Σήμερα είναι η πρώτη μέρα της νέας σχολικής χρονιάς. Σήμερα θα γίνει Αγιασμός στα σχολεία. Θα γίνουν δεήσεις και θ' ακουστούν πανηγυρικοί για τη σημασία του να μάθουν τα παιδιά γράμματα.
Σε μερικά σχολεία θα πάνε και οι "επίσημοι". Πολιτευτές διαφόρων βαθμίδων που θα δηλώσουν πως η παιδεία είναι η πιο σημαντική επένδυση για το μέλλον του τόπου...
Οι ιερείς θα αναπέμψουν δεήσεις! Θα προσευχηθούν και θα ευχηθούν καλή χρονιά...
Όπως κάθε χρόνο! Όπως τόσα και τόσα χρόνια!
Αναρωτιέμαι μόνο γιατί με τόση ευλογία, υποστήριξη και παραίνεση για σπουδές, η παιδεία μας πάει κατά διαβόλου και, ούτε ο τόπος μας ούτε τα παιδιά μας βλέπουν κάποιο χαΐρι και προκοπή από αυτήν;
37 σχόλια:
Βρε ΑΕΡΙΚΟ, ας ήμουνα σχολιαρόπαιδο ξανά κι ας πήγαινε η παιδεία κατά διαόλου!!!
;-)
@ Asteroid
Γιατί; Δεν είσαι ...μικρέ μου;
Καλά και μόνο που είδα το αυστηρό βλέμμα της υπουργού, μου ήρθε αμέσως διάθεση....για κοπάνα!!!
Λίγο χαμόγελο ρε γμτ, πως θα πλησιάσουν έτσι τα παιδιά...
Αν περιμενει κανεις λογω των... παπαδων και των ευλογιων τους να δει ασπρη μερα,τοτε θα περιμενουμε
(οπως γινεται φυσικα),εις τους αιωνας των αιωνων..(αμην!) :/
Ωραια και λογια του τυπου ''η παιδεία είναι η πιο σημαντική επένδυση για το μέλλον του τόπου''. Δεν μας λενε ομως γιατι δινονται μεγαλυτερα κονδυλια για το στρατο απ ο τι για τη Παιδεια, χρονια τωρα και ετσι θα συνεχισουν να κανουν και να λενε σε οσους εχουν αναγκη και κυριως συμφερον να τους ακουν και να τους πιστευουν...
Εγω παντως δεν αντεχω ουτε το υφος τους, oπως λεει και η φιλη Roadist,ουτε αυτα που λενε...
Καλο μεσημερι!
@ Roadarist
Αυτή η γλώσσα του σώματος ...τσακίζει
Άνοιξες τεράστιο θέμα φίλε Αερικέ και δεν ξέρω από που να το πιάσω. Και δε θα το πιάσω.
Στη χώρα που η κυβέρνηση εκλεγεται με βάση την κατώτερη σύνταξη που θα υποσχεθεί (βλ. εκλογές 2000), τι να σου κάνει και η "Σεγκολέν" !
@ Elva
Έτσι είναι Elva μου. Και μαζί με τα λεφτά που δεν δίνουν, μας λένε διατηρώντας τη φάρσα των αγιασμών, ότι έτσι είναι τα πράγματα και δεν πρόκειται να αλλάξουν... Τούβλα θέλουν, για τον τοίχο τους, με τη βοήθεια του θεού και τη θέληση των πολιτικών μας :/
@ CsLaKoNaS
Μα σε παρακαλώ. Αν δεν πάρεις εσύ θέση ή, μάλλον, αν δεν μιλήσεις εσύ σχετικά με το θέμα αυτό, προσωπικά δεν γνωρίζω άλλον πιο αρμόδιο στην παρέα.
Με την ευκαιρία σήμερα είδα στην Ελευθεροτυπία -πρώτη σελίδα- κι αυτές τις δύο ειδήσεις έτσι, σαν κερασάκι στην τούρτα:
εδώ και εδώ που χρειάζονται και αυτές σχολιασμό.
Θα περιμένω, έστω και λίγο λίγο και χωρίς να βιάζομαι. Το θέμα είναι όχι απλά μεγάλο αλλά, ίσως και το πιο καυτό στη χώρα μας. Δεν θα τη κοπάνήσεις τώρα Λάκωνα!..
Ας αφησουν τους αγιασμους και τις ευχες...η μαλλον ας αφησουν τα παιδια μας ησυχα...!!! και οσο βλεπω αυτη τη φωτο τοσο σκιαζομαι και το πιστευω ολο και πιο πολυ!! (τι την ηθελες και εσυ....:-)..!)
Καλο Φθινοπωρο!
Οσα κερια και λιβανια και να αναψουμε και οσες ευχες και να πουμε η παιδεια δεν προκειται να αλλαξει.
Και εδω τα ιδια με την παιδεια...
Ελαχιστα τα ατομα που εχουν παιδεια και απο πανω μπορουν να ανοιξουν το στομα τους και να κανουν μια καλη συζητηση.
Παμπολλες οι αιτιες... οικογενειακο περιβαλλον, οικονομικες καταστασεις, κλπ, και φυσικα η πανταχου παρουσα κρατικη μεριμνα για την παιδεια, η οποια ειναι ελεεινη, και εδω και εκει... δυστυχως...
Η ώρα στην Πρωτεύουσα του Έθνους είναι 5 τα ξημερώματα και δε μπορώ να σχολιάσω τώρα καθ' ότι πτώμα.
Θα πω μόνο για την περίπτωση του Πανεπιστημίου Κρήτης, ότι δεν γνωρίζω το περιστατικό και δε μπορώ να πάρω θέση. Όμως, ο Τσιρώνης που φέρεται από το ρεπορτάζ να υπερασπίζεται την απόφαση του Φυσικού τμήματος, είναι πολύ (ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ) δυνατή περίπτωση καθηγητή.
Κατά κανόνα τέτοιοι καθηγητές δεν ενδιαφέρονται για τη συνδικαλιστική δράση των φοιτητών τους.
Ξαναλέω όμως ότι δεν το γνωρίζω το ζήτημα και δε μπορώ να πάρω θέση.
--------
Κατά τα άλλα ως εισαγωγή του σχολιασμού μου να σου υπενθυμίσω τη φιλελεύθερη στάση μου. Είμαι υπέρ του ξεπουλήματος των πάντων. Εξαιρείται η Υγεία, η Παιδεία και η Δικαιοσύνη.
Εν τούτοις, τα λάθη του ΠαΣοΚ στην εκπαίδευση είναι ασυγχώρητα.
@ Ephemeron
Εφήμερε μ' έκανες να νομίσω ότι ήταν ...εφήμερη η παρέα σου. Καλώς τονε!..
Αν κατάλαβα καλά μάλλον και στις ΗΠΑ υπάρχει πρόβλημα, τουλάχιστον στη βασική και τη μέση εκπαίδευση. Αυτές οι βαθμίδες εκπαίδευσης παρέχονται από το κράτος και εκεί και εδώ. Πιστεύεις ότι η παρουσία του κράτους είναι που χαλάει την ιστορία; Δεν κατάλαβα καλά πως το εννοείς, γι' αυτό και ρωτάω.
Από την άλλη υπάρχει και το ζήτημα της "κοινωνικής μόρφωσης", η αγωγή δηλαδή που παίρνει κανείς από το σπίτι του και τον κοινωνικό του περίγυρο. Αυτό νομίζω είναι άλλο. Σημαντικό, ίσως τελικά να είναι και το πιο σημαντικό, αλλά είναι μία παράμετρος στην όλη παιδεία ενός πολίτη. Πιστεύω ότι σκοπός της παιδείας είναι να απελευθερώσει το δυναμικό των ανθρώπων μιας κοινωνίας ώστε να γίνουν "κύριοι της τύχης τους και αφέντες του εαυτού τους". Να παράσχει γνώσεις και μέθοδο ώστε, οι γνώσεις αυτές, να γίνουν εργαλείο. Εργαλείο χρήσιμο για την παραγωγή πλούτου, ατομικής και κοινωνικής ευημερίας. Κοντολογίς, να μας δίνει τη δυνατότητα να "φιλοκαλούμε μετ' ευτελείας και άνευ μαλακίας".
Αυτή η παιδεία είναι κοινωνικό αγαθό και πρέπει να παρέχεται από το κράτος!
Σε εμάς εδώ στην Ελλάδα τι πάει στραβά, λοιπόν, και όλο μας ψοφάει το καϋμένο;
@ Orfia
Χαρά μου αν ήξερα ότι θα σε σύγχιζα, θα έβαζα άλλη φωτογραφία.
Έλα όμως, πεσ' μου γιατί δεν τραβάει άλλο το καρότσι και έχει καταντήσει η παιδεία από "παινεμένη της Πατρίδας" σε ανυπόληπτο χαμίνι; Τόσα λεφτά ξοδεύουμε κάθε οικογένεια για να την εξασφαλίσουμε στα παιδιά μας. Με αποτέλεσμα το γνωστό ρεφραίν του Λουκιανού
ΑΕΡΙΚΟ μου ο Κηλαηδόνης τα λεει μια χαρα.!!! Οσοι σπουδασαν παιδια και ξεφραγκιαστηκαν στην κυριολεξια γνωριζουν πολυ καλα ποσο αδαεις ειναι ολοι τουτοι..που καθε φορα ασχολουνται με την "παιδεια"...!!
@ Orfia
Δεν είναι αδαείς, καλή μου Orfia, μόνο αδαείς δεν είναι. Κακομοίρηδες και πονηροί είναι και προσπαθούν να μας κάνουν να τους μοιάξουμε κι εμείς... Φυσικά, δεν ξέρω αν τα καταφέρνουνε αλλά τα λεφτά μας τα παίρνουν...
Παντα μεσα απο τις δικες μου εμπειριες, και μια που πηγα γυμνασιο και πανεπιστημιο στην Αθηνα και μιλαω για τις δεκαετιες 70 και 80, να τι νομιζω...
Στο γυμνασιο θυμαμαι ελαχιστους καθηγητες και ακομα πιο ελαχιστες στιγμες που να ελεγα "ποσο χαιρομαι που ειμαι μαθητης, τι υπεροχο πραγμα ειναι η μαθηση"
Στο πανεπιστημιο εγινε ακομα πιο φρικη, οταν το ολο πραγμα ηταν κατι σαν... "εγω ειμαι ο Πανσοφος Καθηγητης σου μικρε φοιτητη, και εαν θελεις καποτε να φτασεις στο δικο μου "μεγαλειο" καλυτερα ν'ακους οτι σου λεω" κατι το οποιο μου γυριζε στην κυριολεξια τα αντερα, και με εκανε οτι αλλο παρα ενθουσιασμενο φοιτητη ετοιμο να παει οσο πιο μπροστα μπορει...
Με λιγα λογια δεν υπηρχαν δασκαλοι που να σου αναβουν φωτια μεσ'τη καρδια βρε αδερφε μου, δεν ξερω πως αλλιως να το πω...
Ο μαθητης, ο νεος, το παιδι, βλεπει το δασκαλο και περιμενει να τον σπρωξει, να αναψει μια φωτια, κι οχι να του πουλαει φυκια για μεταξωτες κορδελες...
Οταν οι καθηγητες εχουν φτασει σε σημειο που να μην μπορουν να αναψουν φωτιες στις καρδιες των μαθητων, και να τους κανουν να ονειρευτουν και να βγουν εξω σαν αλλος Οδυσσεας για απροβλεπτες περιπετειες τοτε η παδεια εχει πιασει πατο...
Προτεινεις να μην πηγαινουν τα παιδια σχολείο;
Όταν ανοιγει ένα σχολείο κλείνει μια φυλακή!
Ας μην επιτρεψουμε να ανοιγουν φυλακές!
όσο να ναι μεσα στο σχολείο και τίποτα απο γνωση να μην μαθει το παιδι, θα μαθει τουλαχιστον την φιλία, την κοινωνικοτητα και την αγαπη!
Διαγραφή Σχολίου Από: ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ!..
Blogger Ο/Η ΑΕΡΙΚΟ είπε...
@ (Cou)Coula
Να σε καλωσορίσω πρώτ' απ' όλα. Ειλικρινά χαίρομαι που πέρασες.
Όσο γι' αυτό που με ρωτάς τι να σου πω; Θα μπορούσα να το έχω πει, άν πίστευα κάτι τέτοιο. Αλλά ούτε το πιστεύω ούτε το είπα πουθενά.
Δεν ξέρω απο πού κατάλαβες κάτι τέτοιο, αλλά δεν πειράζει θα μου εξηγήσεις μιαν άλλη φορά.
Και, ναι, συμφωνώ μαζί σου ότι τα παιδιά μαθαίνουν στο σχολείο -και εκτός μαθήματος-ένα σωρό ωραία πράγματα. Αλλά νομίζεις ότι οι αγιασμοί και οι πολιτικοί δεκάρικοι συμβάλλουν, έστω και ελάχιστα, στο να μάθουν τα παιδιά κάτι από τα ωραία που λες;
Γιατί φίλους, ας πούμε, κάνω και στη γειτονιά μου ή στη blogόσφαιρα, ακόμα και στο Flickr... Την αγάπη μπορούμε να τη μάθουμε παντού, ακόμα και στο δρόμο για το γήπεδο. Και τα μαθήματα κοινωνικότητας ξεκινάνε από το παιχνίδι και εξελίσσονται με τα πάρτι, τα ραντεβού και τους τσακωμούς μας.
Τα σχολεία, όμως, νομίζω ότι τα έχουμε για άλλα πράγματα, για άλλο σκοπό. Βέβαια, η αυλή τους είναι ΤΟ λαχείο για τα παιδικά μας χρόνια. Εδώ όμως, αναρωτιέμαι απλά, για αυτό που γίνεται στις τάξεις και το τελικό του αποτέλεσμα. Για τη φροντίδα και το έμπρακτο ενδιαφέρον τόσο για την ποιότητα των σπουδών όσο και για το τι περιμένει τα παιδιά μετά τις σπουδές τους. Όπως το περιγράφει, δηλαδή, και ο Λουκιανός στον "Επαγγελματικό προσανατολισμό" του.
:-)
Αυτή η φωτογραφία της Υπουργού, καρφί μέσα στην καρδιά μου!! Αχ, ανίκητη Ελληνική νοοτροπία όπου το χαμόγελο θεωρείται χαζομάρα... Κρίμα..
Θα μου επιτρέψετε να πω τη γνώμη μου και απευθύνω το σχόλιό μου κυρίως στον Εφήμερο, διότι σχολιάζει την παιδεία εδώ (στην Αμερική) την οποία τη γνωρίζω θα έλεγα λίγο καλύτερα από άλλα άτομα. Πρώτον, γνωρίζω την παιδεία στην Ελλάδα μια που τελείωσα Λύκειο στην Αθήνα αλλά γνωρίζω επίσης και την παιδεία στην Αμερική διότι φοίτησα στο Πανεπιστήμιο στην Αμερική και ο γιός μου που τελειώνει πια Πανεπιστήμιο στην Καλιφόρνια μου έδωσε και κατάλαβα τι εστί παιδεία στην Αμερική από το νηπιαγωγείο έως το Πανεπιστήμιο. Επίσης, ήμουν εθελόντρια σε όλα τα σχολεία όπου φοίτησε ο γιός μου και γνωρίζω τι γίνεται μέσα και έξω. Το σημείο όπου συμφωνώ με τον Εφήμερο είναι ότι οι οικογενειακές καταστάσεις, δηλαδή όχι τόσο η οικονομική κατάσταση της οικογένειας αλλά η πνευματική (πόσο μορφωμένοι είναι και τι αξία δίνουν στην εκπαίδευση) είναι το πιο σημαντικό κριτήριο για την εκπαίδευση των παιδιών τους. Διαφωνώ όμως στο εξής: δεν υπάρχει καμία σύγκριση μεταξύ της παιδείας εδώ και της παιδείας στην Ελλάδα. Πρώτον δεν υπάρχει παραπαιδεία στην Αμερική. Δεν είναι απαραίτητο να πάει το παιδί σου σε τρία φροντιστήρια για να περάσει στο Πανεπιστήμιο. Απίστευτο και όμως αληθινό!! Δεύτερον, εάν το παιδί σου έχει μυαλό και θέλει να σπουδάσει δεν χρειάζεται να περάσει από την "Ιερά Εξέταση". Τρίτον, ακόμη και εάν η οικονομική κατάσταση της οικογένειας είναι θλιβερή, ένας καλός μαθητής έχει την ευκαιρία να λάβει αμέτρητες υποτροφίες διότι υπάρχουν αμέτρητα Πανεπιστήμια και δε χρειάζεται να πάει στο εξωτερικό για μεταπτυχιακά και μετά να πάρει το (τα) πτυχίο(α) του για να τυλίγει σουβλάκια...
Βέβαια, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, έχει μεγάλα προβλήματα και εδώ η παιδεία και δυστυχώς υπάρχουν περιοχές, όπως τα δημόσια σχολεία στο Λος Άντζελες, όπου κανένας γονέας που σέβεται την εκπαίδευση του παιδιού του δεν πρόκειται να στείλει το παιδί του. Δυστυχώς, το θέμα είναι ατελείωτο και θα έπαιρνε πολύ χρόνο για να συζητηθεί. Εύχομαι απλά να καλυτερεύσει σε κάποια στιγμή η παιδεία, αν και δυστυχώς δεν το βλέπω να γίνεται σύντομα όσους αγιασμούς και αν κάνουν!
Όπως και νάχει, καλή χρόνια σε όλα τα παιδιά και καλό φθινόπωρο σε όλους μας.
@ Mary
Σας ευχαριστώ πολύ για τις επισημάνσεις σας.
Τα πράγματα στην Αμερική δεν μπορεί παρά να τα γνωρίζετε πολυ καλύτερα από τον οποιονδήποτε εδώ. Εγώ το μόνο που μπορώ να παρατηρήσω είναι ότι, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, δεν υπάρχει χώρα στον κόσμο, εκτός ίσως από την Φινλανδία, που να παραγει γνώση και να διαθέτει τέτοιο τρομακτικό επιστημονικό δυναμικό, άλλη από τις ΗΠΑ. Βέβαια, συγκεντρώνει δυναμικό από όλον τον κόσμο, αλλά ξέρει και πολύ καλά τι να το κάνει! Ηγείται και με διαφορά σε όλους τους τομείς και κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει. Σίγουρα θα υπάρχουν και οι περιπτώσεις που ο Ephemeros αλλά και εσείς περιγράφετε με μελανά χρώματα, αλλά σε ότι αφορά τις ΗΠΑ, δεν είναι αυτές που περιγράφουν τη γενική εικόνα.
Αν ονειρεύομαι ένα πράγμα για την Ελλάδα μας είναι ακριβώς αυτό. Ένα εκπαιδευτικό σύστημα που να μην αναμασά αλλά να παράγει γνώση. Σε όλους τους τομείς και όχι μόνο στις στενά θετικές επιστήμες.
Στις ανθρωπιστικές επιστήμες, τις οποίες θεωρούμε κορώνα της παιδείας που παρέχεται στα ελληνόπουλα, δεν υπάρχει τίποτα άξιο λόγου, σαν έργο, που να μπορεί να συγκριθεί με τον όγκο και την ποιότητα της έρευνας και της θεωρητικής παραγωγής των πανεπιστημίων της Αμερικής ή της Αγγλίας και της Γαλλίας. Σκεφτείτε οι Έλληνες τραγικοί έχουν αναλυθεί αρτιώτερα και σε μεγαλύτερη έκταση από τους Γερμανούς παρά από τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου των Αθηνών ή της Θεσσαλονίκης. Και δεν αναφέρομαι σε περιπτώσεις καθηγητών που παράγουν έργο, όπως τον κ. Μαρωνίτη και μερικούς ακόμα. Αναφέρομαι στο κλίμα των σχολών και στον "αέρα" δημιουργίας που δεν υπάρχει.
Αυτό με πληγώνει και αντί να μου πούνε τι σκέφτονται για αυτό, οι αρμόδιοι, μου ξαναπαρουσιάζουν μια παραλλαγή ...εξετάσεων!
Υπήρξε μια εποχή κατά την οποία τα σχολεία στην Ελλάδα παρείχαν μιαν εγκύκλιο παιδεία επαρκή ως βάση για μόρφωση και κουλτούρα. Το Απολυτήριο του τότε εξατάξιου Γυμνασίου - τουλάχιστον σ' ό,τι αφορούσε τους μέτριους ή άνω του μετρίου μαθητές - αντικατόπτριζε ένα ορισμένο επίπεδο.
Αργότερα, σε κάποιο απροσδιόριστο χρονικό σημείο, φαίνεται σαν να ελήφθη η πολιτική απόφαση ότι οι δύο πρώτες βαθμίδες της εκπαίδευσης έπρεπε να προσανατολισθούν αποκλειστικά στην επίτευξη μιας θέσης στην τριτοβάθμια. Αποτέλεσμα ήταν η εγκύκλιος παιδεία να στενέψει, να υποχωρήσει και σταδιακά να ακμάσει η φροντιστηριακή παιδεία και γνώση εις βάρος της σχολικής. Δεν ξέρω αν το επέβαλε η κοινωνία αυτό ή αν η κοινωνία ακολούθησε την πολιτική, αλλά γεγονός είναι πλέον ότι ούτε τα παιδιά ούτε οι γονείς ούτε οι εκπαιδευτικοί αντιμετωπίζουν τα σχολεία πλέον ως ο,τιδήποτε άλλο πέρα από ένα τυπικό προ-στάδιο του Πανεπιστημίου. Όσοι έχουν ή είχαν παιδιά στην Γ' Λυκείου γνωρίζουν ότι οι μαθητές μόνον τουριστικά περνούν από το σχολείο και αυτό το πολύ ώς το Πάσχα, εξαντλούν τα νόμιμα όρια των απουσιών και ασχολούνται αποκλειστικά με το Φροντιστήριο.
Η κατάσταση αυτή δεν αναιρεί μόνον την έννοια της δωρεάν παιδείας, αλλά και αυτή τούτη την ευρύτερη και ουσιαστική έννοια της παιδείας. Οι δε τελευταίες ειδήσεις από το μέτωπο αυτό μας λένε ότι, τελικά, το Υπουργείο Παιδείας έχει ως μόνη αποστολή, σε κάθε αλλαγή Κυβερνητικού κόμματος, να τροποποιεί το σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια - τίποτ' άλλο δεν ακούμε, τίποτ' άλλο δεν μένει!
1) H Aμερική παράγει γνώση επειδή οι άνθρωποί της μεγαλώνουν με τη νοοτροπία ότι "όλα ειναι εφικτά". Αυτός ο τρόπος σκέψης δε γεννάει πάντα το Καλό, σίγουρα όμως επιτρέπει τη δημιουργία.
2) Δεν ενδιαφέρονται τόσο για τη λεπτομέρεια όσο για την καινοτομία. Αν χρειαστεί, θα ασχοληθούν και με τη λεπτομέρεια, αλλά δεν ειναι προτεραιότητα.
Αυτό φαινεται και στον τρόπο γραφής των επιστημονικών τους δημοσιευσεων (μιλώ για τις νευροεπιστημες με τις οποίες ασχολούμαι). Οι ευρωπαικές έχουν συνθετες σκέψεις και αμφιβολίες, κριτική κλπ. Πρέπει να σου "κόβει" για να καταλάβεις τη Συζήτηση. Οι αμερικάνικες ειναι "απλές" και εστιασμένες στο αποτέλεσμα.
3) Επενδύουν ΠΟΛΛΑ χρήματα στα παν-μια τόσο για την ουσία της ερευνας όσο και για την "εμφάνιση" (κτίρια, τοιχοι αυλές, website). Ta περισσότερα ερχονται από ιδωτικές πηγές χρηματοδότησης.
4) Αγοράζουν γνώση από όλον τον κόσμο. Η πλειοψηφία των επιστημόνων δεν ειναι αμερικανοι(αν και υπάρχει ενας πυρήνας αμερικανών που ειναι εξαιρετικά μορφωμένος και καταρτισμένος και οριζει τη χάραξη των μονοπατιών της γνώσης)
Είναι ανοικτοί σε οποιαδήποτε ιδέα. Ποτε δε θα πουν "Αυτό αποκλείεται". Ακόμη κι αν διαφωνούν, θα πούν "Να το σκεφτούμε". Από κάθε προτεινόμενη ιδέα, θα δεχτούν, θα αγοράσουν ή θα κλέψουν ο,τιδήποτε τους φανεί χρήσιμο.
5) Εργάζονται πάρα πολύ ΣΚΛΗΡΑ.
6) Οι αποφοιτοι του σχολείου που εχω συναντησει (10-20 νεοι φοιτητες κάθε χρόνο, από πλουσιότατη γειτονιά) συνήθως εχουν μέτριο επίπεδο γνώσεων. Ωρες-ωρες τρελλαίνομαι, γιατι πρέπει να διδάσκω την απλή μέθοδο των τριών, την εννοια του μοριακού βάρους, και ενα σωρό πραγματακια που έμαθα στο γυμνάσιο..
Οι περισσότεροι, λοιπόν, ειναι μετριότατοι, και κάποιοι λίγοι ειναι αστέρια. Τα αστέρια τα "παιρνει" το Columbia, και οι υπόλοιποι βολευονται σε κάποιο μικρότερο παν-μιο. Ομως και οι μέτριοι παράγουν γνωση γιατι, προς το παρόν, το συστημα προχωράει σαν καλοκουρδισμένη μηχανή.
7) Ολα τα παιδιά που εχω γνωρίσει ειχαν κάποιο χομπυ στο σχολείο και έκαναν ή κάνουν εθελοντική δουλειά ως φοιτητές. Συνήθως οδηγούν νοσοκομειακά, δουλευουν στα νοσοκομεία ή ειναι πυροσβέστες.
8) Το κειμενο της ελευθεροτυπίας για τους δυο φοιτητες ειναι φρικτό! Το περιεχομενο του κειμένου δεν αποδεικνύει τον βαρυγδουπο τίτλο του. Αν ήταν δημοσιευση, θα είχε κοπεί από οποιδήποτε επιστημονικό περιοδικό.
@ Asteroid
Θα συμφωνήσω μαζί σου για την αξία ή το στάτους που είχε το απολυτήριο του Γυμνασίου σε κάποιες, παλιότερες εποχές. Ειδικά την εποχή που τέλειωσα εγω την Μέση Εκπαίδευση (1964), ξεχωρίζαμε ακόμα μέσα σε ένα πλήθος αναλφάβητων και παιδιών που είχαν εγκαταλείψει το σχολείο για βιοπορισμό.
Προσωπικά δεν την αναπολώ εκείνη την εποχή. Θυμάμαι μερικούς καθηγητές μου με αγάπη αλλά τους περισσότερους τους μισούσα ή κάτι τέτοιο. Μας βασανίζανε 6 ημέρες την εβδομάδα με μια στείρα και δογματική διδασκαλία του συντακτικού και της γραμματικής της αρχαίας ελληνικής γλώσσας που δεν μας επέτρεπε ούτε κατά διάνοια να προσεγγίσουμε τα νοήματα και τη μαγεία των αριστουργημάτων που υποτίθεται μας διδάσκανε. Ο χημικός μας ήταν χυδαία προσβλητικός απέναντι μας και οι γνώσεις του σταματούσαν στο πτυχίο του, ένα ρεμάλι που το έπαιζε δανδής. Ο μαθηματικός μας σκούπιζε τη μύτη του με την γραβάττα του και όλοι τους πλην ελαχίστων εξαιρέσεων μας χτυπούσαν για ψύλου πήδημα με τον πιο βάρβαρο τρόπο.
Αλλά οι καθηγητές που ήταν εντάξει, ήταν θεοί. Με την ευκαιρία να μνημονεύσω τον κ. Πολυμένη, τον κ. Ανδρέου και τον κ. Δεληδημήτρη. Δεν είναι που μας αγαπούσαν. Ήταν που μας κάνανε να νιώθουμε ότι το να μάθεις γράμματα είναι όμορφο πράγμα, ίσως, το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο.
Η κατάσταση, όμως, όπως ήταν έπρεπε να αλλάξει. Και αποδείχτηκε για άλλη μια φορά ότι ισχύει ο νόμος του Μέρφυ "όταν τα πράγματα πρόκειται να αλλάξουν, το πιθανότερο είναι να αλλάξουν προς το χειρότερο".
Και έγινε αυτό που περιγράφεις πάρα πολύ σωστά. Ενωθήκαμε δυο σπίτια για να τα βγάλουμε πέρα με τα έξοδα των φροντιστηρίων και των πανελληνίων εξετάσεων. Όλοι όσοι το πέρασαν με καταλαβαίνουν. Και γιατί παρακαλώ; Για να μπούνε τα παιδιά μας στις καλύτερες πανεπιστημιακές σχολές της χώρας, με βαθμολογίες από 18-20. Παιδιά αστέρια. Εργατικά, με ικανότητες και αυτοπειθαρχία που σκίστηκαν στο διάβασμα για δυο χρόνια και όχι μόνο. Για να περάσουνε τις πύλες των πανεπιστημιακών σχολών και να τα απαξιώσουνε καθηγητές που δεν πατάνε στις αίθουσες είτε γιατί πολιτεύονται είτε γιατί εμπορεύονται την καθηγεσία τους. Πανεπιστήμια στα οποία η παπαγαλία είναι ακόμα η καλύτερη μέθοδος για να πάρεις πτυχίο. Πανεπιστήμια επίσης που ο κάθε κομματικός σχηματισμός θεωρεί ότι μπορεί να τα ανοίγει και να τα κλείνει όποτε το θεωρεί αναγκαίο καταργώντας επί της ουσίας το άσυλο της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών και του δικαιώματος των σπουδών.
Δυστυχώς πρέπει πάλι να αλλάξει η κατάσταση. Και τρέμω για το που θα οδηγηθούν τα πράγματα. Διάβασα σήμερα κάποιες προτάσεις και πάλι μου βγαίνει στην επιφάνεια το θέμα των εξετάσεων. Τι να πω; Φοβάμαι ότι πρόκειται για τύφλωση. Είναι και το μνημόνιο που δεν προβλέπει τίποτα για την ενίσχυση των υποδομών και του περιεχομένου της παιδείας. Είναι και οι νέοι επιστήμονες που ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους...
Είναι όλα τόσο στραβά που νιώθω την ανάγκη να πω "καλομελέτα Αερικό και πήγαινε, γιατί δεν μπορεί άλλο πια, έχουμε φτάσει στον πάτο!"
@ ΣΠ
Να σας καλωσορίσω και να σας ευχαριστήσω θερμά για την εικόνα και το σχολιασμό της αμερικανικής εκπαίδευσης. Κοντά σε όλα τα άλλα ένα πράγμα που με κάνει να αισθάνομαι δέος είναι το γεγονός ότι νέοι άνθρωποι γίνονται καθηγητές στα αμερικανικά πανεπιστήμια. Εντάξει, δεν είναι όλοι οι καθηγητές στο ίδιο επίπεδο αλλά έχει σημασία ότι η προώθηση στην ακαδημαϊκή κοινότητα γίνεται με κριτήριο το αν έχεις να πεις κάτι χρήσιμο και όχι αν σε υποστήριξε κάποιοα παράταξη.
Στέκομαι ιδιαίτερα στην πληροφορία που δίνετε στο σημείο 4. Αν μπορούσα να καταλάβω το κριτήριο με το οποίο δουλεύει η ομάδα που χαράσει "τα μονοπάτια της γνώσης" στις ΗΠΑ. Στην πραγματικότητα, αν το καλοσκεφτείτε, οι άνθρωποι αυτοί κυβερνούν τον πλανήτη!
Είναι πολλά τα όσα θα ήθελα να σας ρωτήσω αλλά φοβάμαι μη και καταχραστώ το χρόνο σας. Για παράδειγμα, λέτε κάπου¨"τα αστέρια τα παίρνει το Columbia". Πώς τα παίρνει; Λέτε αλλού "και οι μέτριοι παράγουν γνώση". Μα αυτό είναι εκπληκτικό.
Επισημαίνω, επίσης, την έμπρακτη κοινωνικοποίηση μέσα από την εθελοντική εργασία, τα χόμπι και τις ομαδικές δραστηριότητες. Αν τελειώσατε πανεπιστήμιο στην Ελλάδα και προετοιμαστήκατε εδώ, θυμάστε μήπως πόσο χρόνο είχατε για ομαδικές δραστηριότητες και εθελοντική εργασία στα λυκειακά σας χρόνια;
Να είστε καλά.
:-)
@ ΣΠ
Επίσης συμφωνώ μαζί σας σχετικά με το άρθρο της Ελευθεροτυπίας. Επιεικώς, απαράδεκτο!
Τα "αστέρια" τα παιρνει το Columbia με βάση τις επιδόσεις τους στα σχολικά τους χρόνια, την αιτηση που κάνουν μαζι με το γράμμα όπου περιγράφουν τους στόχους τους, και τη συνέντευξη.
Συχνά τα παιδιά αυτά εχουν πάρει 2-3μαθηματα πρώτου έτους παν-μιου στην τελευταία τάξη του λυκείοy (advanced placement λεγονται αυτά). Δεν ειναι σπάνιο να έχουν κάνει και κάποια (απλή) έρευνα σε εργαστήριο. Ειχα 3 μαθητριες σχολείου τα τελευταια 3 χρόνια που μετά πήγαν στο Columbia.
Η συνένετυξη ειναι πολύ σημαντικός παράγοντας, συνηθως γινεται μετά από το πρώτο screening των αιτήσεων. Πρέπει να δειξει το παιδί ότι εχει στόχους και ξέρει τι του γίνεται.
Εξωσχολικές δραστηριότητες ειναι επίσης ακρως απαραίτητες.
Η εθελοντική εργασία νομίζω σχετίζεται και με την αντιπάθεια των αμερικανών για το κράτος ή/και με την αδιαφορία του κράτους για τον λαουτζίκο. Δεν εχω ακόμα ξεδιαλύνει τα πράγματα.
Σχολείο (με ελάχιστες ομαδικές δραστηριότητες και μηδενική εθελοντική εργασία), παν-μιο και διδακτορικο τελειωσα στην Ελλάδα και πρέπει να πω ότι όταν εφτασα εδώ δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι υστερούσα στο γνωστικό επίπεδο. Η αυτοπεποίθηση όμως ήταν χαμηλή.
Μερικές φορές "τρελλαινομαι" όταν βλέπω τους φοιτήτες. Δεν εχουν ιδέα και νομίζουν ότι ξέρουν τα πάντα. Αυτό φυσικά ειναι πρόβλημα, αλλα ταυτοχρόνως δεν έχουν κανέναν φόβο και προχωρούν ακάθεκτοι μπροστά. Και βεβαια δημιουργούν γνώση γιατι μπαινουν σε εργαστηρια που εχουν σκοπό να παραγάγουν και, αργα ή γρήγορα, συμβάλλουν κι εκείνοι κάπου.
Η χάραξη των μεγάλων "δρόμων" ορίζεται κεντρικά. Πολλά χρήματα και κατευθυντήριες γραμμες για βιοιατρική ερευνα δίνονται από τa National Institutes of Health, δηλαδή τελικά από την πολιτική ηγεσία.
Στις νευροεπιστήμες για παράδειγμα ο απώτερος στόχος ειναι να καταλαβουμε τι σκέφτεται ενας άνθρωπος παρατηρώντας ηλεκτρικά ή βιοχημικά σηματα. Αυτό θα καταλύσει ενδεχομένως την ελευθερία μας ή, αν ωριμάσουμε, θα μας ανοίξει νέους δρόμους.
Στη μηχανική, η κατευθυνση έρχεται από τις πολεμικές αναγκες της χώρας. Μακροπρόθεσμα οφελείται και η υγεία, η καθημερινότητά μας κλπ.
Η νέα κυβέρνηση έχει δώσει μεγάλη ώθηση στην "πράσινη" ενεργεια και γενικά σε εναλλακτικές μορφές ενεργειας.
Η ΝΑΣΑ κάνει συνεχώς και αδιαλλείπτως πειράματα με ζώα γιατί θέλουν να κατοικήσουν το διάστημα.
Δεν εχω εμεπιρία από άλλους τομείς.
Κι εδώ ειναι απαραίτητο να σε ξέρουν και να σε προτιμούν προκειμένου να πάρεις κάποια θέση στο παν-μιο. Networking λέγεται το "μεσον". Πρέπει και να εισαι καλός και να εισαι καλά δικτυωμένος. Οι πολιτικές πεποιθήσεις δεν παιζουν ιδιατερο ρόλο στις περισσότερες περιπτώσεις.
@ ΣΠ
επιτρεψε μου να μην συμφωνησω καθολου με τις τελευταιες γραμμες.
"Οι πολιτικές πεποιθήσεις δεν παιζουν ιδιατερο ρόλο στις περισσότερες περιπτώσεις."
Εχοντας ζησει την μιση μου ζωη στην Αμερικη διαφωνω παντελως. Οι δικες μου εμπειριες ειναι ακριβως το αντιθετο...
Τι να πω.. δε μου εχει τύχει ακόμη να με απορρίψουν για τα πολιτικά.
Η αλήθεια βέβαια είναι πως τα εργαστήρια ειναι εντελώς απολιτίκ. Σε βαθμό ανησυχίας.
Π.χ. 11η Σεπτεμβρίου στο λαμπ μιας γνωστής στο ivy league Πρινστον εμαθαν για την επίθεση στους πύργους, εγραψαν μια υποσημειωση στο lab notebook και συνέχισαν κανονικά το πείραμα.
Αυτό που βρίσκω αδιανόητο ειναι το τεράστιο οικονομικό βάρος που σηκώνουν οι φοιτητές στις πλάτες τους. $70,000 χρωστά ενας νέος συνάδελφος για τα φοιτητικά του δάνεια.. το ποσό είναι μικρό γιατί πήγε σε πολιτειακό παν-μιο και όχι σε ενα από τα "καλά".
Η φίλη μου σκέφτεται αν θα πρέπει να μετακομίσει ή όχι για να πάνε τα παιδιά της σε καλύτερο σχολείο... βλέπε "σχολείο με λιγοτερα λατίνο και μαύρα παιδάκια"
Tελος, τα εργαστήρια εργάζονται πεισματικά και στοχευμένα γιατί η ύπαρξή τους εξαρτάται από την αυτοχρηματοδότησή τους. Ο νέος ερευνητής πρέπει μεσα σε 7 χρόνια να φέρει το παν-μιο τουλάχιστον 1 εκατομμύριο δολλάρια από επιδοτήσεις και να εχει αντιστοιχο αριθμό δημοσιεύσεων. Αλλιώς δεν μονιμοποιείται και χάνει το εργαστήριό του. Στην απελπισία τους στρέφονται π.χ. στη DARPA http://www.darpa.mil/, δηλαδή στο υπουργείο εθνικής άμυνας, για χρηματοδότηση.
Σε μερικά από τα "καλά" παν-μια, δινουν σε 2 νέους ερευνητες το ίδιο project και οποιος το κάνει καλύτερα παιρνει τη θέση. Αντίστοιχες πρακτικές εφαρμόζουν και οι "απλοί" καθηγητές με τους φοιτητές τους.
Rat race η Αμερική.
Γενικα, η χώρα εχει πολλαπλές όψεις.
Xαίρομαι που βάλαμε το ίδιο τραγούδι στην έναρξη της σχολικής χρονιάς!!!
Εγώ ως φυσικός...
Το τι λούκι τραβάμε φέτος δε σου λέω! Χρήματα φυσικά δεν υπάρχουν... έχουμε άλλες προτεραιότητες!
Αλλά έχω βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου κι ας μου έχουν κάνει σεβαστή μείωση μισθού!
Αν θες διάβασε περισσότερα εδώ.
Καλή σου μέρα!
@ Φυσικένια
Πιστεύω ότι σε μιαν άλλη εποχή τα σχολεία θα ξεκινάνε με πάρτι και πυροτεχνήματα και όχι με "αγιασμούς" και δεκάρικους... Σ' αυτήν την άλλη, λοιπόν εποχή, σε μια γωνιά παράμερα, έτσι για να μην χαλάει την γενική ευθυμία, θα προβάλεται η ταινία "The Wall" για να λέει, σαν ιστορία στα παιδιά, πως είχαν κάποτε τα πράγματα...
Όνειρο είναι βέβαια, αλλά και πάλι πού ξέρεις;
(Έίδα την ανάρτηση σου και έγραψα ένα σημείωμα, αλλά με το "δημοσίευση" χάθηκε το σημείωμα και δεν εμφανίστηκε τίποτα στα σχόλια. Για το λόγο αυτό επαναλαμβάνω εδώ αυτά που προσπάθησα να σου πω εκεί).
Σου εύχομαι ολόψυχα να κερδίσεις το στοίχημά σου. Το γνωρίζεις πολύ καλά, το λένε και τα παιδιά που σχολιάζουν την ανάρτησή σου, ότι τα παιδιά θα κερδίζουν το σεβασμό σου όσο κι εσύ θα κερδίζεις τον δικό τους. Και ο δρόμος είναι ένας και μοναδικός: Αφοσοίωση, αγάπη και έμπνευση στη δουλειά που έχετε να κάνετε.
Ξέρω πολύ καλά τα ζόρια που τραβάτε, τόσο φέτος όσο και γενικότερα. Διαθέτω εξαιρετική πηγή ενημέρωσης από μέσα :)
Eίχα βάλει στις ρυθμίσεις αναθεώρηση σχολίων παλιότερα και ξέχασα να την απενεργοποιήσω. Το σχόλιό σου είναι τώρα δημοσιευμένο!
Για την έναρξη της σχολικής χρονιάς έχουμε το ίδιο όνειρο. Μα είναι δυνατόν να ξεκινάνε τα παιδιά την πρώτη μέρα στο σχολείο τόσο συντηρητικά, κουραστικά, βαρετά και ηθικοχριστιανικά?
Φαντάζεσαι πόσο πιο ωραία θα ήταν μια γιορτή έναρξης παρόμοια με τις γιορτές λήξης που γίνονται στο τέλος της χρονιάς. Μια γιορτή που θα καλωσορίζει τα παιδιά στο σχολείο και δε θα τα στοιχίζει σε σειρές να παρακολουθούν τις αγιαστούρες να ανεβοκατεβαίνουν λες και πρέπει να ξορκίσουν κανένα κακό!
Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο.
Βλέπω ότι έχει ανάψει για τα καλά η κουβέντα αλλά εχει μεταφερθεί στη μορφή της αμερικανικής παιδείας, την οποία τώρα αρχίζω να τη μαθαίνω και συνεπώς δε θα μιλήσω γι αυτή.
Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα νομίζει κανείς πως έχει κυρίως προβλήματα υποδομών. Δεν είναι σωστό αυτό.
Ιστορικά υπήρξε ιδιαίτερα αυστηρό και συντηρητικό, με μοναδική φωτεινή εξαίρεση τη μεταρρύθμιση των Παπανδρέου-Παπανούτσου. Από τότε κανείς δε θυμάται καμία άλλη σοβαρή μεταρρύθμιση. Βασική του αποτυχία είναι πως δεν καταφέρνει να σε πείσει ως μαθητή ότι αυτό που σου διδάσκει αξίζει να κάτσεις κάτω και να προσπαθήσεις να το μάθεις.
Ένα τέτοιο σύστημα είναι εξ' ορισμού αποτυχημένο. Τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα. Το σύστημα εκπαίδευσης βασίζεται σε μία τεράστια διδακτική ύλη, ξεπερασμένη σε πολλά, λανθασμένη σε ακόμα περισσότερα (βλ. Ιστορία Παπαρηγόπουλου) που ως μόνο του κίνητρο είναι ο βαθμός και εν τέλει η εισαγωγή στο πανεπιστήμιο που, μέχρι πρότινος τουλάχιστον, θεωρούνταν το εφαλτήριο για να ζήσει ο νεο-έλληνας το δικό του greek dream (μία θέση στο Δημόσιο).
Οι δάσκαλοι του εκπαιδευτικού μας συστήματος (κυρίως στο γυμνάσιο) είναι κατά κανόνα γερασμένοι (διορισμένη με την απαράδεκτη επετηρίδα) και αδιάφοροι. Κανονικοί δημόσιοι υπάλληλοι που κατά κανόνα θέλουν πρωτίστως να τα έχουν καλά με το εκπαιδευτικό σύστημα παρά με τους μαθητές.
Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα και πολιτικών που ακολούθησε κατά καιρούς το υπουργείο. Το βασικό πρόβλημα εδώ είναι πως κάθε υπουργός έχει κατά νου και μια μεταρρύθμιση. Καταργούσε το έργο του προηγούμενου και ξεκινούσε κάτι καινούριο. Στη μέση, ερχόταν αντιμέτοπος με κάθε λογής συντεχνία και είτε τα παρατούσε ή πετσόκοβε τόσο πολύ τη μεταρρύθμιση που στο τέλος έμενε μία σούπα. Χαρακτηριστικότερη όλων η μεταρρύθμιση Γιαννάκου-Βερέμη για την τριτοβάθμια. Αρκεί να δει κανείς το πρώτο κείμενο της μεταρρύθμισης και το τελικό σχέδιο νόμου.
Ιστορικά τα λάθη του ΠαΣοΚ στην Αλλαγή είναι τεράστια. Σε ότι αφορά τη 2βάθμια δύο είναι τα μεγαλύτερα: 1. Η κατάργηση των επιθεωρητών, γιατί λέει ως θεσμός προοθούσε το χαφιεδισμό. Με την ίδια λογική θα μπορούσαν να καταργήσουν την αστυνομία. Καταργώντας τους επιθεωρήτες το ΠαΣοΚ άφησε ανεξέλεγκτο το σύστημα. Κανείς δεν ήλεγχε το έργο των δασκάλων με αποτέλεσμα οι δάσκαλοι να μη λογοδοτούν πουθενά. Το ίδιο βέβαια έκανε με όλη τη Δημόσια Διοίκηση τα χάλια της οποίας τα βλέπουμε σήμερα. 2. Ο συνδικαλισμός στα σχολεία. Μέτρο απαράδεκτο το οποίο δίνει υπέρμετρη και αδικαιολόγητη εξουσία σε μαθητές, με αποτέλεσμα τις εθιμοτυπικές καταλήψεις για το σχήμα της τυρόπιτας.
Άλλο μεγάλο λάθος είναι η κρατική παρέμβαση σε ό,τι αφορά το πρόγραμμα σπουδών. Το υπουργείο έδωσε εντολή σε ένα και μόνο πρόγραμμα σπουδών όπου όλα τα σχολεία (ιδιωτικά και μη) πρέπει να ακολουθούν. Αυτό μπορεί να ακούγεται ασήμαντο- όμως δεν είναι.
Σε ό,τι αφορά την τριτοβάθμια εκπαίδευση η κουβέντα είναι πολύ μεγάλη. Η μεταρρύθμιση Πανούση του '82 ηταν μια αλλαγή με πολλά θετικά αλλά και πολλά αρνητικά. Θετικό είναι το σπάσιμο της έδρας αλλά αρνητικό είναι η συνδικαλιστική συνδιαχείρηση της κοινότητας. Δεν υπάρχει κανένα πανεπιστήμιο στον κόσμο που ο καθηγητής να ανεβαίνει βαθμίδα με ψήφο φοιτητή. Δηλαδή να κρίνει την επιστημονική πορεία του καθηγητή να την κρίνει ο φοιτητής. Και ποιος φοιτητής ; Ο συνδικαλιστής, φοιτητοπατέρας διορισμένος από το κόμμα. Η παθογένεια τον ελληνικών πανεπιστημίων συνοψίζεται στη μη αξιολόγηση των καθηγητών, στον κομματισμό και τη συντεχνιακή λογική, στον φοιτητικό συνδικαλισμό χωρίς καμία νομιμοποίηση (η ΕΦΕΕ δεν υπάρχει εδώ και 30 χρόνια) και στο Αίσχος του ασύλου.
Στην Αμερική όχι μόνο μπορεί η αστυνομία να μπαίνει στους χώρους του πανεπιστημίου αλλά πολλά πανεπιστήμια (όπως το δικό μου) έχουν δική τους αστυνομία. Η κατάληψη που οδηγεί σε κλείσιμο σχολών είναι για την Αμερικανική λογική απαράδεκτη! Απαγορεύοντας την είσοδο (π.χ. με τον χτίζεις τα γραφεία καθηγητών), απαγορεύεις τις Ιδέες και την ελεύθερη διακίνησή Τους.
@ CsLaKoNaS
Πρέπει να ομολογήσω ότι βίωνα την απουσία σου από τη συζήτηση αυτή -ή έστω τη συμμετοχή σου με ένα πολύ πρόχειρο σημείωμα- σαν σημαντική έλλειψη.
Έχεις δίκηο παρατηρώντας ότι η συζήτηση ασχολήθηκε περισσότερο με την αμερικανική πραγματικότητα και χαίρομαι που την επαναφέρεις στο κυρίως ζητούμενο: την παιδεία που παρέχεται από το ελληνικό κράτος και την ανικανότητα στο να παραγάγει γνώση. Φυσικά, πρέπει να παρατηρήσω εδώ, ότι όταν αναζητάς τρόπους για να λύσεις το πρόβλημα αυτό, είναι πολύ σημαντική η παράθεση παραδειγμάτων από τις ΗΠΑ, μια χώρα στην οποία φαντάζει η παραγωγή γνώσης, μέσα από την παρεχόμενη παιδεία, σαν κάτι το αυτονόητο.
Θεωρώ όλες τις επισημάνσεις σου σημαντικές και ενδιαφέρουσες. Οι περισσότερες διαπιστώσεις από όσες κάνεις είναι "κοινός τόπος" στους παρεπηδημούντες την Ιερουσαλήμ, αλλά είναι σημαντικό ότι τις παραθέτεις σαν σύνολο και με ενιαίο τρόπο.
Αυτό που μπορώ να πω εδώ είναι ότι δεν έχει σημασία αν συμφωνεί κανείς ή όχι με τον τρόπο που εξειδικεύεις τις επισημάνσεις σου, αλλά, το σημαντικό είναι, ότι στα σημεία αυτά πρέπει να επικεντρωθεί οποιαδήποτε συζήτηση για την παιδεία και το μέλλον της στον τόπο μας.
Θέλω να συμπληρώσω όμως ένα σημείο, το οποίο θεωρώ θεμελιώδες και απουσιάζει από τις επισημάνσεις σου και αυτό είναι το ύψος της χρηματοδότησης της παιδείας σε συνδυασμό με τις διαδικασίες και τη χρηματοδότηση της έρευνας στη χώρα μας. Αν θέλεις, το ζήτημα αυτό, μαζί με αυτό της κατεύθυνσης που πρέπει να πάρει η παιδεία στον τόπο μας, είναι τα δυο θεμελιώδη ζητήματα στα οποία πρέπει να δοθεί το βάρος των απαντήσεων και των προτεινόμενων λύσεων.
Για το θέμα του Ασύλου, ειδικά, θέλω να πω ότι συμφωνώ κα' αρχάς με την ανάγκη να αντιμετωπιστεί αποφασιστικά και ουσιαστικά. Θεωρώ όμως ότι, με βάση τις πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες της χώρας μας, κάθε εύκολη ή αστόχαστη παραχώρηση ευκολιών σε αστυνομικές παρεμβάσεις δεν συνιστούν λύση ούτε και μονόδρομο, όπως προσπαθούν πολλοί να πείσουν. Προσωπικά θα θεωρούσα καθοριστικό, στο θέμα του Ασύλου, να καταργηθούν οι φοιτητικές συνδικαλιστικές παρατάξεις με σύμφωνη γνώμη των κομμάτων. Θα ήταν πράξη βαθύτατα δημοκρατική και ουσιαστική και θα αναγνώριζε ότι η ασύστολη δραστηριότητα των παρατάξεων αυτών, είναι εκείνη που έχει καταλύσει τις περισσότερες φορές και το Άσυλο και την ουσία του. Είναι η ίδια ακριβώς δραστηριότητα που ευθύνεται για την απομαζικοποίηση των φοιτητικών συλλόγων και την κατάλυση της ΕΦΕΕ.
"το ύψος της χρηματοδότησης της παιδείας..."
Το θέμα των χρημάτων είναι κοινός παρονομαστής στην Ελλάδα αφού μιλάμε πάντα για μια φτωχή χώρα. Πιστεύω όμως ότι δεν είναι τόσο σημαντικός δεδομένου ότι είναι τόσο στρεβλώ και αντιπαραγωγικό το σύστημα της Παιδείας που όσο χρήμα και να ρίξεις τα αποτελέσματα που θα έχεις θα είναι μηδαμινά.
Δες π.χ. τι γίνεται με τις υποδομές που συνεχώς χτίζουν σχολεία ή πανεπιστήμια και συνεχώς μπαίνουν εξωσχολικοί ή αντιεξουσιαστές και τα καταστρέφουν. Εκεί μπαίνει θέμα ασύλου το οποίο δε θα έπρεπε να καταργηθεί αν απλώς εφαρμοζόταν ο νόμος. Αλλά στην Ελλάδα οι νόμοι είναι για να μην εφαρμόζονται.
Τέλος πρέπει να πως ότι για τη χρηματοδότηση έχουμε να κάνουμε και με την ιδιαίτερη φύση της 'επένδυσης'. Βλέπεις, η Παιδεία είναι η μοναδική επένδυση με σίγουρη απόδοση που δυστυχώς όμως είναι μακροπρόθεσμη. Δε μετριέται σε εκλογικό χρόνο.
"σε συνδυασμό με τις διαδικασίες και τη χρηματοδότηση της έρευνας στη χώρα μας."
Μεγάλο πρόβλημα. Ένα άλλο απαράδεκτο με τα κρατικά πανεπιστήμια είναι πως απαγορεύεται δια νόμου να πουλάνε τη γνώση τους στον ιδιωτικό τομέα. Σε όλες τις σοβαρές χώρες του κόσμου, έρχεται η εταιρεία στο πανεπιστήμιο, ζητάει έρευνα πάνω σε ένα θέμα, πληρώνει ένα σκασμό λεφτά, τα οποία το πανεπιστήμιο τα παίρνει και τα επανεπενδύει στο πανεπιστήμιο, σε άλλα ερευνητικά project, σε εγκαταστάσεις και εξοπλισμούς....Εδώ όμως τίποτα! Στην Ελλάδα ζούμε με το Αριστερό (μεταπολιτευτικό) δόγμα ότι αν μπει η εταιρεία στο πανεπιστήμιο, με τον καιρό θα αρχίσει να καθορίζει και το πρόγραμμα σπουδών και τους καθηγητές, και γενικά θα μας φάει ζωντανούς... Αυτά βέβαια δεν έχουν γίνει σε κανένα σοβαρό πανεπιστήμιο του κόσμου αλλά τι να τους πεις... Το ίδιο συμβαίνει και με την αξιολόγηση. "Ποιος θα αξιολογεί;", "Με τι κριτήρια;". "Άρα καλύτερα κανένας. Να μη μας ελέγχει κανένας. Το ακαδημαϊκό έργο δεν μπορεί να αξιολογείται!!". Τραγελαφικές απόψεις που τις διαδίδουν οι γνωστές μετριότητες της ΠΟΣΔΕΠ για να μη φανεί ότι είναι κατά βάση ανίδεοι.
Τα κόμματα πρέπει να φύγουν από τις σχολές (όπως και από τους χώρους εργασίας, και από την τοπική αυτοδιοίκηση). Να καταργηθούν και να επανασυσταθούν όλοι οι φοιτητικοί σύλλογοι με νέα καταστατικά (τα καταστατικά ΟΛΩΝ των φοιτητικών συλλόγων είναι από το '78. Όλα ένα καρμπόν κείμενο που είχε γράψει η ΚΝΕ.). Οι εκλογές να έχουν κοινά αποτελέσματα (τώρα κάθε παράταξη βγάζει τα δικά της) βάσει των οποίων η ΕΦΕΕ πρέπει να συστείνεται υποχρεωτικά χωρίς να χρειάζεται το 50+1. Όπως δηλαδή όλοι οι συγγενείς φορείς (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ κλπ κλπ). Σε αντίθετη περίπτωση το κράτος οφείλει να μην αναγνωρίσει κανέναν και τίποτα. Στην επόμενη κατάληψη να μπουν μέσα τα ΜΑΤ και να ρίξουν ένα γερό βρωμόξυλο σε όλες αυτές τις μειοψηφίες (αν βάλουμε κάτω τα νούμερα θα πάθεις πλάκα) που εδώ και χρόνια καταστρέφουν τα πανεπιστήμια, χωρίς να εκπροσωπούν κανέναν.
Για τις "διαδικασίες της έρευνας" ή για την έλλειψη διαδικασιών καθώς και την απουσία οποιουδήποτε σχεδιασμού σε κεντρικό και τοπικό επίπεδο, ένα μικρό απόσπασμα από προσωπική (καταθλιπτική) εμπειρία:
- Εχω αυτό κι εκείνο το background και θα θελα να μάθω τι κάνετε εδώ ώστε να δούμε αν επικαλύπτονται τα ενδιαφέροντα μας.
-Α! μη σε νοιάζει, εδώ ο καθένας κάνει ό,τι θέλει.
.................
Βεβαίως τα κόμματα έχουν ρημάξει το παν-μιο. Στο διδακτορικό μου έπρεπε να διαπραγματευτώ με κάθε καρυδιάς καρύδι καταληψία ώστε να μπορέσω να φροντίσω τα πειραματόζωά μου...
Αλλά τα κόμματα βρίσκουν το παν-μιο χαλαρό και "εισβάλλουν" στον κενό του χώρο. Εαν το παν-μιο (οι άνθρωποί του, οι διαδικασίες και, ενδεχομένως, κανα-δυο πρακτικοί υπουργοί) δεν αλλάξει, τα κόμματα δε θα φύγουν.
@ All
Το Πανεπιστημιακό Άσυλο και η υπεράσπισή του από κάθε λογής αυθαιρεσία που το καταστρατηγεί με ποικίλους τρόπους είναι ένα τεράστιο πολιτικό ζήτημα.
Η κατάργηση των παρατάξεων στα πανεπιστήμια -αν τελικά προκριθεί ότι κάτι τέτοιο είναι σωστό και επιβεβλημένο να γίνει- δεν μπορεί να υλοποιηθεί με διοικητική πράξη. Μπορεί να χρειαστούν διοικητικές πράξεις για να τη στηρίξουν, όπως για παράδειγμα, κανονισμός λειτουργίας των σχολών ή καταστατικά των φοιτητικών συλλόγων, αλλά η απομάκρυνση των συνδικαλιστικών φοιτητικών παρατάξεων από τη λειτουργία των πανεπιστημίων πρέπει να γίνει με πολιτικό τρόπο και να αποφασιστεί και να υποστηριχτεί από τα ίδια τα κόμματα. Κάτι τέτοιο μπορεί να προκύψει μόνο με πολιτικά μέτρα όπως, για παράδειγμα, ένα δημοψήφισμα που να δεσμεύει τα κόμματα στο σεβασμό του αποτελέσματός του.
Το λέω αυτό γιατί πιστεύω ότι η αγανάκτηση που επικρατεί, στην πλειονότητα του πληθυσμού, για τη σπέκουλα που γίνεται πάνω στην έννοια του Ασύλου, πρέπει να εκφραστεί με τρόπους που να ενισχύσουν τη δημοκρατία και όχι τον αυταρχισμό. Και πρέπει να γίνει έτσι, ώστε όποιος προσπαθήσει να αντιδράσει να βρει απέναντί του όχι κάποια αστυνομικά όργανα αλλά την κοινωνία όλη.
Νομίζω ότι όλοι θα συμφωνήσουν ότι η κατάσταση που επικρατεί στην παιδεία είναι ένα εξαιρετικά περιπλεγμένο και σύνθετο πρόβλημα. Δεν πιστεύω ότι ένας υπουργός ή μία κυβέρνηση -έστω και αυτοδύναμη και ισχυρή- μπορεί να το αντιμετωπίσει και να το λύσει επί της ουσίας μόνη της και χωρίς να κινητοποιηθεί η κοινωνία στο σύνολο της.
Σκεφτείτε μόνο το θέμα της παραπαιδείας. Όλοι τη καταγγέλουν και κανείς δεν τολμά να πάρει μέτρα καταπολέμησής της. Γιατί; Μα γιατί, κοντά στα άλλα, η παραπαιδεία λύνει και το πρόβλημα της απασχόλησης περίπου 100.000 διδακτικού προσωπικού, που παρήγαγε μαζικά το εκπαιδευτικό μας σύστημα χωρίς να έχει πού να τους απασχολήσει. Με κάθε μεταρύθυμιση της παιδείας αυξάνονται τα φροντιστήρια και η μέση οικογενειακή δαπάνη ανά υποψήφιο. Από την άλλη αν δεν καταργηθεί ριζικά και καθέτως κάθε μορφή παραπαιδείας, καμμία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση δεν πρόκειται να πετύχει τίποτα. Τα φροντιστήρια και η παραπαιδεία ευνοούνται και συντηρούνται από τις εξετάσεις και τις ανάγκες που δημιουργούν αυτές.
Είναι πολλά τα παραδείγματα που θα μπορούσα να αναφέρω. Σημασία έχει εδώ, και αυτό θέλω να τονίσω προς το παρόν, ότι η ελληνική κοινωνία δεν μπορεί πλέον να παραμένει παθητική περιμένοντας κάποιες λύσεις -όσο έχει παιδιά που ετοιμάζονται για το πανεπιστήμιο- και ύστερα "πάμε για άλλα". Τα ζητήματα της παιδείας πρέπει να την απασχολήσουν άμεσα, τόσο σε επίπεδο προβληματισμού, όσο και σε επίπεδο λύσεων. Τα κόμματα κάνουν του κεφαλιού τους, όσο η κοινωνία παραμένει αδρανής και αμέτοχη.
Δημοσίευση σχολίου