών και νόμους. Μετά χρειαζόμαστε καθαρή θεώρηση των πραγμάτων, διερεύνηση της αλήθειας -του τι πραγματικά συμβαίνει και μετά απόδοση δικαιοσύνης. Τέλος χρειαζόμαστε μηχανισμούς επιβολής δικαιοσύνης προς όλους. Τι έχουμε από όλα αυτά τα τρία στην Ελλάδα;
Αυτό είναι το σύστημα απόδοσης δικαιοσύνης, που διέπει τις δυτικές κοινωνίες και όχι ο συσχετισμός ταξικών δυνάμεων."
Συμφωνώ! Και λέω πως μία θεμελιώδης αρχή ευνομούμενης κοινωνίας πρέπει να είναι ότι ο κοινωνικά παραγόμενος πλούτος θα πρέπει να προστατεύεται και να αναδιανέμεται δίκαια σε όλη τη κοινωνία και όχι μόνο σε όσους διαθέτουν πολιτική, κοινωνική και οικονομική ισχύ. Πράγμα στο οποίο, αν συμφωνήσουμε, θα μας οδηγήσει στο να προσδιορίσουμε ποια είναι εκείνα τ' αγαθά που συνιστούν τον "κοινωνικό πλούτο" και ποια μορφή θα πρέπει να πάρει η "δίκαιη αναδιανομή" τους. Εκεί θα ακουστούν προτάσεις, σκέψεις, απόψεις. Θα γίνει συζήτηση ίσως και καυγάδες και, τελικά, θα ψηφίσουμε. Η άποψη της πλειοψηφίας ua πρέπει να υπερισχύσει! Να λοιπόν, με ένα απλό παράδειγμα, που αποκαλύπτεται πως δεν αρκεί μόνον η επίκληση μιας "αρχής" αλλά είναι απαραίτητο στοιχείο για τη νομιμοποίησή της και ο συσχετισμός των δυνάμεων. Χωρίς την ισχύ της πλειοψηφίας καμία αρχή δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή και εφαρμόσιμη από όλους. Εκτός και αν επιβληθεί με τη βία. Αλλά τότε έχουμε ολοκληρωτισμό. Έτσι δεν είναι;
Η ανάγκη για "καθαρή θεώρηση των πραγμάτων, διερεύνηση της αλήθειας -του τι πραγματικά συμβαίνει και μετά απόδοση δικαιοσύνης. Τέλος χρειαζόμαστε μηχανισμούς επιβολής δικαιοσύνης προς όλους"... ωραία είναιόλα αυτά, μπορείς να τα λες σε κάθε περίπτωση και, φυσικά δεν θα βρεις κανέναν να διαφωνήσει με αυτά. Ούτε καν τον κ. Μαντέλη ;-)
Το ερώτημα δεν είναι "τι από όλα αυτά έχουμε στην Ελλάδα" αλλά με ποιον τρόπο μπορούμε να τα επιβάλλουμε και να τα θέσουμε σε λειτουργία. Και εφόσον το ζήτημα είναι εξόχως πολιτικό, μέσω τίνος πολιτικού φορέα θα μπορέσουμε να το πετύχουμε;
Γίνομαι κουραστικός, αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Μέχρι να γίνει κοινός τόπος θα προσπαθώ να κάνω κατανοητό ότι αυτό που λείπει είναι η πολιτική δύναμη που θα υλοποιήσει τις επιθυμίες μας. Και λείπει γιατί εμείς δεν αποφασίζουμε να της δώσουμε σάρκα και οστά. Αντίθετα κοιτάμε το δάχτυλο και όχι το πού δείχνει σχολιάζοντας "α είναι κοντό", ή "είναι μακρύ" ή "είναι κόκκινο" ή "πόσο μαύρο πόσο μπλε" και δεν συμμαζεύεται... :-)
συγγνώμη αλλά αυτές εδώ μέσα δεν είναι κουβέντες για γυναλικες και δη νοικοκυρές
είναι όμως κουβέντες καλών αναλυτών και γι αυτό θα προωθήσω το έργον σε κυρίους που ασχολούνται και μπορούν να πουν δυο σοφές κουβέντες όπως αρμόζει στη περίσταση...
κι ημείς θα επανέλθομεν για ανάγνωσιν -τουλάχιστον- μία των επομένων ημερών
δια τούτο, φιλοσοφείτε γιατί σας διαβάζουμε...
ΑΕΡΙΚΟ.. σας ασπάζομαι χαιρετώντας
ok!
επανέρχομαι πρωί για να ρωτήσω.. αυτό: "..να απαιτήσουμε σε πολιτικό επίπεδο, την πλήρη και ριζική αναδιάρθρωση του θεσμού της παιδείας, ώστε να καταστεί φορέας παραγωγής γνώσης και στρατηγικός παράγοντας, συνακόλουθα, καινοτομίας και πλούτου." πως το φαντάζεστε Αερικό;
δυο ερωτησεις σε μία
ενταξει! διευκρινίσεις..
λετε και διαχωρίζετε: σε πολιτικό επίπεδο ... πως θα μπορούσε αλλιώς; τι περιεχόμενο δινετε στην εκφραση;
και το υπόλοιπο όλο.. επίσης πιο περιεχόμενο δίνετε στη προταση-σκεψη σας
και με το συμπαθειο, αλλά έτσι πάντα κάνω.. ζητω διευκρινήσεις για να δω αν κατανοώ ή να κατανοήσω καλύτερα τον γραπτό λόγο του άλλου...
καλη σας ημέρα και εβδομάδα!
@ Orelia
Καλωσόρισες και, μάλιστα τη δεύτερη φορά, και επί της ουσίας :-)
Όταν λέω “να απαιτήσουμε σε πολιτικό επίπεδο...”, εννοώ να απαιτήσουμε να αποκτήσει η υπόθεση της παιδείας, στη σφαίρα των πολιτικών προτεραιοτήτων της χώρας μας, πρωτεύοντα ρόλο.
Ξεκινάω από τη διαπίστωση πως το θέμα της παιδείας, όπως έχει πλέον καταλήξει στη χώρα μας, δεν είναι ζήτημα θέσπισης κάποιων νόμων που να διευθετούν υποθέσεις διαδικαστικές, όπως ο τρόπος διεξαγωγής των εξετάσεων στα πανεπιστήμια ή το πόσα Πανεπιστήμια ή ΤΕΙ θα διατηρηθούν και πόσα θα κλείσουν. Ούτε, επίσης, είναι θέμα ρύθμισης του ύψους της χρηματοδότησης, το οποίο, όσο σημαντικό και αν είναι και ότι και αν κρύβει πίσω του, δεν παύει να είναι ένα τεχνικό ζήτημα. Ούτε, ακόμα, κρίνεται από κάποια μονοσήμαντη απάντηση για το αν θα είναι δωρεάν και δημόσια ή ιδιωτική και επί χρήμασι. Όλες αυτές οι παράμετροι είναι σημαντικές αλλά ταυτόχρονα περιγράφουν επιμέρους πλευρές και καμία δεν είναι η κύρια.
Το κύριο, κατά τη γνώμη μου πάντα, είναι να αποφασίσουμε για το περιεχόμενο της παρεχόμενης παιδείας στην Ελλάδα με κριτήριο τη προσδοκώμενη ωφέλεια για την κοινωνία στο σύνολο της. Όχι μόνον απλά ανόρθωση του πολιτιστικού μας επιπέδου αλλά και συμβολή της παιδείας με συγκεκριμένο, μετρήσιμο και αποτελεσματικό τρόπο στην οικονομική ευημερία του τόπου. Όχι μόνον καλούς, εν δυνάμει, επιστήμονες που διοχετεύουν τελικά τον δυναμισμό τους στο εξωτερικό αλλά υποδομές για την πλήρη αξιοποίηση τους εδώ στον τόπο μας. Όχι μόνο παροχή γνώσεων αλλά, κυρίως, παραγωγή και δημιουργία γνώσης που να διαχέεται σε όλη τη δραστηριότητα της κοινωνίας, προωθώντας μέσω της καινοτομίας, επιχειρηματικές δραστηριότητες επωφελείς για όλους μας.
Αυτή η στόχευση προαπαιτεί, κατόπιν συμφωνίας, την πλήρη αναθεώρηση της παρεχόμενης παιδείας από το νηπιαγωγείο μέχρι τα μεταπτυχιακά προγράμματα, και δεν μπορεί να ολοκληρωθεί όσο υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις οι οποίες έχουν αναγάγει επιμέρους θέματα σε casus belli ή τα θέματα της παιδείας παραμένουν εγκλωβισμένα στα συντεχνιακά προνόμια των καθηγητών, στις αντιπαλότητες των κομματικών παρατάξεων και τη δραστηριότητα δυναμικών μειοψηφιών.
Σε ό,τι αφορά τώρα στο “ποιοι” είμαστε αυτοί που καλούμαστε να απαιτήσουμε τα παραπάνω, εννοώ τον κάθε ένα από εμάς χωριστά και όλους μαζί, μακάρι, ενωμένους. Δεν έχει να κάνει με το αίτημα κάποιου κόμματος ή άλλου οργανωμένου φορέα, έστω και αν είναι καλόδεχτο κάτι τέτοιο, αλλά με την κοινή απαίτηση όλων μας σε όποια ιδεολογία ή κόμμα και αν ανήκουμε.
Ελπίζω να απάντησα στο τι εννοώ. Υπάρχει, επίσης μια ενδιαφέρουσα συζήτηση για την Παιδεία, που έγινε τον περασμένο Σεπτέμβρη εδώ
(συμπλήρωμα διευκρίνισης)
Να πω επίσης, για να μη παρεξηγηθώ, πως όταν λέω "Όχι μόνον απλά ανόρθωση του πολιτιστικού μας επιπέδου αλλά και συμβολή της παιδείας με συγκεκριμένο, μετρήσιμο και αποτελεσματικό τρόπο στην οικονομική ευημερία του τόπου", δεν εννοώ να υποβαθμίσουμε τις ανθρωπιστικές σπουδές οι οποίες, κατά μία άποψη, δεν παρέχουν μετρήσιμα και συγκεκριμένα αποτελέσματα. Ειδικά στο θέμα των ανθρωπιστικών σπουδών φρονώ ότι η Ελλάδα πρέπει να εγκαταλείψει την επαρχιώτικη μιζέρια της και να αναδειχθεί, μέσω μεταπτυχιακών σπουδών, σε κέντρο των σπουδών αυτών με διεθνή ακτινοβολία.
Μερικές παρατηρήσεις:
"όσο γιατί ανέλυσε και τεκμηρίωσε την ανισότητα στην κατανομή του παραγόμενου πλούτου, ανάμεσα στην οικονομική ολιγαρχία του 19ου αιώνα [..]"
Πολύ σωστά! Στον Καπιταλισμό του 19ου αι. Στον Καπιταλισμό του 21ου ; Μπορεί κανείς να κατηγορήσει τον πατέρα της google ή τον πατέρα του facebook για υπεραξία; Κολωσσοί που βασίζονται σε έξυπνες (ιδιοφυείς) ιδέες και έχουν παράγει δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας- πλούτου και ευημερίας στον Κόσμο, διοικούνται άραγε από γουρουνόμορφα παχύδερμα με φράκο και ψηλό καπέλο, όπως τους προπαγάνδιζει η Αριστερά. Τα δύο αυτά απλοϊκά παραδείγματα καταδεικνύουν τα αθεράπευτα ψεγάδια της μαρξιστικής θεωρίας η οποία τελικά και κλείστηκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Όλοι οι σοσιαλιστικοί "παράδεισοι" που χτίστηκαν κάτω από τις επιταγές της (και πίσω από παραπετάσματα!) κατέρρευσαν έχοντας πάνω-κάτω τα ίδια χαρακτηριστικά. Αυτό κάτι πρέπει να μας διδάξει στο κατά πόσο "απλά εφαρμόστηκαν λάθος οι εντολές του Προφήτη". Η ιστορία εδώ, παραδόξως, είναι αδιάλλακτη: Ανώτερο αγαθό και από την Υγεία και από την Παιδεία και από κάθε είδους οικονομική ευημερία, είναι αυτό το Αγαθό της Ελευθερίας. Τελεία και Παύλα!
Η Δημοκρατία είναι μία αναγκαία συνθήκη για την Ελευθερία (αλλά όχι ικανή).
Γι αυτό και προσυπογράφω όλα όσα αναφέρεις για την παιδεία με μία μικρή παρατήρηση:
Η Παιδεία είναι η μόνη επένδυση από την οποία μόνο κέρδη μπορεί να έχει η κοινωνία. Δυστυχώς σαν επένδυση είναι όχι μόνο πανάκριβη αλλά και αναγκαστικά μακροπρόθεσμη. Δεν πρόκειται δλδ καμία επένδυση στην παιδεία τώρα να λύσει το τρέχον ζήτημα του δημόσιου χρέους. Από την άλλη δεν υπάρχει καμία μεταρρύθμιση χωρίς χρήματα αλλά και καμία μεταρρύθμιση μόνο με χρήμα. Από τη Σκύλα του κάθε υπουργού που θέλει να εφαρμόσει το δικό του Σύστημα στο Χαρυβδη των συντεχνιών σε κάθε βαθμίδα της εκπαίδευσης που δε θέλουν να χάσουν τα (υπερβολικά) προνόμιά τους και αντιδρούν σε οποιαδήποτε πρόταση για αλλαγή!
Άστα ξεκαθάριστα δλδ!
"Η Δημοκρατία είναι μία αναγκαία συνθήκη για την Ελευθερία (αλλά όχι ικανή)"...
Λυπάμαι αλλά δεν το έχεις μάθει καλά το μάθημα σου... Η απουσία της δημοκρατίας μετατρέπει κάθε οικονομικό σύστημα, στην κοινωνική του εφαρμογή, σε καθαρή τυρρανία. Δν υπάρχει ίχνος ελευθερίας εκεί όπου απουσιάζει η δημοκρατία.
Φυσικά μιλάμε για τη δημοκρατία που δομείται πάνω στην αξιοκρατία. Και όχι για "μορφώματα" που επικαλούνται ένα δημοκρατικό μανδύα προάγοντας κατά βάση την κλεπτοκρατία, τη διαφθορά και την ανομία.
Σε ότι αφορά το παράδειγμα της Google, αλλά και της Apple ή της Microsoft δεν θα τους συγκρίνω με κανένα "γουρονόμορφο παχύδερμο με φράκο και ημίψηλο καπέλο" για τον πολύ απλό λόγο ότι δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με τους δημιουργούς τους, όπως δεν είχα ποτέ πρόβλημα ούτε με τους Έντισον, Φούλντον, Μαρκόνι κ.λπ.
Αν όμως δεν ήσουν τόσο μυωπικά προσανατολισμένος μόνο στη "φωτεινή" πλευρά της νεοφιλελεύθερης φαντασίωσής σου και τολμούσες να συγκρίνεις, για παράδειγμα, τα αφεντικά της Goldman Sacks σήμερα με έναν οποιονδήποτε μεγαλο-τραπεζίτη της περιόδου του Laissez-faire, θα έβλεπες την πραγματική ομοιότητα του τέρατος καιθα διαπίστωνες ότι στη σημερινή του μορφή, είναι ακόμα απεχθέστερο.
Αυτοί όμως είναι οι κυρίαρχοι στην παγκόσμια οικονομία και αυτών τα παιχνίδια πλήρωσαν πρόσφατα στην Αμερική εκατομύρια εργαζόμενοι, καθόλου τεμπέληδες, άριστα καταρτισμένοι και υψηλής παραγωγικότητας.
Το βιομηχανικό κεφάλαιο έχει ανάγκη από ένα, έστω και κολοβό, σύστημα δημοκρατίας για να αποδώσει και να αναπτυχθεί. Γι' αυτό γεννήθηκε και αναπτύχθηκε σε χώρες όπου είχε ήδη εδραιωθεί η κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Δεν είναι όμως το βιομηχανικό κεφάλαιο αυτό που κυβερνά τον κόσμο αλλά το χρηματοπιστωτικό. Και αυτό το κεφάλαιο μισεί τη Δημοκρατία όπως ο διάβολος το λιβάνι... Την ανέχεται μόνον, και όχι παντού, σαν "αναγκαία συνθήκη", προβάλλοντας το επιχείρημα πως για να γίνει "ικανή" συνθήκη ελευθερίας χρειάζεται όχι το οποιοδήποτε χρήμα αλλά, το "επενδυτικό χρήμα" των τραπεζών και των επενδυτικών οίκων, τρομάρα τους!.. Ως την επόμενη φούσκα!
Κατάλαβε το: η Ελευθερία είναι το ιδεώδες το οποίο υλοποιεί στο πολιτικό και κοινωνικό πεδίο η Δημοκρατία. Πρόκειται για ταυτότητα και όχι για στατιστική παράμετρο...
"Η απουσία της δημοκρατίας μετατρέπει κάθε οικονομικό σύστημα, στην κοινωνική του εφαρμογή, σε καθαρή τυρρανία. "
Ακριβώς λοιπόν η Δημοκρατία είναι ΑΝΑΓΚΑΙΑ συνθήκη (αλλά όχι ικανή).
(Η διαφορά της αναγκαίας συνθήκης από την ικανή, είναι ένα πολύ μεγάλο θέμα που θα το αναλύσω σε κάποιο επόμενο κείμενο.)
Το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο είναι ένα άλλο τεράστιο θέμα. Η μορφή που έχει πάρει εδώ και πολλές δεκαετίες στηρίχθηκε στην ανθρώπινη απληστία και την έμφυτη τάση για εύκολο και γρήγορο πλουτισμό, ώστε τελικά να παραβιάζει τις ίδιες τις θεμελιώδεις αρχές του Καπιταλισμού.
Μήπως το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο είναι ο Σταλινισμός του Καπιταλισμού;
Μεγάλη κουβέντα και αυτή.
@ Λάκωνας
...συ είπας!
Δημοσίευση σχολίου