Συμβαίνει αρκετοί από εμάς τους Έλληνες και, μάλιστα, νέοι και φιλόδοξοι άνθρωποι, που έρχονται σε επαφή με τις συνθήκες που επικρατούν στις οργανωμένες κοινωνίες της Δύσης και του Βορρά, να νιώθουν μιαν οργή να φουντώνει μέσα τους. Μια οργή που στρέφεται ενάντια στο διεφθαρμένο μας κράτος και την καθυστερημένη κοινωνική συνείδηση των Ελλήνων πολιτών. Βλέποντας κοινωνίες συντεταγμένες σε κρατικές δομές ανταποδοτικές, οι οποίες παρέχουν αξιόλογη παιδεία και κίνητρα ανάδειξης στα μέλη τους, μέσα από την εργασία, αυτοί οι Έλληνες πολίτες βιώνουν συγκλονιστικά συναισθήματα. Και μάλιστα όσο πιο ευαίσθητοι και πατριώτες είναι τόσο πιο έντονα τα συναισθήματα ντροπής και οργής που νιώθουν.
Σε ότι με αφορά μπορώ να κατανοήσω την οργή αυτή. Την έχω νιώσει κι εγώ. Τόσο σαν νέος όσο και τώρα που δεν είμαι καθόλου νέος πια. Κι έχω μιλήσει με λόγια πικρά τόσο για το διεφθαρμένο μας κράτος όσο και για την, ανυπόφορα, καθυστερημένη κοινωνική συνείδηση της πλειονότητας των Ελλήνων πολιτών. Πιστεύω ότι, από μιαν άποψη, αυτή η οργή είναι δύναμη ζωής και αισιοδοξίας. Προσδοκώ ότι κάτι καλό θα προκύψει από αυτήν αν...
Θα συμπληρώσω αργότερα το "αν" αυτό. Τώρα θέλω να αναφερθώ στο λόγο αυτού του σημειώματος.
Μερικοί, από αυτούς στους οποίους αναφέρομαι, που γνώρισαν τον "πολιτισμό" και είδαν πολύ πιο αποτελεσματικούς τρόπους διαχείρισης των "ανθρώπινων πόρων" μιας κοινωνίας, αφήνουν την οργή να τους τυφλώσει και χάνουν το μέτρο. Τους καταλαβαίνεις γιατί τους ακούς να μιλούν με γενικότητες, να απαξιώνουν συλλογικά μη ομοιογενείς ομάδες, να αποδίδουν συλλογικές ευθύνες επί δικαίων και αδίκων, να εκφωνούν φιλιππικούς και να ατενίζουν τους κατηγορούμενούς τους αγέρωχα ωσάν να είναι, εξ ορισμού, χαμερπείς και σμερδαλέοι.
Όπως τα χωριατόπαιδα που, κάποτε, έρχονταν στην πόλη για να σπουδάσουν και ντρέπονταν να γνωρίσουν στους φίλους τους, τους χωριάτες γονείς τους ή και να γνωστοποιήσουν, έστω, τη χωριάτικη καταγωγή τους. Η πρόοδος ήταν στην πόλη και η καθυστέρηση στο χωριό. Έτσι ήταν τα πράγματα, χωρίς αμφιβολία, αλλά αυτοί χάνανε την ταυτότητά τους και πολλοί κατέληγαν πικρόχολοι και κυνικοί. Γιατί όταν χάνεις την ταυτότητά σου κανείς δεν μπορεί να σε σεβαστεί: ούτε αυτοί που αφήνεις πίσω ούτε και αυτοί από τους οποίους προσδοκάς να σε δεχτούν. Κι έτσι χάνεις ξαφνικά τα καλά σου αισθήματα προς κάθε κατεύθυνση.
Νομίζω ότι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας τέτοιας περίπτωσης είναι και ο CsLaKonas, νέος 25 χρόνων με πάθος τα μαθηματικά, ο οποίος, αν έχω καταλάβει καλά, σπουδάζει στο εξωτερικό, διαθέτει ένα λόγο κοφτερό, και, από ότι φαίνεται, έχει ένα λαμπρό μυαλό, ικανό να συλλαμβάνει πραγματικότητες, να τις αναλύει και να συνθέτει θεωρία. Ιδιότητες που ομολογώ με κάνουν και υποκλίνομαι! Ιδιότητες, επιπλέον, που το διεφθαρμένο μας κράτος και η καθυστερημένη κοινωνική συνείδηση της πλειονότητας των συμπολιτών μας ούτε αντιλαμβάνονται, ούτε εκτιμούν, ούτε και επιβραβεύουν. Κλασικό παράδειγμα, ακριβώς πάνω στο θέμα που ανάρτησε η Elva.
Ένα ζωντανό και ολοκληρωμένο παράδειγμα για το πώς και το γιατί φεύγουν τα καλύτερα μυαλά μας στο εξωτερικό και ερημώνει ο τόπος. Και ενώ σηκώνουμε θρήνο για αυτό το τεράστιο ζήτημα έρχεται ο CsLaKonas και μας λέει -με το στόμα του Γερμανού βέβαια- ορθά κοφτά: "να πάτε να γαμηθείτε!" Κοντά στα άλλα και γιατί δεν του δόθηκε κίνητρο να παραμείνει εδώ, να αποκτήσει προοπτική εδώ, να κερδίσει μια θέση για τα όνειρα του εδώ! Και σε ένα βαθμό έχει δίκιο.
Μέχρι ενός σημείου όμως. Και αυτό το σημείο έχει αρχίσει να τον ξεπερνάει επικίνδυνα. Δεν είναι όλα τα δάχτυλα του χεριού μας ίδια, ούτε και έχουν όλοι οι Έλληνες πολίτες τις ίδιες ευθύνες για αυτό το τερατώδες πελατειακό μόρφωμα που παίζει το ρόλο κράτους στην Ελλάδα. Μερικοί μάλιστα δεν έχουν καμιά απολύτως ευθύνη είτε γιατί δεν έβαλαν ποτέ το δάχτυλο στο μέλι, είτε γιατί το πολέμησαν και το πολεμούν με κόστος προσωπικό και οικογενειακό, μερικοί αντέχοντας ακόμα και σήμερα να σηκώνουν τα 85 τους χρόνια και να τα κατεβάζουν στο δρόμο -ναι στο Γλέζο αναφέρομαι που σε κάποιο άλλο του σημείωμα μικρόψυχα, επιπόλαια και χαζά προσπάθησε, ο CsLaKonas, να απαξιώσει. Για όλους αυτούς δεν είναι απλά άδικο να απευθύνει τον ισοπεδωτικό του φιλιππικό, ο φίλος με το "γερό" μυαλό αλλά και με τα 25, μόνο, χρόνια. Είναι ανέντιμο και απίστευτα φτηνό.
Να είσαι καλά λεβέντη μου κι εκεί που είσαι. Να σπουδάσεις καλά και να μπορέσεις να γίνεις χρήσιμος στον εαυτό σου, στην οικογένειά σου και άμπωτες, και στην πατρίδα σου. Προσδοκώ ότι κάτι καλό μπορεί να προκύψει από την οργή σου για σένα και για όλους μας, αν και εφόσον -τώρα είναι η στιγμή να το πω- προστατέψεις τον εαυτό σου από την μικροαστική επιπολαιότητα και βιασύνη.
Αν δεν δεις και δεν καταλάβεις ότι στην -διανοητική- κατάσταση που είσαι τώρα, είσαι λουκουμάκι για όλους αυτούς που η δουλειά τους είναι να διαβρώνουν την κοινωνία μας, να την εκμαυλίζουν με κάθε τρόπο και να διαιωνίζουν την φύση του ελληνικού κράτους έτσι ακριβώς όπως το περιγράφεις. Μπορεί να σε πληρώσουν καλά για αυτό, με κολακείες, τιμές ή και χρήματα. Μπορεί και να σου αρέσει αλλά την ταυτότητα σου, την ψυχή σου, θα τη χάσεις.
Ευελπιστώ να γίνει κατανοητό ότι πρόκειται για ένα κείμενο αγάπης που προσδοκά σε φιλία και αλληλοσεβασμό. Όσο είναι δυνατόν
36 σχόλια:
Ζούμε, δυστυχώς, μιαν ιστορική στιγμή, όπου το μέτρο έχει χαθεί εντός κι εκτός χώρας, σε πολιτικούς ηγέτες, που έχουν χάσει τον στόχο τους, και σε πολίτες, που βομβαρδίζονται με αντιφατικά μηνύματα, υπερβολές, αρνητισμό και απαξίωση... Σκέπτομαι τούτη την ώρα περισσότερο τους νέους, που δεν χάνουν μόνο τις δουλειές τους, αν τυχόν τις έχουν κι αυτές, αλλά χάνουν μαζί και την ελπίδεα τους για το μέλλον, την πίστη τους πως πίσω τους, στο παρελθόν αυτής της χώρας υπήρχαν κι ακόμα υπάρχουν κάποιες αξίες ζωντανές...
Είναι η οργή τους, αυτό, που βγαίνει προς τα έξω, οργή που, αν συνεχισθεί, θα συμπαρασύρει τα πάντα. βΓάζουμε συλλογικά τα μάτια μας μόνοι μας τώρα τελευταία, βάλλοντας επί δικαίων και αδίκων, γενικεύοντας, απαξιώνοντας τα πάντα... αλλά δεν είναι έτσι. Ούτε τεμπέληδες είμαστε ούτε απατεώνες. Ποιός μπορεί να πει τεμπέλη τον πωλητή, που δουλεύει 12ωρα με τον χαμηλότερο μισθό της Ευρώπης; Ποιός μπορεί να πει απατεώνα τον κάθε δημόσιο υπάλληλο, που δίχως κίνητρο και δίχως κεντρική καθοδήγηση πασχίζει πίσω από ένα γκισέ να τα βγάλει πέρα με μια γραφειοκρατία, που πνίγει και τον ίδιο μαζί με τον ιδιώη πολίτη της άλλης μεριάς, ποιός θα τα βάλει με τον δάσκαλο ή τον καθηγητή σε ξεχασμένα χωιά, όπου δεν υπάρχουν δυνατότητες για ιδιαίτερα και αρπαχτές, ποιός θα κακίσει τον γονιό, που δουλεύει δυό δουλειές μαύρες για να πληρώσει δίδακτρα φροντιστηρίων.
Είμαστε ένα ανοργάνωτο Κράτος, δίχως μπούσουλα - αυτό, ναι! - αλλά δεν είμαστε ούτε τυχάρπαστοι ούτε οκνηροί ούτε κλέφτες. Και μέχρι να δω ουσιαστική οργάνωση κρατική και κοινωνική δεν πρόκειται να πιστέψω πως η λύση βρίσκεται στις περικοπές μισθών γλίσχρων.
@ Asteroid
Γίνεται, πλέον, εμφανές φίλε μου ότι αυτή η τάση για γενικό "ξεκάρφωμα" των πάντων είναι θεμελιώδες ζήτημα. Και πιστεύω, μαζί σου, ότι δεν πρέπει να μένει αναπάντητο κάθε φορά που γίνεται αντιληπτό...
Αγαπητο μας ΑΕΡΙΚΟ
Eνα απο τα καλυτερα κειμενα που εχω διαβασει πανω στο θεμα
'κοινωνικη συνειδηση' και 'μικροαστικη επιπολαιοτητα'...
Σ ευχαριστω για το 'μαθημα' αυτο.
Καλο σου βραδυ :)
Να πω κατ' αρχάς ότι νιώθω άβολα που ο κεντρικός ήρωας αυτού του κειμένου είμαι εγώ. Δεν είμαι άξιος ενός τόσο κολακευτικού κειμένου, το οποίο και το εκλαμβάνω με αισθήματα αμοιβαία.
Μερικές παρατηρήσεις (σε 3 συνέχειες):
1. "επιπόλαιος νέος"
Πλεονασμός. Κάθε νέος είναι επιπόλαιος όπως και κάθε έφηβος αναρχικός. Αλλοίμονο σε αυτούς που στα 16 τους είχαν αρχές και στα 25 τους μυαλό...
2. "Συμβαίνει αρκετοί [] νέοι και φιλόδοξοι άνθρωποι, που έρχονται σε επαφή με τις συνθήκες που επικρατούν στις οργανωμένες κοινωνίες [] να νιώθουν μιαν οργή να φουντώνει μέσα τους"
Σωστό! Και όχι μόνο αυτό:
Στο πρώτο μεγάλο συμπέρασμα που καταλήγει κανείς ερχόμενος να μείνει στις ΗΠΑ είναι η διαφορά του ηλίθιου λαού, που είναι οι Αμερικάνοι, από τον καθυστερημένο, που είμαστε εμείς. Ο θυμός προκύπτει αβίαστα, όταν ρωτάς τον εαυτό σου γιατί αυτοί οι ηλίθιοι (τελείως όμως) έχουν πετύχει πράγματα απίστευτα, που εμείς δε θα δούμε ποτέ...Παράλογο;
(συνεχίζεται)
3. "[] τους ακούς να μιλούν με γενικότητες, να απαξιώνουν συλλογικά [] επί δικαίων και αδίκων []"
Ναι. Με γενικότητες μιλάμε, κατά κανόνα, όλοι εδώ. Blogging κάνουμε, όχι συνέδριο οικονομικής ανάλυσης για να γράψουμε το διδακτορικό μας. Από εκεί και πέρα έχω μιλήσει με πολύ συγκεκριμένα παραδείγματα, ειδικά στο blog μου, υποστηρίζοντας αυτό που πιστεύω. Όχι από κάποιο κόμπλεξ αλλά από τη σύγκριση που κάνω με την εδώ κατάσταση και τον τρόπο που οι Αμερικάνοι ως πολίτες αντιμετοπίζουν την κρίση. Τούρκος γίνομαι όταν βλέπω τους χαζούς Αμερικάνους να οργανώνονται γύρω από το κράτος τους, να κάνουν οικονομία από παντού και να δουλεύουν όλοι μαζί συλλογικά αν και ξέρουν ότι "δεν έκλεψαν όλοι". Αγαπάνε τη χώρα τους και τρέχουν να τη σώσουν. ΠΡΟΦΑΝΩΣ διαμαρτύρονται και ζητάνε ευθύνες. Αλλά πρώτα τρέχουν να σώσουν την Αμερική. Στην Ελλάδα τι γίνεται; Η πρώτη κουβέντα ... Η ΠΡΩΤΗ: "you pay your crisis"! Και μετά μία ατέλειωτη Τσοχατζοπουλική μπουρδολογία του τίποτα...Ένας ατελείωτος μικροκοματισμός της Αριστεράς λες και Αριστερά σημαίνει "βάζε το κράτος να δανείζεται και μη σε νοιάζει". Και καλά να εξεγείρεται κανένας Γερμανός ή Γάλλος εργαζόμενος...Να το λένε οι Έλληνες που, αυτό πιστεύω - αυτή είναι η γνώμη μου, δεν παράγουν τίποτα, είναι ξεφτίλα....
3. "Και ενώ σηκώνουμε θρήνο για αυτό το τεράστιο ζήτημα έρχεται ο CsLaKonas και μας λέει -με το στόμα του Γερμανού βέβαια- ορθά κοφτά: "να πάτε να γαμηθείτε!" "
Αυτό το είπα για άλλο θέμα. Το έδωσα ως απάντηση των Γερμανών στο Ελληνικό πρόβλημα, έτσι όπως το αντιλαμβάνονται αυτοί και δεν πιστεύω ότι έχουν τελείως άδικο.
4. "Δεν είναι όλα τα δάχτυλα του χεριού μας ίδια, ούτε και έχουν όλοι οι Έλληνες πολίτες τις ίδιες ευθύνες"
Όχι βέβαια. Αλλά δυστυχώς όταν βουλιάζει η χώρα βουλιάζουμε όλοι μαζί. Από εκεί και πέρα όλα αυτά τα χρόνια υπήρχε η μισή Ελλάδα που έβλεπε την άλλη μισή να κλέβει την ολόκληρη (!!) Ελλάδα και απλά δε μιλούσε ή δεν ασχολούνταν ή δεν ενδιαφερόταν ή ή ή ...Δεν έχει σημασία. Κατ' εμέ είναι εξίσου υπεύθυνοι και αυτοί που ήξεραν αλλά δε μίλησαν. Και αυτό ξεκινάει από το κοινωνικό μόριο, την οικογένεια, το σόι, τη γειτονιά και πάει πάνω. Τώρα όμως είναι η ώρα της Κρίσης ..επί δικαίων και αδίκων...
5. Στην υπόθεση του Γλέζου με κάλυψε ο Αντιπρόεδρος Πάγκαλος με δήλωσή του σε εφημερίδα. Θα πω μόνο ότι είναι τελικά πιο εύκολο να κατεβάσεις τη σβάστικα από την Ακρόπολη από το να διαχειριστείς το μετέπειτα βάρος της πράξης σου αυτής. Γιατί ο Γλέζος με την απόπειρα και μόνο, είναι ήρωας. Το ότι το κατάφερε είναι δευτερεύον. Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Από εκεί όμως, μέχρι να φτάνει με 0.01% στην κοινωνία να τσεπώνει κρατικά χρήματα ως συνιστώσα....
6. "Μπορεί να σε πληρώσουν καλά για αυτό, με κολακείες, τιμές ή και χρήματα. Μπορεί και να σου αρέσει αλλά την ταυτότητα σου, την ψυχή σου, θα τη χάσεις."
Σε ποιον δεν αρέσει να αναγνωρίζονται οι κόποι του; Τη ταυτότητα και την ψυχή σου μπορείς να τη χάσεις και από άλλα πράγματα. Αλλά ακριβώς επειδή δεν έχασα την ταυτότητα έτσι όπως την αναφέρεις ασχολούμαι με την Ελλάδα...Δεν την κοροϊδεύω την κατάσταση. Κοροϊδεύω τον τρόπο με τον οποίο αντιδρούν οι Έλληνες πάνω στην κρίση...
-
(συνεχίζεται)
Σε διάφορα κείμενα, τα πιο πρόσφατα, στο μπλογκ μου, έχω προσπαθήσει να περιγράψω πως βλέπω εγώ την κατάσταση στην Ελλάδα.
Ως νέος έχω το δικαίωμα της επανάστασης κατά της καθεστικίας αντίληψης...Προφανώς αδικώ!!!!! Κάθε επανάσταση, αδικεί και σχεδόν όλες αποτυγχάνουν. Εκτός από μία, φυσικά. Την επανάσταση της Λογικής. Της απλής λογικής που λείπεί από το νεοελληνικό τρόπο σκέψης. Τόσο, που κάνει τα τέσσερα πόδια καλά αλλά τα δύο πόδια καλύτερα...
Σε αυτήν την επανάσταση προσπαθώ να συνεισφέρω. Με τις όποιες βλακείες ή υποκειμενικότητες έχω πάνω μου. Άνθρωπος είμαι.
Μπορείς κάποιος να μου πει ότι λέω κουταμάρες ή ότι έχω 1000 άδικα ή ότιδήποτε. Όπως μπορώ και να του το πω κ εγώ (κ αυτό κάνω άλλωστε). Όμως κανείς δε μπορεί να κατηγορήσει τον άλλο ότι αγαπάει λιγότερο την πατρίδα του ή οτι θέλει το κακό της κοινωνίας της.
-
Η ηλίθια Αμερική βγαίνει σιγά αλλά σταθερά από την κρίση ενώ μόλις χθες ψήφισε ένα από τα πιο ιστορικά νομοσχέδια για την Υγεία. Ένας δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος κατάφερε καίριο χτύπημα στο ολιγοπώλειο των ασφαλιστικών δίνοντας πρόσβαση στις υπηρεσίες Υγείας σε 32,000,000 ανθρώπους.
Αυτή η ηλίθια κοινωνία προχωράει...
Η άλλη, η καθυστερημένη, περιμένει το φθηνό πετρέλαιο από τη Βενεζουέλα παρακολουθώντας Λαζόπουλο...
Με τιμή,
CsLaKoNaS (το τελευταίο S είναι κεφαλαίο :)))) )
Και ως "γνήσιος" μαθηματικός μπέρδεψα τα νούμερα, έβαλα δύο τριάρα...7 είναι παρατηρήσεις!
χοχοχοχοχοχο
@ Elva
Να είσαι καλά Elva. Μαθαίνω από τη στάση σου, την εξυπνάδα και την παλικαριά σου. Κρατιέμαι, όσο κρατάς κι εσύ και ο καθένας μας. Μόνος μου δεν μπορώ, παρά μόνο να ονειρεύομαι...
Αγαπητέ CsLaKoNaS
Δεν θα ήθελα να είσαι σοφός στα 25 σου χρόνια. Θα ήθελα όμως να είσαι σεμνός. Κανένας νέος δεν είναι εξ ορισμού "επιπόλαιος", μπορεί όμως, αν είναι έξυπνος και το επιτρέπει η αγωγή του, να είναι σεμνός. Και μην αισθάνεσαι άβολα ούτε όμως και να επαίρεσαι. Δεν είσαι το επίκεντρο αυτού του σημειώματος, αλλά ένα παράδειγμα που αναφέρω, για να δείξω ένα φαινόμενο που λέγεται "ιδεολογική σύγχυση ενός μικροαστού διανοούμενου και οι παρενέργειες από την ανάγκη ατομικής καταξίωσης που τον κατατρύχουν". Μπορώ να πω, βέβαια, ότι στην περίπτωσή σου ανακάλυψα ένα εξαιρετικό παράδειγμα αυτού του φαινομένου. Πίστεψε με, δεν προσπαθώ να σε κολακέψω αλλά να σε αξιοποιήσω όσο μπορώ!
Εντυπωσιάζεσαι από τα επιτεύγματα της "ηλίθιας" αμερικανικής κοινωνίας και τα αντιπαραβάλεις με το χάλι της "καθυστερημένης" ελληνικής κοινωνίας. Όμως, τα σχήματα αυτά που χρησιμοποιείς για να διευκολύνεις την επιχειρηματολογία σου είναι λάθος και δεν στέκουν καθόλου σαν λογικές κατασκευές. Οι κοινωνίες δεν είναι ενιαία σώματα αλλά σύνολα αντιτιθέμενων δυνάμεων και ομάδων συμφερόντων. Αυτό που φαίνεται σαν "κοινή συνισταμένη" η οποία χαρακτηρίζει τη συμπεριφορά μιας κοινωνίας, δεν είναι ποτέ το αποτέλεσμα μιας συμφωνίας αλλά, αντίθετα, ενός εξαναγκασμού που απορρέει από συσχετισμούς δυνάμεων. Αν δεν το αντιλαμβάνεσαι αυτό, δεν μπορείς ούτε να αντιληφθείς σωστά τα κοινωνικά προβλήματα ούτε, πολύ περισσότερο, να προτείνεις κάτι σωστό για τη λύση τους. Και, by the way, η ιστορική νίκη του Προέδρου Ομπάμα σχετικά με το νομόσχεδιο για τη δημόσια ιατρική περίθαλψη στις ΗΠΑ, συνάντησε λυσασμένη αντίδραση τόσο από επαγγελματίες πολιτικούς και οργανωμένα lobbies όσο και μη προνομοιούχες κοινωνικές ομάδες. Ψηφίστηκε δε, στο Κογκρέσο, με μικρή διαφορά ψήφων. Δεν ήταν το αποτέλεσμα μιας συμφωνίας αλλά η κατάληξη μιας μάχης!..
Σε ότι αφορά στην κρίση καθώς καθώς και τις μεθόδους και την ταχύτητα εξόδου από αυτήν θα μου επιτρέψεις να μην επεκταθώ εδώ. Ούτε και στην έννοια της "παραγωγής" για τον απλό λόγο ότι, αν σε ενδιαφέρει αυτή η συζήτηση, έχει σημασία να καταλήξουμε πρώτα στον τρόπο που κοιτάμε τα πράγματα έτσι, ώστε να διαπιστώσουμε αν υπάρχει κοινότητα στην αντιμετώπιση των προβλημάτων και στις προσδοκίες των εφικτών λύσεων.
Το επιχείρημα σου, ότι δεν κάνουμε συνέδριο αλλά γράφουμε σε μπλογκ, για να γράφουμε γενικότητες, με έκανε και γέλασα. Να είσαι καλά...
Για τον Γλέζο, εξακολουθείς, πάντως, να κάνεις λάθος και γίνεσαι προπέτης. "Τσεπώνω" σε όλες τις γλώσσες του κόσμου σημαίνει "κλέβω", ιδιοποιούμαι χρήματα που δεν μου ανήκουν, προσπορίζομαι οφέλη αναιτίως, πλουτίζω σε βάρος των άλλων. Και με στεναχωρεί που δεν κατάλαβες αυτό που σου είπα. Τον Γλέζο δεν τον τιμούμε γιατί κατέβασε τη σβάστικα από την Ακρόπολη. Τότε αρχίσαμε να τον τιμούμε. Εξακολουθούμε να τον τιμούμε γιατί από τότε μέχρι σήμερα δεν σταμάτησε να συμμετέχει στον αγώνα για Δημοκρατία και Κοινωνική Δικαιοσύνη. Ούτε και τώρα, στα 85 του χρόνια, αρκείται να "τσεπώνει" την επιχορήγηση της συνιστώσας, που λες, και να κάθεται στο σπίτι του. Αντίθετα, κατεβαίνει στους δρόμους και τρώει τα ίδια δακρυγόνα, που θα έτρωγες κι εσύ αν ήσουν εδώ πέρα.
Τέλος, δεν μπορείς να φανταστείς τι χαρά μου έδωσες με τη διαβεβαίωση ότι δίνεις τη μάχη για τη διαφύλαξη της ταυτότητας σου. Το εκτιμώ και ελπίζω να τα καταφέρεις. Και με αυτά σε χαιρετώ για σήμερα, πρέπει να δουλέψω τώρα...
Είναι φυσικό να υπάρχει κοινωνική οργή, όταν ξεχειλίζει το ποτήρι. Έπρεπε όμως να ξεχειλίσει το ποτήρι για να δούμε ότι είχαμε προ πολλού ξεστρατίσει; Σήμερα εμφανίστηκαν τα σκάνδαλα; Δεν τα γνωρίζαμε και πριν από μια δεκαετία; Πριν από δύο; Δεν τα ξέραμε; Τα ξέραμε. Όπως ξέραμε και ότι η μόνη δύναμη που έχουμε στα χέρια μας είναι η δύναμη της ψήφου μας.
Θα πρέπει, παρόλα αυτά, να λάβουμε υπ' όψιν ότι σε καμία περίοδο της ιστορίας μας ο λαός δεν ήταν ευχαριστημένος. Πάντα πίστευαν ότι οι καλύτερες εποχές ήταν εκείνες που είχαν περάσει ανεπιστρεπτί. Δεν νομίζω ότι είναι τόσο θέμα ιστορικής συγκυρίας όσο προσωπικής αντίληψης. Είναι εύκολο να καταδικάζουμε και να κατακρίνουμε τα κακώς κείμενα που συμβαίνουν στον τόπο μας και συμφωνώ, η παιδεία μας είναι απαράδεκτη, η κοινωνική πρόνοια ανύπαρκτη, η υγεία, η αισθητική των πόλεών μας, η πολιτική σήψη, όλα εξοργίζουν και απογοητεύουν.
Όμως, εδώ δεν υπάρχει μόνο κρατική ευθύνη. Η ευθύνη ξεκινά από εμάς τους ίδιους. Δεν γίνεται να διαμαρτύρεσαι για τη σήψη των πολιτικών σου και την ίδια ώρα να παρακαλάς τον βουλευτή σου να βολέψει σε μια θεσούλα στο δημόσιο το δικό σου παιδί από το παράθυρο. Δεν γίνεται να κατακρίνεις την παιδεία όταν εσύ ως γονιός έχεις εγκαταλείψει τη μόρφωση, την παιδεία του ίδιου σου του παιδιού σε όλα τα επίπεδα, επειδή "δεν έχεις χρόνο" να ασχοληθείς μαζί του ή απλά αδιαφορείς. Πώς θα αγαπήσει το παιδί το σχολείο και τη μάθηση όταν δεν εισπράττει κίνητρα ούτε από τον δάσκαλο ούτε από τον γονιό; Πώς περιμένεις να γίνει ένας πολίτης με αρχές και αξίες που θα στηρίξει ένα αντίστοιχο κράτος με αρχές και αξίες όταν δεν ξέρει καν τι σημαίνει η λέξη; Πώς να αγαπήσει μια χώρα, τη χώρα του, την πατρίδα του, όταν δεν έχει ιδέα από την ιστορία και την κληρονομιά που κουβαλάει στους ώμους του και στο dna του; Πώς να νιώσει περήφανος;
Δεν γίνονται από μόνα τους αυτά. Τίποτα δεν γίνεται από μόνο του. Δεν γίνεται από τη μία να παραπονούμαστε για την κακή αισθητική των πόλεών μας και από την άλλη να καταπατάμε, να παραποιούμε, να παρακάμπτουμε το νόμο, τα βρωμίζουμε με τα σκουπίδια μας, να ρυπαίνουμε με τα ανέλεγκτα αυτοκίνητά μας, να ηχορυπαίνουμε με την ασυδοσία μας, να μη σεβόμαστε οι ίδιοι τον δικό μας προσωπικό χώρο και να απαιτούμε να το κάνει το κράτος για μας.
Το κακό, είτε μας αρέσει είτε όχι, ξεκινά από εμάς, πρώτα από εμάς και μετά από όλους τους άλλους. Γιατί το κράτος είμαστε εμείς. Είναι ο καθρέπτης μας.
Με λίγο χρόνο στη διάθεσή μου αυτή τη στιγμή είδα το σχόλιο σου Ευαγγελία και πέρα από το καλωσόρισμα να σου πω ότι και χάρηκα που πέρασες και πως, σε ότι λες, με βρίσκεις σύμφωνο. Δεν διαφωνώ με τις διαπιστώσεις σου ούτε και με τον τρόπο που μπορούν να αντιμετωπιστούν. Απλά λέω ότι αν όλοι επιτεθούμε συλλήβδην εναντίον όλων είναι μια μορφή εμφυλίου -με λέξεις- που δεν οδηγεί πουθενά. Η αγωνία μου και οι προτάσεις μου διαπνέονται από την ανάγκη να ξεκαθαρίσουμε και να προσεγγίσουμε, όλοι όσοι νιώθουμε την ίδια απέχθεια για την πραγματικότητα που μας περιβάλει και να μπορέσουμε να οικοδομήσουμε ένα κώδικα επικοινωνίας που να μας επιτρέψει να αποκτήσουμε οντότητα μέσα στην κοινωνία μας. Οντότητα που θα βοηθήσει να αλλάξουν τα πράγματα.
Ο CsLaKoNas είναι ένας από τους ομοίους μας. Δεν με πονάνε οι διαπιστώσεις του, αλλά η καθολική απογοήτευση και η σκληρότητα του Ροβεσπιέρου που επιλέγει για να επικοινωνήσει αυτό που νιώθει.
Ελπίζω να καταφέρουμε να βρούμε έδαφος κοινού λόγου. Προσωπικά το έχω ανάγκη.
Λάκωνα ξέρω ότι ετοιμάζεις τα όπλα σου. Στην απάντηση μου δεν περιέλαβα πολλά από τα θέματα που έθεσες -αριστερά, λαϊκιστές του ΠΑΣΟΚ, κυρίαρχη ιδεολογία, παραγωγικότητα και αμοιβή κ.λπ. Λόγοι βιασύνης (για τις υποχρεώσεις της ημέρας) απλά και όχι αποφυγής... ελπίζω να το καταλάβεις και να μη θεωρήσεις ότι υποτιμώ το λόγο σου. Να πέσει φωτιά και να με κάψει αν νομίζεις ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Σε περιμένω
Συνυπογράφω το σχόλιο της evaggelia και περιμένω την πλήρη απάντησή σου ΑΕΡΙΚΟ σε αυτά που γράφω...
:)
Αγαπητέ Λάκωνα
Κατ' αρχάς ευχαριστώ για την υπομονή σου. Σήμερα, μάλιστα, με την Εθνική Επέτειο, είχαμε και τραπεζώματα στο σπίτι, πέρασε η μέρα έτσι.
Έχουμε λοιπόν και λέμε
1. Η έκφραση "επιπόλαιος νέος" λές ότι είναι πλεονασμός! Η ανάγκη των νέων ανθρώπων να αμφισβητούν και να επαναστατούν απέναντι στο κατεστημένο των προηγουμένων γενεών δεν απορρέει από την "νεανική επιπολαιότητα" αλλά από τα αδιέξοδα που τους προκαλεί αυτό το κατεστημένο και η εξουσία των δημιουργών του. Αυτή την οργή την κατανοώ και τη σέβομαι, και σε καμιά περίπτωση δεν θεωρώ την επιπολαιότητα σαν συνώνυμό της. Η οργή σε ωθεί σε σύγκρουση κατά την οποία μπορεί να χάσεις ή να κερδίσεις. Η επιπολαιότητα σε οδηγεί στην αποτυχία ή στο χαβαλέ. Καμιά επανάσταση δεν γίνεται για να χαθεί (από πρόθεση) ούτε και ευαγγελίζεται το χαβαλέ. Για το λόγο αυτό δεν θεωρώ πλεονασμό τον επιθετικό προσδιορισμό που χρησιμοποίησα.
2. Για τη διαφορά μεταξύ ελληνικής και αμερικανικής κοινωνίας σου εξήγησα ήδη γιατί δεν θεωρώ σωστό να αναφέρομαι στην έννοια της "κοινωνία" σαν να είναι ένα πρόσωπο ή μια ενιαία οντότητα. Μπορώ, όμως, να κάνω μια παρατήρηση σε αυτό το επίπεδο, σχετικά με την αμερικανική κοινωνία: Η πολιτική, η οικονομική και η πνευματική ηγεσία αυτής της κοινωνίας, αφενός μεν δεν είναι καθόλου ηλίθια και, αφετέρου, με όσες διαφορές και αν έχει στους κόλπους της, φαίνεται ότι έχει απολύτως ξεκαθαρισμένο στο μυαλό της πως η ισχύς της βασίζεται στα 250.000.000 Αμερικανούς και πως ότι και να κάνουν, τελικά, πρέπει να βρουν ένα τρόπο να τους έχουν, έστω σε ένα βαθμό, ικανοποιημένους. Το εντελώς ανάποδο φαίνεται να ισχύει με τη δική μας, κατεστημένη, εξουσία. Ίσως αυτό να εξηγεί κάπως τη διαφορά στη συμπεριφορά των δύο κοινωνιών. Πρόσεξε με, λέω ίσως.
3. Και λέω ίσως, γιατί αν ήταν αυτός πραγματικά ο λόγος, μπορεί τότε τα πράγματα να ήταν πολύ πιο εύκολα για εμάς. Θα προχωρούσαμε με συνοπτικές διαδικασίες σε αλλαγή ηγεσίας και θα λύναμε το πρόβλημα. Αλλά δεν είναι, διότι όπως λες και εσύ αλλά και κάθε άνθρωπος που έχει μάτια και μυαλό και ζει σε αυτόν τον τόπο, η παθογένεια, η οποία χαρακτηρίζει την εικόνα της ελληνικής κοινωνίας, την διαπερνάει από άκρο σε άκρο, οριζοντίως και καθέτως χωρίς να αφήνει τίποτα και κανέναν άθικτο, ούτε θεσμούς ούτε ανθρώπους. Ωχαδερφισμός, αδιαφορία για το κοινό συμφέρον, αναλγησία απέναντι στους νέους, αντιπαραγωγική παιδεία, ατομισμός, σπέκουλα, άμετρος καταναλωτισμός, ραγιαδισμός απέναντι στους κοινωνικά και οικονομικά ισχυρούς, πελατειακές σχέσεις, ρουσφέτια, φακελάκια, μίζες, δωροδοκίες, κακές υπηρεσίες, καταληστευμένα ασφαλιστικά ταμεία, διεφθαρμένοι μπάτσοι, δικαστικοί και εφοριακοί, τρωκτικά στις πολεοδομίες, στα τελωνεία και στα νοσοκομεία, γρηγορόσημα, γραφειοκρατία, αναξιοκρατία, πολιτικοί εκ διαδοχής, κουτοπονηριά, αφόρητη κακογουστιά... Όλα αυτά και πολλά άλλα περιγράφουν πρακτικές που χαρακτηρίζουν την καθημερινή ζωή στην Ελλάδα σήμερα. Αυτό είναι το σημείο που συμφωνούμε.
4. Και ενώ στις ΗΠΑ η κοινωνική συνοχή χτίζεται σταθερά πάνω στην παραγωγή πλούτου και, στην κάποιας μορφής, αναδιανομή του, στην Ελλάδα αρκετοί πιστεύουν ότι η συνοχή μας βασίζεται ή πρέπει να βασιστεί στη συνενοχή όλων μας για την κατάσταση που περιέγραψα πιο πάνω. Σκέψου ένα απλό παράδειγμα: Ένα παιδί που γεννιέται σήμερα στην Ελλάδα, πόση ευθύνη φέρει για την παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας; Αυτό το παιδί θα μεγαλώσει μέσα σε αυτήν την κατάσταση και σιγά σιγά θα θεωρήσει ότι έτσι έχουν τα πράγματα, αυτή είναι η φύση τους και ίσως να αρχίσει να προσαρμόζεται σε ότι το περιβάλει. Αυτό το παιδί, εγώ πιστεύω ότι, μέχρι το σημείο αυτό δεν είναι συνένοχο για την κατάσταση που επικρατεί. Μπορεί να γίνει αν την συνειδητοποιήσει, την αποδεχτεί, γίνει μέρος της και αρχίσει να την αναπαράγει. Άλλοι, πιθανόν οι περισσότεροι, θα το κάνουν και άλλοι όχι. Αυτό σαν πιθανότητα δεν μπορείς να το αρνηθείς ούτε από εδώ κι εμπρός, αλλά ούτε και για το παρελθόν. Αλλιώτικα θα πρέπει να μου εξηγήσεις πως και βρέθηκες με τα μυαλά που έχεις σε αυτούς τους όμορφους καιρούς.
Βάλε δίπλα σε αυτό, που είναι καθαρά θεωρητικό σαν δεδομένο, την πρόσφατη ελληνική ιστορία, ας πούμε από την 4η Αυγούστου 1936 μέχρι σήμερα και θα δεις ότι δεν είναι όλοι οι Έλληνες υποψήφιοι γαι την πίσσα και τα πούπουλα. Δεν έχουμε όλοι την ίδια ευθύνη τόσο εξ αντικειμένου όσο και γιατί είναι πολλοί όσοι πολέμησαν αυτή την παθογένεια, ακόμα από τον καιρό που δεν ήταν τόσο κραυγαλέα ώστε να είναι ορατή δια γυμνού οφθαλμού.
5. Στην Ελλάδα λοιπόν, για να μπορέσουμε να υποστηρίξουμε την πατρίδα μας, με ένα στοιχειώδη έστω ενθουσιασμό πρέπει πρώτα από όλα να τραβήξουμε τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε αυτούς που πρέπει κάποτε να πληρώσουν γιατί έφεραν την Ελλάδα σε αυτό το χάλι και δεν τους πειράζει να παραμείνει έτσι και σε αυτούς που ποτέ δεν αποδέχτηκαν αυτή την κατάσταση, την πολέμησαν και επιθυμούν σφοδρά και ειλικρινά να αλλάξει. Κάποιοι πρέπει να πληρώσουν για την κρίση που προκάλεσαν με πράξεις και παραλείψεις τους. Και δεν λέω να πάρουμε τα όπλα και να στήσουμε λαϊκά δικαστήρια. Όμως ας καταλάβουμε ότι πολλοί από αυτούς που φωνάζουν για γενική συνενοχή, εννοούν, ενώ έχουν χεσμένη τη φωλιά τους, ότι δεν φταίνε αυτοί για ότι κάνανε, αφού γενική είναι η ρεμούλα ρε παιδιά...
6. Και τελειώνω εδώ. Στην παρούσα κρίση, όπως φτάσαμε, δεν είναι δυνατόν να αποφύγουμε να μην πληρώσουμε όλοι. Και οι θύτες και τα θύματα. Το δέχομαι. Μας την έχουν φέρει, δεν είμαστε σε θέση να κάνουμε διαφορετικά, δεν μπορούμε να το αποφύγουμε... πέσ' το όπως θέλεις. Δεν πρέπει όμως, εμείς που θέλουμε να αλλάξει πρώτα από όλα η κατάσταση στην ελληνική κοινωνία και να σταματήσει αυτή η τεράστια φθορά, να προσπαθήσουμε να εξασφαλίσουμε ότι δεν θα ξανακυλήσουμε στο ίδιο έργο θεατές; Δεν πρέπει να αποκτήσουμε μια οντότητα μέσα στην κοινωνία μας ώστε να παρεμβαίνουμε στις εξελίξεις διαφυλάσσοντας τα συμφέροντά μας από τα λογιώ λογιώ λαμόγια. Δεν πρέπει, εν τέλει, να πούμε ευθαρσώς πως δεν είμαστε όλοι ίδιοι ούτε έχουμε την ίδια ευθύνη για την παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας και είμαστε διατεθειμένοι να συμβάλουμε στο χτίσιμο μιας διαφορετικής πραγματικότητας για εμάς, τα παιδιά και τα εγγόνια μας; Αναρωτιέμαι...
1. Ο νέος είναι εξ' ορισμού επιπόλαιος αν αυτό σημαίνει ότι του λείπει η γνώση και (σίγουρα) η πείρα. Από εκεί και πέρα νομίζω ότι η διαφωνία μας εδώ είναι μάλλον τεχνική και όχι ουσιαστική.
2. Δεν με ενδιαφέρει αν το όποιο θετικό αποτέλεσμα μίας κοινωνίας προέρχεται από διαπάλη ή ταξική συμφωνία. Με ενδιαφέρει ότι αυτή η κοινωνία φέρνει αποτελέσματα. Δεδομένης της χαζομαρας της, εξεγείρομαι για τη δική μας την έξυπνη που όλο μιλάει και αναλύει και τελικά στην καλύτερη δεν κάνει τίποτα. Πράγματι η ηγεσία της χώρας αυτής δεν είναι καθόλου ηλίθια. Γενικά έχουν καταφέρει οι Αμερικάνοι μία κοινωνία δύο ταχυτήτων που η μία ταχύτητα τραβάει την άλλη. Η κατώτερη τάξη δεν γνωρίζει πολλά, δεν ενδιαφέρεται να μάθει κιολας... δουλεύει, κουρεύει το γκαζόν κάνει μπάρμπεκιου και βλέπει τηλεόραση μέχρι να πεθάνει. Η ανώτερη τάξη είναι πολυπολιτισμική. Είναι κλεισμένη στα πανεπιστήμια και στα Ινστιτούτα ή στα διεθυντικά γραφεία και 'κινεί τη μηχανή'. Έχουν βρει ενα σημείο ισορροπίας, αν μη τι άλλο.
3. Δεν είναι θέμα ηγεσίας. Η ηγεσίας είναι ένα σύστημα που προσπαθεί να συντονίσει τα υπόλοιπα συστήματα της κοινωνίας. Όταν όμως όλα καταρρέουν τότε τι να συντονήσεις. Αυτές οι αλλαγές θέλουν πολλά πολλά χρόνια. Δε μετρώνται σε κυβερνητικές θητείες.
4. Δεν είναι θέμα κοινωνικής συνοχής ή σημείου αναφοράς η συνενοχή. Είναι συμπέρασμα της κατάστασης. Προφανώς και δε φταίμε όλοι το ίδιο. Όμως φταίμε. Όλοι μαζί, ο καθένας με τον τρόπο του φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Κανένας από μόνος του δε θα μπορούσε να τα καταφέρει έτσι. Συνεπώς, ναι, όλοι φταίμε. Η συνοχή δεν αναζητείται σε κοινωνικά μέτωπα και χαζομάρες τύπου you pay your crisis. Αναζητείται στο βάζω πλάτη τώρα για να σώσω την πατρίδα μου ΑΛΛΑ ΜΕΧΡΙ ΕΔΩ με τα λαμόγια. Από το δημόσιο υπάλληλο μέχρι το μεγαλογιατρό και φυσικά τον πολιτικό...Μπορεί το Βουλγαράκη να μην τον πιάσω εγώ αλλά όποιος μου ξαναζητήσει γρηγορόσημο, κάνω καταγγελία, προσημειώνω τα χαρτονομίσματα και πάει μέσα...Δε μπα να 'ναι κλητήρας των 600 ευρώ...ΜΕΣΑ!
5. Συμφωνώ κ εγώ ότι θεωρητικά θα έπρεπε να μπει μία τέτοια διαχωριστική γραμμή. Αλλά πως να τη βάλεις; Από την κατοχή μέχρι σήμερα μας μας κυβερνάνε οι ίδιοι γερμανοτσολιάδες. Τι γραμμή να τραβήξεις; Ιδεολογικοποιείται το θέμα μετά και γίνεται άλυτο. Καλύτερα λοιπόν ξεκίνημα από την αρχή...
6. Χρειαζόμαστε επειγόντως ένα νέο πατριωτισμό. Η κρίση είναι μία πολύ μεγάλη ευκαιρία. Πάντα υπάρχει ελπίδα και αυτή περνάει μέσα από την αγάπη για την πατρίδα και ένα κράτος που δε θα σε κλέβει από τη μία τσέπη για να το κλέβεις εσύ από την άλλη.
Κάτι σαν Καινή Διαθήκη... Μπορούμε να κάνουμε αρκετά βήματα σε αυτήν την κατεύθυνση...Είμαι πάντα αισιόδοξος.
Για την ώρα πρέπει να πληρώσουμε γιατί φταίμε, και θα το κάνουμε!
Και ο Γιώργος πάει πολύ καλά...Εγώ τον εμπιστεύομαι....
Οι απόψεις μου είναι λίγο-πολύ γνωστές στους δύο βασικούς συνομιλητές...Υπάρχει, όμως, πάντα περιθώριο περαιτέρω διευκρινήσεων.
Ιδανικές κοινωνίες και κοινωνίες-μοντέλα δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχουν και κοινωνίες, που προκύπτουν από παρθενογένεση.
Η κάθε κοινωνία έχει την ιστορία της, σχετίζεται άμεσα με τα βιώματα και την όποια "συλλογική" ιδιοσυγκρασία, τις εγγενείς ή επίκτητες και εντέχνως "καλλιεργημένες" αξίες της, τα καλά και τα κακά της, τελικά.
Όλοι ξέρουμε πώς ξεκίνησε ο εποικισμός της Αμερικής, ποιοί πρωτοπήγαν εκεί από την Ευρώπη και γιατί, πού βασίσθηκε και πώς χτίσθηκε το Αμερικανικό θαύμα και το πόσο η κοινωνία αυτή έχτισε την συνοχή της πάνω στο κοινό "Αμερικανικό όνειρο", που είναι κοινό μόνο για λίγους και όνειρο για τους πολλούς. Οικονομικό το περιεχόμενό του εν πολλοίς, ευχάριστο στην όψη και γλυκό στην γεύση, αλλά και ρηχό, πολύ λίγη η σχέση του με τα ανθρωπιστικά ιδεώδη του ευρωπαϊκού παλιού κόσμου και με τις βασικές ανθρώπινες ανάγκες.
Δεν κατηγορώ την Αμερικανική κοινωνία. Το ξεκαθαρίζω αυτό - όσοι με ξέρουν προσωπικά γνωρίζουν την αγάπη, που τρέφω. Κρίνω ό,τι νομίζω, αλλά την δέχομαι όπως είναι, γιατί από αλλού ξεκίνησε και πάνω σε άλλες βάσεις δημιουργήθηκε, σε άλλες ανάγκες ανταποκρίνεται η λειτουργία της κι οι αξίες της.
Κλασικό παράδειγμα, η στάση της απέναντι στο "ΕΣΥ" του Ομπάμα (που, όπως μόλις διάβασα), αναπέμπεται στην Βουλή κι άντε πάλι από την αρχή, η στάση της έναντι της οπλοφορίας, η στάση της έναντι των αμβλώσεων και πολλών άλλων καταστάσεων, που η Ευρώπη έχει αφήσει πίσω της εδώ και χρόνια.
Αντίστοιχα, το Γερμανικό θαύμα και το Ιαπωνικό θαύμα, χτίσθηκαν πάνω στις συνθήκες, που τεχνητά δημιουργήθηκαν ή επιβλήθηκαν, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, χτίσθηκαν πάνω στις ενοχές, για το ολοκαύτωμα, που προκάλεσαν, χτίσθηκαν με γενναία χρηματοδότηση των νικητών και πάνω στην απαγόρευση εξοπλισμών, δημιουργίας και συντήρησης στρατού. Δεν αμφισβητείται η εργατικότητα και η οργανωτικότητά τους ούτε η εφευρετικότητά τους, αλλά πόρρω απέχουν από το να αποτελούν πρότυπα (δεν θεωρώ ότι υπάρχουν κοινωνίες-πρότυπα, άλλωστε) και ίσως πόρρω απέχουν και από το να δημιουργούν ευτυχία. Λέω ίσως γιατί μπορεί κάποιοι να πουν πως διαφέρει ο ορισμός και το περιεχόμενο της ανθρώπινης ευτυχίας.
Αξιοσημείωτο, ωστόσο, είναι ότι η δομή και η λειτουργία των κοινωνιών αυτών εξαρτάται υπέρμετρα από την Οικονομία και την κατάστασή της, με συνέπεια να προκαλείται δυστυχία και κατάθλιψη όταν η Οικονομία δεν πάει καλά, με συνέπεια τα οικονομικά εγκλήματα να τιμωρούνται αυστηρότερα και από τα εγκλήματα κατά της ζωής. Άλλη συνέπεια σχετίζεται με το ότι τα σύνολα, που βασίζονται υπέρμετρα σε συστήματα παραγωγής, για την επιβίωσή τους παράγουν συνέχεια νέα μοντέλα και νέα προϊόντα, ανεξάρτητα από τις ανάγκες. Έτσι πρέπει να δημιουργούν ανάγκες, όπως πρέπει να δημιουργούν και πελάτες. Ενδιαφέρον έχει το πόσο η ορθολογικά λειτουργούσα Γερμανική μηχανή, με τις εταιρείες-σύμβολα "Siemens" & "Daimler", αποκαλύπτεται ότι λαδώνει συστηματικά σ' όλον τον κόσμο για να προωθήσει τα προϊόντα της και να εξασφαλίσει την επιβίωσή της. Η ίδια αυτή Γερμανική μηχανή κατηγορεί για διαφθορά τους άλλους, τους οποίους συστηματικά διαφθείρει η ίδια, για να πουλήσει κι άλλα κι άλλα κι άλλα, εξωθώντας τους Γερμανούς πολίτες σε εξοντωτικές συνθήκες εργασίας. Φαύλος κύκλος και η ανθρώπινη ευημερία δυσδιάκριτη μέσα σ' όλ' αυτά...
Η ελληνική κοινωνία έχει κι αυτή τις δικές της ιδιαιτερότητες. Πολλά καλά και πολλά στραβά. Τα πολλά χρόνια καταπίεσης και εκμετάλλευσης από Κρατικούς μηχανισμούς ντόπιους και ξένους την έχουν οδηγήσει σε μιαν ιδιότυπη, "αναρχική", στάση περιφρόνησης του δημόσιου χρήματος και του δημόσιου χώρου, αλλά όχι και περιφρόνησης των ευκαιριών για εκμετάλλευση του κράτους. Πολλά χρειάζεται και πρέπει να διορθωθούν - κι η κρίση είναι μια ευκαιρία γι' αυτό! - αλλά σε καμμία περίπτωση δεν επιτρέπονται οι γενικεύσεις του τύπου "όλοι είναι λαμόγια" ή "όλοι είναι τεμπέληδες". Είναι και άδικο ή αντιπαραγωγικό αυτό.
Για κάθε 10 μεγάλους ή μικρούς αγρότες, που εκμεταλλεύθηκαν το καθεστώς των αποζημιώσεων και των επιδοτήσεων, υπάρχουν άλλοι 100, που παλεύουν κι οργώνουν την γη με τα νύχια τους.
Για κάθε 10 επίορκους ή τεμπέληδες υπαλλήλους του Δημοσίου υπάρχουν άλλοι 100, που δουλεύουν δίχως υποδομές σε μίζερο περιβάλλον και με μίζερους μισθούς.
Χρέος της ηγεσίας - όχι μόνο της πολιτικής, αλλά και της οικονομικής και της πνευματικής - είναι να κάνει τις διαφοροποιήσεις, που χρειάζονται, να βρει το μέτρο και να δημιουργήσει την σωστή ισορροπία. Αυτό δεν έχει γίνει ακόμη - κι αν δεν γίνει σύντομα θα χαθεί η όποια στήριξη μπορεί να υπάρχει για νέο ξεκίνημα.
Πριν κι απ' αυτό, όμως, πρέπει να τιμωρηθούν οι απατεώνες και να κλείσουν οι κάθε είδους στρόφιγγες της λαμογιάς. Ούτε κι αυτό έχει γίνει ακόμη.
Περιμένουμε - αλλά μόνο τότε θα μπορούμε να πούμε πως βαδίζουμε προς την σωστή κατεύθυνση.
Η πλήρης απαξίωση του παρελθόντος και η περιπλάνηση στην υφήλιο με ένα πανώ, που λέει "είμαστε απατεώνες, βοηθήστε μας", δεν βγάζει πουθενά - εξ ού και το συνεχιζόμενο αδιέξοδο...
Ο λαός περιμένει πλέον να του δοθεί θετικό μήνυμα και κατεύθυνση... αλλά δεν μπορεί να περιμένει πολύ!
1. Η επιπολαιότητα δεν οφείλεται στην έλλειψη γνώσης αλλά στην αποφυγή της και στον εγωισμό. Και τα δυο μπορούν να χαρακτηρίζουν εξ ίσου έναν νέο άνθρωπο όσο και έναν μεγαλύτερο.
2. Στον τομέα των αποτελεσμάτων ο συνολικός απολογισμός για την Αμερικανική κοινωνία είναι απογοητευτικός. Και μόνον όπως την περιγράφεις μου προκαλεί ανατριχίλα: "Η κατώτερη τάξη δεν γνωρίζει πολλά [...] μέχρι να πεθάνει. Η ανώτερη τάξη [...] κινεί την μηχανή." Αυτό το αποκαλείς αποτελεσματικότητα και σε γοητεύει. Με το επιχείρημά, προφανώς, ότι όλοι κάτι κερδίζουν και, έτσι, είναι όλοι ευχαριστημένοι. Χα! Εγώ το αποκαλώ φασισμό και είναι ότι πιο αποτρόπαιο μπορώ να ακούσω. Ευχαριστώ πολύ, δεν θα πάρω. Το πρότυπο δεν με συγκινεί... Ο Γκόρκι κάπου στο "Μάννα κουράγιο" διαπιστώνει για την πολιτική της τσαρικής εξουσίας: "Αυτοί, μάννα, σκοτώνουν τις ψυχές...". Να δούμε εσύ τι θ' απογίνεις με τα μυαλά που κουβαλάς.
3. Για τη συνοχή, δεν καταλαβαίνω γιατί σε ενοχλεί τόσο πολύ το You Pay for Your Crisis, όταν λες ότι "για την πατρίδα, βάζω πλάτη τώρα ΑΛΛΑ ΜΕΧΡΙ ΕΔΩ ΜΕ ΤΑ ΛΑΜΟΓΙΑ".
Αυτό έγραφε προ καιρού ο Asteroid στο blog του και του τη βγήκες με φόρα. Έλεγε ο Asteroid: "Μπορεί πολλοί να διαβλέπουμε την ανάγκη μεταρρυθμίσεων, να στηρίζουμε την γενική προσπάθεια - ακόμη και να είμαστε διατεθειμένοι, κάποιοι τουλάχιστον, να συμβάλουμε, να πληρώσουμε κι εμείς κάτι...
Αλλά μόνο κάτι, ό,τι μας αναλογεί, δηλαδή... Γιατί, Κε Πρωθυπουργέ, δεν τα φάγαμε όλοι μαζί τα χρήματα, που λείπουν από το Δημόσιο Ταμείο... "
Θεωρείς τη δική σου διατύπωση πιο κομψή, πιο πλήρη, πιο άρτια από επιστημονική άποψη;
Και όταν η Elva τόλμησε να διαπιστώσει ότι στην Ελλάδα, εκεί κάπου στην ...κατώτερη τάξη, επιβιώνει ένας τρόπος ζωής που είναι πιο ανθρώπινος, εσύ την αποπήρες λέγοντας, περίπου, ότι δικαίως μας θεωρούν οι Γερμανοί (άλλη μια γενικόλογη ανοησία) "τεμπελόσκυλα", με το απίστευτης εμβρίθειας επιχείρημα ότι "κανείς από τους συγγενείς της (εννοώντας φυσικά κανείς από τους Έλληνες) δεν παράγει τίποτα, άσχετα από το πόσο πολύ δουλεύει". Βέβαια! Οι Έλληνες δεν δουλεύουμε για να παράγουμε αλλά για να αναμορφωθούμε κοινωνικά... όπως στα κάτεργα, εκείνα ντε, με το Arbeit macht Frei, πάνω από την είσοδό τους. Πάντως ίσως σε βοηθήσει ένα μικρό βιντεάκι
Φιλότιμη η προσπάθεια σου να υποδείξεις τρόπο για τη συνοχή της Ελληνικής Κοινωνίας, αλλά μάλλον λάθος βιβλίο διάβασες...
4. Το πρόβλημα με την διαχωριστική γραμμή δεν είναι αν μπορούμε να την τραβήξουμε αλλά να αποφασίσουμε από ποια μεριά τοποθετούμαστε. Όταν το κάνεις αυτό η γραμμή έχει τοποθετηθεί.
5. Όντως η κρίση είναι μια πολύ καλή ευκαιρία. Αυτό κάνουμε! Προσπαθούμε να εκμεταλλευτούμε αυτήν την ευκαιρία, ώστε να ξεκαθαρίσει ο ορίζοντας, να δούμε ποιοι είναι οι φίλοι μας και ποιοι οι εχθροί μας, να ορίσουμε στόχους και να δεσμευτούμε για την υλοποίησή τους.
Τώρα αυτά σχετικά με τη Καινή Διαθήκη, άσε καλύτερα μιαν άλλη φορά...
@ Asteroid
Υποκλίνομαι στην σαφήνεια και, κυρίως, στην ουσία των λεγομένων σου. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι προσυπογράφω μέχρι κεραίας και όσα είχες πει για το θέμα αλλά και όσα λες εδώ!
@ Λάκωνα
Για το βιντεάκι συγγνώμη νόμιζα ότι δημιούργησα σύνδεσμο αλλά την πάτησα. Λοιπόν αυτό βρίσκεται εδώ
Και μια ακόμη διόρθωση, ζητώ συγγνώμη, Το βιβλίο "Μάννα Κουράγιο" είναι, βεβαίως, του Μπρεχτ. Η φράση που αναφέρω είναι από τη "Μάνα" του Γκόρκι. Μπερδεύτηκα με τις μανάδες...
1. Επιπόλαιος: που λειτουργεί χωρίς σκέψη - όχι σοβαρός
Το εγωιστής το δέχομαι. Το ότι αποφεύγω τη γνώση είναι πάρα πολύ αστείο...
2. Δε με γοητεύει η αποτελεσματικότητα της Αμερικανικής κοινωνίας. Βασικά γιατί πιστεύω ότι ακόμα δεν την έχω καταλάβει. Αλλά σίγουρα έχει πιάσει ένα σημείο ισορροπίας το οποίο αφήνει κάποιο αποτέλεσμα. Ξένο προς εμάς, αλλά αποτέλεσμα. Αν πιστεύεις ότι εμείς ως χώρα τα έχουμε καταφέρει καλύτερα, πίστευέ το. Στους τρεις βασικούς μη καταναλωτικούς θεσμούς, Υγεία, Παιδεία και Δικαιοσύνη δεν τα έχουν πάει και τόσο άσχημα. Στην Υγεία έχουν αποτύχει. Παταγωδώς αν σκεφτείς πόσο πλούσια κοινωνία είναι. Στην Παιδεία έχουν τα καλύτερα ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ πανεπιστήμια του κόσμου. Αν και η μέση εκπαίδευση είναι πάρα πολύ κακή. Αλλά να σου πω και κάτι; Εμείς γεμίζουμε με πληροφορίες το μυαλό μας και βγαίνουμε από το Λύκειο άνεργοι...Πόσο χρήσιμο είναι αυτό;
Τέλος αναφορικά με τη Δικαιοσύνη έχω την εντύπωση ότι πάνε πολύ καλύτερα από εμάς...
3. Το You Pay Your Crisis είναι μια τελείως ηλίθια έκφραση (και ένα τελείως ηλίθιο blog αλλά γούστα είναι αυτά). Πρώτον γιατί θεωρεί ότι η κρίση αφορά "άλλους" και όχι "εμάς". Λάθος. Και το έχω εξηγήσει ότι όλοι είμαστε υπεύθυνοι. Το "βάζω πλάτη" δε σημαίνει πληρώνω όσο μου αναλογεί και αν το είπα κάπου αυτό έκανα λάθος. ΒΑΖΩ ΠΛΑΤΗ σημαίνει πληρώνω τώρα όσο-όσο για να σωθώ! Φταίω δε φταίω. Είναι πολλά είναι λίγα....ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΧΡΩΣΤΑΩ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΝΩ! Στα κείμενά μου έχω εξηγήσει γιατί τελικά δεν είμαστε όλοι αθώοι. Έχουμε 5 φορές απάνω δημόσιο χρέος από την Αργεντινή που κατέρρευσε. Το έχουμε φάει όλοι μας. Κάποιοι σίγουρα δεν έχουν φάει τίποτα. Αλλά πάντα πιστεύω ότι είναι λίγοι αυτοί.
Δεν ξέρω να προτείνω μία λύση κοινωνικής συνοχής. Ξέρω όμως ότι ο 'ανθρώπινος τρόπος ζωής' που επιβιώνει, το κάνει "εις βάρος". Εις βάρος της άλλης κοινωνίας ή των μελλοντικών γενεών...Απλά γιατί καταναλώνει περισσότερα από όσα παράγει. Και όχι γιατί καταναλώνει ίσως πολλά, αλλά γιατί δεν παράγει πολλά. Αυτό είναι! Καλό κακό αυτό είναι! Και αυτό δημιούργησε την ελληνική κρίση σε αντιδιαστολή με την αμερικάνικη κρίση που περιγράφει το βιντεάκι αυτό...
Πολύ ωραίο το βιντεάκι! Μου άρεσε πάρα πολύ! Είναι σωστό σε πάρα πολλά σημεία!! Τρείς παρατηρήσεις:
Α. Το μοντέλο ανάπτυξης αυτό είναι πράγματι σε κρίση...Όλα τα άλλα μοντέλα ανάπτυξης κατέρρευσαν μέσα στην ανελευθερία τους! Μην το ξεχνάμε αυτό!!!!
Β. Ένας φιλελεύθερος καπιταλιστής μπορεί να σου πει ότι αφού καταστρέφεται ο πλανήτης τότε μπορούμε να βάλουμε σε διατίμηση και την καταστροφή του με πράσινες λύσεις. Πράγμα το οποίο γίνεται. Καιονοτομίες που μπορούν να δώσουν ενεργειακές λύσεις συμβατές με τους φυσικούς πόρους. Ενδεικτικά αναφέρω ότι κανείς δε μιλάει πια για την τρύπα του Όζωντος μιας και αυτή έχει κατά το μεγαλύτερο μέρος της κλείσει. (Αυτό βέβαια επιτείνει το φαινόμενο του θερμοκηπίου αλλά πάει αλλού η κουβέντα τώρα - πάντως καλά έκανε και έκλεισε). Δηλαδή θέλω να πω ότι υπάρχουν πάντα λύσεις και εφαρμόζονται.
Γ. Το βίντεο περιγράφει την αμερικάνικη πραγματικότητα. Όχι την ελληνική.
Τώρα αυτό για το Arbeit Macht Frei δεν είναι σοβαρό επιχείρημα. Δηλαδή έλεος πια! Είναι άλλο η εργασία για προσφορά στον κοινωνικό πλούτο και άλλο τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Από σεβασμό και μόνο στους ανθρώπους που έζησαν τον εφιάλτη αυτό, καλό είναι να μην χρησιμοποιούνται με τόσο επιπολαιότητα αυτά τα τσιτάτα...
4. Ε ναι αλλά τι γίνεται όταν η γραμμή αυτή έχει από τη μία μεριά τους μισούς και την άλλη τους άλλους μισούς; Είναι δύσκολα τα πράγματα...
5. Δεν είναι κακό πάντως να ζητάς κοινωνική συμφωνία...Ειδικά εν καιρώ κρίσης...
Υ.Γ. Η κουβέντα είναι πολύ δύσκολο να γίνει μέσω υπολογιστή. Ελπίζω να το καταλαβαίνουμε όλοι αυτό...Είμαστε ήδη στα όρια του blogging...
@ Λάκωνας
Χαίρομαι που σου άρεσε το βιντεάκι. Περιγράφει τον τρόπο που λειτουργεί η Αμερικανική οικονομία, όντως. Απλώς πίστεψα ότι θα σε ενδιέφερε το τμήμα εκείνο που αναφέρεται στο πως επιδρά αυτή στην ανάπτυξη άλλων οικονομιών και τις επιλογές που αφήνει για αυτές τις άλλες κοινωνίες. Και, επίσης, το σημείο που αναφέρεται στη διαμόρφωση του κόστους...
Ένας φιλελεύθερος καπιταλιστής μπορεί πράγματι να δημιουργήσει λύσεις-προϊόντα σχεδόν για τα πάντα. Δεν αμφιβάλω για αυτό. Με απασχολεί όμως το αντίτιμο που θα πληρώσει η υπόλοιπη κοινωνία και το περιβάλλον. Κανένας φιλελεύθερος καπιταλιστής δεν θεωρεί αυτονόητο ότι οι "λύσεις" του πρέπει να μεριμνούν για την κοινωνία και το περιβάλλον εξ ορισμού. Όπου το κάνουν υπάρχει ένα πολιτικό πλαίσιο που τον υποχρεώνει να το κάνει...
Ώστε είμαστε μισοί-μισοί! Ενδιαφέρον.
Όταν θα είσαι έτοιμος να συμφωνήσεις με άλλους και, μάλιστα, σε κοινωνική βάση, δεν έχεις παρά να το πεις...
Ναι συμφωνώ κι εγώ για τη δυσκολία συνέχισης της κουβέντας με αυτόν τον τρόπο.
Μέχρι τότε, λοιπόν, να ακούω καλά το όνομα σου.
Κανενας λαος δεν ειναι ηλιθιος. Ουτε οι Ελληνες, ουτε οι Αμερικανοι, ουτε οι Γερμανοι, κανενας λαος δεν ειναι ηλιθιος. Απλα συμβαινει ενα μεγαλο ποσοστο των διαφορων λαων να ειναι "γελασμενοι" απο πολιτικους και θρησκευτικους ηγετες οι οποιοι κανουν το κουμάντο τους. Με κακη παιδεια, και με πολιτικα και θρησκευτικα κινηματα που θελουν να εχουν οπαδους που τους ακολουθουν τυφλα, η ποιοτητα ζωης εχει παει για βρούβες για τους περισσοτερους σε ολες τις χωρες. Διοτι οι φανατισμενοι και αυτοι που εθελοτυφλουν δεν θα δουν ποτε τιποτα αλλο εκτος απο το πολιτικο τους κομα ή την προσωπικη τους θρησκεια. Μερικοι απο εμας μεγαλωνουμε και οταν κοιταξουμε προς τα πισω μας πιανει ενας αβασταχτος πονος οταν διαπιστωνουμε ολα τα ψεματα που εχουν πει οι διαφοροι δημαγωγοι κατα καιρους στο κοσμο.
Η πλυση εγκεφαλου γινεται καθημερινα σε καθε λαο με λιγακι διαφορετικο τροπο. Του Ελληνα του κοπανανε στη μουρη οτι ζωη χωρις μυθο και ιστορια δεν εχει αξια, και στον Αμερικανο οτι αν ολοι εχουν ιατρικη ασφαλιση τοτε το πολιτικο συστημα γινεται σοσιαλισμος. Και ετσι οταν ξυπνησει ο Ελληνας απο την "μυθολογικη" ζωη του, βρισκει δυστυχως τον εαυτο του σε μια απιστευτη ακριβεια και σε μια ζωη που καθε αλλο παρα ποιοτικη ειναι... ενω εν τω μεταξυ οταν ξυπνησει ο Αμερικανος απο την παραμυθιά του "περι των κινδυνων του σοσιαλισμου" βρισκει την αξια του σπιτιου του να εχει κατεβει απο $ 400.000 στα $ 100.000 και του ερχεται τρελλα...
Δεν ειναι ηλιθιος ο κοσμος, δεν ειναι ηλιθιος ο λαος, σε καμια χωρα, παραμυθιασμενος ειναι απο διαφορους που εχουν τους λογους τους...
(και θα επανελθω...)
@Ephemeron
Οι Αμερικάνοι είναι λίγο εως πολύ ηλίθιοι, με την έννοια ότι ασχολούνται με χαζομάρες. Εμείς είμαστε καθυστερημένοι, με την έννοια που υπογραμίζεις κ εσύ: "Ζούμε με μύθους." Ζούμε με το παρελθόν χωρίς καμία ελπίδα να έχουμε μέλλον...
Δε νομίζω ότι γενικά είμαστε στην ίδια μοίρα δεδομένου του ότι οι Αμερικάνοι έχουν λύσει προβλήματα που εμείς εδώ και δεκαετίες δεν έχουμε καταφέρει να λύσουμε!
Και δεν έχουν λύσει άλλα, που έχουμε λύσει εμείς...
Μη το παραβλέπουμε αυτό!
Σε σχέση, τώρα, με τους 3 Τομείς, στους οποίους αναφέρεσαι, νομίζω ότι δεν είναι τόσο ρόδινα τα πράγματα. Στο ζήτημα της Υγείας, η κατάσταση είναι ακόμα άσχημη έως απάνθρωπη. Υπάρχει το ανθρώπινο δυναμικό, υπάρχουν οι υποδομές αλλά δεν είναι για όλους - και θα δούμε πώς και πού θα πάει το πράγμα τώρα που ο Νόμος αναπέμφθηκε.
Στην Ελλάδα έχουμε το προσωπικό, το καλό ανθρώπινο δυναμικό, αλλά δεν έχουμε τις υποδομές. Ειδικά οι ξενοδοχειακές μας υποδομές στην Υγεία είναι χάλια, όσο χάλια είναι κι όλα τα κτίρια του Δημοσίου. Όμως, αυτές οι ανεπαρκείς υποδομές είναι για όλους και κανείς (ακόμα κι αυτοί, που "κανονικά" δεν θα το εδικαιούντο: παράνομοι μετανάστες, άνεργοι, που ποτέ δεν δούλεψαν, άσχετοι με την Ελλάδα, ξένοι, τουρίστες, περαστικοί κ.λπ.) βρίσκουν περίθαλψη και δεν πεθαίνουν αβοήθητοι. Μπορεί να βρίσκονται σε ράντζο, αλλά, πάντως, έχουν περίθαλψη. Κανείς δεν τους ζητάει τίποτε ούτε τους χρεώνει τίποτε σε τέτοιες περιπτώσεις. Αυτό μπορεί να εντείνει τα προβλήματα έλλειψης προσωπικού, τα οικονομικά προβλήματα κ.λπ., αλλά ως κοινωνία δεν θα ανεχόμασταν τίποτε διαφορετικό. Και δεν κάνουμε τίποτε διαφορετικό!
Και, ασφαλώς, δεν ζητούν και δεν παίρνουν όλοι οι γιατροί φακελάκια. Λίγοι είναι, κακώς το κάνουν, αλλά να το λέμε αυτό. Οι περισσότεροι δουλεύουν με αυτοθυσία και σε πείσμα κάθε ασύλληπτης και παράλογης αντιξοότητας. Γνωρίζω, δυστυχώς, και τα δύο συστήματα Υγείας και μπορώ να πω ότι ηθικά είμαστε ανώτεροι.
Άλλο ζήτημα η κακοδιαχείριση των Δημοσίων Νοσοκομείων, όμως - κι εκεί πρέπει να μπει μαχαίρι. Ωστόσο, ένα αξιοσημείωτο γεγονός είναι ότι τα Δημόσια Νοσοκομεία είναι ανώτερα σε επίπεδο ιατρικών υπηρεσιών, από τα λουσάτα ιδιωτικά. Να το πούμε κι αυτό!
Παιδεία; Τα χάλια της Ελληνικής είναι γνωστά. Δεν θα τα υπερασπισθώ. Ούτε δωρεάν είναι ούτε οργανωμένη σε σύγχρονα πρότυπα είναι. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων το Δημόσιο Σχοιλείο βασίζεται στην φιλοτιμία και στο μεράκι του δάσκαλου ή του καθηγητή, που θέλει και πασχίζει για το κάτι παραπάνω και δημιουργεί κίνητρα και ενδιαφέρον στα παιδιά. Και το κάνει μόνος του, χωρίς διόλου υποδομές και χωρίς καμμιά υποστήριξη και καμμιά ουσιαστική ανταμοιβή από τον εργοδότη του, το Δημόσιο. Ναι, είναι λίγοι αυτοί γι' αυτό και λίγοι είναι οι μαθητές που βγαίνουν από το Δημόσιο Σχολείο επαρκείς. Επίσης, να δεχθώ ότι μερικοί από αυτούς - ίσως και μεταξύ των λίγων καλών - μπορεί να κάνουν ιδιαίτερα. Είναι ένα ζήτημα αυτό, αλλά είναι και μια (στρεβλή) λύση στο πρόβλημα της παιδείας των παιδιών, μια ανάγκη σε περιοχές, όπου δεν υπάρχουν άλλες λύσεις, δεν υπάρχουν φροντιστήρια κ.λπ.
Στην Αμερική οποιαδήποτε συζήτηση για Δημόσια Παιδεία είναι αστεία. Μόνον τα ιδιωτικά σχολεία και Πανεπιστήμια προσφέρουν παιδεία. Τα Δημόσια είναι χειρότερα κι από τα δικά μας - κι όχι μόνο σε επίπεδο παρεχόμενης εκπαίδευσης αλλά και γενικότερα ως φυτώρια νέων, ως κοινωνικό περιβάλλον, ως χώρος καλλιέργειας αξιών. Κι είναι κρίμα γιατί έχουν υποδομές. Λείπει, όμως, από τους εκπαιδευτικούς και από την κοινωνία (άρα και από τα οικογενειακά περιβάλλοντα) στο σύνολό της - ειδικά στην επαρχία - το ηθικό ανάστημα και η γενικότερη παιδεία για να αξιοποιήσουν τις υποδομές.
Δικαιοσύνη; Ένα σύστημα περίεργο, που δεν λειτουργεί πάντα.
Έχει τα καλά του και τα κακά του, μπορεί να προσαρμόζεται ευκολότερα στις κοινωνικές ανάγκες και απαιτήσεις, αλλά το ζήτημα του δικαίου δεν είναι πάντα ζήτημα προσαρμογής στην κοινωνία, γιατί η κοινωνία δεν διαθέτει πάντα και παντού την επάρκεια, που θα απαιτείτο. Επομένως, η κοινωνία και, μάλιστα, η "μικροκοινωνία" (αν μου επιτρέπεται ο όρος) μιας πόλης, ενός State δεν μπορεί να είναι παράγοντας και παράμετρος της Δικαιοσύνης.
Η εκλογή ορισμένων αξιωματούχων απονομής της δικαιοσύνης θέτει πολιτικά ζητήματα. Αντί να απονέμουν ή να επιδιώκουν να απονέμουν δικαιοσύνη με όρους επιστημονικούς και φιλοσοφίας του δικαίου, υποκύπτουν σε πολιτικά κριτήρια, σε κοινωνικές απαιτήσεις.
Δεν μπορεί, όμως, στς μέρες μας, η κοινωνία κι η μικροκοινωνία να ορίζει μέσω δικαστικών αποφάσεων αν θα διδαχθεί την θεωρία της εξέλιξης των ειδών ή την θεωρία της Βίβλου για το θέμα, δεν μπορεί να ορίζει με τον ίδιο τρόπο τι θα κάνει με το σώμα της μια γυναίκα ή αν θα συμβιώσουν με τους τύπους του Νόμου δύο ομοφυλόφιλοι. Δεν μπορεί να μένουν στην έδρα του Ανώτατου Διαστηρίου μέχρι τα 90 και τα 95 κάποιοι Δικαστές από φόβο μήπως κι οι διάδοχοί τους ανατρέψουν την ισχνή πλειοψηφία και περάσει η ανατροπή της νομιμότητας των αμβλώσεων, όπως δεν μπορεί στις μέρες μας το δικαίωμα της οπλοφορίας να βασίζεται σε μια τραβηγμένη από τα μαλλιά ερμηνεία της "2ης Τροποποίησης", που εγκρίνει για την militia το δικαίωμα αυτό σε άλλες άγριες εποχές και συνθήκες, όχι στις σημερινές...
Μολονότι, λοιπόν, το σύστημα της Αμερικανικής Δικαιοσύνης έχει κάποια σπουδαία καλά, επίσης μπάζει και πολύ σε άλλα.
Τα λέω όλα αυτά, όχι για να ακυρώσω το Αμερικανικό μοντέλο, αλλά απλώς για να πω ότι δεν είναι ιδανικό και ότι ούτε κι αυτό έχει λύσει τα εγγενή ή τα κοινωνικά προβλήματα. Ανταποκρίνεται πιθανότατα στην κοινωνία την Αμερικανική και στην λειτουργία της, στους τρόπους τους, αλλά δεν είναι ούτε προς μίμηση ούτε προς μεταφορά σε άλλες κοινωνίες.
Με λίγα λόγια, πρέπει να καταλάβουμε ότι παγκόσμια μοντέλα δεν υπάρχουν. Η κάθε κοινωνία έχει τις ιδιαιτερότητές της και η οργάνωση ή η μη οργάνωση του Κράτους ανταποκρίνεται σ' αυτές. Αντί της εισαγψγής μοντέλων, πρέπει να σκύψουμε οι ίδιοι στα προβλήματά μας, να τα συνειδητοποιήσουμε, να δούμε και την διεθνή εμπειρία, ασφαλώς, αλλά να βρούμε Ελληνικές λύσεις γι' αυτά. Λύσεις που δεν λαμβάνουν υπ' όψιν τους την όποια συγκεκριμένη κοινωνία και τα δικά της χαρακτηριστικά δεν βρίσκουν στήριξη, απορρίπτονται ως ξένο σώμα, δεν υλοποιούνται, τελικά. Ίσως να μας πάνε και πιο πίσω κιόλας...
Αντίθετα, λύσεις προσαρμοσμένες στις κοινωνικές ανάγκες μπορεί να προχωρήσουν...
@ Ephemeron
Καλώς όρισες. Τελικά αυτά που γράφεις μόνο εφήμερα δεν είναι και σε ευχαριστώ πολύ για την παρέμβασή σου. Η εμπειρία σου από την Αμερική είναι σημαντικό συμπλήρωμα σε αυτήν την κουβέντα.
Ελπίζω να ολοκληρώσεις την παρέμβασή σου αυτήν, εκτιμώ θα είναι πολύ χρήσιμη, επίσης
ΑΕΡΙΚΟ.
σ' ευχαριστω, προσπαθω, οσο μπορω, μια και εχω ζησει τη μιση μου ζωη στην Ελλαδα και την αλλη μιση στην Αμερικη, να βλεπω τα πραγματα και απο τις δυο οψεις...
επιτρεψε μου να γραψω εδω ξανα, ενα σχολιο που εγραψα πριν στο Elva's blog.
"Συμφωνω. Μεγαλα προβληματα και εδω και εκει, και καπου θα πρεπει να βρεθει μια μεση λυση οπως λες και εσυ. Αλλο ενα παραδειγμα για να δεις ποσο μακρια μπορουν να φτασουν τα πραγματα... η μητερα μας ειχε ερθει να μας επισκευθει στη Καλιφορνια το 1999, και την επιασε ενας πονος στο στηθος. Την οδηγησα αμεσως στο πλησιεστερο νοσοκομειο οπου διαπιστωσαν οτι μια απο τις αρτηριες της καρδιας ειχε φραχτει, και επρεπε να βαλουν στην αρτηρια ενα "μπαλονακι". Η μικρη εγχειρηση εγινε την επομενη ημερα, ολα πηγαν μια χαρα, η μαμα εμεινε στο νοσοκομειο για 3 μονο μερες, και μετα εγω και η αδερφη μου στην κυριολεξια τρελλαθηκαμε, οταν ειδαμε το λογαριασμο που μας εστειλε το νοσοκομειο για τις 3 μερες, μια που η μαμα δεν ηταν υπηκοος και εμεις ημασταν υπευθυνοι... μας ηρθε στη μουρη ενας λογαριασμος $ 120.000 (!!!)
Αν ειναι ποτε δυνατον...
Απο την αλλη πλευρα οπως λες και εσυ, μπορει ολοι ή σχεδον ολοι να εχουν ιατρικη καλυψη στην Ελλαδα αλλα για μια εξεταση μπορει να περιμενεις να γινει και 6 μηνες ή και παραπανω. Τα νοσοκομεια στην Ελλαδα, απ οτι εχω δει μεχρι προσφατα, ειναι μια σκετη συμφορα, ενω απο την αλλη πλευρα εδω, ειναι ολα τοσο πεντακαθαρα και οργανωμενα, τι να το κανεις ομως που αν δεν εχεις ασφαλιση ετσι και πας σε κανενα νοσοκομειο για 3-4 μερες θα πρεπει να πουλησεις το σπιτι σου για να πληρωσεις το λογαριασμο του νοσοκομειου;
Γι αυτο οπως λες και συ χρειαζεται μεση λυση."
Να αλλη μια αποδειξη για το ποσο ευθυνονται πολιτικα κοματα και θρησκειες για το ποσο πλυση εγκεφαλου εχει γινει στο κοσμο...
Συμφωνα με ερευνα που δημοσιευτηκε στις 23 Μαρτιου, ριξτε μια ματια τι πιστευουν οι Ρεπουμπλικανοι (συντηρητικοι)
67% πιστευουν οτι ο Ομπαμα ειναι σοσιαλιστης (!)
38% πιστευουν οτι ο Ομπαμα κανει τα ιδια που εκανε ο Χιτλερ (!!)
και...
24% πιστευουν οτι ο Ομπαμα ειναι ο Αντιχριστος που ηρθε να φερει το τελος του κοσμου... (!!!)
Για μια ακομη φορα, επιμενω, ο κοσμος δεν εχει παιδεια και ειναι ευκολοπιστος, δεν φταιει ο κοσμος, φταινε αυτοι που πουλανε παραμυθια στο κοσμο...
Και δυστυχως παραμυθια πουλιουνται παντου, και στην Αμερικη και στην Ελλαδα, παντου...
@CsLaKoNaS
γραφεις...
"Οι Αμερικάνοι είναι λίγο εως πολύ ηλίθιοι, με την έννοια ότι ασχολούνται με χαζομάρες"
Με τις ιδιες και χειροτερες χαζομαρες ασχολειται και ο Ελληνικος λαος, νομιζω το ξερεις... και αυτο γινεται και εδω και εκει γιατι καποιοι εχουν "συμφεροντα" να αποκοιμιζουν το κοσμο, και να τον κανουν να ασχολειται με οτιδηποτε αλλες αηδιες εκτος απο τα βασικα καθημερινα προβληματα.
Και εδω και εκει τα ιδια, αλλα... θα συμφωνησω μαζι σου στο οτι "οι Αμερικάνοι έχουν λύσει προβλήματα που εμείς εδώ και δεκαετίες δεν έχουμε καταφέρει να λύσουμε"
Τωρα αν καποιος ρωτησει πες μου ενα παραδειγμα... στο μυαλο μου ερχεται... φορολογικο συστημα.
Εδω αν ανακαλυψουν οτι ξοδευεις 8.000 το μηνα και δηλωνεις στην εφορια οτι τα εσοδα σου ειναι 2.000 το μηνα σε εχουν κανει με τα κρεμυδακια, πολυ πιθανο εκτος της ποινης να πας και φυλακη. Αν ενας γιατρος εδω δηλωνε (οπως οι γιατροι του Κολωνακιου) οτι τα εσοδα του ειναι 15.000 το χρονο τις επομενες μερες η εφορια θα τον εκανε σκονη!!!
@Εphemeron
Είπα ότι οι Αμερικάνοι ασχολούνται με χαζομάρες σε σχέση με εμάς σκεπτόμενος ότι για παράδειγμα, εμείς κανάλι σαν το FOX NEWS δεν έχουμε. Με αυτήν την έννοια δεν είμαστε χαζοί.
Οι Αμερικανοί ζούνε μέσα στη χαζομάρα της προκατάληψης, της τρομολαγνείας. Εμείς ζούμε με μύθους, με το παρελθόν. Και οι δύο είναι φοβικές αντιλήψεις που οδηγούν στο φασισμό αλλά ο φασισμός βρίσκεται παντού.
To IRS (η εφορία όπως λέγεται εδώ) είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα κράτους που λειτουργεί (σε σχέση με εμάς). Το είχα ξεχάσει να το αναφέρω! Σ' ευχαριστώ που το έβαλες στην κουβέντα!
Έχω την αίσθηση ότι η συζήτηση αυτή έχει εξαντληθεί. Ειπώθηκαν πράγματα που αφορούν την ελληνική κοινωνία και διασταυρώθηκαν απόψεις σχετικές με το ρόλο και την ευθύνη των ατόμων στο συνολικό πρόβλημα της κρίσης και των συνεπειών τις οποίες αντιμετωπίζουμε σήμερα. Η μελέτη της παθογένειας της αμερικανικής κοινωνίας, είναι πολύ ενδιαφέρουσα, αλλά είναι μια άλλη συζήτηση.
Σχετικά με το θέμα μας, οι διαφορετικές απόψεις που ειπώθηκαν παρέμειναν διαφορετικές αν και ακούστηκαν και αρκετά "συμφωνώ". Προσωπικά έχω την ανάγκη να σταματήσω εδώ και να σκεφτώ περισσότερο πάνω σε όσα ειπώθηκαν (γράφτηκαν).
Πιστεύω ότι η σύγκριση με άλλα συστήματα, βοηθάει στην έμπνευση για τη μορφή που θα θέλαμε να πάρουν κάποια πράγματα στην κοινωνία μας όπως, για παράδειγμα, τα πανεπιστήμιά μας. Η λύση, όμως, των προβλημάτων της κοινωνίας μας πιστεύω ότι μπορεί να προκύψει μόνον από την αναγνώριση, την ανάλυση και την αντιμετώπιση της δικής μας παθογένειας και, μάλιστα, όπως αυτή υφίσταται στη σημερινή ιστορική συγκυρία. Ως προς αυτό, έχω την εντύπωση ότι, δυστυχώς, βρισκόμαστε ακόμα στα προκαταρκτικά της αναγνώρισης των προβλημάτων. Αν έχω δίκιο, επείγει να συμβάλουμε στην ολοκλήρωση αυτής της φάσης για να προχωρήσουμε παρακάτω.
Από τη μεριά μου θα προσπαθήσω να συμβάλω σε αυτό όσο μπορώ. Όμως, ότι και να γίνει σας ευχαριστώ όλους για τη κουβέντα που είχαμε και ελπίζω, σε επίπεδο προβληματισμού, να παραμείνουμε συντονισμένοι
Δημοσίευση σχολίου